Στο Pre Game συζητούσαμε για το πόσο σημαντικό θα είναι για τον ΟΦΗ να προσαρμοστεί στις συνθήκες του ματς (πίεση, ανάγκη για αποτελεσματικότητα, αλλά και ενέργεια σε κάθε φάση) κι όχι στον αντίπαλό του, μιας και πρόκειται για μία ομάδα που δεν έχει σταθερό πλάνο κι επομένως είναι ρίσκο να την ακολουθήσεις.

Ο ΟΦΗ όμως πέταξε ένα ημίχρονο, κάνοντας ακριβώς αυτό. Επέλεξε να πάει σε ένα σχήμα που καιρό τώρα δε χρησιμοποιούσε, κοίταξε να παίξει για να μη χάσει καταρχάς, παρουσιάστηκε ανέτοιμος πνευματικά και τελικά πέταξε στα σκουπίδια ένα ολόκληρο ημίχρονο.

Σε αυτό βέβαια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο τα τεράστια αμυντικά κενά, αλλά και τα ατομικά λάθη, που έδωσαν "αέρα" σε μια ομάδα με εμφανέστατη ανασφάλεια, αλλά και έλλειψη ομοιογένειας και προσανατολισμού. Όταν στο 2ο ημίχρονο επήλθε μια στοιχειώδης κανονικότητα, αμέσως φάνηκε η διαφορά. Σε κάθε περίπτωση, ο ΟΦΗ έπεσε τελικά στην παγίδα κι έχασε την ευκαιρία για μια νίκη πολύτιμη. Έσωσε το βαθμό, έβγαλε μια αντίδραση, όμως αυτά δεν είναι αρκετά, θα χρειαστεί πολλά περισσότερα για τη συνέχεια και μάλιστα, από ό,τι φαίνεται, χωρίς πολύ σημαντικούς ποδοσφαιριστές του (Τοράλ, Γαγιέγος, Ντε Γκούζμαν).

Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες



Με αρκετές εκπλήξεις επέλεξε να παρατάξει τον ΟΦΗ ο Νίκος Νιόπλιας. Με σχηματισμό 5-4-1, τρία στόπερ μετά από πολύ καιρό και ουσιαστικά χωρίς ακραίους στην επίθεση. Μια επιλογή που πιθανότατα να σχετίζεται με τον αντίστοιχο σχηματισμό του αντιπάλου του (4-4-2). Στις εκπλήξεις μπορεί να βάλει κανείς την επιλογή Ουές στα δεξιά, που όμως είχε λογική βάση σχήματος, αλλά και λόγω των συνεχόμενων παιχνιδιών.

Ουσιαστικά, πήγε σε μία συντηρητική επιλογή, με σχήμα 5-4-1 σε φάση άμυνας και 3-5-1-1 σε φάση επίθεσης, με τον Τοράλ και το Λάμπρου να παίζουν πολύ μέσα, κοντά στο φορ. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η αρχική 11αδα είχε κύριο στόχο να ελέγξει το ματς.



Για τον Ατρόμητο δε μπορούμε να μιλήσουμε για εκπλήξεις, μιας και στην ουσία δεν έχει ένα σταθερό πλάνο παιχνιδιού. Ο Κόουλμαν επέλεξε ένα "βρετανικό" 4-4-2, με πολύ επιθετικές επιλογές προσώπων. Ουσιαστικά έπαιξε με έναν επιθετικό στη μία πλευρά (Ροτάριου) κι ένα 10αρι στην άλλη πτέρυγα των χαφ. Ήταν ξεκάθαρο πως πόνταρε στην ποιότητά τους, την ταχύτητα, αλλά και την "αναστάτωση" που θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι συνεχείς εναλλαγές θέσεων, τόσο μεταξύ τους, όσο και με τους φορ. Ήταν πάντως ξεκάθαρο εξαρχής, ότι ο Ατρόμητος μπήκε στο γήπεδο για ένα αποτέλεσμα, τη νίκη.

1ο ημίχρονο: Ούτε προσαρμογή, ούτε ισορροπία, μόνο λάθη 

Από το ξεκίνημα του παιχνιδιού, ήταν φανερό πως το σχήμα του ΟΦΗ δε τον βοηθούσε. Αμυντικά ψαχνόταν, με την 3αδα των στόπερ να χάνει τις θέσεις της και να τοποθετείται λάθος, αλλά και δημιουργικά ζοριζόταν, με εμφανή αμηχανία στο χτίσιμο του παιχνιδιού. Όταν ο Ατρόμητος πήρε λίγο θάρρος και αποφάσισε να πιέσει με συνέπεια ψηλά, η αμηχανία έγινε πανικός. Φάνηκαν πολλά κενά, τόσο ανάμεσα στα στόπερ, όσο και ανάμεσα σε αμυντική και μεσαία γραμμή, άρχισαν να δίνονται προϋποθέσεις στον Ατρόμητο κι όταν ήρθε και μια σειρά λαθών στην ίδια φάση, είδαμε και το 1-0. 

Μετά το γκολ, το μόνο που άλλαξε ήταν η απόφαση του Ατρομήτου να γυρίσει πιο πίσω και να περιμένει τον ΟΦΗ, αφήνοντάς τον να αλλάζει τη μπάλα στο δικό του μισό, χωρίς καμία δυνατότητα να γίνει απειλητικός. Αργή ανάπτυξη, ελάχιστες συνεργασίες και στατικότητα, με τα στόπερ να προσπαθούν να γίνουν playmakers, τα μπακ να μη μπορούν να δώσουν πλάτος και τον άξονα απομονωμένο από άμυνα κι επίθεση. Ούτε η αλλαγή του Ντε Γκούζμαν με το Στάικο το άλλαξε αυτό, ούτε κάποια ένδειξη αφύπνισης υπήρξε.

Το μόνο που έγινε, ήταν ένα ακόμα λάθος αμυντικό. Ατομικό κι ομαδικό, με μία εντελώς λάθος αντίδραση των στόπερ του, σε μία απλή φάση. Ο Ατρόμητος χωρίς ουσιαστικά να επιτεθεί ξανά από το 15', κατάφερε να πάρει καλό προβάδισμα, χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα. 

Στο τέλος του ημιχρόνου, ο ΟΦΗ κατάφερε να έχει υψηλή κατοχή μπάλας χωρίς καθόλου ευκαιρίες, αλλά και συντηρητική προσέγγιση με 3 στόπερ και μεγάλα αμυντικά κενά και προβλήματα. Το λες και καταστροφικό ξεκίνημα, για ένα τόσο κομβικό ματς.

2ο ημίχρονο: Κανονικότητα και αντίδραση

Με το ξεκίνημα του 2ου μέρους, ο Νιόπλιας διόρθωσε την επιλογή του. Έβγαλε ένα στόπερ, πέρασε το Ντουρμισάι σε ρόλο εξτρέμ και έκανε ξανά το σχήμα 4-3-3, παίζοντας περισσότερο ένα 4-5-1 σε φάση άμυνας κι ένα 4-2-3-1 και ενίοτε 4-4-2 σε φάση επίθεσης, με τον νεοεισελθόντα να πλαισιώνει τον Φελίπε. Η διαφορά φάνηκε αμέσως. Ο ΟΦΗ είχε κατοχή μπάλας, όπως και στο 1ο μέρος, όμως την είχε πια στο αντίπαλο μισό. Δεν έβγαζε πολλές φάσεις, αλλά ήταν πιο ορθολογική η ανάπτυξή του και έδειχνε ότι μπορεί να βρει φάσεις, κόντρα σε μία άμυνα με μόνιμες αδυναμίες. 

Κάπως έτσι, στο 59' ήρθε η μείωση του σκορ, μετά από μια κακή έξοδο του Γιαννιώτη. Ουσιαστικά επιβεβαιώθηκε αυτό που γνωρίζαμε πριν το ματς, πως όταν πιεστεί στοιχειωδώς η άμυνα του Ατρομήτου, θα έχει πρόβλημα. Λίγα λεπτά μετά, από στατική φάση, ο ΟΦΗ βρήκε και το πέναλτι, σκόραρε και έμοιαζε να έχει υπέρ του το μομέντουμ, για να γυρίσει εντελώς τούμπα το παιχνίδι, στο 20λεπτο που έμενε. 

Δε συνέβη κάτι τέτοιο, λόγω λαθών ξανά. Το ένα αφορά τη 2η κίτρινη - κόκκινη που άλλαξε τις αριθμητικές ισορροπίες. Το δεύτερο αφορά την κακή διαχείριση των αλλαγών, που τον ανάγκασαν να παίξει ένα 10λεπτο γεμάτο με 9 παίκτες. Δεν του στοίχισε, αλλά του στέρησε την ευκαιρία να παλέψει για τη νίκη, που ήταν εξαρχής το ζητούμενο βαθμολογικά.



Η τελική στατιστική εικόνα λέει την αλήθεια. Ο ΟΦΗ παίζοντας ουσιαστικά μόνο 25-30', έφτιαξε λίγες φάσεις, αλλά κατάφερε να τις κάνει γκολ. Ο Ατρόμητος πάλι, τόσο στο καλό του ημίχρονο το 1ο, όσο και στο τέλος περισσότερο, εκμεταλλεύτηκε τα λάθη και τα προβλήματα του ΟΦΗ, παρά παρουσίασε κάτι καλό. Έφτιαξε περισσότερες, αλλά όχι σημαντικές φάσεις και έμοιαζε να πνίγεται στο άγχος και την αγωνία του. 

Το ρεζουμέ: Μόνος του δυσκολεύει τον εαυτό του

Ο ΟΦΗ είχε μια μεγάλη ευκαιρία να κερδίσει και να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Δεν το έκανε, γιατί προσέγγισε λάθος το ματς αρχικά. Δεν το έκανε επίσης, γιατί έκανε πολύ μεγάλα ατομικά και ομαδικά λάθη. Δεν το έκανε επίσης, γιατί διαχειρίστηκε λάθος την κατάσταση και στο τέλος. Τώρα θα χρειαστεί νίκες.  Από την άλλη, ο ΟΦΗ δεν έχασε ένα ματς που ήταν 2-0 πίσω στο σκορ και με πολύ κακή εικόνα. Δεν το έχασε γιατί ήταν αποτελεσματικός και έφτιαξε λίγες, αλλά καλές ευκαιρίες.




Σε ένα παιχνίδι που ο ΟΦΗ δημιούργησε περισσότερα xGoals, παίζοντας ικανοποιητικά απλώς για 25' και κόντρα σε μία ομάδα που έφτιαξε φάσεις για λιγότερο από 1 γκολ, κατάφερε να φύγει από το γήπεδο με ισοπαλία 2-2 και την ψυχή στο στόμα. Δεν είναι επιτυχία. Ναι έβγαλε αντίδραση, αλλά κυρίως αυτο-τιμωρήθηκε. Ήταν μία κακή μέρα ως προς την προσέγγιση του παιχνιδιού, ενώ και στη διάρκειά του είχε αποφάσεις τόσο αγωνιστικά όσο και από τον πάγκο, που έδειξαν έλλειψη καθαρού μυαλού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η 5η αλλαγή, 1' πριν ξαπλώσει στο έδαφος ο Τοράλ κι αφήσει την ομάδα με 9 παίκτες. Ένας ποδοσφαιριστής που έχει βγάλει 1 μόλις 90λεπτο, που ο Νιόπλιας μετά το Βόλο κατονόμασε ως επιβαρυμένο, μαζί με τον Ντε Γκούζμαν που επίσης έφυγε νωρίς τραυματίας. Στις δηλώσεις του μετά το ματς ο Νιόπλιας υπονόησε ότι οι επιβαρύνσεις αυτές τον επηρέασαν στην επιλογή σχήματος και προσώπων. Νομίζω όμως ότι αν γυρνούσε το χρόνο πίσω, θα ξεκινούσε αλλιώς το ματς και θα έκανε άλλη διαχείριση στο τέλος. 

Όπως και να έχει, μετά την ισοπαλία σήμερα, το Σάββατο ο ΟΦΗ θα πρέπει να πάει μόνο για ένα αποτέλεσμα στη Νίκαια. Για νίκη. Κι αυτό ίσως τον βοηθήσει να προσεγγίσει καλύτερα το ματς και να τον απελευθερώσει από δεύτερες σκέψεις. Μπορεί να του κάνει καλό το σημερινό...