Έχει λογική μια πετυχημένη συνταγή, που ως το 60-70' σε οδηγεί σε μια μάλλον άνετη νίκη να την αλλάξεις, χωρίς καν να πιεστείς; Δεν έχει. Αυτό όμως έκανε ο ΟΦΗ στη Λαμία.

Διαχειρίστηκε άψογα το 1ο ημίχρονο, έβαλε τα θεμέλια σκοράροντας. Έφτιαξε 2-3 καλές ευκαιρίες να το τελειώσει, αλλά δεν το κατάφερε, εμφανίζοντας μια μόνιμη αδυναμία του. Και ξαφνικά στο τέλος επέτρεψε να δούμε μια τελείως διαφορετική εικόνα στο ματς, με τη μπάλα πάνω - κάτω κι ανοιχτό παιχνίδι. Μια ακατανόητη επιλογή, που τελικά όταν ήρθαν και τα λάθη, την πλήρωσε.

Όταν μάλιστα χάνεις ένα ματς στο τελευταίο 5λεπτο, από μία ομάδα που είχε παίξει πριν 2,5 μέρες παράταση, έχοντας τρέξει πάρα πολύ, μπορείς να θεωρήσεις εύκολα τον εαυτό σου αυτόχειρα.

Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες



Με ένα πιο κλασσικό 4-3-3 ξεκίνησε ο Νιόπλιας το παιχνίδι. Με πιο κλασσικό φορ μετά από 3 παιχνίδια, με 2 πραγματικά εξτρέμ και 3αδα στο κέντρο σε τρίγωνο. Από πλευράς προσώπων η έκπληξη ήταν η παρουσία του Σελίμοβιτς στο κέντρο της άμυνας, στη θέση του Διαμαντή στην ουσία, ο οποίος έμεινε στον πάγκο. Πιθανόν έτσι να ήθελε να προσθέσει κάποια χαρακτηριστικά που λείπουν, μιας και Πασαλίδης - Διαμαντής είναι αρκετά κοντά.

Πρακτικά, ο ΟΦΗ επανήλθε σε ένα σχήμα που το είχε δουλέψει περισσότερο μέσα στη σαιζόν, ενώ φρόντισε να έχει λίγο περισσότερο ύψος για τις κρίσιμες στατικές φάσεις. Στην ουσία προτίμησε την πεπατημένη, κοιτώντας να αποφύγει τα ρίσκα. 



Όπως ήταν λογικό, ο Γρηγορίου προχώρησε σε ένα rotation αναγκαίο μετά τα 120' του Κυπέλλου, λιγότερο από τρία 24ωρα πριν. Φρέσκαρε την άμυνά του, τόσο στα στόπερ όσο και στο αριστερό άκρο. Έκανε μια πιο επιθετική επιλογή, με τον Καραμάνο πίσω από τον Τσούκαλο και μόνο 2 καθαρά κεντρικά χαφ, αφήνοντας τον Τζανδάρη στον πάγκο. Αυτό που ξάφνιασε, ήταν η προτίμηση στον Τσούκαλο, παρότι είχε λύσεις (Αραμπούλι, Μανούσος) με μεγαλύτερη εμπειρία. Το σχήμα που επέλεξε ήταν το 4-2-3-1, που σε φάση άμυνας έπαιρνε τη μορφή 4-5-1. 

1ο ημίχρονο: Ο ΟΦΗ πήγε το ματς όπως ακριβώς έπρεπε

Στο pre game συζητούσαμε ότι με δεδομένες τις συνθήκες, ο ΟΦΗ θα πρέπει να διαχειριστεί έξυπνα το ματς. Να κρατήσει χαμηλά το ρυθμό, να μείνουν οι γραμμές του κοντά και να μη φέρει ψηλά την άμυνά του. Με τη Λαμία να δυσκολεύεται πολύ στη δημιουργία και να μη "χαίρεται" όταν έχει τη μπάλα, αυτό που είχε να κάνει ο ΟΦΗ ήταν να προσαρμοστεί αντίστοιχα και να την οδηγήσει σε αυτή ακριβώς την κατάσταση. Κι όντως αυτό συνέβη, σε όλο το πρώτο 45λεπτο.

Το παιχνίδι είχε αργό τέμπο, ειδικά ως το 34' όταν σκόραρε ο Τσιλιανίδης. Δεν είχε πολλές φάσεις κοντά ή μέσα στην περιοχή, περιοριζόταν στο κέντρο του γηπέδου. Οι λίγες στιγμές που έφεραν απειλές στη ροή του ματς, ήταν όλες για τον ΟΦΗ, στις 3-4 επιθέσεις που έχτισε σωστά, παίζοντας κάθετα, αλλά δίνοντας και πλάτος (κάτι που του λείπει φέτος). Σε μια τέτοια συνεργασία, σκόραρε κιόλας. Μετά το 0-1, η εικόνα άλλαξε λίγο. Η Λαμία πήρε περισσότερο την κατοχή της μπάλας και προσπάθησε να επιτεθεί. Το έκανε αρκετά βεβιασμένα και πρόχειρα όμως, μάλλον φοβούμενη ότι πρέπει να αντιδράσει γρήγορα, πριν μείνει από δυνάμεις.

Στην ουσία όμως, δεν απείλησε με κανένα άλλο τρόπο, πέρα από στατικές φάσεις. Τα μοναδικά κενά που είχε ο ΟΦΗ, αφορούσαν τα άκρα του, με το μόνιμο φαινόμενο των κακών επιστροφών των εξτρέμ του, που άφηναν ενίοτε τους μπακ κόντρα σε υπεραριθμία. Δεν βγήκαν όμως έτσι φάσεις, παρόλα αυτά, για τη Λαμία.


Η στατιστική απεικόνιση είναι αρκετά ακριβής. Σχετική ισορροπία, με τον ΟΦΗ να είναι πιο ουσιαστικός. Η Λαμία να κυνηγά περισσότερο με στατικές φάσεις το γκολ και το τέμπο να είναι αργό, με πολλά φάουλ και διακοπές. 

2ο ημίχρονο: Κακή διαχείριση κι αυτοκτονία

Το 1ο μέρος του παιχνιδιού, μας είχε προδιαθέσει για ένα ματς τακτικής, προσεκτικό, όπου ο ΟΦΗ παίζοντας σφιχτά και έξυπνα πρώτα από όλα, θα επιχειρούσε να κρατήσει τη Λαμία μακριά από την περιοχή του, αλλά και με κάποια κόντρα να ψάξει ένα 2ο γκολ, που θα τελειώσει το ματς. Όντως, κάπως έτσι ξεκίνησε το 2ο ημίχρονο, με το Γρηγορίου να επιμένει να παίζει με 2 κεντρικά χαφ, απέναντι στα 3 του ΟΦΗ, αλλάζοντας απλά το Μπεχαράνο με τον Τζανδάρη. Ο ΟΦΗ συνέχισε να μη δέχεται απειλές, ενώ έφτιαξε και κάποιες ευκαιρίες, τις οποίες όμως σπατάλησε. Δεν είχε πάντως την αποτελεσματικότητα να τελειώσει το παιχνίδι.

Το βασικό όμως πρόβλημα, εμφανίστηκε κυρίως μετά το 60'. Εκεί που περιμέναμε ο ρυθμός να πέσει πολύ, οι γραμμές να έρθουν ακόμα πιο κοντά και οι ποδοσφαιριστές του Νιόπλια να κρατάνε όσο μπορούν τη μπάλα, τελικά είδαμε το τέμπο να ανεβαίνει, τις γραμμές να ανοίγουν και την ισορροπία να χάνεται. Ο Γρηγορίου, κάνοντας τα απολύτως αναμενόμενα, φρέσκαρε τη μεσοεπιθετική του γραμμή, έδωσε ενέργεια στην κουρασμένη ομάδα του και την είδε έστω και ανορθόδοξα, να φέρνει τη μπάλα προς την περιοχή του ΟΦΗ και να δημιουργεί κάποιες καταστάσεις. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν είδαμε αντίδραση. Ο ΟΦΗ αφέθηκε να ακολουθεί το ρυθμό της Λαμίας, επέτρεψε να γίνει ένα πιο ανοιχτό και ροκ παιχνίδι, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν τον συνέφερε και τελικά τιμωρήθηκε. 

Τα προβλήματα στα πλάγια, που στο 1ο ημίχρονο αχνοφάνηκαν, πλέον έγιναν πολύ ορατά. Ο ΟΦΗ - όπως και στην Τρίπολη - είχε δυσκολία να ακολουθήσει τις μετατοπίσεις της Λαμίας. Είχαν επίσης σταδιακά αρχίσει οι γραμμές του να απομακρύνονται, αφήνοντας πολλά κενά στα μεσοδιαστήματα. Έλειπαν τρεξίματα, έλειπαν καλύψεις κι έλειπαν και σωστές τακτικά αποφάσεις. Όταν ήρθαν και οι αδράνειες και τα λάθη, είδαμε και τα γκολ της Λαμίας. 

Η πιο χαρακτηριστική φάση είναι αυτή του 1-1. Η οποία ξεκινά με build up της Λαμίας από τα στόπερ και παράλληλα φόρτωμα της επίθεσής της με 4 παίκτες. Τα χαφ του ΟΦΗ παραμένουν ψηλά, επιτηρώντας έναν κενό εντελώς χώρο. 



Μοιραία με τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις γραμμές κι έλλειψη αλληλοκάλυψης η φάση καταλήγει με την άμυνα εκτεθειμένη, εφόσον χάθηκε η πρώτη μπαλιά.



Ναι, είχε ευκαιρίες ο ΟΦΗ να κάνει το 0-2 και τις πέταξε. Είναι κι αυτό πρόβλημα. Είναι όμως ένα πρόβλημα, που το γνωρίζαμε από πριν και έπρεπε να το λάβει υπόψη της η ομάδα. Αντιθέτως, το ότι επέτρεψε να γίνει το ματς ανοιχτό, σίγουρα μπορούσε να το αποφύγει. Ειδικά εφόσον στο 1ο μέρος το κατάφερε και μάλιστα με άνεση. Η Λαμία δε δημιούργησε μόνη της κάτι ιδιαίτερο. Αλλά κι αυτό το γνωρίζαμε. Ο αντίπαλός του ΟΦΗ δεν είναι μία δημιουργική ομάδα. Είναι όμως ομάδα με χαρακτήρα, εμπειρία και προσαρμοστικότητα. Στοιχεία που της επέτρεψε ο ΟΦΗ να αναδείξει, με τη λάθος διαχείριση στο τελευταίο ημίωρο και κυρίως στα τελευταία λεπτά. 


Τα νούμερα στο τέλος του ματς, ουσιαστικά επιβεβαιώνουν το πρόβλημα. Από ένα ματς χαμηλού ρυθμού, ξαφνικά κυρίως μετά το 60' κι ακόμα περισσότερο στο τελευταίο 10λεπτο μετατράπηκε σε παιχνίδι που η μπάλα πήγαινε από τη μία περιοχή στην άλλη, με αρκετές τελικές. Σημαντικό στοιχείο επίσης ότι από 5 τελικές με 3 στην εστία στο 1ο μέρος ο ΟΦΗ στο 2ο είχε 8, αλλά μόλις 2 εντός εστίας. Η σπατάλη που προαναφέρουμε... 

Το ρεζουμέ: Το να επιτρέψει να γίνει το ματς ροντέο, ήταν αυτοκτονία

Ο ΟΦΗ μόνος του έχασε (ακόμα) μία ευκαιρία, να μείνει στη μάχη της 6αδας. Οι αιτίες είναι σε κάποιο σημείο δομικές (πρόβλημα στο γκολ πχ), αλλά αφορούν εν πολλοίς και τη διαχείριση του ματς. Ήταν εξαρχής υπερβολή να πάει σε ένα ματς απολύτως εφικτό να κερδίσει, χωρίς 3 παίκτες κομβικούς. Ήταν επίσης λάθος η διαχείριση μετά το 60'. Γίνεται μάλιστα ακόμα πιο προβληματικό όλο αυτό, αν αναλογιστεί κανείς ότι αρχικά ο ΟΦΗ είχε πάει με σωστή προσέγγιση, την οποία μάλιστα εφάρμοσε μέσα στο γήπεδο με μεγάλη άνεση. Γιατί να αλλάξει - χωρίς πρακτικά να πιεστεί - τη συνταγή;