Ο φετινός ΟΦΗ είχε ήδη 2 σπουδαίες νίκες εντός έδρας, κόντρα σε Άρη και ΠΑΟΚ, όμως τώρα πρόσθεσε μια πραγματικά μεγάλη νίκη.

Όχι μόνο γιατί κέρδισε, αλλά για τον τρόπο που το κατάφερε, παίζοντας στα ίσια την ΑΕΚ, την καλύτερη ελληνική ομάδα σήμερα, κρατώντας τη στο μηδέν, αλλά κυρίως καθιστώντας την ακίνδυνη, αλλά και απειλώντας την με τον τρόπο που εκείνη έχει συνηθίσει να το κάνει.

Δεδομένα, πρόκειται για την καλύτερη φετινή εμφάνιση του ΟΦΗ, αλλά και για μια καθαρή νίκη επί ενός "μεγάλου", που δίνει αυτοπεποίθηση στην ομάδα και ενθουσιασμό στον κόσμο.


1ο ημίχρονο: Έδειξε ότι τέτοια ματς τον βολεύουν περισσότερο

Ο Νταμπράουσκας επέλεξε να ξεκινήσει με την 11αδα του Αγρινίου, χωρίς καμία αλλαγή σε σχηματισμό ή πρόσωπα. Με τον Γκλάζερ για δεύτερη φορά δίπλα στο Μεγιάδο και τον Γαγιέγος πιο μπροστά και τον Μπάκιτς ως παρτενέρ του Φελίπε. Μια σύνθεση, που μάλλον στόχευε στο να υπάρχουν αρκετοί ποδοσφαιριστές ικανοί να κρατούν τη μπάλα και να μπορούν να ανταπεξέλθουν στην πίεση, που η ΑΕΚ βάζει στους αντιπάλους της. 

Από την άλλη, ο Αλμέιδα προχώρησε σε εκτεταμένο rotation, όπως αναμενόταν, με πολλές αλλαγές στη σύνθεσή της, σε σχέση με το προηγούμενο της παιχνίδι. Άλλαξε τα 3/4 της άμυνάς της, τα κεντρικά χαφ (με τον Σιμάνσκι και τον Γαλανόπουλο να επιστρέφουν), ενώ μίνι έκπληξη ήταν η επιλογή του Φαν Φέερτ σε ρόλο φορ, που προτιμήθηκε από τον Πόνσε, απόντος του Λιβάι Γκαρσία. Σε κάθε περίπτωση, τα πρόσωπα στην ΑΕΚ δεν αλλοιώνουν ιδιαίτερα την αγωνιστική της ταυτότητα, επομένως δεν αναμενόταν κάποια διαφοροποίηση στον τρόπο που θα προσέγγιζε το ματς.

Αυτό όμως που είδαμε από την αρχή έως το τέλος του 1ου μέρους, ήταν ένα παιχνίδι με ρυθμό χαμηλό που ξεκάθαρα βόλευε τον ΟΦΗ. Η ΑΕΚ με τις πολλές αλλαγές στην σύνθεσή της, είχε δυσκολία να κάνει το γνωστό της παιχνίδι και σε συνδυασμό με την επιλογή του ΟΦΗ, να κόψει μαχαίρι το build up και να ψάξει επιθέσεις με πίεση στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στα στόπερ και τα κεντρικά της χαφ, φάνηκε να βραχυκυκλώνει. Αδυνατούσε να δώσει πλάτος, αδυνατούσε να ανεβάσει το τέμπο και τελικά δεν κατάφερνε να γίνεται απειλητική. Μοναδική εξαίρεση, τα 3 μακρινά σουτ του Τσούμπερ εκτός περιοχής, που ναι μεν απείλησαν, όμως πιστοποίησαν κιόλας τη δυσκολία της ΑΕΚ να πατήσει περιοχή.

Από την άλλη πλευρά ο ΟΦΗ, με μια εξαιρετική συνεργασία και γρήγορο passing game και κίνηση στο χώρο, από αυτά που του λείπουν μέσα στη σαιζόν, βρήκε την ευκαιρία πολύ νωρίς και την έκανε γκολ με τον συνήθη ύποπτο Φελίπε. Ένα γκολ που έδωσε αυτοπεποίθηση στον ΟΦΗ, ώστε να παίξει όπως είχε σχεδιάσει. Στη συνέχεια, ανά διαστήματα τουλάχιστον, έψαχνε μέσα από την πίεση, που είχε περισσότερο τη μορφή κλεισίματος των επιλογών στην πάσα της ΑΕΚ, παρά ενός ασφυκτικού πρεσαρίσματος, νέες προϋποθέσεις για ένα 2ο γκολ, όμως εμφάνισε ξανά τη φλυαρία του και τις αργές αποφάσεις κι επιλογές, χάνοντας πιθανόν καλές στιγμές.

Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα του Νταμπράουσκας τακτικά, αλλά κυρίως από άποψη ενέργειας και δυναμισμού, εμφάνισε όσα απαιτούσε το παιχνίδι, βάζοντας ανταγωνισμό στην ΑΕΚ και αποδεικνύοντας ότι τέτοιου τύπου ματς, για την ώρα τουλάχιστον, τον βολεύουν περισσότερο.


2ο ημίχρονο: Η πίεση της ΑΕΚ δεν ήρθε ποτέ κι ο τακτικά άρτιος ΟΦΗ κέρδισε

Το μυαλό όλων πήγαινε σε ένα 2ο ημίχρονο, με τον ΟΦΗ κλεισμένο και την ΑΕΚ να επιτίθεται κατά κύματα. Κάτι τέτοιο δε συνέβη σε καμία περίπτωση, όμως. Ο ΟΦΗ επέμεινε στο παιχνίδι του, συνέχισε να κάνει όσα είχε ήδη κάνει στο πρώτο 45λεπτο και άρα να βάζει δύσκολα στον αντίπαλό του. Από την άλλη ο Αλμέιδα, παρότι έβλεπε το "κακό", άργησε πολύ να επέμβει στο ματς, δίνοντας την ευκαιρία στον ΟΦΗ όσο κυλάει το ματς, τόσο περισσότερο να το πιστεύει.

Η ΑΕΚ επέμεινε στο παιχνίδι από τον άξονα, όπου ο ΟΦΗ των 3 κεντρικών χαφ και των 3 στόπερ, ήταν καλά οργανωμένος και δεν της έδινε περιθώρια. Δεν πήγαινε συχνά στα άκρα κι όταν το έκανε, έβρισκε αντίσταση από τους Σκανδιναβούς του ΟΦΗ, που ήταν σε εξαιρετική μέρα, αλλά και καλές αλληλοκαλύψεις. Και παρότι μετά την είσοδο των Πινέδα, Αραούχο και Γκατσίνοβιτς πήρε κάποια μέτρα και έπαιξε ελαφρώς πιο ορθολογικά, παρέμεινε εντελώς ακίνδυνη. Μια ομάδα με μέσο όρο 2,5 xGoals, που ήταν ήδη πίσω στο σκορ, πρακτικά δεν έφτιαξε καθαρή ευκαιρία στο 2ο ημίχρονο. 

Αντιθέτως ο ΟΦΗ, παρότι όσο περνούσε η ώρα πρόσεχε περισσότερο, αλλά και έμενε λίγο από ενέργεια, φρόντισε να διαχειριστεί σωστά τις δυνάμεις του, αλλά κι όποτε διάβαζε κενά στην άμυνα της ΑΕΚ, να κυνηγάει την τύχη του. Κάπως έτσι, με μια πάσα-ξυραφιά (και πάλι) του Αμπάντα, πέτυχε το 2ο γκολ και ουσιαστικά καθάρισε το ματς. 


Το ρεζουμέ: Όταν γίνεται αποτελεσματικός, βελτιώνεται συνολικά και γίνεται ανταγωνιστικός

Στα τελευταία post games, εστιάζαμε στην ατελείωτη επιθετική φλυαρία του ΟΦΗ, που τον οδήγησε σε χαμένους βαθμούς και "πικρές" ισοπαλίες. Στο σημερινό παιχνίδι, αυτό βελτιώθηκε αισθητά. Έχει ακόμα περιθώρια περαιτέρω διορθώσεων, όμως η πρόοδος του αποδείχθηκε αρκετή. 




Η στατιστική παραπάνω, λέει όλη την αλήθεια. Ο ΟΦΗ έκανε λιγότερες μεν, αλλά σοβαρές προσπάθειες για γκολ, πάτησε περιοχή και απείλησε από πραγματικά καλά σημεία. Σε αντίθεση με όσα είχε δείξει στα προηγούμενα παιχνίδια. Έτσι πήρε αυτό που δημιούργησε, με 1,9 xGoals, 2 γκολ! Από την άλλη, η ΑΕΚ έπαθε αυτό που ζούσε ο ΟΦΗ στα προηγούμενά του παιχνίδια. Κατοχή μπάλας, πολύ passing game γύρω από την περιοχή, αλλά λίγες φάσεις μέσα σε αυτή. Αρκετές τελικές (14), αλλά μόλις 0,8 xGoal, μιας και οι περισσότερες προσπάθειες ήταν με μακρινά σουτ. 

Πέρα από τη νίκη και τους 3 βαθμούς, αυτό που προσωπικά απόλαυσα περισσότερο από το παιχνίδι, ήταν ο τρόπος που κέρδισε ο ΟΦΗ. Έψαξε και κυνήγησε την τύχη του επιθετικά, ενώ με aggressive παιχνίδι, έξυπνη τοποθέτηση και εξαιρετικό κλείσιμο και βραχυκύκλωμα της κυκλοφορίας της ΑΕΚ, πέτυχε να μην απειληθεί ιδιαίτερα, από μία ομάδα που ως τώρα έχει σκοράρει σε όλα της τα ματς στην Ελλάδα και σε όλα πλην ενός στην Ευρώπη. Μια ομάδα φουλ επιθετική και παραγωγική, την οποία κέρδισε παίζοντάς την - περίπου - με τον τρόπο που εκείνη έχει μάθει να παίξει. 

Μεγάλη νίκη για τον ΟΦΗ, κυρίως όμως νίκη που ήρθε "στα ίσια"!