To παιχνίδι κόντρα στον Αστέρα είχε καλά και κακά νέα για τον ΟΦΗ. Τα καλά νέα είναι ότι επιτέλους έκανε μία εντός έδρας νίκη, πήρε μια βαθμολογική ώθηση, συνέχισε ένα καλό σερί αποτελεσμάτων και μπορεί κανείς να πει πως μπαίνει σε μια τροχιά που του επιτρέπει να κοιτάει κάπως ψηλότερα.

Τα κακά νέα είναι ότι ακόμα έχει δρόμο, ώστε να μπορεί τέτοια ματς, εντός έδρας κατά βάση, να τα παίρνει κάπως πιο άνετα και χωρίς να τα βρίσκει τόσο σκούρα. Υπάρχουν αδυναμίες που ακόμα τον βασανίζουν.


Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες



Δε θέλησε να αλλάξει τον σχηματισμό ο Νταμπράουσκας, ούτε σε αυτό το ματς. Κράτησε την 11αδα της Τούμπας με μία μόνο, αναγκαστική, αλλαγή αυτή του Γιαννούλη αντί του Διαμαντή. Ο Μπαλογιάννης πήρε εκ νέου προωθημένο ρόλο και εξαρχής ήταν σαφές πως η απόδοση των ακραίων του ΟΦΗ, θα είναι καθοριστική για το δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού. 



O Mάντζιος  αποφάσισε να προσαρμοστεί στο σχηματισμό του ΟΦΗ και να παρατάξει την ομάδα του με 3αδα στην άμυνα και 3-5-2 που σε φάση επίθεσης έπαιρνε τη μορφή 5-3-1-1. Στον άξονα πέρα από τα τρία στόπερ, τοποθέτησε δύο κεντρικά χαφ με ικανότητα ανασταλτικά, αλλά και τη δυνατότητα για καλό passing game και κάθετο παιχνίδι. Οι ακραίοι που επέλεξε είχαν σαφώς αμυντικογενή χαρακτηριστικά, δείχνοντας την πρόθεση να κλείσει χώρους και να προσέξει πρώτα από όλα την άμυνά του. 


1ο ημίχρονο: Νευρικός, αργός κι εγκλωβισμένος

Γνωρίζαμε εξαρχής πως θα δούμε ένα παιχνίδι υπομονής και κλειστών χώρων κι αυτό ακριβώς είδαμε. Ο Αστέρας άφησε τη μπάλα στον ΟΦΗ κράτησε όμως τον έλεγχο του ρυθμού, επιβάλλοντας ένα αργό τέμπο, που ο ΟΦΗ στάθηκε αδύνατο να αλλάξει.

Η ανάπτυξη της ομάδας του Νταμπράουσκας ήταν αργή, το passing game περιοριζόταν σε ακίνδυνους χώρους, αρκετά χαμηλά στο γήπεδο και η ταχύτητα τόσο στις κινήσεις, όσο κυρίως στις αποφάσεις έλειπε. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν ο Αστέρας να νιώθει - όσο κυλούσε το ματς - μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να αρχίσει να αναζητά τις δικές του ευκαιρίες. Δε μπόρεσε να τις βρει στο transition, αλλά βρήκε προϋποθέσεις με στατικές φάσεις. Πρακτικά εκείνος ήταν που δημιούργησε κάποιες πιο σημαντικές καταστάσεις, με δύο κεφαλιές.

Στην αντίπερα όχθη, ο ΟΦΗ αδυνατούσε - για ακόμα ένα ματς - να πατήσει πειστικά στην περιοχή. Είχε εγκλωβιστεί στον άξονα με πολλούς παίκτες να συνωστίζονται εκεί, δεν κατάφερνε όμως να δώσει πλάτος στο παιχνίδι, να παίξει από τα πλάγια και να βρει χώρους. Ακόμα και τις λίγες φορές που πάτησε στο επιθετικό τρίτο, τα τελειώματά του ήταν είτε βιαστικά είτε χωρίς ποιότητα.



Αυτή την εικόνα δίνει και η στατιστική καταγραφή του πρώτου μέρους (από το sport24.gr), με τον ΟΦΗ να έχει μια μικρή κατοχή μπάλας, αλλά να μην είναι απειλητικός και ικανός να διεκδικήσει με επιμονή και δυναμικό τρόπο το γκολ. Αντιθέτως, ο Αστέρας πατούσε όλο και καλύτερα, ήταν πιο αποτελεσματικός στις μονομαχίες και έλεγχε σταθερά τη ροή του παιχνιδιού.


2ο ημίχρονο: Αύξησε την πίεση, το έψαξε περισσότερο και δικαιώθηκε

Η αρχή του 2ου μέρους έδειξε ότι, για ακόμα ένα ματς, ο Νταμπράουσκας είδε προβλήματα και προσπάθησε να τα διορθώσει, χωρίς αλλαγές σε πρόσωπα αρχικά. Φάνηκε μια διαφορά κυρίως ως προς τα μέτρα στα οποία κυκλοφορούσε τη μπάλα ο ΟΦΗ και στη ζωντάνια που έβγαζε. Παράλληλα, με τα μπακ του να μπαίνουν περισσότερο στο παιχνίδι, άρχισε να βρίσκει και κάποιο πλάτος, που στο πρώτο μέρος τόσο του έλειψε.

Παρόλα αυτά, δεν ήταν τόσο κυριαρχικός, ώστε να δημιουργήσει καθαρές ευκαιρίες. Ο Αστέρας έδωσε κι άλλα μέτρα μεν, αλλά δεν αισθανόταν ασφυκτική πίεση. Η είσοδος του Μοσκέρα έδωσε μια πνοή, αλλά στην πραγματικότητα η κλιμάκωση για την επιθετικότητα του ΟΦΗ ήρθε μετά το 75', όταν ο προπονητής του αποφάσισε να γυρίσει το σχήμα σε 4-3-3 προσθέτοντας τον Περέα στα χαφ. Μια αλλαγή που αποδείχθηκε καθοριστική. Και γιατί ανέβηκε περισσότερο η πίεση και φυσικά, γιατί από τον Ισπανό ήρθε το γκολ. 

Ένα γκολ που ήρθε με έναν από τους τρόπους που τέτοια παιχνίδια ξεκλειδώνουν και οφείλει ο ΟΦΗ να κυνηγάει. Με στατική φάση. Ευπρόσδεκτη εξέλιξη, που καλό θα είναι και σε επόμενα ματς, ιδιαίτερα στο Γεντί Κουλέ, να τη δούμε ξανά.



Στατιστικά είναι εμφανές πως ο ΟΦΗ δε μπόρεσε ποτέ να κλείσει τον Αστέρα στην περιοχή του και να φτιάξει καθαρές ευκαιρίες. Κατάφερε μεν στο 2ο μέρος να έχει μια καλύτερη υπεροχή, όμως δεν ήταν τόσο κυριαρχικός όσο θα ήθελε ή και όσο είδαμε να είναι κόντρα στο Βόλο. Καλό θα είναι να κρατήσει τη νίκη, αλλά να κρατήσει και σημειώσεις από τις αδυναμίες που συνεχίζει να εμφανίζει.


Το ρεζουμέ: Νίκη - ώθηση, που δεν πρέπει να τον αποπροσανατολίσει

Ο ΟΦΗ δεν ήταν καλύτερος από τα προηγούμενα εντός έδρας ματς, μετά τη διακοπή. Παρόλα αυτά κέρδισε και σε αυτή τη φάση αυτό είναι σημαντικό καύσιμο, για να συνεχίσει. Καλό θα είναι όμως να αξιολογήσει σωστά το ματς, να το μελετήσει και να επιδιώξει να διορθώσει κυρίως το δημιουργικό κομμάτι, ενόψει της συνέχειας. Για να γίνει κατανοητό το ζόρι που συνεχίζει να έχει η ομάδα στον επιθετικό τρίτο, αρκεί να δει κανείς τα xGoals του παιχνιδιού. 

 

Φυσικά, για να λέμε και τα θετικά, είναι ένα ακόμα σερί παιχνίδι που ο ΟΦΗ δεν επιτρέπει στον αντίπαλό του μεγάλες ευκαιρίες και πολλά xGoals. Πάνω σε αυτό πρέπει να χτίσει, αναπτύσσοντας και το επιθετικό του παιχνίδι.

Υ.Γ: Δεν είναι μέρος της ποδοσφαιρικής ανάλυσης, αλλά αξίζει να σημειώσουμε το πόσο βοήθησε η ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Ο κόσμος είχε υπομονή, έσπρωξε την ομάδα και έπαιξε σημαντικό ρόλο, στη θετική εξέλιξη του παιχνιδιού.