Ζητούμενο πριν το παιχνίδι, προκειμένου να υπάρχει ελπίδα για αποτέλεσμα για τον ΟΦΗ, ήταν όπως έγραφα στο pre game, η πνευματική και αγωνιστική του μεταμόρφωση.

Το πρώτο σκέλος το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό, εμφανίζοντας ένα σύνολο που παρότι δε βρέθηκε σύσσωμο σε μεγάλη μέρα, ήταν μαχητικό, μόχθησε στο γήπεδο και πάλεψε ως το τέλος. Ως προς το αγωνιστικό σκέλος, εκεί ναι μεν έδειξε μια βελτίωση, όμως εμφάνισε ξανά και κάποιες αδυναμίες που πλέον ξέρουμε καλά, οι οποίες και του στοίχισαν. 


Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες

Σταθερά με 4-2-3-1 ο ΟΦΗ, όπως αναμενόταν, με αλλαγές σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι ως προς τα πρόσωπα, όπως επίσης αναμενόταν. Στην άμυνα επανήλθαν Λαμπρόπουλος και Τοράρισον, στο κέντρο επέλεξε ξανά το Μπάκιτς σε ρόλο κεντρικού χαφ κι όχι πιο μπροστά, όπου τοποθέτησε το Χιμένεθ, αποφασίζοντας να εμφανίσει μια ομάδα με πιο επιθετικογενή χαρακτηριστικά. Στην επίθεση είδαμε την επιστροφή του Ισέκα σε ρόλο φορ, αλλά και τον Αποστολάκη να παίρνει τη θέση του Ριέρα, πιθανόν με βασικό κριτήριο τις επιστροφές και την τακτική συνέπειά του. 

Από την άλλη πλευρά, ο Τερίμ επίσης προτίμησε το 4-2-3-1 και ποδοσφαιριστές με αρκετά επιθετικογενή χαρακτηριστικά. Με μπακ που έχουν ανεβάσματα (Βαγιαννίδης, Μλαντένοβιτς), μοναδικό αμυντικό χαφ τον Ζέκα και τον Τσέριν σαν υποστήριξη και 4 ποδοσφαιριστές πιο μπροστά, με αρκετή άνεση στην εναλλαγή των θέσεων και στις κινήσεις στα μεσοδιαστήματα, με στόχο να έχει δημιουργία και να μπορέσει να δημιουργήσει ρήγματα, κόντρα σε μια ευάλωτη άμυνα. Προφανώς, ένα μικρό ρίσκο το πήρε σε πιθανές αμυντικές μεταβάσεις. 


1ο ημίχρονο: Δυναμικό ξεκίνημα - ισορροπία στο τέλος

Καλά ξεκίνησε το παιχνίδι ο ΟΦΗ, κυρίως σε επίπεδο οργάνωσης και ενέργειας. Είχε τρεξίματα, έβγαινε πρώτος στις μπάλες και παρέμενε οργανωμένος, κυρίως ως προς την ανασταλτική του λειτουργία. Επιθετικά δοκίμασε και με συνδυαστικό παιχνίδι, αλλά και με άμεσο, αναζητώντας την ταχύτητα της επιθετικής του τριάδας. Τελικά βρήκε το γκολ, μέσα από μια ωραία συνεργασία και ένα εξαιρετικό τελείωμα του Χιμένεθ. Στο πρώτο ημίωρο όμως, πέρα από το προβάδισμα είχε μια ευκαιρία με καλύτερες επιλογές και ποιότητα στις δημιουργικές του προσπάθειες να χτίσει κι άλλες φάσεις υπό καλές προϋποθέσεις, όμως δεν το κατάφερε. 

Μετά το 25-30', το παιχνίδι άλλαξε. Ο ΟΦΗ φάνηκε να κουράστηκε, οι γραμμές του απομακρύνθηκαν και κυρίως στον άξονα δημιουργήθηκαν δυνατότητες στον ΠΑΟ με καλές κινήσεις στα μεσοδιαστήματα να αρχίσει να πατάει πιο κοντά στο επιθετικό του τρίτο κι άρα να γίνεται πιο απειλητικός. Στην πρώτη φάση μάλιστα που έπαιξε κάθετα, βρήκε και το γκολ με την πάσα του Μπερνάρ στον Ιωαννίδη που έκοψε την άμυνα του ΟΦΗ. Δε δημιούργησε πάντως ούτε εκείνος πολλές προύποθέσεις, πέρα από την ευκαιρία του Παλάσιος που έβγαλε ο Μπάουμαν, είχε όμως τον έλεγχο του ρυθμού πια και μπορούσε να μεταφέρει το παιχνίδι στα μέτρα που εκείνος ήθελε ευκολότερα


Στατιστικά αποτυπώνεται η ισορροπία, με την οποία έκλεισε το ημίχρονο. Δεν αποτυπώνεται όμως η δυναμική του πρώτου 25λεπτου, στη διάρκεια του οποίου ο ΟΦΗ έδειξε καλά στοιχεία, έφερε το ματς στα μέτρα του και είχε τις προδιαγραφές να παίρνει κάτι καλύτερο. Ερωτηματικό για το δεύτερο ημίχρονο πια, το τι δυνάμεις και ενέργεια θα έβγαζαν και οι 2 στη συνέχεια, σε ένα παιχνίδι αρκετά υψηλού ρυθμού και έντασης.


2ο ημίχρονο: Τυχερός ο ΟΦΗ στις ευκαιρίες του ΠΑΟ, αλλά αυτόχειρας στη διαχείριση του νέου προβαδίσματος

Το ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου ήταν μια συνέχεια του κλεισίματος του πρώτου. Ο ΠΑΟ έχει την μπάλα, την κυκλοφορεί σε αρκετά ψηλά μέτρα και - βάση ποδοσφαιρικής λογικής - γίνεται απειλητικός, φτιάχνει ευκαιρίες, όμως τις σπαταλάει, φορτώνοντας τον εαυτό του με αρκετό άγχος. Μάλιστα στη διάρκεια του, δεν παίρνει και τις βοήθειες από τον πάγκο του, που θα τον υποστήριζαν σε μια πιο ορθολογική αναζήτηση του γκολ. Από την άλλη πλευρά, παρά τις προσπάθειες του Δέλλα με τις αλλαγές, ο ΟΦΗ δεν κατορθώνει ποτέ να πάρει λίγο τη μπάλα και μαζί ανάσες, αλλά ούτε και τις 3-4 προϋποθέσεις που του βγήκαν στο transition να τις ολοκληρώσει σωστά, δημιουργώντας πραγματική απειλή.

Παρόλα αυτά, κόντρα στη ροή και σε μία από τις λίγες φάσεις που ο ΟΦΗ ανεβάζει αρκετούς ποδοσφαιριστές, πατάει περιοχή και δημιουργεί συνεργασία, κερδίζει το πέναλτι που τον φέρνει στο 81' να προηγείται. Εκεί απέδειξε ότι έχει σοβαρή δυσκολία στη διαχείριση καταστάσεων, λειτουργώντας με πολύ λάθος τρόπο και με αργή αντίδραση αμυντικά, κάτι που πλήρωσε στο γκολ του Σπόραρ, όπου επιτρέπει με μεγάλη ευκολία και να βγει η σέντρα και να τελειώσει τη φάση ο φορ του ΠΑΟ. 

Έτσι έχασε μια μεγάλη ευκαιρία για μια νίκη, που ίσως δε θα ήταν ποδοσφαιρικά δίκαιη, αλλά θα έδινε μεγάλη τόνωση, τόσο βαθμολογικά όσο και ψυχολογικά. 



Αν δούμε και τη στατιστική απεικόνιση, θα επιβεβαιώσουμε λίγο - πολύ, όσα είδαμε όλοι. Μια ομάδα πιο απειλητική, με περισσότερες επιθέσεις και μια ομάδα που έδωσε τη μάχη της, κυνήγησε τις πιθανότητές της και πήρε το καλύτερο δυνατό, παρά τις δομικές αδυναμίες της σε άμυνα και επίθεση.


Το ρεζουμέ: Να κρατήσει τη μαχητικότητα και να βελτιώσει την ποιότητα

Η κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος τέλειωσε, με έναν ακόμα βαθμό για τον ΟΦΗ, κόντρα σε έναν από τους "μεγάλους" εντός έδρας. Σε αυτό το κομμάτι η σαιζόν πήγε αρκετά καλά. 3 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα με τους πρώτους 5. Από εδώ και πέρα, μένουν 7 ματς με τους λεγόμενους "μικρομεσαίους". Εκεί ακριβώς που βρίσκεται το πρόβλημά του, σε όλη τη σαιζόν. Μένει να δούμε τι και πόσο μπορεί να βελτιώσει και να αλλάξει, ώστε αφενός να αποφύγει το... σασπένς κι αφετέρου να αρχίσει να χτίζει μια ποδοσφαιρική ταυτότητα, ενόψει της νέας σαιζόν.