Στο pre game έγραφα ότι τέτοια, μεγάλα, ματς, απαιτούν και μεγάλες εμφανίσεις. Ο ΟΦΗ έκανε μία τέτοια, όχι τόσο από άποψη ποιότητας, όσο από άποψη διάθεσης, ενέργειας και μαχητικότητας. Είχε πλάνο, το εφάρμοσε αρκετά καλά, κλείδωσε τον αντίπαλό του, καμουφλάρισε αρκετές από τις αδυναμίες του και με μια τακτική κίνηση-έμπνευση του Νταμπράουσκας κέρδισε το παιχνίδι, ακριβώς επειδή αποφάσισε στο τέλος να ζητήσει περισσότερα από αυτό.

1ο ημίχρονο: Κλειστό ματς, με τον ΟΦΗ καλύτερο στα σημεία 

Με αναμενόμενη σύνθεση και σχηματισμό ξεκίνησαν το ματς οι 2 ομάδες. Ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε με 4-2-3-1 και ελεγχόμενο rotation με τους φορμαρισμένους Ζίβκοβιτς και Κωνσταντέλια στην αρχική 11αδα και μια αρκετά επιθετικογενή 3αδα στα χαφ. Στην άμυνα επιλέχθηκε ο Κετζιόρα σε ρόλο δεξιού μπακ, προφανώς με στόχο και τη θωράκισή της, έχοντας πιο μπροστά 6 ποδοσφαιριστές με επιθετικό κατά βάση προσανατολισμό. Από την άλλη, ο Νταμπράουσκας δεν έκανε την έκπληξη, συνέχισε με 3αδα στα στόπερ, αλλάζοντας, όπως αναμέναμε, το Λαμπρόπουλο με τον Πασαλίδη. Τελικά στην επίθεση επέλεξε το δίδυμο Φελίπε-Ριέρα, αφήνοντας στον πάγκο το Ντίκο. 

Αυτό που άλλαξε, ήταν η εικόνα του ΟΦΗ, που είχε ξανά ενέργεια, όπως στο ματς της πρεμιέρας κόντρα στον Άρη κι ένα νέο στοιχείο για πρώτη φορά φέτος: Πίεση ψηλά. Σε αρκετά διαστήματα του πρώτου μέρους, ο ΟΦΗ έκανε αυτό που συζητούσαμε στο pre game ότι δυσκολεύει τον ΠΑΟΚ. Το πέτυχε με ένα τρικ που αφορά στην τοποθέτηση του Γαγιέγος, ο οποίος είχε αρμοδιότητες και ρόλο 8αριου, έχοντας ανεβάσει όλη την πίεση της ομάδας ψηλότερα. Σε συνδυασμό με το πολύ πιο aggressive τρόπο που έπεφταν στις φάσεις τα 3 στόπερ κι οι πλάγιοι μπακ, ο ΟΦΗ κατόρθωσε να κρατήσει σε καλό επίπεδο την ισορροπία του και να μη δέχεται φάσεις στη μετάβαση από τον ΠΑΟΚ, περιορίζοντάς τον σημαντικά. 

Στο δημιουργικό - επιθετικό κομμάτι, ο ΟΦΗ δυσκολεύτηκε περισσότερο. Προέκυψαν κάποιες καλές ευκαιρίες, με σουτ εκτός περιοχής όμως, κυρίως ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούσε και λιγότερο μέσα από συνδυαστικό παιχνίδι. Σε αυτό, το παιχνίδι συνεργασιών δηλαδή, είχε δυσκολία με τον Ριέρα κυρίως και τον Μπάκιτς δευτερευόντως, να έχουν κακές αποφάσεις κι επιλογές και πολλές χαμένες ευκαιρίες για key passes που θα έφερναν τον ΟΦΗ μέσα στην περιοχή, με καλές προϋποθέσεις.

Συνολικά όμως, μπορεί κανείς να πει ότι ο ΟΦΗ έκανε το καλύτερο φετινό του ημίχρονο, έβγαλε ενέργεια, είχε απαιτήσεις από το ματς και κυρίως ακολούθησε ένα σχέδιο που τον βοηθούσε και να πατήσει τον αντίπαλό του στα αδύνατα σημεία του, αλλά και να καμουφλάρει τις δικές του αδυναμίες. Μελανό σημείο στο πρώτο μέρος, οι αρκετές κάρτες που δέχτηκε, κάτι που προφανώς είναι θέμα για μια ομάδα που πρεσάρει.



Η στατιστική των πρώτων 45 λεπτών, αποτύπωσε ακριβώς την ισορροπία ανάμεσα στις δύο ομάδες και στην προσπάθεια και των δύο να κυριαρχήσουν, αλλά και να παίξουν δυναμικά (20 φάουλ συνολικά). Δεν αποτυπώνει την ενέργεια και τη διάθεση που είχε ο ΟΦΗ, με μια εικόνα πολύ βελτιωμένη σε σχέση με την Τρίπολη, αλλά και αρκετά καλύτερη, ιδιαίτερα σε τακτικό επίπεδο, σε σχέση με την πρεμιέρα κόντρα στον Άρη.

2ο ημίχρονο: Άλλαξε τακτική αλλά αποφάσισε να το διεκδικήσει στο τέλος ο ΟΦΗ

Με το ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου, είδαμε μια τελείως διαφορετική εικόνα. Ενώ δεν έγιναν αλλαγές, ο ΟΦΗ μπήκε με νέα τακτική και οδηγίες να μείνει πίσω, ακόμα και πιο χαμηλά από τα 2/3 του γηπέδου, να περιμένει τον ΠΑΟΚ κλείνοντας χώρους και επιδιώκοντας να μην του επιτρέψει να βρει κενά ή συνδυαστικές ενέργειες, που θα τον φέρουν κοντά στο γκολ. Οι κεντρικοί του χαφ απλώθηκαν περισσότερο, δίνοντας βοήθειες στα μπακ και επέτρεψε στον αντίπαλό του να πάρει τη μπάλα και να χτίζει με άνεση επιθέσεις από πίσω, σε αντίθεση με το πρώτο ημίχρονο.

Η ομάδα του Λουτσέσκου όντως ανέβηκε αρκετά μέτρα, έψαξε να βρει τρόπο να πατήσει περιοχή, όμως, ακόμα και μετά τις αλλαγές του προπονητή του, έμοιαζε να μην έχει ιδέες όταν έφτανε έξω από την περιοχή και να μη βρίσκει τρόπο να δημιουργήσει κενά και φάσεις, κάτι που μέχρι σήμερα πετύχαινε με ευκολία στα παιχνίδια του. Όσο κυλούσε δε το παιχνίδι, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε να "ξαφνιάζεται" με αυτή του τη δυσκολία και να αδυνατεί να γίνει απειλητικός. Παράλληλα, όσο προχωρούσε το παιχνίδι, ο ΟΦΗ άρχιζε να πιστεύει σε μια κόντρα επίθεση, που θα μπορούσε να του δώσει τη νίκη.

Με τον κινητικό Ντίκο μπροστά, τον Τοράλ κι αργότερα το Νέιρα, να μπορούν να κρατάνε μπάλα και να παίζουν κάθετα, αλλά και μια κίνηση-έκπληξη από το Νταμπράουσκας που αποδείχθηκε άσσος στο μανίκι: Την είσοδο του Αμπάντα στο ματς στη θέση του Μπάκιτς, σε ρόλο αριστερού εσωτερικού μέσου. Κάτι σαν αντί- Ντιουσέ, με τον Λιθουανό να προσπαθεί να πετύχει ισορροπία και αμυντική θωράκιση, αλλά παράλληλα να έχει έναν ποδοσφαιριστή με ικανότητες με τη μπάλα στα πόδια και ταχύτητα για κόντρα επίθεση. Μια τέτοια ήρθε στο 97', ο Αμπάντα την ολοκλήρωσε άψογα και ο ΟΦΗ πήρε τη νίκη, σε ένα ματς ισορροπημένο, φτιαγμένο για ισοπαλία.

Το ρεζουμέ: Όταν ο ΟΦΗ είναι διεκδικητικός, γίνεται και ανταγωνιστικός

Λύθηκαν ως δια μαγείας όλα για τον ΟΦΗ; Προφανώς και όχι. Αυτό που αποδείχθηκε και καλό θα είναι ο ίδιος ο Οργανισμός να το εμπεδώσει, είναι πως όταν μπαίνει στα παιχνίδια με συγκέντρωση, εφαρμόζοντας ένα τακτικό πλάνο με προσήλωση και με διάθεση να παίξει στα κόκκινα, μπορεί να γίνει ανταγωνιστικός και να περιμένει νίκες και καλά αποτελέσματα. 

Πρακτικά αυτό που κατάφερε κόντρα στον ΠΑΟΚ, είναι να "κρύψει" καλά τις αμυντικές του αδυναμίες, κρατώντας μια ομάδα με 2+ xGoals στα 0,6. Αυτό που δεν κατάφερε, είναι να λύσει τη δυσκολία του στη δημιουργία φάσεων (έμεινε στο 0,4 xGoal), όμως αυτό είναι ένα θέμα που θα του είναι πολύ πιο απαραίτητο, σε παιχνίδια κόντρα σε ομάδες που θα τον περιμένουν, σε αντίθεση δηλαδή με το σημερινό. 




Προφανώς όμως, τα κέρδη είναι πολλά από αυτή τη νίκη. Πέρα από τους βαθμούς, τη ψυχολογία, την αυτοπεποίθηση, κερδίζει και ηρεμία για να δουλέψει και να βελτιωθεί. Παράλληλα με 2 νίκες κόντρα σε ομάδες της 5αδας, είναι προφανές ότι μπαίνει δυναμικά στο κάδρο του πρωταθλήματος. Για να πετύχει όμως τους στόχους του, πρέπει όλα αυτά τα οφέλη αφενός να τα μεταβολίσει σωστά κι αφετέρου να μη ξεγελαστεί. Έχει ακόμα αδυναμίες να βελτιώσει, ενώ έχει ανάγκη κι από κάποιες ακόμα λύσεις, αυτό φάνηκε κι από την έμπνευση Αμπάντα, ο οποίος ουσιαστικά κλήθηκε να παίξει το 3ο κεντρικό χαφ, που μετά το Ντιουσέ δεν έχει πια η ομάδα.

Υ.Γ: Κάποιοι διαιτητές είναι κακοί. Συμβαίνει. Κάποιοι άλλοι είναι άσχετοι. Κι αυτό συμβαίνει. Όμως είναι σημαντικό για το προϊόν που λέγεται ελληνικό πρωτάθλημα, εγκαίρως να εντοπίζονται και να εξαφανίζονται.