Γενικά στο ποδόσφαιρο (όπως και στη ζωή) για να εξελιχθείς, επιβάλλεται να κάνεις και λάθη. Μαθαίνεις από αυτά και μεγαλώνεις σαν ομάδα, όπως είχε αναφέρει κι ο Βάλντας Νταμπράουσκας.

Χρειάζεται όμως να προβληματιστείς, όταν διαπιστώσεις ότι κάνεις τα ίδια λάθη κι όχι νέα. Αυτό δείχνει ότι υπάρχουν συγκεκριμένες αδυναμίες ή δυσκολίες που δεν έχεις καταφέρει να αντιμετωπίσεις, να βρεις λύσεις γι΄αυτές ή κάποιες ιδέες έστω, που θα σε βοηθήσουν να τις "καμουφλάρεις". Αυτό μοιάζει να έχει συμβεί στον φετινό ΟΦΗ. 


1ο ημίχρονο: Φλυαρία, ολιγωρία και χαμηλή ταχύτητα

Με τον γνωστό πια σχηματισμό 3-5-2, αλλά και με αλλαγές σε λίγα πρόσωπα, ξεκίνησε το παιχνίδι ο ΟΦΗ. Ο Γκλάζερ μπήκε στην 3αδα των χαφ, δίπλα σε Μεγιάδο - Γαγιέγος, ο Μπάκιτς μεταφέρθηκε πιο μπροστά, κοντά στον Φελίπε, ενώ ο πιο προσηλωμένος αμυντικά Τοράρινσον, πήρε ξανά θέση στο αριστερό άκρο, στη θέση του Αμπάντα. Τέλος, ο ΟΦΗ την 6η μόλις αγωνιστική του πρωταθλήματος, κατόρθωσε να παρουσιάσει 4ο διαφορετικό τερματοφύλακα, με τον Μπάουμαν να παίρνει θέση βασικού. 

Για τον Σούρερ, το σχήμα παρέμεινε ίδιο, 4-2-3-1, αλλά και εκείνος επέλεξε να φρεσκάρει την ομάδα του. Ο Μαλής επελέγη σε ρόλο στόπερ αντί του Οικονόμου, ο Πέντρο σε ρόλο φορ αντί του Καρέλη κι ο Βοΐλης στα άκρα αντί του Σενγκέλια. Στην πραγματικότητα, η μόνη αλλαγή που έμοιαζε να επηρεάζει τον τρόπο που παίζει η ομάδα του, ήταν αυτή στην επίθεση, όπου προτίμησε ένα πιο κλασσικό φουνταριστό, καλό στο ψηλό παιχνίδι και δυνατό, σε σύγκριση με τον κινητικό και με άνεση να "κυκλοφορεί" εκτός περιοχής, Καρέλη.

Ο ΟΦΗ για ακόμα ένα ματς (μετά την Τρίπολη και τον Ατρόμητο), δε μπήκε δυνατά στο ματς. Αντιθέτως, ήταν νωχελικός, χαλαρός και πάρα πολύ αργός, τόσο στις κινήσεις του, όσο και στις αποφάσεις του. Σε αυτό το χλιαρότατο ξεκίνημα, ήρθε να προστεθεί και μία ακόμα κακή αμυντική συμπεριφορά σε στατική φάση, που έφερε το γκολ για τον Παναιτωλικό. 



Σε κόρνερ με 5 επιθετικούς, ο ΟΦΗ αμύνεται με 10 από τους 11 παίκτες του μέσα στην περιοχή, παρόλα αυτά ο σέντερ φορ του αντιπάλου πηδάει ολομόναχος για κεφαλιά, ενώ κανείς δεν ακολουθεί τη φάση σε δεύτερο χρόνο στο δεύτερο δοκάρι. Πλήρης αδράνεια δηλαδή κι εντελώς λάθος τοποθετήσεις.

Η συνέχεια ήταν καλύτερη. Ο Παναιτωλικός μαζεύτηκε πίσω, όμως η αμυντική του εικόνα ήταν πολύ κακή. Ο ΟΦΗ από την άλλη, πήρε τη μπάλα, είχε ένα διαρκές passing game, που όμως γινόταν δύο ταχύτητες κάτω από ό,τι θα περίμενε κανείς, από μια καλή ομάδα με υψηλούς στόχους, αλλά και με μεγάλη στατικότητα των ποδοσφαιριστών του. Παρόλα αυτά, ήταν τέτοια τα κενά στην αντίπαλη άμυνα, που εύκολα πατούσε περιοχή και έβρισκε προϋποθέσεις για να σκοράρει. Για ακόμα όμως ένα ματς, ήταν φλύαρος, χαλούσε τις επιθέσεις του στην τελική του ενέργεια, με τους δύο ακραίους του να πρωταγωνιστούν σε αυτό, αργούσε να αποφασίσει, δεν είχε τόλμη στο επιθετικό τρίτο και έδειχνε να περιμένει μία ατομική ενέργεια. 

Η ενέργεια αυτή ήρθε από τον καλύτερο του παίκτη, σε αυτό το πρώτο ημίχρονο. Ο Φελίπε με δική του προσπάθεια, που ξεκίνησε από το κέντρο, δημιούργησε τις προϋποθέσεις και παρότι η φάση δεν εκτελέστηκε ούτε γρήγορα, ούτε με σωστές επιλογές στις επόμενες κινήσεις της, κατέληξε ξανά σε εκείνον, που με ένα γκολ προσωπικής ποιότητας, που δείχνει και την επαφή του με το γκολ, έφερε την ισοφάριση.

Το κλείσιμο του πρώτου 45λεπτου, έδινε την εικόνα ότι ο ΟΦΗ, παρά την έλλειψη ταχύτητας και συνδυαστικών ενεργειών κοντά στην περιοχή, απέναντι σε μία τόσο προβληματική άμυνα, αργά ή γρήγορα θα έβρισκε ένα 2ο γκολ για να καθαρίσει στη συνέχεια το ματς.


Τα στατιστικά του ημιχρόνου δείχνουν ότι ο ΟΦΗ είχε αναπτύξει περισσότερη επιθετική πρωτοβουλία και παρότι κυριαρχούσε, δεν είχε αρκετές τελικές που να θεωρούνται κλασσικές ευκαιρίες, ενώ από την άλλη ο Παναιτωλικός, με μια αναιμική έως κακή εικόνα (με την εξέδρα να γκρινιάζει από νωρίς) και πολλά προβλήματα αμυντικά, στην επίθεση χωρίς κόπο ή κάποιο οργανωμένο τρόπο, είχε την άνεση να φτάνει με ευκολία σε τελική, παρότι αγωνιζόταν κόντρα σε μία ομάδα με 3 στόπερ και 3 αμυντικά χαφ.


2ο ημίχρονο: Πέντε λεπτά καλό ποδόσφαιρο και στη συνέχεια κατάρρευση

Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΟΦΗ μπήκε πολύ καλά. Στο διάστημα από το 45' έως το 50' έβαλε ταχύτητα στο παιχνίδι του, έπαιξε κάθετα, προσπάθησε να κινηθεί περισσότερο και γενικά έβγαλε ενέργεια που έλειπε. Το αποτέλεσμα ήταν ένα δοκάρι, σε φάση που παίζει εξαιρετικά στο χώρο και φέρνει τον Μπάκιτς σε εξαιρετική θέση, αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία με τον Φελίπε να πιάνει εξαιρετική κεφαλιά, αλλά τον Καπίνο να κάνει την απόκρουση του ματς. Κάπου εκεί όμως, αρχίζουν τα παράδοξα. 

Αντί ο ΟΦΗ να επιμείνει και να συνεχίσει σε αυτό το ρυθμό, αναζητώντας το γκολ που έμοιαζε νομοτελειακό να έρθει, αρχίζει να ρίχνει ξανά ταχύτητα και να κάνει φτηνά λάθη στην κυκλοφορία του παιχνιδιού του. Ο Σούρερ, βλέποντας το κακό να έρχεται, αποφασίζει να αντιδράσει άμεσα με 3 αλλαγές στο 52΄ οι δύο εκ των οποίων (Ντουάρτε και Σενγκέλια) μπαίνουν δυνατά κι αρχίζουν να δημιουργούν προβλήματα στην άμυνα του ΟΦΗ. 



Μια άμυνα που αρχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στο transition, με τους ποδοσφαιριστές του Παναιτωλικού, κυρίως από τα αριστερά, να βρίσκουν χώρους και να δημιουργούν ευκαιρίες από "καθαρές" θέσεις. Ευτυχώς για τον ΟΦΗ, ο Μπάουμαν ήταν σε ετοιμότητα, ανταποκρίθηκε και απέφυγε το 2ο γκολ, κυρίως στο διάστημα 55'- 80'. Βέβαια, πέρα από το πρόβλημα στις μεταβάσεις που είχε ο ΟΦΗ - και το οποίο δημιουργούσε ο ίδιος στον εαυτό του, κάνοντας διαρκώς λάθη στο κέντρο και στα άκρα, προσπαθώντας αργά και χωρίς συνδυαστικό παιχνίδι να δημιουργήσει επιθέσεις - υπήρχε και το επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στα παιχνίδια του, της κακής αμυντικής αντίδρασης, με ελάχιστη επεμβατικότητα στις φάσεις. Δεν ήταν aggressive ο τρόπος που αμυνόταν κι αυτό επίσης έφερε προβλήματα. 



Μέσα δηλαδή στα παράδοξα του 2ου ημιχρόνου, είναι να αμύνεται ο ΟΦΗ με 6 παίκτες μέσα στην περιοχή, αλλά ο φορ του αντιπάλου να σουτάρει με άνεση κινήσεων, αρκετές μάλιστα φορές.



Παράδοξο επίσης αποδείχθηκε, ότι ο Νταμπράουσκας έκανε υπομονή ως το 70' για να προχωρήσει σε αλλαγές, ενώ έβλεπε ότι για αρκετή ώρα η ομάδα ήταν πελαγωμένη, ανοργάνωτη και έπαιζε με τη φωτιά. Κόντρα σε μια ομάδα μετριότατη επιθετικά, ξαφνικά βρέθηκε να κινδυνεύει διαρκώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο διάστημα 52' έως 65', ο Παναιτωλικός κάνει 6 τελικές. Μία φάση ανά δύο λεπτά, δηλαδή. Στα παράδοξα επίσης, ότι και όταν έγιναν οι αλλαγές του ΟΦΗ, αμυντικά η κατάσταση δε σουλουπώθηκε. Ο Αμπάντα κυρίως δεν έμεινε ποτέ προσηλωμένος στο αμυντικό σκέλος του ρόλου του, με αποτέλεσμα να μη διορθωθεί μια βασική ανάγκη που είχε προκύψει και τον έφερε στο παιχνίδι, δηλαδή να σταματήσει το παιχνίδι από το δεξί άκρο της επίθεσης του Παναιτωλικού με τον Σενγκέλια. 

Από εκεί και πέρα, το τελευταίο 15λεπτο δεν αντέχει σε τακτική ανάλυση. Από τη μία ο Παναιτωλικός, άρχισε να σκέφτεται ότι αφού δε σκόραρε, ίσως θα πρέπει να προσέξει μη χάσει και μαζεύτηκε λίγο πιο πίσω. Από την άλλη ο ΟΦΗ, έμοιαζε παραζαλισμένος, με τους παίκτες που μπήκαν ως αλλαγές να είναι εκτός κλίματος, χωρίς ισορροπία στο παιχνίδι του και διάφορα προβλήματα τραυματισμών. Εφόσον ούτε κάποιες ατομικές ενέργειες ή στατικές φάσεις δεν άλλαξαν κάτι, η ισοπαλία παρέμεινε.



Η τελική στατιστική δείχνει πως είδαμε ένα διαφορετικό δεύτερο ημίχρονο. Ο ΟΦΗ έκανε λιγότερες προσπάθειες, με ό,τι πραγματικό καλό δημιούργησε, να περιορίζεται στο πρώτο 5λεπτο, ενώ ο Παναιτωλικός βρήκε χώρους, έκανε τελικές χωρίς όμως να σκοράρει, κάτι που άλλωστε είχαμε πει και πριν το παιχνίδι, ότι αποτελεί το βασικό του φετινό πρόβλημα.


Το ρεζουμέ: Στη διακοπή έχει πάρα πολλή δουλειά

Μπροστά του ο ΟΦΗ έχει ένα ματς πρωταθλήματος κόντρα στην ΑΕΚ και ένα Κυπέλλου κόντρα στα Χανιά. Το μεν πρώτο, είναι ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών, κόντρα στην καλύτερη ομάδα σήμερα στην Ελλάδα, όπου προφανώς το πλάνο του θα αφορά προσαρμογή στον αντίπαλο, όπως συνέβη και κόντρα σε Άρη και ΠΑΟΚ.

Το δε δεύτερο είναι μεν μια κρητική αναμέτρηση, με κάποιες ιδιαιτερότητες, αλλά στην πραγματικότητα με στοιχειώδη σοβαρότητα και διάθεση, μπορεί να το κερδίσει. Μετά έρχεται μια διακοπή 20 ημερών, που ο ΟΦΗ πρέπει πάση θυσία να εκμεταλλευτεί.

Αφενός, περιμένοντας κάποιους τραυματίες να αναρρώσουν κι αφετέρου, για να διορθώσει τις αδυναμίες, που από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα εντοπίζουμε, άλλες φορές πιο έντονα, άλλες όχι τόσο. Θα μπορούσε αν ήταν αποτελεσματικός, να πάει στη διακοπή αυτή με +4 ή και +6 βαθμούς. Δε συνέβη όμως αυτό και ίσως τον βοηθήσει να δει κατάματα το πού βρίσκεται. 




Γιατί όταν για ένα ακόμα παιχνίδι δημιουργεί μια ομάδα τόσες πολλές τελικές και προϋποθέσεις και τελικά σκοράρει 1 φορά και καταγράφει 1,7 xGoal, κόντρα σε μια καταφανώς προβληματική άμυνα, είναι πρόβλημα. 

Γιατί όταν για ένα ακόμα παιχνίδι ο αντίπαλός σου διαθέτει μια αναιμική επίθεση και δείχνει ακίνδυνος και ξαφνικά, χωρίς να αλλάξει τον τρόπο που παίζει, αλλά εκμεταλλευόμενος δικά σου λάθη, καταλήγει να κάνει 18 τελικές και 2,1 xGoals (ενώ στα προηγούμενα ματς είχε μ.ο. 0,5), είναι επίσης πρόβλημα. 

Θα ήταν απλά διδακτικό και καμπανάκι, αν συνεβαινε πρώτη φορά. Όμως όπως προαναφέρω, λάθη που επαναλαμβάνονται δεν είναι σύμπτωση, αλλά αδυναμίες, που πρέπει να δουλέψεις. Είναι προφανές πως σε ατομική ποιότητα ο Παναιτωλικός, η Λαμία ακόμα κι ο Ατρόμητος, υστερούν σε σχέση με τον ΟΦΗ. Στο ποδόσφαιρο όμως, μια ομάδα είναι πραγματικά καλή, όταν έχει τον τρόπο την ποιότητα των μονάδων της να την μεταφέρει στο σύνολο, φτιάχνοντας μια ομάδα που θα έχει τον τρόπο και την ενέργεια αυτή την ποιότητα να την αξιοποιεί.