Ο ΟΦΗ κόντρα σε μια ομάδα που δεν ανέβασε ποτέ στροφές, κατάφερε να είναι ελαφρώς ανταγωνιστικός μέχρι να δεχτεί το 1ο γκολ, προσπαθώντας να αμυνθεί με μια κάποια οργάνωση και απογοητευτικός στη συνέχεια, όταν κλήθηκε να... ξεμυτίσει και να προσπαθήσει να γίνει δημιουργικός κι επιθετικός. Απέδειξε αυτό που εδώ και καιρό είναι γενική διαπίστωση, ότι δηλαδή έχει βαλτώσει, δεν εμφανίζει σημάδια ανάκαμψης, αλλά αντιθέτως κατρακυλάει, μένοντας μακριά από τους στόχους του.


Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες

Σε αναμενόμενα πλαίσια οι συνθέσεις, αλλά και οι σχηματισμοί των δύο ομάδων. 

Ο μεν Γιοβάνοβιτς επέλεξε να κάνει ένα ελεγχόμενο πάντως rotation, επιλέγοντας μια αρκετά επιθετική σύνθεση, με βάση τα χαρακτηριστικά των παικτών, αλλά κρατώντας σταθερά το 4-2-3-1. Με επιθετικογενή μπακ, τον Αράο σε ρόλο στόπερ, 3 χαφ καλούς χειριστές της μπάλας και με ικανότητα στο κάθετο παιχνίδι και 3 επιθετικούς καλούς στο 1 εναντίον 1, αλλά και με επαφή με το γκολ. 

Από την άλλη, ο Νταμπράουσκας δεν άλλαξε την 3αδα στην άμυνα, αλλά επέμεινε στην επιλογή Τοράρινσον ως αριστερό στόπερ. Διατήρησε 3 αμυντικά χαφ στον άξονα, απέναντι στο καλό δημιουργικό κέντρο του ΠΑΟ, αλλά και το Μαρινάκη στο δεξί άκρο, συνεχίζοντας να μην επιλέγει το Λάρσον. Τέλος, στην επίθεση προτίμησε την επιλογή του Φελίπε ως παρτενέρ του Ντίκο κι όχι κάποιου πιο δημιουργικού παίκτη πίσω από το φορ, όπως τον Τοράλ ή τον Ριέρα, πιθανόν ποντάροντας σε κάποια συνεργασία τους σε άμεσο παιχνίδι, με μεγάλες μπαλιές από πίσω.


1ο ημίχρονο: Τακτοποιημένος ο ΟΦΗ, αλλά το πέναλτι άλλαξε εντελώς το ματς

Για περίπου ένα ημίχρονο, ο ΟΦΗ κατόρθωσε με το να είναι οργανωμένος και να παίζει σε χαμηλά μέτρα και συντηρητικά, να αντιμετωπίζει με επιτυχία μια ομάδα που προσπαθούσε να παίξει κάθετα, όμως εμφανώς δυσκολευόταν να ανοίξει τους χώρους και να φτιάξει φάσεις. 

Με την κατοχή όμως πάνω από 70% για τον ΠΑΟ, ήταν σαφές πως αν τυχόν κάπως ερχόταν το γκολ, τότε τα πράγματα θα γίνονταν δύσκολα, έχοντας καταναλώσει πολλές δυνάμεις στο κυνήγι της μπάλας, αλλά και έχοντας πρόβλημα εδώ και καιρό στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού. Και το γκολ ήρθε σε μια φάση όπου, ο καλύτερος έως εκείνη τη στιγμή αμυντικός του, εκτίμησε λάθος και έπαιξε λάθος (ανεξάρτητα από τις διαιτητικές αναλύσεις, που θα μπορούσαν να γίνουν στη φάση). Ο ΠΑΟ βρήκε το γκολ με το πέναλτι κι ο ΟΦΗ έχασε και τον Πασαλίδη.

Ήταν εμφανές πως το 2ο ημίχρονο θα είχε διαφορετική εικόνα.


2ο ημίχρονο: Μικρή αντίδραση, μεγάλα προβλήματα

Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ο ΟΦΗ έκανε το αυτονόητο. Προσπάθησε να ανέβει κάποια μέτρα, να πάρει περισσότερο τη μπάλα και να επιδιώξει να γίνει απειλητικός. Αυτό όμως έγινε ανορθόδοξα. Χωρίς να προσθέσει ένα χαφ στο σχήμα, γυρνώντας το σχήμα του σε 4-4-2 (κάτι που μπορούσε να γίνει απλά με μια εσωτερική αλλαγή) και χωρίς να έχει τρόπο να μπορεί να παίξει κάθετα και γρήγορα. 

Τελικά κατάφερε να φτιάξει 1-2 φάσεις στο πρώτο 15λεπτο (κυρίως την κεφαλιά του Φελίπε), όμως το 2-0 στο 62' σε μια φάση με αρκετά αμυντικά θέματα και λάθη, ήταν καθοριστικό κι έφερε την κατάρευση στην εικόνα του ΟΦΗ, που κατέληξε έρμαιο στις διαθέσεις του ΠΑΟ, που χωρίς να ανεβάσει ιδιαίτερα στροφές, όποτε το αποφάσιζε δημιουργούσε φάσεις, τις οποίες με ποιότητα, αλλά και αποτελεσματικότητα έκανε γκολ, βοηθούμενος από τα παιδικά λάθη στην αμυντική λειτουργία του ΟΦΗ.


 Γενικά το ματς δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική κι ανάλυση. Περιμέναμε όλοι απλά να τελειώσει το μαρτύριο. Κυρίως οι ποδοσφαιριστές κι ο προπονητής του ΟΦΗ!



Η βασική στατιστική καταγραφή είναι τόσο "γλαφυρή" για το πρόβλημα του ΟΦΗ, σε άμυνα κι επίθεση και σε αυτό το ματς, που δεν υπάρχει λόγος να κουραζόμαστε με άλλες λέξεις. 


Το ρεζουμέ: Πώς σταματάει η ελεύθερη πτώση;

Ο ΟΦΗ κατρακυλάει από ματς σε ματς. Όχι τόσο και όχι μόνο σε επίπεδο αποτελεσμάτων, αλλά κυρίως σε επίπεδο εικόνας κι απόδοσης. Κάθε εβδομάδα που περνάει, ο Οργανισμός χάνει τη συσπείρωση που είχε στο ξεκίνημα της σαιζόν, ενώ η ομάδα εμφανίζει περισσότερες αδυναμίες, αντί να δείχνει βελτίωση και πρόοδο.

Με δεδομένο ότι μιλάμε για μια ομάδα που δούλεψε "με απαρτία" από τον Ιούλιο και διαθέτει ένα ρόστερ με εμπειρία, είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς πώς αδυνατεί να αντιδράσει, ενώ και σε επίπεδο σχεδίου δεν αλλάζει κάτι, δεν κινείται κάτι, αλλά και δεν διακόπτεται το μοτίβο των ίδιων λαθών. 

Το ερώτημα πλέον είναι, πώς και πού θα σταματήσει αυτή η κατηφορική πορεία.