Αλλά ειδικά μετά από αυτό το επίτευγμα, θα ήθελα να μοιραστώ τη δική μου ιστορία. Γιατί είμαι σίγουρος πως δύσκολα βρίσκεις αυτές τις ιστορίες. Ζωντανό παράδειγμα ο φίλος από την Ιταλία.

Και για να κάνω έναν καλύτερο πρόλογο. Ροδίτης, γεννημένος Ολυμπιακός. Τώρα πολλοί θα αναρωτιέστε, πώς κατέληξα ΟΦΗ. Τί ιστορία κι αυτή! Αφήστε με όμως να σας τη διηγηθώ.

Γεννήθηκα στη Ρόδο, από γονείς Ολυμπιακούς. Ο πατέρας μου γεννημένος και μεγαλωμένος στα Καμίνια, αλλά του Πειραιά. Ποτέ τρελά φανατικός με την ομάδα, απλά ένας ακόμη φίλαθλός της. Καταλυτικό ρόλο, όμως, στην ιστορία, παίζει η καταγωγή του, ένα μικρό χωριό του Ρεθύμνου, ονόματι Νίθαυρις.

Μέχρι την ηλικία των 6-7 (χρονιές 2007-08), δηλαδή την περίοδο που άρχισα το δημοτικό, όπως είπαμε και παραπάνω, υποστήριζα την ομάδα του Ολυμπιακού. Εκεί οι συμμαθητές μου ήταν κυρίως Παναθηναϊκοί και αντι-Ολυμπιακοί. Οπότε με το πέρασμα του χρόνου, και την πίεση τους προς το πρόσωπό μου, για να αρχίσω να υποστηρίζω αυτά τα δύο, δεν άργησε. Άρα σε ηλικία 7-8 (2008-09) αρχίσω και υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό, και ταυτόχρονα γίνομαι και αντι-Ολυμπιακός. Εγώ, που μέχρι τότε ήμουν τρελαμένος με Γκαλέτι και Νικοπολίδη.

Αλλά επειδή δε βρήκα την χαρά που ήθελα υποστηρίζοντας τον ΠΑΟ, όλως τυχαίως ένας μακρινός μου ξάδερφος αγωνίζεται στην πρώτη ομάδα της ΑΕΚ (αν και υπέγραψε το 2008, εγώ τον βρήκα το 2012-13), αρχίζω να υποστηρίζω αυτή την ομάδα, όπου και υποστήριξα μόνο για μία χρονιά, αφού μετά η ομάδα υποβιβάστηκε, και ο ξάδερφός μου έφυγε. Οπότε μέχρι στιγμής έχουμε: ΟΣΦΠ (2001-2007), ΠΑΟ (2007-2012), ΑΕΚ (2012-13).

Και αρχές χειμώνα του 2013, κάνω τη μεγάλη μου στροφή. Θυμάμαι να είμαι με τον τότε κολλητό μου, ο οποίος Ολυμπιακός, και καθόμασταν στο δωμάτιο του και βλέπαμε Novasports, στο κανάλι που είχε όλα τα παιχνίδια ταυτόχρονα. Και θυμάμαι να του λέω χαρακτηριστικά πως έχω βαρεθεί να υποστηρίζω τις ‘’μεγάλες’’ ομάδες, γιατί δεν υπάρχει καθόλου suspense στα παιχνίδια τους, γιατί ξέρεις πως θα νικήσουν σχεδόν τους πάντες, και απλά θα έκαναν απρόοπτες ήττες. Οπότε, γυρνάει και μου κάνει ‘’έχεις καταγωγή από το Ρέθυμνο, σωστά; Γιατί δεν υποστηρίζεις μια τοπική ομάδα;’’ Και επειδή εκείνη την ημέρα έπαιζαν, αν θυμάμαι καλά, και οι τρεις ομάδες της Κρήτης, μου πρότεινε να διαλέξω μία από αυτές. Εγώ, άσχετος τελείως με αυτές τις τρεις ομάδες, δεν ήξερα καθόλου την ιστορία τους, τους παίκτες τους, ή το τί έκαναν. Ευτυχώς, ήξερε εκείνος. Και ευτυχώς για μένα τότε ο ΟΦΗ έπαιζε αγώνα εντός. Και όποιος δεν μπορεί να μαντέψει τί με ώθησε στο να υποστηρίξω αυτή την ομάδα, και όχι τον Πλατανιά (που επίσης έπαιζε εντός), αλλά ούτε και τον Εργοτέλη, ήταν ο κόσμος του. Με τράβηξε ο παλμός που έβλεπα μέσα από την τηλεόραση. Η φωνή που ακουγόταν σε όλο το παιχνίδι. Επίσης εκείνη τη σεζόν, στην ομάδα υπήρχε ένας ποδοσφαιριστής, που ανέφερα και παραπάνω, ο οποίος για μένα είναι πρώτα απ’ όλα νικητής στη ζωή. Ο Λουτσιάνο Γκαλέτι.

Όμως, θα είμαι ευγνώμων για πάντα σε εκείνο το παιδί, που με έβαλε στον δρόμο του ΟΦΗ. Οπότε κι εγώ, την επόμενη μέρα εμφανίζομαι στο σχολείο, και λέω σε όλους τους φίλους μου πως από σήμερα είμαι ΟΦΗ πλέον. Και όπως καταλαβαίνει κανείς, σε ένα μέρος με κανένα ΟΦΗτζή, το να είσαι ο μόνος, έχει τρομερή ψυχολογική πίεση, γιατί φυσικά θα υπάρξει η γιούχα.

Περνάει λοιπόν αυτή η χρονιά, και με τον ερχομό της επόμενης, έρχεται για προπονητής ο Τζενάρο Γκατούζο, ένας θρύλος που έβλεπα όσο μπορούσα όσο έπαιζε στην Μίλαν. Εκείνη τη χρονιά, λόγω αυτού του ποδοσφαιρικού θρύλου, άρχισα να ακολουθώ πιο πολύ την ομάδα από την τηλεόραση και τα ποδοσφαιρικά σάιτ. Έπειτα έρχεται και ο Ντουντού, που επίσης είχα αγαπήσει όσο ήταν στον Ολυμπιακό. Και φυσικά όταν φέραμε το διπλό στο Νικολαϊδης, υπήρξαν και τα δικά μου πειράγματα προς ένα μέρος των φίλων μου που υποστηρίζουν ΠΑΟ.

Και όμως, εκείνη τη χρονιά ήρθε το θέμα των οικονομικών, και του υποβιβασμού στη Γ’. Εσείς εδώ στο Ηράκλειο, δεν ξέρω από μέσα πώς το περάσατε. Αλλά εγώ το πέρασα με κοροϊδία από τους ίδιους μου τους «φίλους» και προσπαθούσαν να με μειώσουν προσωπικά. Και εκείνη η περίοδος ήταν σκληρή για μένα, γιατί έπεσα σε μια μικρή κατάθλιψη. Είχα αποφασίσει εκείνη την περίοδο να απομακρυνθώ από όλους και όλα. Παιδί Γυμνασίου, που αυτό που κάνεις σε τέτοιες ηλικίες είναι φιλίες, και διάβασμα για το σχολείο.

Σεζόν 2015-16, η πρώτη μου επαφή με τον ΟΦΗ από κοντά. Μέρος οπαδών, που είχαν έρθει στη Ρόδο για τον αγώνα με τον Ιάλυσο, θα θυμούνται πολύ καλά κι εκείνες τις μέρες, γιατί απ’ ό,τι έμαθα μετά από μερικά χρόνια, φάγανε αρκετό ξύλο από τους αστυνομικούς, χωρίς λόγο και αιτία. Όταν έμαθα ότι ο ΟΦΗ έρχεται στη Ρόδο, είπα αμέσως στον πατέρα μου να μου βρει εισιτήρια, γιατί δεν ήθελα να χάσω αυτή την ευκαιρία, γιατί πολύ απλά ήθελα να δω για πρώτη φορά τον ΟΦΗ από κοντά. Είμαι τυχερός, βρίσκουμε εισιτήρια από κοινούς γνωστούς, πάμε στον αγώνα. Δυστυχώς, όμως, εκείνο το παιχνίδι έληξε 0-0. Μετά ο πατέρας μου βρήκε κάτι φίλους του δημοσιογράφους, και κατάφεραν και με πήγαν έξω από τα αποδυτήρια, για να βγάλω φωτογραφίες με τους ποδοσφαιριστές (Πέρο λείπεις!). Αγχωμένος φυσικά εγώ, έβλεπα για πρώτη φορά από κοντά ανθρώπους που έπαιζαν για τον ΟΦΗ μας, γιατί ήταν η πρώτη μου επαφή με την ομάδα. Και φυσικά, όταν ανεβήκαμε Β’ το χάρηκα λες και πήραμε το κύπελλο!

Σεζόν 2016-17, το μόνο που θυμάμαι ήταν η εντός έδρας νίκη εναντίον του ΠΑΟ. Τρομερή μέρα, και φυσικά την επόμενη μέρα την έλεγα στους συμμαθητές μου, επειδή χάσανε από ομάδα Β’ Εθνικής.

Σεζόν 2017-18, μια πολύ περίεργη προσωπική χρονιά, λόγω προσωπικών θεμάτων, αλλά και λόγω ΟΦΗ, που ήταν κι ο λόγος που τελικά κατέληξε σε μία ωραία χρονιά. Τον Ιανουάριο του 2018, όλοι ξέρουμε τί έγινε, και φυσικά φοβόμουν μην ξαναπάθει τα ίδια η ομάδα, γιατί θα ήταν τεράστιο χτύπημα για μένα προσωπικά, όπως και για κάθε Ομιλίτη. Αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά, χάρις σε όλους τους παίκτες που έμειναν πίσω, όπως και τον κ. Παπαδόπουλο. Έτυχε τη μέρα της φιέστας να είμαι στη Κω, και να αφήνω τη παρέα που καθόμουν, για να δω τον ΟΦΗ να σηκώνει το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Και φυσικά ήταν συναισθηματική μέρα και για μένα. Επιτέλους γυρίσαμε εκεί που ανήκουμε.

Όμως νέα σεζόν, νέα προβλήματα για την ομάδα, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο. Εγώ φυσικά όλους αυτούς τους μήνες να τρώω τρομερό μπούλινγκ από συμμαθητές μου επειδή υποστηρίζω τον ΟΦΗ. Κυρίως από Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς. Ταυτόχρονα, είχα παραλάβει μια φόρμα από την μπουτίκ, και έτυχε να τη φορέσω ένα βράδυ στο κέντρο της πόλης της Ρόδου. Κάποια στιγμή περνάει από δίπλα μου ένα παιδί, και μου λέει «Πάμε μωρή ΟΦΑΡΑ». Ξέρεις εσύ ποιος είσαι, άμα το διαβάσεις, πραγματικά σε ευχαριστώ γι’αυτό. Το χρειαζόμουν. Επίσης, εκείνο το βράδυ με σταμάτησαν τρία άτομα για τσαμπουκά και άρχισαν να με ρωτάνε τι είναι αυτά που φοράω, ότι εδώ είναι το νησί του Διαγόρα (άρα καταλαβαίνετε τι ομάδα υποστήριζαν, με δύο Υ.Γ. 1. «οπαδοί» του Διαγόρα, που για πρώτη ομάδα υποστηρίζουν ΑΕΚ και Ολυμπιακό, Υ.Γ.2. τοπική ομάδα υποστήριζα Διαγόρα, γιατί έπαιζα στις ακαδημίες της για 3 χρόνια). Προσπαθούσαν να μου βγάλουν τα ρούχα, εγώ φυσικά αντιστεκόμουν, κι επειδή ήμασταν σε πολύ κεντρικό σημείο είχε μαζευτεί μπουλούκι γύρω. Με τα πολλά πολλά, κατάφερα και έφυγα χωρίς να με αγγίξουν.

Και τότε ξαναβρίσκω εκείνο το παιδί. Γνωριστήκαμε, ευτυχώς είχαμε κοινούς γνωστούς, και αρχίσαμε να μιλάμε για τα παιχνίδια διαφόρων τμημάτων του ΟΦΗ στη Ρόδο (για εκείνη τη χρονιά). Ταυτόχρονα βρίσκουμε και ένα τρίτο άτομο, και μαζί αρχίζουμε το ψάξιμο για ακόμα περισσότερους Ομιλίτες στο νησί. Νοέμβριο του 2018, έρχεται η γυναικεία ομάδα μας για να παίξει ενάντια του ΑΣΤΙΡ και να νικήσει με 6-1 και να κάνει το 3x3, όπου και πήγαμε να υποστηρίξουμε την ομάδα.

Μετά από εκείνο το παιχνίδι, συζητάμε το θέμα μπλουζάκια και πανό, που ενώ θέλαμε να είναι έτοιμα πριν τις 2/2/2019 που ερχόταν το Μπάσκετ για το παιχνίδι με την Καλλιθέα Ρόδου, δεν καταφέραμε να τα έχουμε, αλλά εμφανιστήκαμε και σε εκείνο το παιχνίδι, αν και ήταν μακριά για όλους μας το γήπεδο. Καταφέραμε, όμως, να τα έχουμε στο παιχνίδι του Βόλεϊ με το Ροδίων. Είχε ενημερωθεί και το OFICRETE.gr ότι θα είμαστε εκεί, και ανέβηκε αυτό το άρθρο. Για εμένα προσωπικά, αυτό ήταν η πρώτη μου λύτρωση, για όσα είχα περάσει από φίλους και συμμαθητές, όλα αυτά τα χρόνια που υποστηρίζω αυτό το σύλλογο. Δυστυχώς, η ομάδα εκείνο το απόγευμα ηττήθηκε, με το παιχνίδι να είναι αδιάφορο, αφού είχε εξασφαλιστεί η είσοδός μας στα πλέι-οφ.

9/3/2019 όμως, ξανάρχεται η ομάδα στο νησί, αυτή τη φορά για τα πλέι-οφ, όπου ήμασταν και πάλι εκεί, παίρνοντας για άλλη μια φορά αρνητικό αποτέλεσμα. Την ιστορία σε αυτό την ξέρουμε, όμως. Για πρώτη φορά στην ιστορία του, ο ΟΦΗ στην Α1.

Ταυτόχρονα, εμφανίστηκε νέος μεγαλομέτοχος για την ΠΑΕ, ο άνθρωπος που έδωσε πίσω στους Ομιλίτες το δικαίωμα για όνειρα ξανά. Μέσα σε όλα, και μια κακή χρονιά, έχοντας όμως νίκη με Ολυμπιακό εντός, και ΠΑΟ εντός κι εκτός. Τότε θα μπορούσα να κοροϊδέψω κι εγώ τους συμμαθητές μου, αλλά δεν το έκανα. Ήξερα πως θα έρθουν καλύτερες μέρες, που ο Ολυμπιακός ειδικά, θα αρχίσει να μας σέβεται σαν ομάδα (η ομάδα, όχι οι οπαδοί του).

Έρχεται το δεύτερο παιχνίδι με τον Πλατανιά. Σημείωση, εγώ εκείνη τη περίοδο έπρεπε να διαβάζω για τις πανελλήνιες. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, είχα φροντιστήριο σε μάθημα που δεν τα πήγαινα καλά (και ούτε κατάφερα να γράψω καλά σε αυτό, τελικά). Είχα προειδοποιήσει τον καθηγητή μου πως θα έχω ακριβώς δίπλα μου το κινητό μου για να βλέπω το live text του αγώνα. Όταν είδα το 2-2 πάγωσα, ήθελα να βάλω τα κλάματα μέσα στη τάξη. Σταμάτησα να συμμετέχω σε ότι έκανα. Και άρχισα να λέω από μέσα μου «Έστω και στη τελευταία φάση». Και βλέπω να γράφουν πως κερδίζει φάουλ ο ΟΦΗ. Και όποιος έγραφε στο live, είπε το ίδιο με μένα. Και με το που είδα ότι μπήκε εκείνο το καταπληκτικό γκολ, ήθελα να πεταχτώ από τη χαρά μου, και από την ανακούφιση. Μετά πήγα σπίτι και έβαλα τα κλάματα από όλη αυτή τη πίεση από το παιχνίδι.

Αρχίζει η προετοιμασία του ΟΦΗ, κι εγώ περιμένω να μάθω αν τελικά πέρασα στο Ηράκλειο. Με το που βλέπω πως από Σεπτέμβρη θα είμαι στη πόλη για σπουδές, τρελαίνομαι. Με τα πολλά πολλά, έρχεται Σεπτέμβρης, και αμέσως, με το που φτάνω, πάω γήπεδο και βγάζω διαρκείας. Κι όποιος έχει κάτσει να το διαβάσει όλο, θα δει πως ποτέ δεν ανέφερα πως μπήκα στο Γεντί. Πήρα διαρκείας, χωρίς να έχω πάει ποτέ στο γήπεδο. Κι όταν ένας φίλος μου, που ήρθαμε μαζί στο Ηράκλειο, ρώτησε τον πατέρα μου γιατί να δώσω τόσα λεφτά για ένα διαρκείας, του είπε πως «Αφού τον ευχαριστεί αυτό, και τον κάνει χαρούμενο, δεν μπορώ να του φέρω αντίρρηση». Κι ενώ είναι άνθρωπος που δηλώνει Ολυμπιακός, πάντα όταν παίζει ο ΟΦΗ θα με ρωτήσει πως πάει το ματς. Παράδειγμα, την Κυριακή του έστειλα ότι νικάμε 2-0 και η απάντηση του ήταν «ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ ΟΦΑΡΑ!».

Πρώτο μου παιχνίδι με Πανιώνιο στο 4-1. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα αστείο που έγραφε το OFICRETE.gr, «Απαράδεκτος ΟΦΗ σήμερα. Γιατί δε γίνεται, κύριοι, ενώ έχουμε ρολάρει με το 3-1, να βάζουμε και τέταρτο και να χάνουμε τη σειρά μας» κι εγώ να σχολιάζω πως ήταν το πρώτο μου παιχνίδι στο γήπεδο και ήταν για μένα το τέταρτο γκολ. Και ο Σπάθαρος να μου λέει μετά τον αγώνα με τη Λαμία πως μια χρονιά ήρθα Ηράκλειο, και βγαίνουμε Ευρώπη.

Για μένα είναι όνειρο να δω τον ΟΦΗ στην Ευρώπη. Και θα είναι η μεγαλύτερη λύτρωση όλων των πέτρινων χρόνων της ομάδας, για όλο το κόσμο της.