Επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα σύντομο κείμενο, που εδώ και μέρες έχω γράψει, αλλά προσωπικοί λόγοι συνεχίζουν να με εμποδίζουν να το φροντίσω όπως θα ήθελα για να το στείλω. Το στέλνω λοιπόν σύντομο κι αδούλευτο. Έχω καιρό να γράψω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε σκεφτόμουν, δεν αισθανόμουν, δεν πονούσα.
- Ακριβός φίλος μου, ακόμα κι όταν η υγεία του ήταν κρίσιμη, συνέχιζε να καπνίζει ή να απολαμβάνει τη ζωή κατά πως έκρινε. Στις φιλικές μας παρατηρήσεις, να κόψει το κάπνισμα, να κάνει καμιά εξέταση κ.λπ. συνήθιζε να ειρωνεύεται χαμογελώντας... δεν πειράζει, εσείς να πεθάνετε υγιείς...
Έτσι κι εμείς, φτάσαμε να πεθαίνουμε υγιείς. Η υγεία είναι αναγκαία συνθήκη δημιουργίας και προόδου ( πολλές φορές,) αλλά δεν είναι πάντα ικανή.
Τα «δεν πειράζει, την υγειά μας να ’χουμε», «σαν την υγεία δεν έχει» είναι στόχος ζωής σαν δεν την έχεις, αλλά χλωμιάζει απρόσμενα σαν την αποκτήσεις. Και τώρα τι; Πόσο καιρό θα κοιτάζω τον τοίχο, χαζογελώντας; Η ζωή εκτός από ψωμί, θέλει και τριαντάφυλλα, θέλει και τ’ όνειρο.
- Στο περυσινό μου κείμενο, στο σχετικό εδάφιο του απολογισμού, έγραφα με καμάρι πως δεν είχα, μετά από χρόνια, κάτι να ντρέπομαι. Δεν το υποτιμώ καθόλου, το τιμώ. Ήταν σπουδαίο που η ομάδα μου με έκανε να μην ντρέπομαι για τίποτα, ιδίως εκτός αγωνιστικών χώρων - πράγμα σπάνιο για το νεοελληνικό βούρκο.
Όμως φέτος, ακόμα κι αν δεν έχω κάτι να ντρέπομαι εκτός αγωνιστικών χώρων, δεν έχω απολύτως τίποτα για να υπερηφανεύομαι εντός.
Ο ΟΦΗ, ακόμα κι αν κάποιοι θέλουν να τον δουν ως πολιτιστικό σύλλογο, δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς κόσμο και κόσμος δεν υπάρχει χωρίς αγωνιστικό ποδοσφαιρικό τμήμα. Και το φετινό δεν είναι ούτε ποδοσφαιρικό, ούτε αγωνιστικό.
Ναι, υπήρξαν τραυματισμοί. Πολλοί, απρόσμενα πολλοί και μυστήριοι. Όμως, η διοίκηση και οι προπονητές πώς αντέδρασαν; Το πιο σοβαρό κομμάτι είναι πώς αντιδράς απέναντι στην πραγματικότητα, όταν αυτή ξεφεύγει από τα σχέδιά σου. Κι εδώ είδαμε όχι αδράνεια, όχι στοχαστικές προσαρμογές, αλλά εμμονή να αποδείξουμε ότι ο γιαλός είναι στραβός. Την πραγματικότητα πρέπει να προσπαθείς να την αλλάξεις, όχι να την επικαλείσαι για να δικαιολογηθείς.
Μες στο γήπεδο, παίκτες που συνειδητά εδώ και 2 χρόνια έχουν λοβοτομηθεί πνευματικά και ψυχικά, επιμένοντας ότι αυτό είναι πίστη στο πλάνο και πνευματική... ισορροπία. Προπονητής, που προκαλεί οίκτο, καθώς αγωνιστική με αγωνιστική επαναλαμβάνει τις ίδιες δηλώσεις, «ξέρουμε τι φταίει, θα το δουλέψουμε, θα το διορθώσουμε, πρέπει να αντιδράσουμε». Μα, αν τις επαναλαμβάνεις διαρκώς, σημαίνει ότι απλά δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι. Ακόμα χειρότερα δε, όταν δηλώνεις σαν να βρίσκεσαι σε άλλο παιχνίδι ότι παίζεις παιχνίδι κυριαρχίας και ότι είσαι άτυχος. Ούτε μπορείς, καθολικά, να αντιμετωπίζεις ποδοσφαιριστές αμειβόμενους, επαγγελματικής κατηγορίας σαν μαθητευόμενους και εν διαμορφώσει, παίκτες Ακαδημιών.
Ναι, πέρυσι παίξαμε στον α’ γύρο ωραίο ποδόσφαιρο, by the book πολλές φορές, αυτό δε σημαίνει ότι θα είσαι στον αυτόματο πιλότο. Μ’ αυτήν τη λογική επιτυχημένοι προπονητές για μία ή πολλές σεζόν δε θ’ άλλαζαν ποτέ ομάδα. Όμως και ο επιτυχημένος Μουρίνιο έγινε αποτυχημένος, το ίδιο και ο Ζιντάν και τόσοι άλλοι. Αυτό είναι ο κανόνας, ο Γκέραρντ , ο Γκι Ρου, ο Πέισλι και ο Φέργκιουσον είναι η εξαίρεση. Όλοι αυτοί που αλλάζουν ομάδα ή εκδιώκονται, δεν είναι ούτε επιτυχημένοι, ούτε αποτυχημένοι. Απλά, η ικανότητα αντίδρασής τους περατώνεται σε κάποιο πλαίσιο, αλλά μπορεί να λειτουργήσει σ’ ένα επόμενο.
Πρώτη φορά, βλέπω την ομάδα τόσο γραμμική, επίπεδη, ανέμπνευστη, χωρίς ίχνος γοητείας, να φαντάζει τόσο ανήμπορη μέσα στο γήπεδο.
- Και μπροστά στο ζόφο της πτώσης κατηγορίας και τη σοκαριστική αδυναμία αντίδρασης ή την αδράνεια, έρχομαι να ρωτήσω:
Η Γερουσία (με την πολιτική έννοια του όρου) του ΟΦΗ, οι Σοφοί του, πού είναι;
Οι Σαμαράδες, ο Πουρσανίδης, ο Νιόπλιας, ο Τσινός, ο Κωφίδης κ.ά., τόσο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο, πού είναι; Πολλοί εξ’ αυτών σπουδαίοι και ως προπονητές, τι κάνουν;
Αυτό το τεράστιο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο, αναρωτιέται κανείς τι κάνει, που βρίσκεται, τι παράγει; Βρίσκονται σε κάποιο παλάτι με ψηλούς τοίχους, δεν ακούνε το ‘πόπολο’, μακριά και απόμακροι; Δεν κυκλοφορούν, δεν κοινωνούν; Συμποσιάζονται συζητώντας θεωρητικά, καταναλώνοντας τα χρήματα του πρότζεκτ; Δε νιώθουν ότι τρίζουν οι καρέκλες τους;
Πώς γίνεται τόσα μυαλά, να μην έχουν το τεταρτημόριο ποδοσφαιρικής ευφυίας και βλέμματος ενός Μάκη, ενός Αχιλλέα;
Δε ζήλωσα προφανώς ούτε την κοινωνική προσφορά των τελευταίων, ούτε το πολιτισμικό τους μοντέλο και προφίλ, ούτε τα έργα και ημέρες τους. Όμως, το καθαρά ποδοσφαιρικό τους μάτι εντός του γηπέδου, φαντάζει ξυράφι μπροστά στις δικές μας επιλογές.
Ξαναρωτώ, πού βρίσκεται όλο αυτό το κεφάλαιο, σε τι αναλώνεται, σε τι καταναλώνεται; Μόνο στις Ακαδημίες;;; Και τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό;;;
Δεν υπάρχει ΕΝΑΣ να συμβουλεύσει, να μιλήσει, να εμπνεύσει, να συνεγείρει; Είναι σκόπιμα αμήχανοι, ανενεργοί, άφαντοι ή έχουν όλοι λοβοτομηθεί; Και ποιος επέβαλε τη λοβοτομή;
- Με τρομάζει πια η απόσταση της ομάδας και των προσώπων της, από την πόλη και την κοινωνία της. ΟΚ, υπάρχει ο covid, αλλά αμφιβάλλω αν αυτή η απόσταση είναι από ανάγκη ή από επιλογή. Δεν είναι υπάλληλοι ή διοικούντες στο υποκατάστημα κάποιας πολυεθνικής.
Κυκλοφορούν; Υπάρχουν σαν κομμάτι της, αλληλεπιδρούν; Έχω καιρό πολύ να τους δω. Τους παίκτες τους βλέπω να κυκλοφορούν στο κέντρο με τις φόρμες του ΟΦΗ. Απορώ, αισθάνονται ίχνος ντροπής, έστω αμηχανίας;
Οι παίκτες ήδη δε γνωρίζουν όπως παλιά το χαιρετισμό, τον ενθουσιασμό, το ‘πάμε ρε ΟΦΑΡΑ’, ούτε καν έστω την αγανάκτηση πια του ‘παίξτε μπάλα επιτέλους’, παρά μόνο την αδιαφορία στο δρόμο. Λες και περνούν με φόρμες του ΑΟΓαρίπα (δεν ξέρω κι αν υπάρχει). Μόνο που για τον ΑΟΓ υπάρχει σκέτη αδιαφορία, παντελής έλλειψη αναφοράς, εδώ είναι αδιαφορία του κάνω πως δε βλέπω, του δε μιλάω, αλλά πονάω, μιας σιωπής όλο εσωτερική βουή και πόνο. Μέχρι, σιγά σιγά, να εκλείψει κι αυτό. Όλο και λιγότερο θέλουμε να μιλάμε για την ομάδα, όλο και λιγότερο να τη βλέπουμε, όλο και λιγότερο να πονάμε...
Κάποια στιγμή μου φαίνεται θα πω για τα ποδοσφαιρικά Τείχη, ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω.
- Ο υπάλληλος Σίμος. Αυτός ο ρόλος του εδόθη, αυτόν επιτελεί. Αλλιώς, δε γίνεται, θα ψέλλιζε κάτι, θα ζητούσε κάτι ή θα παραιτείτο. Όμως ξέρει ότι άλλοι αποφασίζουν για το υλικό, το γενικό σύστημα, τις κεντρικές επιλογές. Παρόλα αυτά, έχει κομμάτι ποδοσφαιρικής ευθύνης, μια που φαίνεται να μην μπορεί ν’ αλλάξει κάτι. Προφανώς, από την αρχή, δεν επρόκειτο για ένα μοντέλο Γκέραρντ, μια που ο Ολλανδός ήταν αυτός που έπαιρνε τις κεντρικές αποφάσεις, ενώ εδώ τις παίρνει ο γενικός και τεχνικός διευθυντής. Άρα σ’ αυτόν ανήκει η μεγάλη ευθύνη, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες. Και η αποτυχία, μια και δυο χρονιές, μες στο παιχνίδι είναι. Κι αν μεν η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει, θα έρθει η ώρα που θα φτάσεις στην Ιθάκη, όμως δεν ξέρω αν είναι εμμονή στο σχέδιο ή αμηχανία ή αδυναμία αντίδρασης. Σε πλείστα όσα κείμενα, έχω θέσει το ζήτημα των στοχαστικών προσαρμογών.
- Ο φόβος του ghost town. Ακόμα νομίζω, στο μυαλό και την ψυχή του πολύπαθου φίλου του ΟΦΗ, δεν έχει φύγει ο φόβος. Ο φόβος μήπως φύγει ο Μπούσης, μήπως σταματήσει να χρηματοδοτεί. Είναι αλήθεια ότι έχει βάλει αρκετά εκατομμύρια. Και συνεχίζει. Όχι μόνο να χρηματοδοτεί, αλλά και να εκπροσωπεί προς το παρόν ένα απρόσμενο ηθικό επιχειρείν για το χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για πόσο όμως ακόμα μπορεί να χρηματοδοτεί, αν δεν έχει αγωνιστικά αποτελέσμα, αν συνεχίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο να αποτελεί μια μαύρη τρύπα ηθικής, οργάνωσης, οικονομικού αποτελέσματος και σκοπιμοτήτων χωρίς κανόνες; Από πού θ’ αντλήσει ανατροφοδότηση; Για πόσο θα πηγαίνει κόντρα σε κάθε αμερικανική οικονομική παιδεία, παιδεία στην οποία έχει γαλουχηθεί; Αυτά και άλλα, κάνουν κάθε φίλο του ΟΦΗ να φοβάται, να αμφιβάλλει, να κάνει ακόμα και δεύτερες σκέψεις, για το γιατί να επενδύει κάποιος σ’ ένα τόσο αμφίβολο και ναρκοθετημένο οικονομικό εγχείρημα. Ο φόβος ότι το ‘χρυσάφι’ θα τελειώσει ξαφνικά και μέσα σε μια νύχτα η πόλη/ομάδα θ’ αδειάσει και θα ρημάξει. Σαν τις πόλεις του west, που από τον πόθο του χρυσού/ gold rush, ξαφνικά μετατρέπονταν σε ghost towns.
Και δω, ας θέσω δύο θεωρητικά ερωτήματα:
Υπάρχει περίπτωση ο Μπούσης να συνεχίσει χωρίς τους Σαμαράδες;
Υπάρχει περίπτωση οι Σαμαράδες να συνεχίσουν χωρίς τον Μπούση;
Υπάρχει περίπτωση οι Σαμαράδες να συνεχίσουν χωρίς τον Μπούση;
- Παράγοντας κόσμος. Προφανώς, υποτιμήθηκε ο ρόλος του και η επιδραστικότητά του. Ιδίως, όταν η ομάδα πήγαινε καλά, πολλοί θεωρούσαν ότι όλο εξαρτιόταν από το πλάνο και το παιχνίδι. Τελικά, φάνηκε ότι η προσφορά του κόσμου, ήταν και αυτή ζωτική και όχι μόνο τώρα, που η ομάδα παραπαίει και δε βρίσκει ένα χέρι να την ξυπνήσει και να την ταρακουνήσει. Δε νομίζω ότι με τον κόσμο, θα βιώναμε τον φετινό εξευτελισμό του Γεντί Κουλέ. Σκεφτείτε από πότε λείπει ο κόσμος και μετρήστε τα αποτελέσματα.
- Συναισθηματική σταθερότητα και εμμονή στο πλάνο. Ξέρω τι είναι, αλλά εδώ κατάντησε ανέκδοτο. Δεν μπορεί παίκτες να δηλώνουν ‘δε μας νοιάζει αν νικάμε ή χάνουμε’ , προπονητές να δηλώνουν ‘δε χρειάζεται πάθος, χρειάζεται μόνο πλάνο’, παίκτες λοβοτομημένοι να μην αντιδρούν σε κατάφωρες διαιτητικές αδικίες, ανύπαρκτα πέναλτι, παίκτης πέρυσι σε ματς στο 95’, δευτερόλεπτα πριν λήξει το ματς και ενώ χάνουμε 4-0, από τη γωνία της περιοχής του αντιπάλου και χωρίς να πιέζεται ιδιαίτερα, να γυρίζει την μπάλα πίσω, ώστε να καταλήξει τελικά στο τέρμα μας, για να γίνει built up, βάσει πλάνου, και εκεί να μας βρίσκει το σφύριγμα της λήξης. Αυτά είναι τραγικά πράγματα, είναι εμμονές, είναι θολωμένο μυαλό, είναι καταστρατήγηση κάθε έννοιας αθλητισμού.
Έχουμε μπερδέψει την επιθυμητή διακύμανση συναισθημάτων, μικρού εύρους,
με την ανεπιθύμητη, μεγάλου εύρους και με κορυφώσεις
για να καταλήξουμε τελικά σ’ αυτήν τη συναισθηματική σταθερότητα, του νεκρού.
Δεν μπορείς να αφαιρείς από τον αθλητισμό την έννοια της ανταγωνιστικότητας, δεν μπορείς να θεωρείς το πάθος εξοβελιστέο. Εκτός αν θεωρείς ότι έχεις παίκτες με την ποδοσφαιρική μεγαλοφυΐα ενός Μπαχ. Δείξτε μου έναν (1) τέτοιον παγκοσμίως. Άλλο να μη λειτουργείς μόνο με πάθος κι άλλο να το εξορίσεις εντελώς.
- Πώς γίνεται να προσπαθείς να βγάλεις αρχικά τη χρονιά χωρίς φορ, πώς γίνεται να μην υπάρχει ένα (1) χαφ πίσω από τον Μεγιάδο; Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσοι τραυματισμοί και τέτοια διαφορά φυσικής κατάστασης από τις άλλες ομάδες (έβλεπες τους παίκτες μας εναντίον του Βόλου και σε πιάναν κλάματα, καλός ή κακός μόνο ο Ουές φαίνεται να τρέχει); Ξέρουμε τι φταίει ή του χρόνου δε θα ξέρουμε τι να διορθώσουμε; Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο μακροχρόνια συμβόλαια σε Γιαννούλη (ήδη βετεράνος) και Νέιρα (ανεξαρτήτως της συμπάθειάς μου). Πώς γίνεται οι αλλαγές, αντί στο ημίχρονο, να γίνονται στο 50’ ή στο 80'+, ενώ χάνεις; Ο Σελίμοβιτς να μπαίνει δημιουργικό χαφ; Σε ποια ποδοσφαιρική λογική αντέχουν;
Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει ο Καστάνιος ότι επείσθη για τη μεταγραφή του από το πρότζεκτ του ΟΦΗ; Ποιο πρότζεκτ του εξήγησαν, αυτό των Ακαδημιών και της αυτάρκειας; Προφανώς, όχι. Τότε ποιο;
Είναι αλήθεια, ότι η εικόνα η φετινή δεν αντέχεται, είναι επώδυνο να παρακολουθείς τον ΟΦΗ, ακόμα κι εμείς δεν αντέχουμε, φανταστείτε οι ουδέτεροι. Ακόμα κι οι μελλοθάνατοι θα προτιμούσαν την εκτέλεση. Γι' αυτό τουλάχιστον, σταματήστε να μιλάτε για πλάνο μέσα στο γήπεδο, για συναισθηματική σταθερότητα και παιχνίδι κυριαρχίας και 'παίξτε για τη ζωή σας', για τη ζωή του ΟΦΗ. Ξέρω, έχετε πια ξεχάσει πώς γίνεται, αλλά πιστέψτε με μην περιμένετε ότι το πλάνο μόνο του θα δουλέψει, ενώ εσείς θα περιφέρεστε, μοιραίοι και άβουλοι. Και από τη διοίκηση, ας κατέβει κάποιος να αναλάβει για τα επόμενα ματς. Να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει. Σε αυτούς ανήκει η ευθύνη, μη γελιόμαστε. Ας την αναλάβουν. Πονάμε.
Μες στον πόνο θα αδικώ και κάποιους, όμως μη μου πείτε πως δεν έκανα υπομονή;
Μες στον πόνο θα αδικώ και κάποιους, όμως μη μου πείτε πως δεν έκανα υπομονή;
Ας τελειώσω με μια διασκευή του σοφού Αλεξανδρινού, ας με συγχωρέσει.
Περιμένοντας το Πρότζεκτ...
- Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι το Πρότζεκτ να φτάσει σήμερα.
- Γιατί μέσα στην Ομάδα μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δε νομοθετούνε;
- Γιατί το Πρότζεκτ θα αναλάβει σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Το Πρότζεκτ σαν δουλέψει θα τα λύσει όλα.
- Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
- Γιατί το Μέγα Πλάνο θα φθάσει σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τα αποτελέσματά του.
- Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες ασπρόμαυρές των, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και χορηγούς με λαμπρά γυαλιστερά brandnames·
γιατί να φτιάσουν σήμερα πολύτιμα βιδεογράμματα
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί το Πρότζεκτ θα αναλάβει σήμερα·
και τέτοια πράγματα δουλεύουν αυτομάτως.
- Γιατί κ' οι άξιοι Ποδοσφαιράνθρωποι δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί το Πρότζεκτ θα δουλέψει μόνο του·
και δεν χρειάζεται γνώμες, φωνές κι ανθρώπους.
- Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν, η Ομάδα μήπως πέφτει;).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε και το Πρότζεκτ δεν εδούλεψε ακόμα.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
Γιατί ενύχτωσε και το Πρότζεκτ δεν εδούλεψε ακόμα.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως Πρότζεκτ δεν υπάρχει
Κι ακόμα κι αν υπάρχει, μόνο του δεν δουλεύει.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς το Πρότζεκτ.
Το σχέδιο αυτό ήταν μιά κάποια λύσις.
ΥΓ: Eίδα σήμερα ότι ο Νιόπλιας θα κατέβει κι αυτός στον πάγκο; Δεν αλλάζω κάτι, από τα γραφόμενά μου, εδώ και βδομάδες. Δεν είναι αρκετό να κάνει τον σύμβουλο ή τοποτηρητή, πρέπει να αναλάβει καθ’ ολοκληρίαν. Εξάλλου, είναι άκομψο και προσβλητικό για τον Σίμο.
