Ποτέ μου δεν έκρινα το απόλυτο, την απόλυτη τιμή ενός επιτεύγματος ή μιας προσπάθειας. Μέλημά μου ήταν να διακρίνω το σχετικό της προσπάθειας, από πού ξεκινάς και πού φτάνεις, με τι όρους και πώς προχωράς (διαφορετικά, σήμερα θα ήταν απλά Σάββατο και 'μεις ... ολυμπιακοί). Αυτά τα σχετικά κριτήρια, μεταμορφώνουν μια προσπάθεια σε άθλο ή αθλιότητα.
Αυτό που κατάφερε ή καλύτερα ολοκλήρωσε σήμερα, ο Νιόπλιας ήταν σπουδαίο, ήταν ένας μικρός άθλος. Και του αξίζει τιμή.
Πριν ακόμα παραιτηθεί ο προηγούμενος και αναλάβει ο Νιόπλιας, είχα δείξει προς το μέρος του (TRASH THE PROJECT...?). Για μένα ήταν μονόδρομος, δεδομένων των συνθηκών. Χαίρομαι που τα κατάφερε ο ίδιος, χαίρομαι που τα κατάφερε ο ΟΦΗ, έστω κι έτσι.
Αυτή τη στιγμή δε θέλω να πω τίποτα για την επόμενη μέρα, θέλω απλά να αφήσω τη χαρά να λύσει τα σφιγμένα μέλη όλων των Ομιλιτών (φιλάθλων, παικτών, συνεργατών, διοικούντων) και να αποδώσω την πρέπουσα τιμή στον Νίκο Νιόπλια. Γι' αυτό θα παραθέσω απλά το προ διμήνου κείμενό μου για τον ίδιο. Νίκο, μπράβο!
(Ακολουθεί το κείμενό μου όπως ήταν)
2-3 πράγματα που ξέρω γι' αυτόν...
2-3 πράγματα που ξέρω γι' αυτόν...
Κάθισα να δω τη συνέντευξη Tύπου για την παρουσίαση του Νίκου Νιόπλια. Στο προηγούμενο ... πόνημά μου (γιατί περί κυριολεκτικού πονέματος πρόκειται φέτος, όταν ασχολούμαστε με τον ΟΦΗ) "Trash the project?" , κατέληγα σε τρία πράγματα που πρότεινα να γίνουν.
Το ένα, το βασικό, συνετελέστη (αλλαγή προπονητή και διάδοχος μέσα από την ομάδα), το δεύτερο, με τη δήλωση Μπούση, ας πούμε πως κουτσο...έγινε. Έμενε το τρίτο, με τη δημόσια παραδοχή σφαλμάτων από τη διοίκηση, που περίμενα να συμβεί σήμερα. Αυτό δεν έγινε, αλλά παραπέμφθηκε στο τέλος της περιόδου. Ήταν λάθος, θεωρώ. Όπως έγραφα, δε ζητούσα αυτομαστίγωμα, θα μπορούσε τουλάχιστον να υπάρξει μια γενική παραδοχή, χωρίς ονόματα και πρόσωπα, αν θεωρούν ότι αυτό θα δημιουργούσε τώρα προβλήματα. Ας είναι.
Το ένα, το βασικό, συνετελέστη (αλλαγή προπονητή και διάδοχος μέσα από την ομάδα), το δεύτερο, με τη δήλωση Μπούση, ας πούμε πως κουτσο...έγινε. Έμενε το τρίτο, με τη δημόσια παραδοχή σφαλμάτων από τη διοίκηση, που περίμενα να συμβεί σήμερα. Αυτό δεν έγινε, αλλά παραπέμφθηκε στο τέλος της περιόδου. Ήταν λάθος, θεωρώ. Όπως έγραφα, δε ζητούσα αυτομαστίγωμα, θα μπορούσε τουλάχιστον να υπάρξει μια γενική παραδοχή, χωρίς ονόματα και πρόσωπα, αν θεωρούν ότι αυτό θα δημιουργούσε τώρα προβλήματα. Ας είναι.
Δυστυχώς, η παρουσία του Γιώργου Σαμαρά δε συνεισέφερε πολλά. Θα μπορούσε και να λείπει. Ουσιαστικά, ψέλλιζε λόγια, μη θέλοντας να αποδεχτεί ή να μιλήσει τώρα και επαναλαμβάνοντας τα περί συναισθηματικής σταθερότητας και τα περί ανθρωποκεντρικής διάστασης. Δε διαφωνώ για την αξία των ανθρωπίνων σχέσεων και της βελτίωσης του ανθρώπου. Αυτό το χρειάζεται μια ομάδα, για να γίνει καλύτερη. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι οι παίχτες, παράγοντες και λοιποί συντελεστές, είναι εκεί και αμείβονται, για να υπηρετούν την ομάδα. Δεν είναι η ομάδα εκεί, για να υπηρετεί τους εργαζομένους της.
Όσον αφορά το Νίκο Νιόπλια, θεωρώ υπό τις παρούσες συνθήκες, ότι είναι η βέλτιστη λύση.
1. Ήταν και είναι εγωιστής. Μεγάλος εγωιστής. Και σαν ποδοσφαιριστής και σαν άνθρωπος. Κάποιοι που τον ζήσαμε από την αρχή στον ΟΦΗ, το βλέπαμε συνεχώς στο γήπεδο. Και αργότερα κι έξω από αυτό, όσο μπορούσαμε να διακρίνουμε. Κι αν προσέξατε, είπε «για άλλη μια φορά ξανακαλούμαι...». Προτιμάει να τον παρακαλούν, παρά να παρακαλεί. Είναι κακό; Τουναντίον. Αν κάτι λείπει από τον ΟΦΗ, αυτή τη στιγμή, είναι ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ. Και μόνο κάποιος που τον διαθέτει ο ίδιος, και δεν τον επικαλείται απλά, μπορεί να τον προσδώσει. Όσο μπορεί. Τον εγωισμό του "είμαι καλύτερος και δε δέχομαι να χάσω, σαν φοβισμένο κοτόπουλο". Εσείς τι λέτε; Ο Σίμος τον είχε; Μπορούσε να τον μεταδώσει;
Όσο υπήρχε ο κόσμος στο γήπεδο, έβρισκε τρόπο και μυστικές - μυσταγωγικές διαδρομές, να τον περνάει στους παίκτες. Όταν έλειψε, οι παίκτες έγιναν παικτάκια και όπως τα σκυλιά αρχίζουν να μοιάζουν του αφεντικού τους, έτσι κι αυτοί άρχιζαν να προσομοιάζουν του δικού τους...
Θα το πω κι ας κάνω λάθος. Αν μαζέψεις όλους στο ΒΑΚ, όλων μαζί ο εγωισμός, δε φτάνει αυτόν του Νιόπλια. Είναι κακό; Κάθε άλλο, εν προκειμένω.
2. Υπήρξε και παραμένει ο παίκτης με τη μεγαλύτερη προσφορά στον ΟΦΗ. Ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής του. Έχει ζήσει τόσα, έχει προσφέρει τόσα, έχει κερδίσει (αν θέλετε) τόσα, που δε γίνεται παρά να είναι ΟΦΗ, που δε γίνεται παρά να είναι ο ΟΦΗ. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι. Είτε μπορούν να του καταμαρτυρήσουν πράγματα, είτε όχι. Όλοι γνωρίζουν/γνωρίζουμε ότι, όπως και να το κάνουμε, είναι πιο ΟΦΗ από όλους μας. Είτε το θέλουμε, είτε όχι. Είτε το θέλει κι ο ίδιος, είτε όχι. Είναι γαλβανισμένος με τον ΟΦΗ.
Είναι η πιο μεγάλη προσωπικότητα του ΟΦΗ και αξίζει τώρα να τον εμπιστευτούμε. Πού αλλού ν’ ακουμπήσουμε τώρα; Μόνο αυτός μπορεί να αρνηθεί να χάσει, μόνον αυτός μπορεί να δεχτεί μια ήττα του ΟΦΗ σαν προσωπική ήττα, μόνον αυτός μπορεί να πονέσει από μια ήττα του ΟΦΗ. Να πονέσει προσωπικά, ψυχικά, σχεδόν σωματικά. Γιατί αυτός, και αυτός, έχει δημιουργήσει, έχει φέρει τον ΟΦΗ εκεί που είναι. Σε ψυχολογικό επίπεδο, είναι δημιούργημα και δημιουργός του ΟΦΗ, γέννημα και γεννήτοράς του. Δε θα ανεχτεί εύκολα την ήττα λοιπόν, ειδικά τώρα. Για ποιον άλλον προπονητή θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό; Σκεφτείτε. Για όλους τους άλλους, είναι μια ήττα στην καριέρα τους, ένα γκρίζο απόγευμα και ένα γκρίζο σημείο στο βιογραφικό τους. Γι' αυτόν, η πτώση είναι μια μαύρη τρύπα, μια καθημερινή υπόμνηση και οδύνη, καθώς μένει στην ομάδα και την πόλη, ζει στην πόλη. Δεν είναι το ίδιο.
Θα πει κάποιος, μα τον παρα-καλούν σε μια ζόρικη κατάσταση, οπότε δεν παίρνει ρίσκο αποτυχίας. Ίσως να είναι κι έτσι. Δε νομίζω όμως, ότι εμείς μπορούμε να του βάλουμε παραπάνω πίεση, απ’ όση βάζει ο ίδιος στον εαυτό του.
3. Όπως είπε και ο ίδιος, δεν μπορεί ν΄ αλλάξει πολλά τώρα. Όμως θέλει «να καταλαβαίνουμε τη στιγμή» και «να δείχνουμε στα μάτια, ότι το θέλουμε πιο πολύ από τους αντιπάλους, να έχουμε αυτόν τον χαρακτήρα». Σε αντίθεση δηλαδή με τα σβησμένα μάτια και το "δεν πειράζει, χτίζουμε και μαθαίνουμε για το μέλλον". Τώρα δεν υπάρχει μέλλον, υπάρχει μόνο το ΤΩΡΑ. Κι ας μην έλεγαν να το καταλάβουν, διοίκηση και προπονητές. Αυτός έχει το εκτόπισμα να αλλάξει τη ρότα ενός καραβιού, που είναι σε απόσταση αναπνοής από τα βράχια. Αν και η περίπτωσή μας έμοιαζε περισσότερο με προσάραξη στα ρηχά, παρά σύγκρουση...
Θα τα καταφέρει, θα τα καταφέρουμε; Δεν ξέρω, αν υπήρχε ο κόσμος (και καλύτερη φυσική κατάσταση), θα ήλπιζα περισσότερο. Αλλά, ούτε τώρα φοβάμαι.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς « θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!
ΟΦΗ είμεθα φίλτατοι. Και πάλι εδώ ήρθαμε!
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr