Πάει καιρός που τα είπαμε από εδώ, αρκετές μέρες έχει τελειώσει το πρωτάθλημα, αλλά πάει καιρός επίσης που προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο, να κάνουμε την αποτίμηση του πρωταθλήματος, να πούμε μερικά πράγματα για το ρόστερ, και να θέσουμε τους στόχους, κατά την ταπεινή μας άποψη τουλάχιστον, για την επόμενη χρονιά.
Το πρωτάθλημα, η χρονιά, ήταν τελικά νερόβραστη για την ομάδα μας.
Βέβαια, καλύτερα νερόβραστη, παρά πικρή και άψητη. Γιατί ιδιαίτερα μέχρι τον Οκτώβρη, μέχρι τη διακοπή για το μουντιάλ καλυτέρα, τα μηνύματα δεν ήταν ευοίωνα.
Έδειχνε ότι πάμε σε άλλη μια χρονιά, ακατάλληλη για καρδιακούς, με πολλά προβλήματα, με ρηχό ρόστερ, με ανέτοιμους ποδοσφαιριστές.
Έγιναν οι αλλαγές που επέβαλλαν οι συνθήκες να γίνουν, παρουσιάσαμε ένα αξιόμαχο σύνολο, που ίσως και στις λεπτομέρειες δεν πρόλαβε τα πλέι οφ, δείξαμε χαρακτήρα στα πλέι άουτ και στο τέλος της χρονιάς μπορούμε να ελπίζουμε ότι πλέον υπάρχει η βάση, ώστε η επόμενη να σηματοδοτεί κάτι καλύτερο.
Αν σταθούμε ειδικότερα σε μερικά γεγονότα του φετινού πρωταθλήματος, αυτά θα ήταν η πολύ κακή συγκομιδή στο Ηράκλειο, εκεί που προφανώς χάθηκε η εξάδα και από την άλλη η κατακόρυφη βελτίωση, η επιβλητική παρουσία στα περισσότερα εκτός.
Προσωπικά, θα κρατήσω τις μεγάλες εμφανίσεις στις έδρες των ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, ΟΣΦΠ.
Εκεί που μπορεί να κάναμε μεγάλες εμφανίσεις, όμως αν καταφέρναμε να πάρουμε κάτι καλύτερο, έστω μια νίκη, φαντάζομαι η ψυχολογική τόνωση θα ήταν τέτοια, ώστε να μην κάνουμε τα εύκολα δύσκολα στο Γεντί Κουλέ.
Μπορεί στην Τούμπα να θυμόμαστε όλοι το μακρόσυρτο επιφώνημα (και τα μπινελίκια στην τύχη) για τη φάση του τελευταίου λεπτού με το δοκάρι, αλλά σε Λεωφόρο και Καραϊσκάκη, ας θυμηθούμε ότι υπάρχει αλλοίωση αποτελέσματος.
Χαρίζεται μια κόκκινη στους πράσινους, πολύ πιο μαρς από αυτήν που είχε δεχτεί ο Γιοχού και στο Φάληρο υπάρχει μια πεναλντάρα στον Ντίκο στο 0-1, που μη σου πω ότι θα την έδινε και ο Καραπαπάς.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα ψυχολογίας, δεν ήρθε το boost, με μια νίκη και έτσι μοιραία φτάσαμε στην ανάλατη χρονιά, γιατί ακόμη και η 7η θέση συνιστά μετριότητα για τον ΟΦΗ.
Έλεγα να αφήσω τον στόχο για επίλογο, αλλά τώρα που πήρα φόρα, θα τα πω ίδια εδά.
ΝΟ 1, ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΚΥΠΕΛΟ.
Όχι λοιπόν αγαπητέ Μηνά Λυσάνδρου, δεν αρκεί στον ΟΦΗ να μπει στα play-off, στην εξάδα. Αυτό κυρίως, γιατί την επόμενη σεζόν Ευρώπη βγαίνουν μόνο οι 4 πρώτοι.
Δεν μας αρκεί λοιπόν να βγούμε ούτε 5οι, ούτε 6οι.
Η ομάδα, ο κόσμος, το νησί, ο πρόεδρος ακόμη, χρειάζεται μια μεγάλη επιτυχία.
Επιτυχία για τον ΟΦΗ θεωρείται με αυτήν την σειρά:
- η έξοδος στην Ευρώπη
- η κατάκτηση του Κυπέλου
- η τρίτη ή η δεύτερη θέση
- η κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Τα δυο τελευταία, οκ, φτάνουν στα όρια του ακατόρθωτου, έτσι όπως διεξάγεται το πρωτάθλημα, τα παιχνίδια έξω από τις γραμμές, τα καμώματα της διοργανώτριας αρχής, της ΕΠΟ, της διαιτησίας.
Ακατόρθωτο επίσης, γιατί δεν είμαστε τόσο δυνατοί, δεν έχουμε και είναι πολύ δύσκολο να το έχουμε το βάθος και την ποιότητα στο ρόστερ, οι άλλες ομάδες, οι πλουσιότερες αν θέλετε, είναι καλύτερες, πιο ποιοτικές.
Μόνο όταν ο ΟΦΗ φτάσει να παίζει σε ένα γήπεδο 20 χιλιάδων θέσεων, με υπηρεσίες πέριξ αυτού, που θα φέρνουν περισσότερα έσοδα, υψηλότερες χορηγίες κλπ, θα μπορεί να στοχεύει τόσο ψηλά. Είμαστε σίγουρα σε καλό δρόμο, αλλά χρειαζόμαστε πολύ χρόνο ακόμη για αυτό.
Η έξοδος στην Ευρώπη από το πρωτάθλημα, αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω, είναι επίσης πολύ δύσκολη, αφού δύσκολα θα μπεις ανάμεσα στα βουβάλια τους 4 πρώτους των τελευταίων χρόνων, για να μπεις στην τετράδα, και να αφήσεις κάποιον από αυτούς εκτός Ευρώπης, που θα σημαίνει εκτός των άλλων, μια τεράστια οικονομική αποτυχία για αυτούς.
Μπορεί την δεκαετία του 80 και του 90 να μπορούσαμε να το κάνουμε, όμως ας είμαστε ρεαλιστές, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει παρασάγγας, από εκείνη τη εποχή.
Ο νόμος Μποσμάν, έδωσε την δυνατότητα στους ισχυρούς να γίνονται ισχυρότεροι, κυρίως λόγω μπατζετ και οικονομικής δύναμης.
Μόνο αν η ΟΥΕΦΑ, δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο του σάλαρυ καπ, που υπάρχει στο ΝΒΑ, θα μπορούν να επιστρέψουν οι εκπλήξεις, όχι όσον αφορά μεμονωμένα αποτελέσματα, αλλά κατακτήσεις πρωταθλημάτων. Οι τελευταίες που κατάφεραν κάτι ανάλογο στα πρώτα 5-6 μεγάλα πρωταθλήματα ήταν η Λέστερ το 2015 και πριν λίγα χρόνια η Λιλ στην Γαλλία.
Η Λιλ τα κατάφερε, χτίζοντας μια ομάδα με τεράστια ταλέντα που είχε μαζέψει σε ένα χρονικό ορίζοντα 3-4 χρόνων, είχε μοναδική αντίπαλο την Παρί Σεν Ζερμαίν ουσιαστικά, είχε μια χρονιά χωρίς Ευρώπη, επωφελήθηκε αν θέλετε, από την αφέλεια των Παριζιάνων και το πήρε. Η Λέστερ τότε, επωφελήθηκε και αυτή τις απώλειες των μεγάλων της Πρέμιερ Λιγκ, έφτασε σε σημείο να κερδίζει μηχανικά, να δείχνει χαρακτήρα, όταν οι υπόλοιποι είχαν δυο και τρία καρπούζια στην μασχάλη, και έκανε τη μεγάλη έκπληξη.
Όπως είναι όμως τώρα δομημένο το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, είναι πολύ δύσκολο να εμφανιστεί ένα αουτσάιντερ και να κλέψει το πρωτάθλημα.
Ας καταλάβει η ΟΥΕΦΑ όμως, ότι κάποια στιγμή θα βαρεθεί ο κόσμος να βλέπει τις ίδιες και τις ίδιες ομάδες στους τελευταίους γύρους των κυπέλων Ευρώπης, εννοώ από τα προημιτελικά και έπειτα, και τα προϊόν θα αρχίσει να φθίνει.
Έχουν τους τεχνοκράτες στην Νιόν, να το καταλάβουν και αναγκαστικά, αργά ή γρήγορα θα πάρουν μέτρα.
Μετά από αυτήν την παρένθεση, πάμε ξανά στα δικά μας.
Επειδή λοιπόν επιτυχία είναι είτε το κύπελο, είτε η έξοδος στην Ευρώπη από το πρωτάθλημα, επειδή το δεύτερο είναι πολύ πιο δύσκολο από το πρώτο, οφείλουμε να οριοθετήσουμε σαν κυρίαρχο στόχο την κατάκτηση του κυπέλου.
Η ομάδα μας έδειξε στη φετινή χρονιά, ότι μπορεί να εμφανιστεί ανταγωνιστική στις έδρες των «μεγάλων», στο Ηράκλειο είναι δεδομένο ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, οπότε οφείλουμε να θέσουμε σαν κυρίαρχο στόχο το κύπελο.
Ας μην το διαλαλούμε, ας μην το δηλώνουμε, δε χρειάζεται. Καλύτερα να τους πιάσεις στον ύπνο.
Όμως θεωρώ δεδομένο, μετά και από τις βάσεις που έχουν μπει τα τελευταία χρόνια, ότι δεν είναι ένα όνειρο απατηλό!
Κλείνοντας για σήμερα, δε θα ευχηθώ ακόμη καλό καλοκαίρι, όχι λόγω καιρού, Παρασκευή βράδυ 2 Ιούνη και ρίχνει τουλούμια όλη μέρα, αλλά γιατί επιφυλάσσομαι να τα ξαναπούμε μετά την ολοκλήρωση του ονειρικού ντοκιμαντέρ, που ολοκληρώνεται την ερχόμενη Δευτέρα. Να πούμε ορισμένα πράγματα για αυτήν τη σούπερ δουλειά, από μένα έχει ήδη κερδίσει το ‘Όσκαρ, και αφού φυσικά το δούμε 2-3 φορές ακόμη μετά την ολοκλήρωση του, στη διάρκεια του θέρους.
Πάμε όμως να κάνουμε και μια γρήγορη αξιολόγηση του ρόστερ, όχι ότι έχει σημασία, όσα ξέρει ο κόουτς, (όποιος και αν είναι αυτός) δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, απλά έτσι για να καταθέσουμε την άποψάρα μας.
Τερματοφύλακες: Mανδάς, Σωτηρίου, Χριστογεώργος, Σηφάκης, Μακατουνάκης
Για τον Μανδά τι να λέμε. Εύκολα ανακηρύχθηκε MVP της ομάδας φέτος, αδικία που δεν κλήθηκε στην Εθνική. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε καν αν θα συνεχίσει σε εμάς, αφού οι προτάσεις πέφτουν σωρηδόν και μάλιστα από ομάδες μεγάλων πρωταθλημάτων.
Αυτό που θα του πω, είναι να το σκεφτεί καλά πριν αποφασίσει, αν αποφασίσει να φύγει, να το κάνει μόνο για μεγάλο πρωτάθλημα του εξωτερικού και επ’ουδενί για άλλη ελληνική ομάδα. Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να καταλάβεις ότι καλύτερα βασικός στον ΟΦΗ, παρά δευτερoτρίτος στην ΑΕΚ ή στον ΠΑΟΚ, για παράδειγμα.
Σωτηρίου ανανέωσε, προφανώς για λόγους αποδυτηρίων και εμπειρίας. Χριστογεώργος, έπαιξε ένα ματς, έδειξε το παιδί, θα τον δούμε καλύτερα σε βάθος χρόνου, Σηφάκης είχε ένα δύσκολο τραυματισμό, μακάρι να επιστρέψει και να βρει τα πατήματα του γρήγορα, ίσως καλό θα ήταν να δοθεί σε μια ομάδα ΣΛ2 για να πάρει χρόνο.
Εκείνος που θα ήθελα εγώ να δω, είναι ο Μακατουνάκης. Έχει την εμπειρία της Γερμανίας, έχει στοιχεία μαθαίνω, ας ευχηθούμε σύντομα να δούμε έναν Κρητικό βασικό τερματοφύλακα.
Κεντρικοί Αμυντικοί: Βούρος, Πασαλίδης, Γιανούλης, Γιοχού, Διαμαντής
Oι δυο τελευταίοι αποχώρησαν. Ο Γιοχού έδειξε ότι δεν κάνει, ο Διαμαντής από όσο δείχνουν τα πράγματα, θα δοκιμάσει εξωτερικό. Θεμιτό και δεκτό. Έκανε καλό πρωτάθλημα, έβαλε και 3 γκολ, καλός όχι μόνο αμυντικά, αλλά και επιθετικά.
Κατανοητό, ότι είναι καλό για την καριέρα του, σε αυτήν την ηλικία, να δοκιμάσει εξωτερικό. Βούρος και Πασαλίδης, πολύ καλό πρωτάθλημα αμφότεροι, ιδιαίτερα ο Πασαλίδης είχε κατακόρυφη άνοδο φέτος, τον λες και MVP της άμυνας. Από αυτούς θα ξεκινάει η ενδεκάδα και του χρόνου. Ο Γιαννούλης, εφόσον ο ίδιος και ο προπονητής έκριναν ότι μπορεί να βοηθήσει ένα χρόνο ακόμη, καλώς ανανέωσε. Παίζει πάντα ρόλο και η προσωπικότητα στα αποδυτήρια.
Πλάγιοι Αμυντικοί: Λάρσον, Θοράρινσον, Μαρινάκης, Μπαλογιάννης
Περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με την ανανέωση του Μπαλογιάννη. Έκανε ένα περίεργο πρωτάθλημα, με σκαμπανεβάσματα, με καλά και κακά ματς. Έχασε τη θέση του από τον Θοράρινσον στην πορεία, όπως αναμενόταν. Ο ίδιος πρέπει να σταθεροποιηθεί σε υψηλά επίπεδα στην απόδοσή του. Νομίζω ότι θα πρέπει να δυναμώσει και σωματικά, να γίνει αμυντικά πιο στιβαρός. Έχει καλά πόδια και μπορεί να δίνει λύσεις. Θέλει όμως δουλειά στα μειονεκτήματά του.
Ο Μαρινάκης είναι μια εναλλακτική λύση, που εκτός από το δεξί μπακ μπορεί να βοηθήσει και σαν 3ος στόπερ στο 3-5-2. Θέλουμε Κρητικούς στο ρόστερ, είναι μορφή και ψυχάρα, αν βελτιωθεί και κάπως δημιουργικά, καλό θα είναι.
Οι δυο Σκανδιναβοί μοίρασαν κοντά 10 ασίστ. Σίγουρα μεγάλο ρόλο. Άργησαν να μπουν, είχαν και αυτοί σκαμπανεβάσματα, όμως είχαν και τη δικαιολογία του εγκλιματισμού σε ένα διαφορετικό πρωτάθλημα από αυτά που είχαν συνηθίσει. Θεωρώ ότι η δεύτερή τους χρονιά θα είναι καλύτερη.
Αμυντικά Χαφ: Mεγιάδο, Ντιουσέ, Περέα
Ο Περέα αποχώρησε ήδη. Θα τον θυμόμαστε περισσότερο για το δοκάρι στην Τούμπα στο τελευταίο λεπτό. Τίμιος παίκτης, καλή εναλλακτική, έδινε ύψος στα στημένα, αλλά χωρίς σουτ και κάθετη. Χρειαζόμαστε κάτι καλύτερο. Τον Ντιουσέ, τον λες και αποκάλυψη. Σταθερά καλός, τρεχαντήρι, καλός αμυντικά, έχει σουτ, έχει και την κάθετη. Ό,τι χρειαζόταν ο Μεγιάδο δίπλα του.
Ίσως ένας από τους λόγους που ο Μέγια, το μπουλντόγκ μας, έκανε μια από τις καλύτερες χρονιές του φέτος, σκοράροντας και κυρίως σουτάροντας, πέρα των υπολοίπων, των γνωστών. MVP στα χαφ να μη σου πω. Θυμάμαι τον είχα συναντήσει σε ένα πολυκατάστημα τυχαία, δε σούταρε ακόμη τόσο πολύ, όσο έκανε στα πλέι άουτ. Του λέω μετά τα "grande Mella, ΟΦΑΡΑ" και τα συναφή, σούταρε ρε συ κιόλας, όχι πάντα να ψάχνεις την πάσα στα πλάγια. Μετά από λίγο καιρό, να σου το σουτ, Μεγιάδο, και ένα και δυο και τρία. Ναι μωρέ παιχταρά!
Δημιουργικά Χαφ: Nέιρα, Τοράλ, Μπάκιτς, Αποστολάκης
Αν οι δυο πρώτοι δεν είχαν τόσους τραυματισμούς, απουσίες λόγω καρτών, κυρίως ο Γιάννης, ο Χουάν ντε, τότε θα μιλούσαμε σε άλλη βάση. Οι δυο πρώτοι γνωστοί, δε χρειάζονται να πούμε πολλά, όταν είναι καλά ανεβαίνουμε επίπεδο, άλλη ομάδα.
Ο Μπάκιτς ήταν η αποκάλυψη. Παιχτάρα ολκής, με σουτάρα ολκής. Μεταγραφάρα. Να ‘ναι καλά ο νονός του ο Τζούγκα, που ολοφάνερα τον προετοίμασε στο τι θα συναντήσει. Ο Αποστολάκης έπαιξε λίγο, θέλει δουλειά προφανώς.
Χρειαζόμασταν άλλο ένα οχταροδέκαρο, πήραμε τον Ριέρα, που από όσο θυμάμαι, είναι περισσότερο 10άρι ή εξτρέμ και λιγότερο οχτάρι. Όχι ότι παρακολουθώ ιδιαίτερα και την πιο βαρετή ομάδα του πρωταθλήματος, τον Αστέρα. Θυμάμαι όμως, ότι πάντα στα μεταξύ μας παιχνίδια, ήταν από τους παίκτες που φοβόμουν.
Ίσως χρειαζόμαστε ένα ακόμη εξαρο-οχτάρι εκεί. Coach knows!
Εξτρέμ: Θεοδοσουλάκης, Μουσκέρα, Μπιφουμά, Ντζου
Ξεκινάω από τον Θεοδοσουλάκη, γιατί η παρουσία του στην Κ19 φέτος έδειχνε ότι είναι έτοιμος να σταθεροποιηθεί στην πρώτη ομάδα αποτελώντας λύση και κερδίζοντας χρόνο συμμετοχής, γιατί όχι και φανέλα βασικού. Κρίμα για το παιδί, μακάρι να επιστρέψει γρήγορα και να μπει στο rotation επίσης γρήγορα.
Ο Ντζου έφυγε ήδη, καλά πέρασε ένα χρόνο τουρισμό στην Κρήτη.
Ο Μουσκέρα, ενώ έδειξε πολύ καλά στοιχεία από το πρώτο του ματς μάλιστα, μου έχει μείνει ένα άχαστο που έχασε με τον Άρη. Σε ένα σημείο που μπορεί μάλιστα να γύριζε το ματς. Καλός παίκτης πάντως, καλός στον ρόλο του και από αυτόν περιμένουμε πολλά περισσότερα την επόμενη χρονιά.
Ο Μπιφουμά, ενώ οκ, δεν τον λες και τουρίστα, αλλά μέχρι τον Απρίλη δεν είχε δείξει τίποτα ιδιαίτερο. Στα τελευταία ματς, ήταν πολύ καλός, δεν ξέρω αν έχει συμβόλαιο και αν με σωστή προετοιμασία, αν συμμετέχει δηλαδή από την αρχή, μπορεί να βοηθήσει και αξίζει μια ακόμη ευκαιρία.
Εδώ θέλουμε κάτι ακόμη σίγουρα πάντως, στα εξτρέμ. Έχεις βέβαια τον Ριέρα, και κάποιον ακόμη, που θα τα πούμε παρακάτω.
Φορ: Φελίπε, Ντίκο, Γκρόνιγκ
Ξεκινάω από τον Ντίκο. Είχε δείξει ο άνθρωπος κάποια πράγματα, ακόμη και από το πρώτο ματς, όταν η ομάδα ήταν ακόμη συνονθύλευμα, αναφέρομαι στο εντός με τον ΠΑΟ.
Τότε ήταν εμφανώς ανέτοιμος, όμως διέκρινες τα στοιχεία του. Μετά την διακοπή του μουντιάλ, ιδιαίτερα μετά την γκολάρα στο Αγρίνιο, πήρε τα πάνω του.
Αναγκάστηκε να παίξει σχεδόν σε όλη την χρονιά, σε μια θέση που φώναζε ότι δεν είναι η κανονική του. Περισσότερο εξτρεμ θα τον έλεγα, ή δεύτερο επιθετικό. Πολυτιμότερος στην επίθεση φέτος, φυσικά, για να δούμε την επόμενη, υπό κανονικές συνθήκες.
Ο καλός μας ο Φελίπε, θυμάμαι ότι έβαλε στο πρώτο του ματς, σαν αλλαγή κιόλας, γκολ που ακυρώθηκε από το VAR. Ανέτοιμος όμως, ολοφάνερα, περιμένουμε μια ανάλογη με την προπέρσινη χρονιά και ποιος στις χάρες μας.
Ο Γκρόνινγκ, ολοφάνερα ήρθε για εναλλακτική. Θέλει το χρόνο του, πάντα χρειάζεται μια ομάδα έναν επιθετικό αυτού του στυλ, να δούμε αν θα συνεχίσει και τι θα μας δείξει του χρόνου.
Tσιλιανίδης
Αφήσαμε για το τέλος, σαν αποχαιρετισμό σε ένα παίκτη που τίμησε την φανέλα όσο λίγοι, τα τελευταία χρόνια. Τον Κοσμά Τσιλιανίδη. Ένα παίκτη που μέχρι τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του, έβγαζε μάτια, ήταν στις επιλογές της Εθνικής και κάποιοι θεωρούσαν δεδομένο ότι πολύ σύντομα θα πάρει μεταγραφή σε καλό πρωτάθλημα του εξωτερικού.
Η μοίρα του έπαιξε τέτοιο παιχνίδι, ώστε να έχει ένα σοβαρό τραυματισμό στο πικ της καριέρας του. Δεν κατάφερε η αλήθεια είναι να φτάσει ξανά στα επίπεδα εκείνης της χρονιάς, μετά τον πρώτο τραυματισμό του.
Με το φτωχό μου το μυαλό, πιστεύω ότι ευθύνη είχε και ο Γιώργος Σίμος, αφού τον χρησιμοποίησε σε ένα ματς σε γήπεδο βούρκο, μάλλον βάλτο, στην επάνοδο του. Πολύ σύντομα, ίσως και εξαιτίας της χρησιμοποίησης του στο βούρκο, είχε και άλλους τραυματισμούς.
Πάντα όμως, ήξερες ότι θα δώσει και την ψυχή του στην ομάδα, για αυτό και είχε το ζεστό χειροκρότημα σε κάθε εμφάνιση του. Δεν ξέρω αν στην φετινή χρονιά, που αναμένεται ο πήχης να ανέβει αρκετά, θα έβρισκε χρόνο συμμετοχής.
Οι δυο πλευρές δε συμφώνησαν, και ο Κοσμάς συνεχίζει αλλού. Εμείς του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, όχι μόνο για την ποδοσφαιρική συμπεριφορά του, αλλά και για την εξωαγωνιστική.
Είναι σίγουρο, ότι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε το χειροκρότημα θα είναι το ίδιο θερμό, όπως όταν φορούσε την ασπρόμαυρη φανέλα. Ίσως και εντονότερο. Αυτό, για ανθρώπους σαν τον Κοσμά, είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε συμβόλαιο και χρόνο συμμετοχής!
Νταμπράουσκας
Οφείλουμε να πούμε δυο πράγματα και για τον κόουτς. Σου εμπνέει μια σιγουριά, μια σοβαρότητα. Ξέρεις ότι είναι σούπερ εργατικός, ότι έχει γνώσεις και τελικά, όπως αποδείχθηκε.
Περιμένουμε δουλειά στα μειονεκτήματα, να μην επαναληφθεί το χάλι της έδρας του χρόνου και γιατί όχι να πάρουμε περισσότερα πράγματα στις δύσκολες έδρες που φέτος φύγαμε εμφανώς με το αίσθημα της αδικίας για το αποτέλεσμα. Αναφέρομαι σε Λεωφόρο, Καραϊσκάκη, Τούμπα. Γιατί όχι και σε Φιλαδέλφεια, και Χαριλάου όμως;
Το πρωτάθλημα, η χρονιά, ήταν τελικά νερόβραστη για την ομάδα μας.
Βέβαια, καλύτερα νερόβραστη, παρά πικρή και άψητη. Γιατί ιδιαίτερα μέχρι τον Οκτώβρη, μέχρι τη διακοπή για το μουντιάλ καλυτέρα, τα μηνύματα δεν ήταν ευοίωνα.
Έδειχνε ότι πάμε σε άλλη μια χρονιά, ακατάλληλη για καρδιακούς, με πολλά προβλήματα, με ρηχό ρόστερ, με ανέτοιμους ποδοσφαιριστές.
Έγιναν οι αλλαγές που επέβαλλαν οι συνθήκες να γίνουν, παρουσιάσαμε ένα αξιόμαχο σύνολο, που ίσως και στις λεπτομέρειες δεν πρόλαβε τα πλέι οφ, δείξαμε χαρακτήρα στα πλέι άουτ και στο τέλος της χρονιάς μπορούμε να ελπίζουμε ότι πλέον υπάρχει η βάση, ώστε η επόμενη να σηματοδοτεί κάτι καλύτερο.
Αν σταθούμε ειδικότερα σε μερικά γεγονότα του φετινού πρωταθλήματος, αυτά θα ήταν η πολύ κακή συγκομιδή στο Ηράκλειο, εκεί που προφανώς χάθηκε η εξάδα και από την άλλη η κατακόρυφη βελτίωση, η επιβλητική παρουσία στα περισσότερα εκτός.
Προσωπικά, θα κρατήσω τις μεγάλες εμφανίσεις στις έδρες των ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, ΟΣΦΠ.
Εκεί που μπορεί να κάναμε μεγάλες εμφανίσεις, όμως αν καταφέρναμε να πάρουμε κάτι καλύτερο, έστω μια νίκη, φαντάζομαι η ψυχολογική τόνωση θα ήταν τέτοια, ώστε να μην κάνουμε τα εύκολα δύσκολα στο Γεντί Κουλέ.
Μπορεί στην Τούμπα να θυμόμαστε όλοι το μακρόσυρτο επιφώνημα (και τα μπινελίκια στην τύχη) για τη φάση του τελευταίου λεπτού με το δοκάρι, αλλά σε Λεωφόρο και Καραϊσκάκη, ας θυμηθούμε ότι υπάρχει αλλοίωση αποτελέσματος.
Χαρίζεται μια κόκκινη στους πράσινους, πολύ πιο μαρς από αυτήν που είχε δεχτεί ο Γιοχού και στο Φάληρο υπάρχει μια πεναλντάρα στον Ντίκο στο 0-1, που μη σου πω ότι θα την έδινε και ο Καραπαπάς.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα ψυχολογίας, δεν ήρθε το boost, με μια νίκη και έτσι μοιραία φτάσαμε στην ανάλατη χρονιά, γιατί ακόμη και η 7η θέση συνιστά μετριότητα για τον ΟΦΗ.
Έλεγα να αφήσω τον στόχο για επίλογο, αλλά τώρα που πήρα φόρα, θα τα πω ίδια εδά.
ΝΟ 1, ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΚΥΠΕΛΟ.
Όχι λοιπόν αγαπητέ Μηνά Λυσάνδρου, δεν αρκεί στον ΟΦΗ να μπει στα play-off, στην εξάδα. Αυτό κυρίως, γιατί την επόμενη σεζόν Ευρώπη βγαίνουν μόνο οι 4 πρώτοι.
Δεν μας αρκεί λοιπόν να βγούμε ούτε 5οι, ούτε 6οι.
Η ομάδα, ο κόσμος, το νησί, ο πρόεδρος ακόμη, χρειάζεται μια μεγάλη επιτυχία.
Επιτυχία για τον ΟΦΗ θεωρείται με αυτήν την σειρά:
- η έξοδος στην Ευρώπη
- η κατάκτηση του Κυπέλου
- η τρίτη ή η δεύτερη θέση
- η κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Τα δυο τελευταία, οκ, φτάνουν στα όρια του ακατόρθωτου, έτσι όπως διεξάγεται το πρωτάθλημα, τα παιχνίδια έξω από τις γραμμές, τα καμώματα της διοργανώτριας αρχής, της ΕΠΟ, της διαιτησίας.
Ακατόρθωτο επίσης, γιατί δεν είμαστε τόσο δυνατοί, δεν έχουμε και είναι πολύ δύσκολο να το έχουμε το βάθος και την ποιότητα στο ρόστερ, οι άλλες ομάδες, οι πλουσιότερες αν θέλετε, είναι καλύτερες, πιο ποιοτικές.
Μόνο όταν ο ΟΦΗ φτάσει να παίζει σε ένα γήπεδο 20 χιλιάδων θέσεων, με υπηρεσίες πέριξ αυτού, που θα φέρνουν περισσότερα έσοδα, υψηλότερες χορηγίες κλπ, θα μπορεί να στοχεύει τόσο ψηλά. Είμαστε σίγουρα σε καλό δρόμο, αλλά χρειαζόμαστε πολύ χρόνο ακόμη για αυτό.
Η έξοδος στην Ευρώπη από το πρωτάθλημα, αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω, είναι επίσης πολύ δύσκολη, αφού δύσκολα θα μπεις ανάμεσα στα βουβάλια τους 4 πρώτους των τελευταίων χρόνων, για να μπεις στην τετράδα, και να αφήσεις κάποιον από αυτούς εκτός Ευρώπης, που θα σημαίνει εκτός των άλλων, μια τεράστια οικονομική αποτυχία για αυτούς.
Μπορεί την δεκαετία του 80 και του 90 να μπορούσαμε να το κάνουμε, όμως ας είμαστε ρεαλιστές, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει παρασάγγας, από εκείνη τη εποχή.
Ο νόμος Μποσμάν, έδωσε την δυνατότητα στους ισχυρούς να γίνονται ισχυρότεροι, κυρίως λόγω μπατζετ και οικονομικής δύναμης.
Μόνο αν η ΟΥΕΦΑ, δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο του σάλαρυ καπ, που υπάρχει στο ΝΒΑ, θα μπορούν να επιστρέψουν οι εκπλήξεις, όχι όσον αφορά μεμονωμένα αποτελέσματα, αλλά κατακτήσεις πρωταθλημάτων. Οι τελευταίες που κατάφεραν κάτι ανάλογο στα πρώτα 5-6 μεγάλα πρωταθλήματα ήταν η Λέστερ το 2015 και πριν λίγα χρόνια η Λιλ στην Γαλλία.
Η Λιλ τα κατάφερε, χτίζοντας μια ομάδα με τεράστια ταλέντα που είχε μαζέψει σε ένα χρονικό ορίζοντα 3-4 χρόνων, είχε μοναδική αντίπαλο την Παρί Σεν Ζερμαίν ουσιαστικά, είχε μια χρονιά χωρίς Ευρώπη, επωφελήθηκε αν θέλετε, από την αφέλεια των Παριζιάνων και το πήρε. Η Λέστερ τότε, επωφελήθηκε και αυτή τις απώλειες των μεγάλων της Πρέμιερ Λιγκ, έφτασε σε σημείο να κερδίζει μηχανικά, να δείχνει χαρακτήρα, όταν οι υπόλοιποι είχαν δυο και τρία καρπούζια στην μασχάλη, και έκανε τη μεγάλη έκπληξη.
Όπως είναι όμως τώρα δομημένο το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, είναι πολύ δύσκολο να εμφανιστεί ένα αουτσάιντερ και να κλέψει το πρωτάθλημα.
Ας καταλάβει η ΟΥΕΦΑ όμως, ότι κάποια στιγμή θα βαρεθεί ο κόσμος να βλέπει τις ίδιες και τις ίδιες ομάδες στους τελευταίους γύρους των κυπέλων Ευρώπης, εννοώ από τα προημιτελικά και έπειτα, και τα προϊόν θα αρχίσει να φθίνει.
Έχουν τους τεχνοκράτες στην Νιόν, να το καταλάβουν και αναγκαστικά, αργά ή γρήγορα θα πάρουν μέτρα.
Μετά από αυτήν την παρένθεση, πάμε ξανά στα δικά μας.
Επειδή λοιπόν επιτυχία είναι είτε το κύπελο, είτε η έξοδος στην Ευρώπη από το πρωτάθλημα, επειδή το δεύτερο είναι πολύ πιο δύσκολο από το πρώτο, οφείλουμε να οριοθετήσουμε σαν κυρίαρχο στόχο την κατάκτηση του κυπέλου.
Η ομάδα μας έδειξε στη φετινή χρονιά, ότι μπορεί να εμφανιστεί ανταγωνιστική στις έδρες των «μεγάλων», στο Ηράκλειο είναι δεδομένο ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, οπότε οφείλουμε να θέσουμε σαν κυρίαρχο στόχο το κύπελο.
Ας μην το διαλαλούμε, ας μην το δηλώνουμε, δε χρειάζεται. Καλύτερα να τους πιάσεις στον ύπνο.
Όμως θεωρώ δεδομένο, μετά και από τις βάσεις που έχουν μπει τα τελευταία χρόνια, ότι δεν είναι ένα όνειρο απατηλό!
Κλείνοντας για σήμερα, δε θα ευχηθώ ακόμη καλό καλοκαίρι, όχι λόγω καιρού, Παρασκευή βράδυ 2 Ιούνη και ρίχνει τουλούμια όλη μέρα, αλλά γιατί επιφυλάσσομαι να τα ξαναπούμε μετά την ολοκλήρωση του ονειρικού ντοκιμαντέρ, που ολοκληρώνεται την ερχόμενη Δευτέρα. Να πούμε ορισμένα πράγματα για αυτήν τη σούπερ δουλειά, από μένα έχει ήδη κερδίσει το ‘Όσκαρ, και αφού φυσικά το δούμε 2-3 φορές ακόμη μετά την ολοκλήρωση του, στη διάρκεια του θέρους.
Πάμε όμως να κάνουμε και μια γρήγορη αξιολόγηση του ρόστερ, όχι ότι έχει σημασία, όσα ξέρει ο κόουτς, (όποιος και αν είναι αυτός) δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, απλά έτσι για να καταθέσουμε την άποψάρα μας.
Τερματοφύλακες: Mανδάς, Σωτηρίου, Χριστογεώργος, Σηφάκης, Μακατουνάκης
Για τον Μανδά τι να λέμε. Εύκολα ανακηρύχθηκε MVP της ομάδας φέτος, αδικία που δεν κλήθηκε στην Εθνική. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε καν αν θα συνεχίσει σε εμάς, αφού οι προτάσεις πέφτουν σωρηδόν και μάλιστα από ομάδες μεγάλων πρωταθλημάτων.
Αυτό που θα του πω, είναι να το σκεφτεί καλά πριν αποφασίσει, αν αποφασίσει να φύγει, να το κάνει μόνο για μεγάλο πρωτάθλημα του εξωτερικού και επ’ουδενί για άλλη ελληνική ομάδα. Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να καταλάβεις ότι καλύτερα βασικός στον ΟΦΗ, παρά δευτερoτρίτος στην ΑΕΚ ή στον ΠΑΟΚ, για παράδειγμα.
Σωτηρίου ανανέωσε, προφανώς για λόγους αποδυτηρίων και εμπειρίας. Χριστογεώργος, έπαιξε ένα ματς, έδειξε το παιδί, θα τον δούμε καλύτερα σε βάθος χρόνου, Σηφάκης είχε ένα δύσκολο τραυματισμό, μακάρι να επιστρέψει και να βρει τα πατήματα του γρήγορα, ίσως καλό θα ήταν να δοθεί σε μια ομάδα ΣΛ2 για να πάρει χρόνο.
Εκείνος που θα ήθελα εγώ να δω, είναι ο Μακατουνάκης. Έχει την εμπειρία της Γερμανίας, έχει στοιχεία μαθαίνω, ας ευχηθούμε σύντομα να δούμε έναν Κρητικό βασικό τερματοφύλακα.
Κεντρικοί Αμυντικοί: Βούρος, Πασαλίδης, Γιανούλης, Γιοχού, Διαμαντής
Oι δυο τελευταίοι αποχώρησαν. Ο Γιοχού έδειξε ότι δεν κάνει, ο Διαμαντής από όσο δείχνουν τα πράγματα, θα δοκιμάσει εξωτερικό. Θεμιτό και δεκτό. Έκανε καλό πρωτάθλημα, έβαλε και 3 γκολ, καλός όχι μόνο αμυντικά, αλλά και επιθετικά.
Κατανοητό, ότι είναι καλό για την καριέρα του, σε αυτήν την ηλικία, να δοκιμάσει εξωτερικό. Βούρος και Πασαλίδης, πολύ καλό πρωτάθλημα αμφότεροι, ιδιαίτερα ο Πασαλίδης είχε κατακόρυφη άνοδο φέτος, τον λες και MVP της άμυνας. Από αυτούς θα ξεκινάει η ενδεκάδα και του χρόνου. Ο Γιαννούλης, εφόσον ο ίδιος και ο προπονητής έκριναν ότι μπορεί να βοηθήσει ένα χρόνο ακόμη, καλώς ανανέωσε. Παίζει πάντα ρόλο και η προσωπικότητα στα αποδυτήρια.
Πλάγιοι Αμυντικοί: Λάρσον, Θοράρινσον, Μαρινάκης, Μπαλογιάννης
Περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με την ανανέωση του Μπαλογιάννη. Έκανε ένα περίεργο πρωτάθλημα, με σκαμπανεβάσματα, με καλά και κακά ματς. Έχασε τη θέση του από τον Θοράρινσον στην πορεία, όπως αναμενόταν. Ο ίδιος πρέπει να σταθεροποιηθεί σε υψηλά επίπεδα στην απόδοσή του. Νομίζω ότι θα πρέπει να δυναμώσει και σωματικά, να γίνει αμυντικά πιο στιβαρός. Έχει καλά πόδια και μπορεί να δίνει λύσεις. Θέλει όμως δουλειά στα μειονεκτήματά του.
Ο Μαρινάκης είναι μια εναλλακτική λύση, που εκτός από το δεξί μπακ μπορεί να βοηθήσει και σαν 3ος στόπερ στο 3-5-2. Θέλουμε Κρητικούς στο ρόστερ, είναι μορφή και ψυχάρα, αν βελτιωθεί και κάπως δημιουργικά, καλό θα είναι.
Οι δυο Σκανδιναβοί μοίρασαν κοντά 10 ασίστ. Σίγουρα μεγάλο ρόλο. Άργησαν να μπουν, είχαν και αυτοί σκαμπανεβάσματα, όμως είχαν και τη δικαιολογία του εγκλιματισμού σε ένα διαφορετικό πρωτάθλημα από αυτά που είχαν συνηθίσει. Θεωρώ ότι η δεύτερή τους χρονιά θα είναι καλύτερη.
Αμυντικά Χαφ: Mεγιάδο, Ντιουσέ, Περέα
Ο Περέα αποχώρησε ήδη. Θα τον θυμόμαστε περισσότερο για το δοκάρι στην Τούμπα στο τελευταίο λεπτό. Τίμιος παίκτης, καλή εναλλακτική, έδινε ύψος στα στημένα, αλλά χωρίς σουτ και κάθετη. Χρειαζόμαστε κάτι καλύτερο. Τον Ντιουσέ, τον λες και αποκάλυψη. Σταθερά καλός, τρεχαντήρι, καλός αμυντικά, έχει σουτ, έχει και την κάθετη. Ό,τι χρειαζόταν ο Μεγιάδο δίπλα του.
Ίσως ένας από τους λόγους που ο Μέγια, το μπουλντόγκ μας, έκανε μια από τις καλύτερες χρονιές του φέτος, σκοράροντας και κυρίως σουτάροντας, πέρα των υπολοίπων, των γνωστών. MVP στα χαφ να μη σου πω. Θυμάμαι τον είχα συναντήσει σε ένα πολυκατάστημα τυχαία, δε σούταρε ακόμη τόσο πολύ, όσο έκανε στα πλέι άουτ. Του λέω μετά τα "grande Mella, ΟΦΑΡΑ" και τα συναφή, σούταρε ρε συ κιόλας, όχι πάντα να ψάχνεις την πάσα στα πλάγια. Μετά από λίγο καιρό, να σου το σουτ, Μεγιάδο, και ένα και δυο και τρία. Ναι μωρέ παιχταρά!
Δημιουργικά Χαφ: Nέιρα, Τοράλ, Μπάκιτς, Αποστολάκης
Αν οι δυο πρώτοι δεν είχαν τόσους τραυματισμούς, απουσίες λόγω καρτών, κυρίως ο Γιάννης, ο Χουάν ντε, τότε θα μιλούσαμε σε άλλη βάση. Οι δυο πρώτοι γνωστοί, δε χρειάζονται να πούμε πολλά, όταν είναι καλά ανεβαίνουμε επίπεδο, άλλη ομάδα.
Ο Μπάκιτς ήταν η αποκάλυψη. Παιχτάρα ολκής, με σουτάρα ολκής. Μεταγραφάρα. Να ‘ναι καλά ο νονός του ο Τζούγκα, που ολοφάνερα τον προετοίμασε στο τι θα συναντήσει. Ο Αποστολάκης έπαιξε λίγο, θέλει δουλειά προφανώς.
Χρειαζόμασταν άλλο ένα οχταροδέκαρο, πήραμε τον Ριέρα, που από όσο θυμάμαι, είναι περισσότερο 10άρι ή εξτρέμ και λιγότερο οχτάρι. Όχι ότι παρακολουθώ ιδιαίτερα και την πιο βαρετή ομάδα του πρωταθλήματος, τον Αστέρα. Θυμάμαι όμως, ότι πάντα στα μεταξύ μας παιχνίδια, ήταν από τους παίκτες που φοβόμουν.
Ίσως χρειαζόμαστε ένα ακόμη εξαρο-οχτάρι εκεί. Coach knows!
Εξτρέμ: Θεοδοσουλάκης, Μουσκέρα, Μπιφουμά, Ντζου
Ξεκινάω από τον Θεοδοσουλάκη, γιατί η παρουσία του στην Κ19 φέτος έδειχνε ότι είναι έτοιμος να σταθεροποιηθεί στην πρώτη ομάδα αποτελώντας λύση και κερδίζοντας χρόνο συμμετοχής, γιατί όχι και φανέλα βασικού. Κρίμα για το παιδί, μακάρι να επιστρέψει γρήγορα και να μπει στο rotation επίσης γρήγορα.
Ο Ντζου έφυγε ήδη, καλά πέρασε ένα χρόνο τουρισμό στην Κρήτη.
Ο Μουσκέρα, ενώ έδειξε πολύ καλά στοιχεία από το πρώτο του ματς μάλιστα, μου έχει μείνει ένα άχαστο που έχασε με τον Άρη. Σε ένα σημείο που μπορεί μάλιστα να γύριζε το ματς. Καλός παίκτης πάντως, καλός στον ρόλο του και από αυτόν περιμένουμε πολλά περισσότερα την επόμενη χρονιά.
Ο Μπιφουμά, ενώ οκ, δεν τον λες και τουρίστα, αλλά μέχρι τον Απρίλη δεν είχε δείξει τίποτα ιδιαίτερο. Στα τελευταία ματς, ήταν πολύ καλός, δεν ξέρω αν έχει συμβόλαιο και αν με σωστή προετοιμασία, αν συμμετέχει δηλαδή από την αρχή, μπορεί να βοηθήσει και αξίζει μια ακόμη ευκαιρία.
Εδώ θέλουμε κάτι ακόμη σίγουρα πάντως, στα εξτρέμ. Έχεις βέβαια τον Ριέρα, και κάποιον ακόμη, που θα τα πούμε παρακάτω.
Φορ: Φελίπε, Ντίκο, Γκρόνιγκ
Ξεκινάω από τον Ντίκο. Είχε δείξει ο άνθρωπος κάποια πράγματα, ακόμη και από το πρώτο ματς, όταν η ομάδα ήταν ακόμη συνονθύλευμα, αναφέρομαι στο εντός με τον ΠΑΟ.
Τότε ήταν εμφανώς ανέτοιμος, όμως διέκρινες τα στοιχεία του. Μετά την διακοπή του μουντιάλ, ιδιαίτερα μετά την γκολάρα στο Αγρίνιο, πήρε τα πάνω του.
Αναγκάστηκε να παίξει σχεδόν σε όλη την χρονιά, σε μια θέση που φώναζε ότι δεν είναι η κανονική του. Περισσότερο εξτρεμ θα τον έλεγα, ή δεύτερο επιθετικό. Πολυτιμότερος στην επίθεση φέτος, φυσικά, για να δούμε την επόμενη, υπό κανονικές συνθήκες.
Ο καλός μας ο Φελίπε, θυμάμαι ότι έβαλε στο πρώτο του ματς, σαν αλλαγή κιόλας, γκολ που ακυρώθηκε από το VAR. Ανέτοιμος όμως, ολοφάνερα, περιμένουμε μια ανάλογη με την προπέρσινη χρονιά και ποιος στις χάρες μας.
Ο Γκρόνινγκ, ολοφάνερα ήρθε για εναλλακτική. Θέλει το χρόνο του, πάντα χρειάζεται μια ομάδα έναν επιθετικό αυτού του στυλ, να δούμε αν θα συνεχίσει και τι θα μας δείξει του χρόνου.
Tσιλιανίδης
Αφήσαμε για το τέλος, σαν αποχαιρετισμό σε ένα παίκτη που τίμησε την φανέλα όσο λίγοι, τα τελευταία χρόνια. Τον Κοσμά Τσιλιανίδη. Ένα παίκτη που μέχρι τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του, έβγαζε μάτια, ήταν στις επιλογές της Εθνικής και κάποιοι θεωρούσαν δεδομένο ότι πολύ σύντομα θα πάρει μεταγραφή σε καλό πρωτάθλημα του εξωτερικού.
Η μοίρα του έπαιξε τέτοιο παιχνίδι, ώστε να έχει ένα σοβαρό τραυματισμό στο πικ της καριέρας του. Δεν κατάφερε η αλήθεια είναι να φτάσει ξανά στα επίπεδα εκείνης της χρονιάς, μετά τον πρώτο τραυματισμό του.
Με το φτωχό μου το μυαλό, πιστεύω ότι ευθύνη είχε και ο Γιώργος Σίμος, αφού τον χρησιμοποίησε σε ένα ματς σε γήπεδο βούρκο, μάλλον βάλτο, στην επάνοδο του. Πολύ σύντομα, ίσως και εξαιτίας της χρησιμοποίησης του στο βούρκο, είχε και άλλους τραυματισμούς.
Πάντα όμως, ήξερες ότι θα δώσει και την ψυχή του στην ομάδα, για αυτό και είχε το ζεστό χειροκρότημα σε κάθε εμφάνιση του. Δεν ξέρω αν στην φετινή χρονιά, που αναμένεται ο πήχης να ανέβει αρκετά, θα έβρισκε χρόνο συμμετοχής.
Οι δυο πλευρές δε συμφώνησαν, και ο Κοσμάς συνεχίζει αλλού. Εμείς του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, όχι μόνο για την ποδοσφαιρική συμπεριφορά του, αλλά και για την εξωαγωνιστική.
Είναι σίγουρο, ότι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε το χειροκρότημα θα είναι το ίδιο θερμό, όπως όταν φορούσε την ασπρόμαυρη φανέλα. Ίσως και εντονότερο. Αυτό, για ανθρώπους σαν τον Κοσμά, είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε συμβόλαιο και χρόνο συμμετοχής!
Νταμπράουσκας
Οφείλουμε να πούμε δυο πράγματα και για τον κόουτς. Σου εμπνέει μια σιγουριά, μια σοβαρότητα. Ξέρεις ότι είναι σούπερ εργατικός, ότι έχει γνώσεις και τελικά, όπως αποδείχθηκε.
Περιμένουμε δουλειά στα μειονεκτήματα, να μην επαναληφθεί το χάλι της έδρας του χρόνου και γιατί όχι να πάρουμε περισσότερα πράγματα στις δύσκολες έδρες που φέτος φύγαμε εμφανώς με το αίσθημα της αδικίας για το αποτέλεσμα. Αναφέρομαι σε Λεωφόρο, Καραϊσκάκη, Τούμπα. Γιατί όχι και σε Φιλαδέλφεια, και Χαριλάου όμως;
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr