Παρακολουθώντας σε επανάληψη τα μουντιαλικά ματς της ημέρας, άνοιξα ένα Word για να τελειώνουμε πια με τα στρεβλά του ελληνικού ποδοσφαίρου, να προχωράμε σιγά – σιγά στα προτερήματα ή και στα εν δυνάμει συγκριτικά πλεονεκτήματα του, καθώς και πως θα μπορούσε να αναδειχτεί μεταξύ των καλύτερων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, οκ μετά τα 5-6 των μεγάλων χωρών που δεσπόζουν στην εποχή μας.
Πριν από αυτό όμως πάμε να σταθούμε λίγο ακόμη στο Ευρωπαϊκό του 2004, τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα, τι δεν έγινε, ίσως τι θα μπορούσε ή και θα θέλαμε να γίνει.
Μεταξύ μας τώρα, οι Ομιλίτες αισθανόμαστε στο βάθος της ψυχής μας μια μικρή πίκρα γιατί δεν υπήρχε κανένας ποδοσφαιριστής μας στο ρόστερ. Δικαιωματικά ίσως ο Νίκος Μαχλάς άξιζε να βρίσκεται στο ρόστερ των πρωταθλητών, όμως τι είχε συμβεί μεταξύ του ιδίου και του Ρεχάγκελ λίγοι μπορούν να το γνωρίζουν.
Πανηγύρισε τουλάχιστον η ομιλίτικη ψυχή μας στο πέναλτι του Σαμαρά που μας έστειλε στην επόμενη φάση στο προηγούμενο Μουντιάλ που διεξήχθη στην Βραζιλία.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πανηγυρίσαμε με την ψυχή μας το 2004, οι προσωπικές αναμνήσεις του καθένα είναι μοναδικές, είτε βρέθηκε στην Πορτογαλία, είτε όχι.
Θα σταθώ σε μια μικρή μερίδα ή και μεγαλύτερη, ποιος ξέρει πόσα παρόμοια έγιναν τότε, όταν περίπου 150 άτομα που είχαν κλείσει αεροπορικά και εισιτήρια αγώνων για τον ημιτελικό με την Τσεχία με εκδρομή που διοργάνωνε η ΕΠΣΗ, έμειναν με το κασκόλ στο χέρι, αφού ύστερα από δίωρη καθυστέρηση τους ανακοινώθηκε ότι η πτήση ματαιώνεται αφού το αεροπλάνο ισραηλινής εταιρίας που θα τους μετέφερε δεν πληρούσε κάποιες προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μπορεί και να πεφτε, κάποιοι θα αναρωτήθηκαν, χωρίς ποτέ να μάθουν. Αυτό σαν κατάθεση μιας μικρής προσωπικής ιστορίας, που σαν και αυτή φαντάζομαι θα υπάρχουν αρκετές.
Τέλοσπάντων, ας πάμε στα μεγάλα.
Οι ουσιαστικοί ηγέτες του ποδοσφαίρου της εποχής, Κόκκαλης και Βαρδινογιάννης αμέσως μετά τον θρίαμβο του Ευρωπαϊκού, γνωστοποίησαν μετά Βαΐων και Κλάδων ότι αφήνουν τις διαφορές τους κατά μέρος, δημιουργώντας ένα νέο θεσμό, αυτόν της Σούπερλίγκας, όπως τον ονόμασαν, θέτοντας ισόνομους κανόνες για την βελτίωση του ποδοσφαιρικού προϊόντος στην Ελλάδα. Μαζί τους, ηγέτης του πολυμετοχικού σχήματος που είχε δημιουργηθεί στην άλλη ομάδα του αποκαλούμενου ΠΟΚ, ο Ντέμης Νικολαιδής.
Στην περίπτωση του Ντέμη, έχουμε το εξής πρωτόγνωρο για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα.
Ένας ποδοσφαιριστής που μόλις έχει φτάσει στο ζενίθ της καριέρας του κατακτώντας ένα ευρωπαϊκό τίτλο που ούτε ο ίδιος δεν είχε ονειρευτεί όταν ξεκινούσε επαγγελματικά το ποδόσφαιρο, να εγκαταλείπει την ενεργό δράση στην καλύτερη ποδοσφαιρικά ηλικία για να ηγηθεί της αγαπημένης του ομάδας, ενώ θα μπορούσε να έχει 3-4 άκρως παραγωγικά χρόνια, ύστερα μάλιστα από μια επιτυχημένη σεζόν σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Ενώ ο φίλαθλος κόσμος λοιπόν ευελπιστούσε ότι ύστερα από τον άθλο της αρμάδας του Ρεχάγκελ το ποδόσφαιρο στην χώρα θα έμπαινε σε άλλα καλούπια, θα έμπαιναν πιο σταθερά θεμέλια για την βελτίωση του, ύστερα από την παρουσιαζόμενη ομόνοια που επέδειξαν οι ηγέτες του, αντιλαμβανόμενοι ίσως την πραγματική δυναμική του στην χώρα και τα οικονομικά οφέλη που θα μπορούσαν να αποκομίσουν.
Φευ όμως, οι πραγματικοί λόγοι που έκατσαν στο τραπέζι δεν ήταν άλλοι παρά το μερίδιο από το Στοίχημα. Η αναξιοπιστία του πρωταθλήματος, βλέπετε, λειτουργούσε αποτρεπτικά για τη μοναδική εταιρία που δρούσε νόμιμα στην χώρα, αφού οι γνωστές πολυεθνικές στοιχηματικές εταιρίες του διαδικτύου δεν είχαν άδεια λειτουργίας από την κυβέρνηση, δεν υπόκεινταν σε φορολογία και δρούσαν ανεξέλεγκτα.
Στα πλαίσια της φαινομενικής σύμπραξης ιδρύθηκε ο συνεταιρισμός των ομάδων της Α εθνικής, αποκαλούμενος πλέον με το υποτιθέμενο πιασάρικο όνομα «σούπερ – λιγκα», αντικαθιστώντας το ντεμοντέ ΕΠΑΕ, λες και ο τίτλος έφερνε τα στρεβλά.
Άλλαξε δηλαδή ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Τα ίδια προβλήματα, οι ίδιες παθογένειες που ταλαιπωρούσαν για χρόνια το άθλημα συνέχισαν να υπάρχουν, οι δε λυκοφιλίες που προέκυψαν στα πλαίσια του συνεταιρισμού, πολύ σύντομα βγήκαν στο προσκήνιο συνεχίζοντας την υποβάθμιση του προϊόντος από αυτούς που φαινομενικά ήταν οι πρώτοι που αγωνιούσαν για την βελτίωση του, αφού τα οφέλη ενός υγιούς, ισόνομου πρωταθλήματος θα αντανακλούσαν πρωτίστως στους ίδιους.
