Ήταν λίγο μετά τις 9 το βράδυ του Σαββάτου, όταν ακούστηκε ένα μεγάλο ανακουφιστικό ΟΥΟΥΟΥΟΥΦΦΦΦ, να αντηχεί την ατμόσφαιρα κάθε Ομιλίτικου σπιτιού και παρέας.
Ο Ντε Γκουζμάν είχε πλασάρει σωστά λίγο νωρίτερα, γράφοντας το 0-2, που σε συνδυασμό με τα άλλα αποτελέσματα, σήμαινε το τέλος του χειρότερου εφιάλτη, σε μια ούτως ή άλλως εφιαλτική χρονιά.
Ξεμπέρδεψε η ομάδα μας, μια αγωνιστική νωρίτερα, σε ένα μίνι πρωτάθλημα που η ίδια η ομάδα, αδικώντας τον εαυτό της, είχε οδηγηθεί.
Όσο το ματς ήταν ακόμη ρευστό, με την αγωνία στο κατακόρυφο, ύστερα από τόσα άσχημα που βιώσαμε φέτος, σκεφτόμουν πότε θα βάλει ο Κοκός τον Νέιρα, τον Καστάνιος να κολλήσει το δεύτερο να τελειώνουμε. Είχα ξεχάσει ότι υπήρχε στον πάγκο ακόμη ο Στάρτζεον και ο Σολίς.
Ήξερε φυσικά καλύτερα ο Νιόπλιας από μένα, ποιες και πότε θα είναι οι αλλαγές, αλλά για σκεφτείτε. Υπήρχε αυτή η τετράδα στον πάγκο. Υπήρχαν και άλλες λύσεις. Υπήρχαν όμως και οι απουσίες των μεγάλων απόντων της φετινής χρονιάς, του Τσιλιανίδη και του Ναμπί.
Ο Βαζ ένας παίκτης εργάτης, στυλ Σαρδινέρο τελικά, παίκτης του προπονητή, απών για τόσους πολλούς μήνες και αυτός.
Φτάσαμε όμως 8 Μάη, για να δούμε τέτοιο πάγκο. Σίγουρα υπό κανονικές συνθήκες, κυρίως όσον αφορά τους τραυματισμούς, αν δεν είχαν γίνει τα λάθη που έγιναν, γιατί ολοφάνερα έγιναν, δε θα φτάναμε τόσο κοντά στον γκρεμό.
Υπό κανονικές συνθήκες βέβαια, δε θα είχαμε την χειρότερη συγκομιδή της ιστορίας μας εντός έδρας στην Α' Εθνική. Σίγουρα ο διαχρονικός MVP του Όμιλου, ο κόσμος του, θα είχε παίξει τον ρόλο του, για να μην είναι τόσα δραματική η συγκομιδή βαθμών.
Όμως ήταν γνωστή η απουσία του, σαν να έχανε, ελπίζω ένα χρόνο κι όχι άλλο, λόγω «τραυματισμού». Θα έπρεπε η ομάδα να φροντίσει να επουλώσει την πληγή της απουσίας του, να δυναμώσει τις αδυναμίες της, που θα πολλαπλασιαζόταν από την σημαντική απουσία.
Δεν έφτασε όμως ακόμη ο καιρός για τους απολογισμούς, ας περιμένουμε και το τελευταίο σφύριγμα του φετινού πρωταθλήματος, για να καταπιαστούμε με κριτικές και αυτοκριτικές.
Εκείνος που δικαιούται να λάβει όλα τα εύσημα, τα συγχαρητήρια, τα μπράβο και τα ευχαριστώ, δεν είναι άλλος από τον μεγάλο αρχηγό, που βρέθηκε στην άκρη του πάγκου τους τελευταίους 2,5 μήνες, τον Νίκο Νιόπλια.
Βλέπετε, όταν μετά από εκείνη την ήττα στο Γεντί Κουλέ από τη Λάρισα, μεγάλη μερίδα του κόσμου, ίσως η πλειοψηφία, είχε αρχίσει να καταπίνει ότι την επόμενη χρονιά θα βρισκόμασταν στα χωράφια της Σούπερ Λιγκ 2.
Δεν έμοιαζε ικανή η ομάδα να δείξει αντίδραση. Σαν να βρισκόταν σε κώμα, ύστερα από 9-10 σερί ήττες. Διάολε, υπήρξε ένα διάστημα 600 αγωνιστικών λεπτών, χωρίς να βάλουμε γκολ. Παίζαμε δηλαδή 10 ώρες ποδόσφαιρο χωρίς να σκοράρουμε.
Η ομάδα έμοιαζε να οδηγείται και μάλιστα δίκαια με τέτοια εικόνα στη Σούπερ Λιγκ 2.
Δεν ξέρω αν με κάποιον άλλο προπονητή, ακόμη και γκραν μετρ ειδικών αποστολών σαν και αυτή, θα καταφέρναμε να σώσουμε το παρτίδα.
Εκείνο που ξέρω ότι είναι πιο ωραίο, γουστάρεις καλύτερα, όταν κερδίζεις τις μάχες με τα δικά σου παιδιά. Ο Νιόπλιας δεν είναι φυσικά κάποιο από τα «παιδιά» της ομάδας.
Είναι, μαζί με τον άλλο κουμπάρο του – ο ένας είναι ο Γιάννης Σαμαράς, τον Νίκο Μαχλά, οι δυο μεγαλύτερες προσωπικότητες του ΟΦΗ των τελευταίων 30 χρόνων, του πατέρα τους Ευγένιου, εξαιρουμένου.
Κατέθεσε την ψυχή του, ήξερε ότι μόνο να χάσει είχε σε περίπτωση αποτυχίας, όμως, σαν ένας άνθρωπος που πιστεύει ακράδαντα στον εαυτό του, ήταν σίγουρος ότι μπορεί να τα καταφέρει. Όσο και αν η ομάδα εμφάνιζε εικόνα συνονθυλεύματος.
Τα έχει πει ωραία, προσωπικά συμφωνώ μέχρι τελείας ο Γιάννης, ο Μανώλης, ο Papou 4, σε αυτήν την σελίδα.
Η αλήθεια, όπως και να έχει, είναι ότι κατάφερε τάχιστα όσο χρειαζόταν, να αλλάξει την εικόνα της ομάδας, να την κάνει πραγματικά ομάδα, να διορθώσει όποια λάθη όχι μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και εντός των αποδυτηρίων.
Κατάφερε ακόμη και όταν οι απουσίες ήταν διψήφιες, να παρουσιάσει μια ομάδα στιβαρή, που ούτε πολλοί από τους πιο φανατικούς οπαδούς δεν πίστευαν.
Θυμηθείτε το φινάλε του πρώτου ημιχρόνου, στο ματς των play out με τον ΠΑΣ στο Ηράκλειο, όταν δεχόμαστε εκείνη την μαχαιριά του 0-1. Πόσοι δεν είπαμε, «πάει πέσαμε», ούτε ο Νιόπλιας δε μας σώζει. Κι όμως γυρίζει. Από τα αποδυτήρια βγήκε μια ομάδα αλώβητη, που κατάφερε σε είκοσι λεπτά να γυρίσει το ματς. Ήταν σαν καμπάνα αναστάσιμη, που μας θύμιζε ότι μετά την Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση, πολλές εβδομάδες πριν το Πάσχα.
Η καμπάνα χτύπησε και στη Λάρισα, νομίζω τότε πείστηκε και ο τελευταίος άπιστος Θωμάς, ότι πλέον η ομάδα δεν πέφτει. Εκεί είδαμε μια ομάδα, ομάδα του προπονητή, δυνατότερη στις μονομαχίες, παθιασμένη και αποφασισμένη πια για το καλύτερο. Ήταν εκεί που πιστέψαμε ότι δε θα πέσουμε, χάρη στις ποδοσφαιρικές αρετές του Κοκού.
Είτε στη Λαμία, όπως έγινε, είτε στο τελευταίο ματς, θα έρχονταν η Ανάσταση.
Είναι τεράστια η μαγκιά άλλωστε, όταν μια ομάδα που έμοιαζε καταδικασμένη, να σώνεται μια εβδομάδα πριν το φινάλε. Κανείς δεν ήθελε να ζήσει άλλη μια επίπονη διαδικασία, σαν αυτή που παίζεις τα πάντα στο τελευταίο ματς.
Φυσικά, δε νοείται να πανηγυρίζουμε όταν ο ΟΦΗ παίζει για την σωτηρία του.
Ο Νίκος ο Μαρινάκης το είπε ολόσωστα, δεν είμαστε χαρούμενοι, ανακουφισμένοι είμαστε. Πριν από αυτόν εξάλλου, δεν ήταν λίγοι οι ποδοσφαιριστές που δήλωναν ότι θα σώσουμε την ομάδα. Πολύ σύντομα, αφού είχε αναλάβει τα ηνία ο Νιόπλιας. Σήμερα αφού επαληθεύτηκαν, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο βοήθησε κάθε ποδοσφαιριστή και όλη την ομάδα ο αρχηγός.
Πολλοί μπορεί να λένε, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, ότι έχει μεγάλο εγωισμό, μεγάλο Εγώ, αν θέλετε.
Αλλά ρε γαμώτο, ένα παιδί που ξεκίνησε από τη Γαλατινή Κοζάνης, φτάνοντας να θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποδοσφαιράνθρωπους των τελευταίων 40 χρόνων, το δικαιούται.
Πάει καιρός που πρώτοι εδώ, γράφαμε για το ενδεχόμενο να συνεχίσει στον πάγκο, χτίζοντας από την αρχή την ομάδα ο Νίκος Νιόπλιας. Χάρηκα πολύ, βλέποντας φίλους αρθρογράφους σε άλλα σάιτ να επαυξάνουν.
Ο Νιόπλιας άλλωστε είναι μέρος του πρότζεκτ εδώ και δυόμιση χρόνια. Στα καλά και στα κακά του. Έχει τον απαιτούμενο χαρακτήρα, πόσο μάλλον την προσωπικότητα να το υλοποιήσει. Είναι ακόμη η πραγματική συνέχεια του Ευγένιου Γκέραλντ που κάθε Ομιλήτης ονειρεύεται, μόλις βρεθεί ένας άξιος προπονητής στον πάγκο. Αλλά ποιος ιδανικότερος από τον καλύτερο μαθητή του Ευγένιου, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει;
Όσο για εκείνους που αναρωτιούνται αν θα αντέξει να έχει τον κ.Σαμαρά «από πάνω», ας κοιτάξουν τα στιγμιότυπα μετά τη λήξη του ματς της Λαμίας. Η αγκαλιά των κουμπάρων τα λέει όλα. Μαζί μπορούν, μαθαίνοντας από το κοινό πάθημα, γιατί περί τέτοιου πρόκειται, να χτίσουν, αυτό που ξεκίνησαν. Μάθαμε από τα λάθη, και αλίμονο, ποδοσφαιρικά οι σοφότεροι είναι, δεν νοείται να επαναληφθούν από τέτοιους...
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr