ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
24/01/2020 - 19:36

Φαιδροτραγωδία

Δε θα σταθώ ιδιαίτερα στο αγωνιστικό κομμάτι, σήμερα.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Μύρων Κανάκης
Ούτε στη νίκη στη Ν.Σμύρνη, όπου εξαιτίας της ελλειμματικής διαύγειας στο πρώτο ημίχρονο, δεν τελειώσαμε νωρίς-νωρίς το ματς, ούτε στην υπερβολική αυτοπεποίθηση του Τσιλιανίδη που ρίσκαρε, σουτάροντας αλά Πανένκα το πέναλτυ.

Οφείλω, βέβαια, να σταθώ λίγο στο ματς της Τετάρτης με τον ΟΣΦΠ, γιατί παράγει συμπεράσματα. Όταν και στα 2 ματς με τους ερυθρόλευκους, το τελευταίο σφύριγμα σε βρίσκει να αισθάνεσαι ίσος προς ίσος απέναντι στον πρωτοπόρο, παρά τις σημαντικές σου ελλείψεις, τότε αν μη τι άλλο, τα συμπεράσματα πρέπει να είναι θετικά.

Έγιναν πολλά και διάφορα, τόσο πριν το ματς με τη λανθασμένη απόφαση για παρουσία αντιπάλων οπαδών, τις προσαγωγές, όσο κατά την διάρκεια, αλλά και το τέλος του.

Κατά τη διάρκεια, αν ρίξεις μια ματιά στα στατιστικά του αγώνα, εκεί που θα σταθείς είναι στην κατοχή, που ανάλογα ποσοστά έχει ο ΟΦΗ με τις μικρομεσαίες ομάδες, αλλά κυρίως στα φάουλ, όπου ο ΟΣΦΠ έχει κάνει κοντά τα τριπλάσια από όσα ο ΟΦΗ.

Όσο για το τέλος, αν σταθούμε στο περιστατικό με τον Σεμέδο, αυτό δε θα είχε συμβεί ποτέ, αφού ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής δε θα έπρεπε να είχε τελειώσει το ματς.

Υπάρχουν 2 μαρκαρίσματα ελληνορωμαϊκής πάλης που κάνει, νομίζω αμφότερα στο πρώτο ημίχρονο, τα οποία επισύρουν ακόμη και την απευθείας κόκκινη κάρτα. Ο διαιτητής, πιεζόμενος σίγουρα, από όλη την περριρέουσα ατμόσφαιρα, εσχάτως, του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν είχε τα κότσια για ένα σφύριγμα, που θα έριχνε στα σχοινιά τον Ολυμπιακό. Δε νομίζω ότι ακόμη και ο πιο φανατικός φίλος των ερυθρολεύκων, (οκ δεν είμαι και τόσο σίγουρος για αυτό) να πίστευε ότι η ομάδα θα έπαιρνε το 3ποντο, αν ο Σεμέδο είχε δεχτεί την κόκκινη κάρτα, ήδη από το πρώτο ημίχρονο.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε μάθει να ζούμε με αυτά, όλοι γνωρίζουν ότι εκείνες οι ομάδες με τα μεγάλα μπάτζετ, αλλά κυρίως με τη δύναμη στο παρασκήνιο, θα πάρουν κάποια σφυρίγματα που θα τις διευκολύνουν, για να το πω κομψά …

Να θυμίσω επίσης ότι και ο ΠΑΟΚ είχε μια «φιλική» διαιτησία στο Ηράκλειο, αφού υπήρχαν ανάλογα μαρκαρίσματα, που υπό κανονικές συνθήκες θα τελείωνε το ματς με 10 παίκτες, με ό,τι αυτό μπορεί, μπορεί και όχι, να συνεπάγεται.

Κρατάμε την εμφάνιση, κρατάμε αυτό το αίσθημα αδικίας, γιατί δεν καταφέραμε να πάρουμε άλλη μια φορά βαθμό ή βαθμούς που αξίζαμε και συνεχίζουμε με πίστη στο process, στην ομάδα και σε όλο αυτό που χτίζεται.

Φαιδροτραγωδία

Λίγες ώρες πριν ανοίξω το Word, διάβασα μια μακροσκελή συνέντευξη του Δημήτρη Πουλικάκου, ο οποίος περιγράφει όλο αυτό που συμβαίνει στη χώρα, με αυτήν ακριβώς την έκφραση. Έχοντας εδώ και λίγες μέρες στο νου το βασικό θέμα του σημερινού άρθρου, δεν μπορούσα να μην υιοθετήσω αυτήν την όμορφη λεξιπλασία του πολυτάλαντου Μητσάρα, που ταιριάζει άψογα σε όσα συμβαίνουν και στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Πριν λίγες μέρες εξάλλου, είχαμε ένα πιγκ-πογκ ανακοινώσεων μεταξύ Κούγια και Ξάνθης, με αρκετές φαιδροτραγικές περιγραφές, με κάποιες Σουζάνες να αναφέρονται και άλλα παρόμοια.

Την Τετάρτη, λίγες ώρες πριν την σέντρα στο Ηράκλειο, υπήρχε η περίφημη συνάντηση του “big -4” με τα στελέχη της ΟΥΕΦΑ και τον Υφυπουργό Αθλητισμού, όπου κάθε άλλο παρά λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα βρέθηκαν, κάθε άλλο παρά βούληση για λύση και για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου διαφάνηκε. Ο καθένας υποστήριξε τις απόψεις του, τα δικά του θέλω, θεωρώντας εαυτόν αδικημένο, κατηγορώντας τους υπόλοιπους για παρανομίες και φαιδρότητες, λες και δεν είναι άπαντες που έχουν χρησιμοποιήσει τις ίδιες πρακτικές για να ωφεληθούν οι ίδιοι, λες και οι μεν είναι οι άγιοι και δε οι διάβολοι.

Πραγματικά, όλο αυτό μου θύμισε παιδάκια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, που μαλώνουν για τα παιχνίδια τους. Αυτό είναι δικό μου, όχι εμένα είναι, εγώ το είδα πρώτος, θα το πω στην κυρία δασκάλα και θα δεις εσύ.

Όλοι τους θα έπρεπε να ντρέπονται.

Το οξύμωρο όμως ποιο είναι. Τσακώνονται τα βουβάλια και τα βουβαλάκια, εκείνοι όμως που δίνουν πνοή, στους οποίους υποτίθεται ότι απευθύνεται το προϊόν ποδόσφαιρο, απλά παρακολουθούν, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή το ελληνικό ποδόσφαιρο θα ξεφύγει από τους Κύκλωπες και τις Λαιστρυγόνες, που το κατασπαράζουν.

Αναφέρομαι στους Έλληνες φιλάθλους. Εκείνους που αγαπούν το ποδόσφαιρο, την ομάδα τους, σε υγιείς βάσεις. Που θέλουν να παρακολουθούν ένα ισόνομο παιχνίδι, που κρίνεται μόνο μέσα στο γήπεδο. Εκείνους που προτιμούν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, παρά να πάνε στο γήπεδο, θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα, εκείνους που προτιμούν να απέχουν, παρά να γευτούν δακρυγόνα, καπνογόνα, κλίμα στρατοκρατούμενης περιοχής και όλα όσα περιλαμβάνει ένα μεγάλο ματς.

Με δυο λόγια, τη σιωπηρή πλειοψηφία. Γιατί είμαι σίγουρος ότι ακόμη και οι φίλοι του Ολυμπιακού, της ομάδας με τα περισσότερα περιστατικά βίας στα ελληνικά γήπεδα, δεν επικροτούν όσα συνέβησαν στο Ηράκλειο, πριν και μετά το ματς. Δεν επικροτούν ακόμη τις πρακτικές της διοίκησης της ομάδας, την ατιμωρησία που απολαμβάνουν, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Όχι μόνο του Ολυμπιακού, όλων των ομάδων.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, οι πολλοί έχουν επιτρέψει στους λίγους, να δρουν σαν να άγρια ζώα της ζούγκλας. Φυσιολογικότατο δε λέω, το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στην ζωή μας και κανείς υγιής φίλαθλος δε θα ρισκάρει, προτιμά να απέχει.

Γι' αυτό και τα άδεια γήπεδα, η χαμηλή αξία του προϊόντος, οι φαιδρότητες των μεγαλόσχημων παραγόντων. Βρίσκουν και τα κάνουν.

Έγραφα πριν λίγες μέρες, ότι εκείνος που επικροτεί ή αδιαφορεί για τις επαίσχυντες πρακτικές των παραγόντων, τείνει να χαρακτηριστεί συνένοχος.

Πάνε, άλλωστε, πάνω από 40 χρόνια που το ελληνικό ποδόσφαιρο χαρακτηρίζεται από φαιδροτραγικά περιστατικά.

Ας μην αναφερθούμε, είναι γνωστά.

Κάθε λαός, όμως, έχει το ποδόσφαιρο και τους πολίτικους που του ταιριάζουν. Έτσι δεν λέει η περίφημη ρήση του Έκο;

Μήπως, λοιπόν, έχει φτάσει η εποχή που θα πρέπει η πλειοψηφία να αντιδράσει;

Να δείξει ότι δεν ανέχεται άλλο αυτή τη φαιδροτραγωδία;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει ιδιαίτερα μέσα ή τρόπους.

Γι' αυτό θα προχωρήσω σε μια πρόταση ρηξικέλευθη, αν όχι ουτοπική.

Στο παρελθόν έχουμε δει απεργίες ποδοσφαιριστών, αλλά ακόμη και των διαιτητών, έστω και αν δεν προχώρησαν σε αυτή, όπως απειλούσαν, πριν λίγες εβδομάδες.

Μήπως κάτι ανάλογο, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να κάνουν και οι Έλληνες φίλαθλοι;

Απεργία ή αποχή από τους αγώνες. Σε κανένα γήπεδο, να μην παρευρεθεί κανείς. Να γίνουν τα ματς χωρίς κανένα θεατή. Ακόμη και χωρίς τηλεοπτική ή ραδιοφωνική (ή ιντερνετική) κάλυψη. Να τους γυρίσουμε εντελώς στην πλάτη, να δείξει ο Έλληνας φίλαθλος ότι αρκετά πια με το σανό, μπουχτίσαμε. Φτιάξτε το προϊόν, φτιάξτε το ποδόσφαιρο, διαφορετικά σταματάμε να ασχολούμαστε.Αρνούμαστε να συμμετέχουμε σε ένα σάπιο οικοδόμημα, που το μόνο που εξυπηρετεί είναι τα συμφέροντα των μεγαλοδιοκτητών.

Θέλουμε ένα ισόνομο, αξιοκρατικό, δίκαιο, υγιές ποδόσφαιρο. Που σέβεται πρώτα από όλα τον θεατή, τον πελάτη, εκείνον που πληρώνει για να πάει στο γήπεδο, για να το παρακολουθήσει είτε δια ζώσης είτε στην τηλεόραση.

Ξέρω, είναι αδύνατο, είναι ουτοπικό, οραματικό, προφανώς είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Οι ακραίες καταστάσεις, εκείνες που συμβαίνουν κάθε χρόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ώστε να μας έχουν αναγκάσει να τις θεωρούμε καθημερινότητα όμως, θέλουν ανάλογες απαντήσεις.

Προσωπικά πάντως, έχω κουραστεί πολύ με δαύτους. Και μπορεί η ομάδα μας, ο ΟΦΗ να είναι η όαση, μπορεί να είμαστε πια περήφανοι για όσα πρεσβεύει, είναι το φωτεινό παράδειγμα που θα πρέπει όλοι να ακολουθήσουν, αλλά ουσιαστικά είμαστε εμείς που βαλλόμαστε από τον ορυμαγδό που περικλείει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί είμαστε εμείς που θέλουμε τη βελτίωση του προϊόντος, που ξέρουμε ότι ένα υγιές ποδόσφαιρο θα έφερνε μόνο οφέλη για τη δική μας ομάδα.

Δε μας μένει λοιπόν τίποτα άλλο να κάνουμε, παρά να συνεχίσουμε την προσπάθεια, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, να επιδιώκουμε την ατομική και συνολική βελτίωση, ποδοσφαιριστών, τεχνικών, διοίκησης, φιλάθλων, ευελπιστώντας ότι το δικό μας παράδειγμα θα φέρει κάποια μέρα αυτό που σήμερα θεωρούμε ουτοπία, στη δυστοπία που περικλείει το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ας μην ξεχνάμε ότι όσα ζούμε στον ΟΦΗ από τον Οκτώβρη του 18, από την εποχή Μπούση και έπειτα, πριν λίγα χρόνια όχι απλά ουτοπία θεωρούνταν. Θεωρούνταν όνειρο τρελό, ίσως και απατηλό, έτσι για να σας χαιρετήσω μελωδικά σήμερα….

Oficrete