Διαβάζοντας την είδηση του χαμού του Μίλτου Ανδρεανίδη με τον πρωινό καφέ της Παρασκευής, σκέφθηκα ένα περίεργο συναίσθημα που είχα την προηγούμενη. Ότι κάτι δεν πάει καλά. Από εκείνα που ίσως δεν τους δίνεις τόση σημασία, τα αποδίδεις στην πίεση των προηγούμενων ημερών και εκείνων που ακολουθούν.
Ο Μίλτος έφυγε, έγραφαν τα τοπικά αθλητικά σάιτ.
Ο Μίλτος ο Ανδρεανίδης δεν ήταν φίλος μου. Δεν ήταν ένας ποδοσφαιρικός ήρωας των παιδικών χρόνων. Ήταν η στοπεράντζα που ήξερες πως πάντα θα είναι ενδεκαδάτος στην αρμάδα του Γκέραλντ. Ο μπαρμπά Γιώργος, όπως τον λέγαμε, αφού στην ανάγκη «έδερνε» σαν τον μπαρμπά Γιώργο από το θέατρο σκιών.
Μπορεί να μην παίξει ο Βλαστός ή ο Γκουλής, αλλά ο Μίλτος θα ήταν εκεί, δίπλα στον Γρηγόρη Τσινό, να διαφυλάσσουν τα μετόπισθεν.
Πολλές φορές μάλιστα, κυρίως ύστερα από ένα κακό αποτέλεσμα, όταν ψάχνεις αίτιους, αναρωτιόμουν γιατί παίζει πάντα ο Ανδρεανίδης. Ήξερε ο Ευγένιος καλύτερα, αλίμονο.
Χρόνια αργότερα, όταν είχε πια τερματίσει την ποδοσφαιρική του καριέρα, εμείς έξω από την Θύρα 4, με μια μπύρα στο χέρι, απολαμβάνοντας εικόνες, μυρωδιές, περιμένοντας να σπάσει η ουρά, παίρνοντας κλίμα, πάντα θα τον χαιρετούσαμε όταν εκείνος κατέβαινε την Κανδάνου, βαδίζοντας για τη θέση του στην εξέδρα.
- «Γειά σου Μιλτάρα, παιχτάρα!»
- «Γειά σας παιδιά, πάμε δυνατά σήμερα», να αποκρίνεται εκείνος, αναγνωρίζοντας τη δύναμη του πυρήνα του κόσμου του ΟΦΗ και το ρόλο του για να έρθει η νίκη.
Μετά που θα είχε προχωρήσει παρακάτω, στάνταρ κάποιος θα έλεγε, ιδιαίτερα σε εποχές που υστερούσαμε στη θέση του, «α, ρε και να ‘χαμε κάποιον σαν τον Μίλτο. Να παίζει πάντα με την καρδιά του, δίνοντας και την ψυχή του.
Γιατί αυτός ήταν ο Μίλτος. Μπορεί να μην είχε την ποδοσφαιρική αξία του Τσινού, του Ίσις, του Νιόπλια, αλλά ήξερες ότι θα δώσει όλο του το είναι για την ομάδα.
Θα κάνει τον τσαμπουκά του εκεί που πρέπει, ήταν αυτός που θα αναλάμβανε τον αντίπαλο σκληρό ή βρώμικο επιθετικό, χωρίς να μασάει. Βάζοντάς τον στη θέση του, δείχνοντάς του ότι εδώ είναι το Γεντί Κουλέ, το σπίτι του ΟΦΗ. Μαγκιές δε χωρούνε.
Αυτή η καρδιά που κατέθετε σε κάθε ματς, θα τα φέρει η μοίρα που θα τον προδώσει σε τόσο μικρή ηλικία.
Θυμάμαι πολύ καλά, όταν αντιμετώπισε το πρόβλημα με την καρδιά του για πρώτη φορά, ίσως πάνε περισσότερα από 15 χρόνια, την αγωνία που είχαμε κάθε μέρα, όταν ήταν στο νοσοκομείο. «Κάνα νέο από τον Μίλτο ρε παιδιά; Τι έγινε ο Μίλτος, στάνιαρε; Βγήκε από το νοσοκομείο;».
Είχε περάσει λίγος καιρός, όταν σε μια Ομιλίτικη παρέα στου Πόντιου, το γνωστό καφενείο του Δημήτρη, τον είχαμε συναντήσει να παίζει πρέφα. Θαρρώ ήταν και ο Πατεμτζής μαζί. Τα γέλια και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν. Και όλοι χαιρόμασταν που είναι καλά ο άνθρωπος.
Πάνε δυο τρία χρόνια όταν σε ένα τουρνουά ακαδημιών, εδώ στα μέρη μου, τον είδα να παρακολουθεί τα πιτσιρίκια. Θεώρησα φυσικό να κάτσουμε παρέα, κέρασα καφεδάκι, δεν άργησε να μου κάνει τράκα τσιγάρο. Στριφτό του λέω. Δεν πειράζει αποκρίνεται, καλύτερα.
Δίστασα γνωρίζοντας το ιστορικό του, αλλά επέμενε, λέγοντας «έλα μωρέ, ένα ίσον κανένα». Του στριψα ένα τσιγάρο και πιάσαμε την κουβέντα.
Καίριος και ουσιώδης στις τοποθετήσεις του για τις ακαδημίες γενικότερα, αλλά και για κάποια παιδιά που ξεχώριζαν, στον τελικό του τουρνουά που παρακολουθούσαμε. Όποτε η κουβέντα πήγαινε στον ΟΦΗ, μου έκανε εντύπωση ότι μιλούσε σαν κάποιος από εμάς. Σαν οπαδός. Γιατί ο Μίλτος, πολύ σύντομα, σαν ποδοσφαιριστής ακόμη, είχε γίνει και οπαδός του ΟΦΗ.
Λίγους μήνες μετά, μπαίνοντας στο σαλόνι του καραβιού, θα τον πετύχω μπροστά μου, μαζί με τον Αλέκο τον Αλεξούδη και τον Γιάννη τον Σαμαρά.
Νομίζω ήταν ο Αλεξούδης εκείνος που είδα πρώτα μπροστά μου, ήταν στην μπάρα παίρνοντας κρασί και μπύρες για την παρέα. Είχα να τον δω χρόνια, από τότε που σταμάτησε την μπάλα. Ίδιος.
«Ωω, ο Αλεξούδης λέω, έλα ρε παίχταρε».Και πριν γυρίσω το κεφάλι, με φώναζε ο Μίλτος στην παρέα. Ωραία παρέα σκέφτομαι, υποβάλλοντας τα σέβη μου.
Μιλούσαμε για τον ΟΦΗ, για το ελληνικό ποδόσφαιρο, για το ποδόσφαιρο γενικότερα για ώρες. Ο Μίλτος, να μη χάνει ευκαιρία να περιγράψει κάποιο παλιό ευτράπελο, σκορπίζοντας γέλιο στην παρέα. Να λέει του Σαμαρά ότι «θα βγούμε Ευρώπη (Γενάρης του 19 ήταν, δεν είχε βγει η ομάδα ακόμη Ευρώπη, αλλά ήταν στην 6άδα), θα περάσουμε τους προκριματικούς, θα μπούμε στους ομίλους, κι αν μας κάτσει καλή η κλήρωση, με τη δύναμη της έδρας μπορεί και να περάσουμε στα νοκ άουτ».
«Μην τον ακούς αυτόν, είναι Πόντιος», να τον πειράζει ο Σαμαράς, που εξέφραζε τις αμφιβολίες του για το κατά πόσο η ομάδα είναι έτοιμη να βγει Ευρώπη, λέγοντας ότι αν δε χτιστεί η ομάδα πρώτα ορθολογικά, η επόμενη χρονιά θα είναι δύσκολη, μπορεί και να κινδυνέψουμε. Είχε δίκιο τελικά ο κύριος Γιάννης.
Παρόλη την πολύωρη κουβέντα, κανείς δεν βγήκε έξω για τσιγάρο. Ο Μίλτος ανέβαινε και τότε στο Ωνάσειο για προγραμματισμένες εξετάσεις. Για κούρα, τον πείραζε ο Σαμαράς, θα τον περιλάβουν οι νοσοκόμες και θα τον κάνουν καινούριο.
Είχα χαρεί γιατί έλεγε ότι τέλος πια, δεν πρόκειται να ξανακαπνίσει, ούτε το ένα = κανένα.
Μιλήσαμε από τότε άλλη μια φορά στο τηλέφωνο. Ήθελα να μου δώσει έναν αριθμό τηλεφώνου. Μου είχε μιλήσει μάλιστα σαν να είμαι κάποιος παλιός του φίλος.
Εκεί κατά τον Νοέμβρη, είχα σκεφτεί να τον ενοχλήσω, μήπως καταφέρω να μπω στο γήπεδο. Ψωνίζοντας κάτι από την μπουτίκ, είχα δει τον Μανώλη τον Τζιρίτα.
«Μανώλη» του λέω, «σκέφτομαι να πω του Μίλτου να με βάλει στο γήπεδο».
«Άστο» μου λέει ο Τζιρίτας, «είναι πολύ αυστηρά τα πράγματα, ακόμη και αυτός στη ζούλα μπαίνει», φοβούμενος ίσως ότι σαν και εμένα θα ακολουθούσαν και άλλοι.
Σήμερα (χθες) διαβάζοντας την είδηση, ένιωσα σαν να έχανα ένα φίλο. Νόμιζα πια ότι είχε ξεπεραστεί το πρόβλημα. Δεν είχε. Πήγε να βρει τον Ευγένιο, θα πίνουν το κρασάκι τους παρέα πια. Σκεφτόμουν την Παρασκευή, ότι τουλάχιστον δεν έφυγε με τον καημό ενός υποβιβασμού.
Α ρε Μίλτο! Τώρα που η ομάδα ξανάρχισε να μεγαλώνει, βαδίζοντας στο σωστό δρόμο, έφυγες… Καλό ταξίδι, να προσέχεις τα Ομιλιτάκια εκεί πάνω!
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr