Μετά από 86 μέρες, ο ουρανός είναι πιο καθαρός. Τι και αν λυσσομανάει ο νοτιάς τούτη την ώρα, δεν πα' να 'βρεχε και να 'ριχνε καρέκλες, για τον οπαδό, όταν νικάει η ομάδα του, ο ουρανός είναι ολοκάθαρος.

Τα πουλάκια κελαηδάνε, η φύση είναι όμορφη. Θα λυθούν και τα όποια προβλήματα, αφού κέρδισε η ομάδα.

Αλήθεια τώρα, δε θυμάμαι, όσα χρόνια παρακολουθώ τον ΟΦΗ, από την εποχή του Γιώργου του Βλαστού και του σημερινού προπονητή μας, Νίκου Νιόπλια, του Κοκού, όπως τον φωνάζαν οι πρεσβύτεροι, τότε στα τσιμέντα του Γεντί Κουλέ.

Αλήθεια τώρα, μια που τ’ αναφέραμε, ποτέ μου δεν έμαθα γιατί το παρατσούκλι του Νιόπλια ήταν Κοκός. Μάλιστα, υπήρξε εποχή που είχαμε δυο Κοκούς στην ομάδα.

Ο άλλος, ήταν μια επίσης μεγάλη παιχτάρα, που πέρασε λίγο από τον ΟΦΗ, αλλά πρόσφερε. Ο Λύσσανδρος ο Γεωργαμλής. Νομίζω ο «αποδυτηριάκιας» στον «Φίλαθλο» αποκαλούσε έτσι τον Γεωργαμλή. Τέλοσπάντων. Έφτιαξε η ψυχολογία, λέμε και κατιτίς εξτραδάκι.

Κερδίσαμε ένα ματς βέβαια, μια μάχη, αλλά ο πόλεμος έχει ακόμη 5 μάχες.

Χρειαζόμαστε και άλλες νίκες, για να κερδίσουμε σε αυτόν τον πόλεμο, που δεν περιμέναμε ότι θα μπλέξουμε στο ξεκίνημα της σεζόν.

Είδαμε στο σαββατιάτικο ματς, αυτό που θέλει κάθε οπαδός να βλέπει από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας του. Να είναι αποφασισμένοι, να «γυαλίζει το μάτι τους».

Να πιστεύουν στους εαυτούς τους και στην ομάδα. Γιατί πείτε την αλήθεια τώρα, όταν φάγαμε το γκολ, στις – αναίτια δίλεπτες – καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, ελάχιστοι θα ήταν αυτοί που πίστεψαν ότι μπορούμε να το γυρίσουμε. Άντε να ισοφαρίσουμε, να μη χάσουμε. Δε φταίει ο φίλαθλος, έτσι συνηθίσαμε όλη την σεζόν. Τη φετινή τουλάχιστον. Γιατί πέρσι, βρεθήκαμε σε αρκετά ματς, πίσω στο σκορ, ιδιαίτερα στον πρώτο γύρο, αλλά ήμασταν σίγουροι για την ομάδα ότι θα το γυρίσει.

Φέτος όμως, μέχρι την αλλαγή προπονητή, έλειπε αυτή η λάμψη στα μάτια των ποδοσφαιριστών, το πάθος, η δύναμη, ο τσαμπουκάς. Τη βρήκαν με τον Νιόπλια στον πάγκο, την κατάλληλη στιγμή.

Αλίμονο αν δεν την βρίσκαμε, σε αυτούς τους επτά τελικούς των πλέι άουτ, θα ήμασταν καταδικασμένοι.

Οδηγούμαστε έτσι σε ένα ποδοσφαιρικό αξίωμα. Ο μέσος προπονητής μπορεί να αντέξει μέχρι ένα συγκεκριμένο αριθμό ηττών. Μετά χάνει τους ποδοσφαιριστές, δεν τους εμπνέει πια, δεν τον εμπιστεύονται. Νομίζω ότι ο μαγικός αριθμός είναι το επτά. Μετά από επτά ήττες, δηλαδή ακόμη και τον Γκουαρντιόλα να έχεις στον πάγκο, δύσκολα μπορείς να επιστρέψεις στις νίκες. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι ήττες είναι στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος. Όταν πια δεν έχεις περιθώρια, ούτε για προσθήκες, ούτε για αφαιρέσεις.

Όχι μόνο σε άτομα, αλλά και σε τακτικές, συστήματα, σχέδια επί χάρτου.

Εικάζω, για τα παραπάνω, αλλά το ιστορικό, όχι μόνο το δικό μας, γενικότερα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αυτό δείχνει.

Κατανοητό απόλυτα ότι δεν γίνεται να αλλάζεις προπονητές για ψύλλου πήδημα, αλλά κάποια στιγμή, δε γίνεται αλλιώς.

Στο δια ταύτα, οφείλουμε πέρα από το πάθος και τη μαχητικότητα να κρατήσουμε μερικά πράγματα από το προχθεσινό ματς. Εκείνα που θα χρειαστούμε και στους επόμενους τελικούς, για να κάνουμε ένα καλό καλοκαίρι.

- Η μεταμόρφωση του Μεγιάδο. Έδειξε τα πρώτα δείγματα στον Βόλο, το Σάββατο μας τα ξαναπαρουσίασε στο έπακρο. Έτσι και καλύτερα να τον δούμε στα επόμενα, και δε φοβόμαστε τίποτα.

- Το ξέσπασμα του Σολίς. Ο Αργεντινός είναι πιτσιρικάς, 25 στα 26 έτη. Πρώτη φορά μακριά από την ήπειρό του, σε ένα εντελώς διαφορετικό ποδόσφαιρο, κλίμα, τρόπο ζωής. Σε έναν άλλο κόσμο. Έτυχε και ο χαμός του πατρός του, ας καταλάβουμε λίγο την θέση του. Νομίζω πολλοί το καταλάβαμε, τι Γολγοθά έχει περάσει τους τελευταίους μήνες, όταν ξέσπασε σε κλάματα μόλις σκόραρε... Σε μια δύσκολη χρονιά, λόγω κοβιντ, ελλιπούς προετοιμασίας, συνεχόμενων ματς, είχε τους τραυματισμούς, δεν είναι δύσκολο να πέσεις σε ψυχολογικά τάρταρα. Ακόμη και αν είχε, που σίγουρα είχε, τη βοήθεια των άλλων δυο Αργεντινών. Το χρειαζόταν το γκολ. Να πω άλλη μια αλήθεια, φοβήθηκα όταν είδα ότι αυτός αναλαμβάνει το πέναλτι, ευτυχώς όμως. Ξαναλέω ότι ο Αργεντινός είναι καλός παίκτης. Μακάρι να ξεπεράσει γρήγορα τον τραυματισμό του, γιατί σίγουρα θα βοηθήσει στα επόμενα ματς. Όσο για την αποβολή του στο ματς με την ΑΕΛ, που πολλοί βιάστηκαν να τον καταδικάσουν, υπενθυμίζω, ότι ανάλογη φάση, τη γύρισε από κόκκινη σε κίτρινη, ενώ πριν την αντίδρασή του έχει φάει ατιμώρητα κλωτσιές και αγκωνιές από τον αντίπαλο. Ναι κακώς αντέδρασε έτσι, αλλά μην ξεχνάμε ποτέ, και οι ποδοσφαιριστές άνθρωποι είναι, όχι ρομπότ (ευτυχώς ), όχι ακόμη τουλάχιστον.

- Επειδή στάθηκα στο πέναλτι. Το οφθαλμοφανέστατο που έπρεπε να πετάξουμε την μπάλα πλάγιο, για να πάει ο μαύρο… να δει στο VAR. Ο διαιτητής Γκορτσίλας, που μας έπαιξε στη Ριζούπολη, και χάσαμε με γκολ offside που είδε όλη η Ελλάδα, αλλά όχι ο Γκορτσίλας και το VAR. Δίνει λοιπόν προχθές κίτρινη κάρτα στον Βούρο για διαμαρτυρία, πριν πάει στο VAR για να δώσει το πέναλτι που έβγαζε μάτια, και ήταν μπροστά του.

Δεν έπρεπε να πάρει πίσω την κάρτα του Βούρου, όταν είδε το λάθος του; Γιατί δεν την πήρε; Αν λείψει ο Βούρος εξαιτίας της κάρτας αυτής σε ένα από τα ματς - τελικούς, δε θα υπάρχει κατάφωρη αδικία; Μήπως θα πρέπει η ΠΑΕ ΟΦΗ, να ζητήσει από τη αρμόδια επιτροπή να σβηστεί αυτή η κάρτα; Σε όλα τα πρωταθλήματα του εξωτερικού, τα μεγάλα τουλάχιστον, έχουν υπάρξει ανάλογες περιπτώσεις, άρα γιατί να μην το κάνει και ο ΟΦΗ;

- Αξίζει θαρρώ να σταθώ λίγο και στον Μαρινάκη. Είδαμε πώς πρέπει να είναι το δεξί μπακ. Ώριμος, να ξέρει πότε να συγκλίνει προς το κέντρο της άμυνας, πότε να κρατήσει τη θέση του στο δεξί άκρο, πότε να κρατήσει την μπάλα, πότε να τη διώξει για καλό και για κακό.

Πότε να βγάλει την σέντρα, χωρίς να καιροσκοπεί, ανήμπορος να πράξει κάτι ουσιαστικό.

Έλειψε και ο Νικόλας σίγουρα, όλους αυτούς τους μήνες, η εμπειρία του είναι υπερπολύτιμη.

Αυτά σχετικά με το ματς. Ακολουθεί ο Απόλλων, που του χρωστάμε. Μόνο στην καλύτερη ομάδα της σύγχρονης ιστορίας του, με Ντέμη, Βελέντζα, Μπάρνιακ, Κόλα, μας είχε κάνει δύο νίκες. Φέτος έχουμε δυο ήττες, που πόνεσαν για διαφορετικούς λόγους. Οφείλουμε λοιπόν μια απάντηση, γιατί πέρα της βαθμολογικής σημασίας, είμαστε και καλύτερη ομάδα. Πλέον, μετά την προχθεσινή εικόνα την πιστεύουμε.

Θα πρέπει όμως να μείνουμε σε εγρήγορση, στην Ελλάδα βρισκόμαστε. Και έχουμε απέναντι μας, το ποδοσφαιρικό persona non grata της χώρας. Στον Κούγια αναφέρομαι με τις γνωστές πρακτικές του. Μόνο που αυτήν την φορά και με το διάβολο τον ίδιο να συμμαχήσει, δεν πρόκειται να μας προσπεράσει. Δεν του φτάνει μόνο ο Λιγνάδης, ούτε οι υπόλοιπες λυκοφιλίες του. Αρκεί να είμαστε ο ΟΦΗ του Νιόπλια!