Aφού καταγράψαμε τόσα και τόσα ευτράπελα που έχουν συμβεί σε αυτές τις 4 δεκαετίες ζωής του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, την αέναη σχέση των ολιγαρχών αφεντικών των μεγάλων ομάδων του κέντρου με την εκάστοτε εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και πως το δημοφιλέστερο των αθλημάτων έχει τις δικές του ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας, ας επιτραπεί στην ταπεινότητά μας να αφιερώσουμε ένα αρθράκι για την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή, το μουντιάλ που τελείωσε πριν λίγες μέρες.

Χωρίς να θεωρώ εαυτόν ειδήμονα παρά φίλαθλο και λάτρη του ποδοσφαίρου, με παρονομαστή πάντα τα ομιλίτικα οπαδικά αισθήματα, ας καταθέσουμε τι κρατάμε από ένα κατά γενική ομολογία καλό Μουντιάλ.

Το παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας μπορεί εύκολα να χαρακτηρισθεί σαν το Μουντιάλ του VAR. Ήταν η μαγνητοσκοπημένη βοήθεια στον διαιτητή για να το μεταφράσουμε στα Ελληνικά, ο μεγαλύτερος πρωταγωνιστής του τουρνουά. Είναι θετικό ότι ο κόσμος αλλά και οι πρωταγωνιστές (όχι –όχι οι παράγοντες, για παγκόσμιο ποδόσφαιρο μιλάμε, όχι για ελληνικό) δέχτηκαν μάλλον και με ανακούφιση την είσοδο της τεχνολογίας στον βασιλιά των αθλημάτων. Έτσι, αποφύγαμε στο απόλυτο μάλιστα τα φαλτσοσφυρίγματα, τις αδικίες που είναι συχνά στην ημερήσια διάταξη ακόμη και σε τόσο μεγάλα γεγονότα, τις διαμαρτυρίες ποδοσφαιριστών και φιλάθλων καθώς και τις υπόνοιες για σπρώξιμο των ισχυρών από την «μαμά» ΦΙΦΑ. Είναι άλλωστε ακόμη στις μνήμες μας τα οφθαλμοφανή λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν, με κυριότερα όσα έγιναν στο μουντιάλ της Άπω Ανατολής πριν από 16 χρόνια, όταν υπήρξε σκανδαλώδης εύνοια των διοργανωτών για ευνόητους λόγους.

Αν βέβαια υπήρχε η παρουσία του VAR πριν από 32 χρόνια στο Mουντιάλ του Μεξικό, δε θα είχαμε ποτέ το θρυλικό πια «χέρι του θεού», όπως επίσης δεν είμαστε σίγουροι αν θα είχε συμβεί το γκολ που έχει χαρακτηρισθεί σαν το εντυπωσιακότερο όλων των γκολ σε Mουντιάλ, το δεύτερο δηλαδή γκολ του μεγάλου Ντιέγκο σε εκείνο το ματς.

Καλοδεχούμενο πάντως το VAR, ευελπιστούμε ότι η ήδη εξαγγελθείσα είσοδος του στο ελληνικό πρωτάθλημα θα φέρει βελτιώσεις, αποφεύγοντας σφυρίγματα παρωδία που είναι σύνηθες φαινόμενο στην χώρα μας. Ο απαισιόδοξος μπορεί να σκεφθεί ότι οι διαιτητάρες της Σούπερ Λιγκ, συνεπικουρούμενοι από τους παραγοντάρες, που θέλουν και το καρπούζι και τα κουκούτσια για τον εαυτό τους, είναι ικανοί να βαφτίσουν τα μήλα πορτοκάλια, αλλά ας μην είμαστε τόσο δραματικοί.

Βέβαια ο φίλαθλος που παρακολουθεί επισταμένως το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτός που γνωρίζει δηλαδή πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις γνωρίζει ότι ο διαιτητής μπορεί να σε περάσει πριονοκορδέλα χωρίς να υπάρχει μεγάλη αμφισβητούμενη φάση. Μόνο με τα φαουλάκια πέριξ της περιοχής, τα πλάγια και τα οριακά off-side μπορεί να κρίνει το ματς κατά τη βούλησή του.

Αλλά ας μείνουμε σήμερα στο Μουντιάλ .Πάμε λοιπόν να ασχοληθούμε με όσα κρατάμε , τις ομάδες και τους ποδοσφαιριστές που θα θυμόμαστε.

Ας ξεκινήσουμε με την νέα πρωταθλήτρια Κόσμου, τη Γαλλία.

Με την κατάκτηση του 2ου παγκοσμίου κυπέλλου τα τελευταία 20 χρόνια, συν την συμμετοχή της σε άλλο ένα τελικό καθώς και σε ένα τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος πριν από δύο χρόνια μπορεί εύκολα να χαρακτηρισθεί σαν η ηγέτιδα δύναμη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου τις τελευταίες 2 δεκαετίες, αφήνοντας πίσω πιο παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Βραζιλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Αργεντινή.

Θα διαφωνήσω με την άποψη ότι η κατάκτηση του κυπέλλου οφείλεται στους ποδοσφαιριστές που «μάζεψαν» από χώρες που στο παρελθόν ήταν αποικίες, αφού όλοι ανεξαιρέτως οι τρικολόρ προέρχονται από γαλλικές ακαδημίες. Έχουν λάβει δηλαδή την γαλλική ποδοσφαιρική παιδεία, έχουν όχι μόνο μάθει τα μυστικά του αθλήματος, αλλά έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα τους μέσα από τα παιδαγωγικά προγράμματα που κάθε οργανωμένη ακαδημία παρέχει στα μέλη της. Είναι εξάλλου γνωστό ότι για να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, ίσως κυριότερο είναι ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα. Πανάξιοι πρωταθλητές λοιπόν οι Γάλλοι, νομίζω ότι συνολικά ήταν η καλύτερη ομάδα του τουρνουά που ακόμη και δυνατότερο αντίπαλο να είχε στον τελικό πάλι εκείνοι θα ήταν οι νικητές.

Η φιναλίστ Κροατία. Αντίπαλος της Εθνικής μας στα μπαράζ, έχουν την τύχη να διαθέτουν μια εξαιρετική φουρνιά ποδοσφαιριστών. Νομίζω ότι θα ήταν αδικία αν η Ελλάδα ήταν στην θέση τους συμμετέχοντας στο τουρνουά. Το 3-0 του πρώτου αγώνα στο Ζάγκρεμπ τα λέει όλα, περισσότερα όμως λέει το 3-0 επί της Αργεντινής στην πρεμιέρα τους στην Ρωσία.

Κέρδισαν τον απόλυτο σεβασμό, ιδιαίτερα αν σκεφθείς ότι πρόκειται μια χώρα μόλις με 4 εκατομμύρια κατοίκους. Ίσως, ίσως λέω, αν δεν υπήρχε ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας πριν από 30 χρόνια περίπου, για την οποία οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων χρόνων αναφέρουν ότι η πλειοψηφία των Κροατών σήμερα μετανιώνει, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, του παγκόσμιου αθλητισμού γενικότερα, αφού είναι γνωστές οι δυνατότητες της «γιουγκοσλαβικής» σχολής σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Αυτό πάντως καλό είναι να γίνει μάθημα για το πώς μπορεί ο φασισμός με όχημα το ποδόσφαιρο να καταστρέψει ότι βρει στο διάβα του.

Θα χρησιμοποιήσω τα ομιλίτικα γυαλιά μου σε αυτό το σημείο για να σταθώ σε ένα Κροάτη ποδοσφαιριστή, όχι το πρώτο βιολί τους, το δαιμόνιο Μόντριτς (που πάντως θεωρώ υπερβολικό έως ιεροσυλία, αγαπητέ Χρίστο, να συγκρίνεται με τον Ντα Βίντσι του ποδοσφαίρου, τον Αντρέα Πίρλο) αλλά για τον Μάντζουκιτς.

Βλέποντας τον ρόλο του στην Εθνική, αλλά και στη Γιουβέντους τα τελευταία χρόνια, μου θύμισε τη 2η θητεία του Γιάννη Σαμαρά στον ΟΦΗ. Ο Γκέραλντ, χρόνια μπροστά από την εποχή του, είχε μετατρέψει ένα καθαρόαιμο φορ περιοχής σε χαφ-κρυφοφορ που αμυνόταν υποδειγματικά, πάσαρε ασίστ, σκόραρε, δημιουργούσε από τα άκρα.

Το έκανε και με τον Μίτιτς αργότερα, αποδεικνύοντας το μεγαλείο του, που ποιος ξέρει, υπό άλλες συνθήκες θα μιλούσαμε με ακόμη πιο μεγάλα λόγια για τον κορυφαίο προπονητή της Ιστορίας μας. Ίσως αναφέρονταν σαν ο μεγαλύτερος προπονητής που πέρασε από την Ελλάδα τουλάχιστον τις δεκαετίες 80-90!

Όχι ότι αυτά που πέτυχε δηλαδή ο Ευγένιος ήταν λίγα, κάθε άλλο, θεωρώ πάντως ότι το σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου τον αδίκησε αφού δικαιούταν πολλά παραπάνω!

(Συνεχίζεται...)