Αφού δεν τα λένε, δεν τα γράφουνε οι μεγαλόσχημοι, ας τα πούμε εδώ στο οficrete.
To ελληνικό ποδόσφαιρο, νοσεί από τη μέρα που «αναβαθμίστηκε» σε επαγγελματικό, όλοι το ξέρουν αυτό.
Για περισσότερα από 40 χρόνια, είναι έρμαιο, αν όχι μέσο, μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που το χρησιμοποιούν για να πετύχουν, αλλότριους σκοπούς, που κάθε άλλο παρά με το άθλημα έχουν σχέση.
Έτσι, μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες της χώρας, διαχρονικά, χρησιμοποιούν τη δύναμη του ποδοσφαίρου για να ασκήσουν πίεση προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Γνωστά όλα αυτά, ας μην τα επαναλαμβάνουμε, άλλωστε τα έχουμε περιγράψει διεξοδικότατα στο παρελθόν.
Ο ΟΦΗ, όπως γνωρίζουμε, ήταν για δεκαετίες εγκλωβισμένος σε ένα γαϊτανάκι, που συρρίκνωνε την ομάδα. Πλέον, ύστερα από αγώνες του κόσμου του, ύστερα από ένα ταξίδι σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, έχει την τύχη να βρίσκεται στα χέρια ενός επενδυτή, που αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη δύναμη του αθλητισμού, ιδιαίτερα των λαοφιλών αθλημάτων.
Αυτό συνεπάγεται ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίπτωση, ένα ξεχωριστό case study, που αποτελεί διαχρονικό ζητούμενο των οικονομικών επιτελείων του ελληνικού κράτους.
Πρόκειται, δηλαδή, για μια επένδυση από το εξωτερικό, για μια περίπτωση προσέλκυσης κεφαλαίων από την ομογένεια. Αυτό δεν είναι ο περισπούδαστος στόχος της ελληνικής οικονομίας, σε βάθος δεκαετιών;
Ταυτόχρονα, όπως έχουμε επανειλημμένως αναφέρει, είναι ένας φωτεινός φάρος, μια όαση στην έρημο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ήθος που εκπέμπει και παράγει η ομάδα, η στοχοπροσήλωση αμιγώς στο ποδόσφαιρο, εντός των αγωνιστικών χώρων, οι κοινωνικές δράσεις της ΠΑΕ και η επένδυση στις νέες γενιές, στις ποδοσφαιρικές Ακαδημίες, δεν είναι παρά η εξαίρεση στους κανόνες του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως τους συναντάμε μέχρι σήμερα.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα στα πεπραγμένα των «πρωταγωνιστών» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι - λιγότερο ή περισσότερο - γνωστές οι πρακτικές, τόσο εκείνων που ηγούνται των "μεγάλων" ομάδων, του Μαρινάκη, του Σαββίδη, του Μελισσανίδη και του Άλαφούζου, όσο και εκείνων που ηγούνται των μικρομεσαίων, όπως ο Μπέος, ο Κούγιας, ο Σπανός και ο Αλαφούζος.
Εκεί που πρέπει να σταθούμε, είναι ότι ο ΟΦΗ, σαν παράδειγμα υγείας και ποδοσφαιρικού μοντέλου θα πρέπει να ηγηθεί, ώστε να δημιουργηθούν εκείνες οι βάσεις που θα φέρουν την κάθαρση του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Θα πρέπει να αποτελέσει το παράδειγμα που θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες ομάδες, ώστε επιτέλους το ελληνικό ποδόσφαιρο να ξεφύγει από το βούρκο που τις περιβάλλει.
Η πολιτική συγκυρία που φέρνει έναν Ηρακλειώτη Υπουργό Αθλητισμού, είναι η κατάλληλη. Θα πρέπει ο Λευτέρης Αυγενάκης να δημιουργήσει το νομικό και θεσμικό πλαίσιο, ώστε να δημιουργηθούν εκείνα τα στεγανά που θα επιτρέψουν στο ποδόσφαιρο να ανασάνει, να επανασυσταθεί, αποβάλλοντας κάθε μορφής στοιχείο που το κρατάει όμηρο, για αλλότριους σκοπούς. Θα πρέπει ο κ. Αυγενάκης να δείξει την πολιτική βούληση, ακόμη και αν έχει απέναντι του τόσο μεγαλόσχημα συμφέροντα, ώστε το ποδόσφαιρο όχι απλά να ξεβρωμίσει, αλλά να αποτελέσει ένα υγιές, αξιοκρατικό, ισόνομο κομμάτι του ελληνικού γίγνεσθαι, που θα προσφέρει στην ελληνική οικονομία.
Γιατί, μέχρι σήμερα, αποτελεί μέρος μιας παρασιτικής οικονομίας, παραοικονομίας.
Τα παραδείγματα υπάρχουν και είναι ευδιάκριτα, αρκεί να μελετήσεις τι συμβαίνει στα προηγμένα πρωταθλήματα του εξωτερικού. Για παράδειγμα, στην Αγγλία αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο τομέα της οικονομίας. Στην Γερμανία, όπου παρατηρείται η μεγαλύτερη πληρότητα γηπέδων παγκοσμίως, είναι ευνόητο και για τον πλέον αδαή, να αντιληφθεί τα οφέλη που προσφέρει στις τοπικές οικονομίες, ενώ στην ισπανική οικονομία που, όπως και η ελληνική, πέρασε από Συμπληγάδες στη δεκαετία που φεύγει, αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα για την αναστήλωσή της.
Οφείλει, λοιπόν, σήμερα το ελληνικό κράτος, αν μη τι άλλο, να προστατέψει την επένδυση του Μιχάλη Μπούση, πόσο μάλλον όταν η προσέλκυση περισσοτέρων επενδύσεων από το εξωτερικό αποτελεί διακαή πόθο, όχι μόνο της παρούσας κυβέρνησης, αλλά διαχρονικά.
Οι άνθρωποι της ΠΑΕ ΟΦΗ, εξάλλου, έχουν δείξει μέσα σε 15 μήνες, ότι πέρα από την αγάπη τους για τον "βασιλιά των σπορ", έχουν και την τεχνογνωσία ώστε να οδηγήσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο στον δρόμο της αρετής και της ισονομίας, μακριά από εξωγενείς παράγοντες, που ενδιαφέρονται μονάχα για το προσωπικό τους όφελος, βάλλοντας με τις πρακτικές τους ενάντια στο άθλημα, στην οικονομία και σε όλους τους Έλληνες.
Σαράντα χρόνια χάους και ανομίας, 40 χρόνια διχασμού, μίσους και διχόνοιας, είναι πολλά. Οφείλει ακόμη και ο ίδιος ο φίλαθλος του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, να πάψει να δέχεται αδιαμαρτύρητα τη χειραγώγηση, απαιτώντας την κάθαρση και την επαναδημιουργία του ελληνικού ποδοσφαίρου! Διαφορετικά, αν συνεχίσει να φέρεται σαν συνένοχος και τσιράκι, εκείνων των μεγαλόσχημων που βιάζουν το άθλημα, η ευθύνη που θα του αναλογεί, θα είναι η μεγαλύτερη!
