Όλη τη σαιζόν, ο ΟΦΗ ήταν μία ομάδα έδρας. Πήρε 26 από τους 34 βαθμούς του στο Γεντί Κουλέ, έκανε 8 νίκες και στα περισσότερα ματς, ακόμα και σε κάποια που έχασε, κυριάρχησε. Αντιθέτως, εκτός έδρας, δεν είχε παρόμοια εικόνα. Περιορίστηκε σε 3-4 καλά ματς (που δεν τα κέρδισε και όλα), κάποια καλά ημίχρονα, αλλά και μερικές πολύ κακές εμφανίσεις (Λάρισα, Τρίπολη).
Με 9 ήττες και μόλις 2 νίκες και 2 ισοπαλίες, είχε τη χειρότερη συγκομιδή μετά από τις 2 ομάδες που βρέθηκαν κάτω από τη ζώνη υποβιβασμού (Πανιώνιο και Παναιτωλικό).
Με 9 ήττες και μόλις 2 νίκες και 2 ισοπαλίες, είχε τη χειρότερη συγκομιδή μετά από τις 2 ομάδες που βρέθηκαν κάτω από τη ζώνη υποβιβασμού (Πανιώνιο και Παναιτωλικό).
Αυτή η διπροσωπία του, είναι από τα βασικά προβλήματα που διαπιστώθηκαν. Και ένα θέμα, που για την επόμενη σαιζόν, έχει προτεραιότητα να επιλυθεί.
Στα play off όμως, διαπιστώνουμε ένα φαινόμενο μάλλον οξύμωρο, με βάση τα παραπάνω. Η εικόνα του ΟΦΗ, είναι αρκετά καλύτερη στα εκτός έδρας ματς (Άρης, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός), σε σχέση με τα εντός έδρας (ΑΕΚ, ΠΑΟ). Χωρίς να εξετάζουμε τη συγκομιδή του βαθμολογικά, σαν εικόνα μέσα στο γήπεδο καθαρά, ο ΟΦΗ τα πάει καλύτερα μακριά από το Ηράκλειο.
Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον, να σκεφτεί κανείς, γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό. Μία απλή ερμηνεία, είναι οι άδειες κερκίδες. Όλοι οι γηπεδούχοι χάνουν από το φαινόμενο αυτό. Βασικά και το ίδιο το άθλημα χάνει, αλλά αυτό είναι μία άλλη - πονεμένη - ιστορία. Οπότε, είναι αρνητικό για τον ΟΦΗ εντός, αλλά τον ευνοεί εκτός. Είναι όμως μόνο αυτό;
Προφανώς και όχι. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν και πιο «ποδοσφαιρικοί» λόγοι για το φαινόμενο αυτό.
Ο ΟΦΗ είναι μία ομάδα, που παίρνει αποτελέσματα παίζοντας. Συνήθως, κερδίζει όταν κυριαρχεί, είτε συνολικά, είτε στο μεγαλύτερο διάστημα. Έχει χάσει και ματς, ενώ είχε ελέγξει το παιχνίδι, αλλά η γενική ιδέα είναι αυτή. Το παιχνίδι κυριαρχίας όμως, που από την αρχή της σαιζόν περιγράφουμε και αναζητούμε, είναι ένα παιχνίδι πολύ απαιτητικό σε τρεξίματα, αυτοματισμούς και συγχρονισμούς Αυτά όλα, μετά την καραντίνα, αλλά και σε αυτή την προχωρημένη εποχή που βρισκόμαστε, έχουν γίνει δυσεύρετα, για όλες τις ομάδες. Επομένως, δυσκολεύει πολύ η προσπάθεια μιας ομάδας, να φτάσει σε αυτή την περιζήτητη κυριαρχία. Γίνεται, δε, και ακόμα πιο δύσκολο, να το κάνει με διάρκεια.
Σε όλα τα παραπάνω, πρέπει να προστεθούν τα πολλά συνεχή ματς και η ανάγκη για εκτεταμένο rotation, που σαφώς επηρεάζουν το ρυθμό και τις συνεργασίες κάθε ομάδας. Μπορούμε, λοιπόν, να καταλάβουμε, ότι το να κάνει ο ΟΦΗ το παιχνίδι του, έχει γίνει πιο πολύπλοκο και βρίσκει περισσότερα εμπόδια. Αυτή μπορεί να είναι μία ερμηνεία, καθαρά ποδοσφαιρική, για την εικόνα εντός έδρας.
Έχει εφαρμογή, δε, και στα εκτός έδρας ματς. Ο ΟΦΗ καλείται να αντιμετωπίσει ομάδες, που επιθυμούν να κυριαρχήσουν και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και ο ΟΦΗ. Στα ματς αυτά, ο Σίμος έχει επιλέξει να παίξει η ομάδα, ένα κλικ πιο προσεκτικά. Αυτό του έχει δώσει την ευχέρεια, να κάνει καλύτερη συντήρηση δυνάμεων εντός των παιχνιδιών και σε συνδυασμό με το ότι βρίσκει γκολ (πιθανόν και λόγω πιο καθαρού μυαλού), να έχει συνολικά καλύτερη εικόνα και να φαντάζει πιο ανταγωνιστικός.
Πρακτικά λοιπόν και με το βλέμμα μας στραμμένο στην επόμενη σαιζόν, νομίζω ότι το θέμα μας δε θα πρέπει να είναι πια το εντός και το εκτός έδρας. Πρέπει εστιάσουμε περισσότερο, στο πώς ο ΟΦΗ θα γίνει κυριαρχικός σε περισσότερο ματς, για περισσότερο χρόνο, ανεξαρτήτως το πού αγωνίζεται.
Και καμιά φορά, όπως τα εκτός έδρας των play off μας δείχνουν, κυριαρχικός δε σημαίνει απαραίτητα εκείνος που βγάζει 20 τελικές και έχει κατοχή μπάλας 60% και πάνω. Είναι αυτός που κινεί τα νήματα. Αυτός που ελέγχει το ρυθμό του ματς και το πώς αυτό κυλάει.
Και καμιά φορά, όπως τα εκτός έδρας των play off μας δείχνουν, κυριαρχικός δε σημαίνει απαραίτητα εκείνος που βγάζει 20 τελικές και έχει κατοχή μπάλας 60% και πάνω. Είναι αυτός που κινεί τα νήματα. Αυτός που ελέγχει το ρυθμό του ματς και το πώς αυτό κυλάει.
