Τα είχαμε πει. Το ματς με τον Ατρόμητο ήταν τα …προσεχώς του δεύτερου γύρου εντός έδρας. Το παιχνίδι με την Ξάνθη απλά μας το επιβεβαίωσε.

Το αποτέλεσμα μας αφήνει ικανοποιημένους; Προφανώς και όχι. Όσο περνά ο καιρός, οι νίκες έχουν μεγάλη διαφορά από τις ισοπαλίες. Κι όταν σε δύο σερί ματς, με ομάδες καλές μεν, με μεγαλύτερο στόχο από εσένα αλλά όχι και ομάδες πρωταθλητισμού, κάνεις δύο ισοπαλίες ενώ και στα δύο ήσουν σε σημεία ο καλύτερος, σου αφήνει πικρία.

Πρέπει να μείνουμε στην πικρία ή να δούμε ψύχραιμα τη συνέχεια; Προφανώς είναι ρητορικό το ερώτημα.

Καταρχάς να σκεφτούμε. Είδαμε βελτίωση από το προηγούμενο; Προσωπικά θεωρώ ότι ναι είδαμε. Έγραφα προχθές ότι χρειάζεται 4 βασικά σημεία να τα διορθώσουμε. Τα εύκολα λάθη στο κέντρο, τα οποία αυτή τη φορά δεν έγιναν. Το να μην την πατήσουμε πάλι από στημένα. Και όντως για πρώτη φορά δεν απειληθήκαμε έτσι. Επίσης ότι θα χρειαστεί μεγαλύτερη ενέργεια στο παιχνίδι μας και νομίζω ότι την είδαμε. Αυτό που ίσως δεν είδαμε τόσο είναι μία ακόμα καλύτερη συνεργασία Νέιρα - Ναμπί. Βέβαια σε δύο μέρες δεν μπορείς να περιμένεις να γίνουν και όλα!

Εννοείται πώς δεν ήταν όλα καλά. Έγιναν και ατομικά λάθη στην άμυνα και στις αντιδράσεις μας 2-3 φορές που εύκολα θα στοίχιζαν. Είδαμε και πολλές βιαστικές και ακατανόητες επιλογές και αποφάσεις των παικτών όταν έφταναν στην τελική πάσα ή στο σουτ. Προφανώς το άγχος είναι μία αιτιολογία αλλά δε γίνεται να είναι και δικαιολογία. Δε θα σωθεί η ομάδα αν βουλιάζουμε στο άγχος μας και πνιγόμαστε σε μία κουταλιά νερό. Το κυριότερο όμως πρόβλημα ήταν ότι δεν είχαμε το γκολ. Όπως δεν το έχουμε από την αρχή της σαιζόν. Απλά συχνά-πυκνά αυτό έχει καλυφθεί από στημένες φάσεις και ατομικές προσπάθειες.

Απέναντι σε μία από τις καλές και σκληρές άμυνες του πρωταθλήματος, η οποία τρώει κατά μέσο όρο 3-4 καθαρές φάσεις ανά ματς, εμείς κάναμε πάνω από 5. Μάλιστα είχαμε ήδη κάνει 3 κλασσικές ευκαιρίες ως το 25, δύο με το Γιακουμάκη και μία με το Νέιρα. Εν πολλοίς, εκεί κρίθηκε το ματς. Γιατί όσο περνούσε η ώρα, το μυαλό θόλωνε. Προσωπικά δε θεωρώ καθοριστική την απόκρουση του φάουλ του Ναμπί, ένα καλό τέρμα βγάζει τέτοιες φάσεις. Όπως και τετ - α - τετ σαν του Νέιρα. Και θα χαθούν και πλασέ σαν αυτό του Γιακουμάκη πάνω από την εστία στο 25. Η πιο καθοριστική είναι η προβολή του Γιακουμάκη στο πρώτο 15λεπτο μετά τη σέντρα του Κοροβέση, που ούτε ο Ζιβκοβιτς κατάλαβε πώς ήρθε στα χέρια του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι αν δούμε τα σουτ μας, κυρίως εκείνα που βρήκαν εστία, θα δούμε ότι κανένα δεν είναι με τη μπάλα κάτω. Συρτό. Αυτό αφενός δείχνει ότι δε ζορίσαμε ένα πολύ καλό τερματοφύλακα που σε αυτό το κομμάτι έχει μία μικρή υστέρηση. Κι αφετέρου είναι δείκτης άγχους και όχι καθαρού μυαλού. Αλλά θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την πίεση εδώ που είμαστε. Όλοι μας.

Και ο πάγκος. Γιατί είδα πολλές φορές 3 και 4 διαφορετικούς ανθρώπους να δίνουν οδηγίες. Αυτό και μπερδεύει και δε δίνει και ηρεμία. Η καθοδήγηση όταν καίει η μπάλα είναι σημαντικό να είναι ψύχραιμη και αποφασιστική.

Και ο κόσμος. Σήμερα είδα μία αγωνία στην εξέδρα που πέρναγε μέσα στο γήπεδο, πέρναγε ακόμα και μέσα στην τηλεόραση. Ο κόσμος πρέπει να στηρίξει και να δώσει ρυθμό. Να παρακινήσει. Σε τελική ανάλυση, ο κόσμος είναι ο πιο έμπειρος αυτή τη στιγμή σε τέτοιες καταστάσεις.

Τακτικά, παρότι πολλοί μπορεί να γκρίνιαξαν δεν ήμασταν κακοί. Όσο δεν έχουμε ακραίους μεσοεπιθετικούς, περίπου έτσι θα ψάχνουμε τα γκολ. Μονοδιάστατα. Παρόλα αυτά μπορούμε να τα βρούμε αν βελτιώσουμε τις συνεργασίες μας. Ελπίζω στο δέσιμο των Νέιρα - Ναμπί και στην προσθήκη του Σακόρ.

Βέβαια σαν κριτική μπορεί κανείς να πει ότι η λογική έλεγε είσοδο του Σακόρ αντί του Νάστου κι όχι αντί του Μεγιάδο που και πήγε καλά και δεν έκανε λάθη και είναι δηλωμένος να λείψει με ΑΕΚ. Παράλληλα όταν στο 75 αποχωρεί ο Νέιρα για να μπει ο Βουό, το μήνυμα στην ομάδα είναι «γεμίστε μπας και…». Προσωπικά ήθελα να έχουμε μεγαλύτερη υπομονή. Και το Νέιρα μέσα, έστω και κουρασμένο. Τέλος για το Ντίνα, μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό της απόφασης αλλά δε μπορώ να μην επισημάνω ότι για 2ο σερί ματς ο Ντίνας μπαίνει και είναι σαν να μη μπήκε. Χωρίς ενέργεια, χωρίς παρέμβαση στο ματς, χωρίς τρεξίματα. Πιο κουρασμένος πνευματικά και σωματικά από όσους ήδη έπαιζαν.

Από καιρό είναι προφανές ότι η δημιουργία και η φαντασία ήταν σε έλλειψη στον ΟΦΗ. Οι προσθήκες έχουν βελτιώσει την κατάσταση αλλά χρειάζεται χρόνος. Βέβαια χρειάζονται και νίκες. Τα δύο αυτά Χ, μας υποχρεώνουν να πάμε σε κάποια έδρα και να πάρουμε αποτέλεσμα. Στην ΑΕΚ; Στον ΠΑΟ; Στον Άρη; Κάπου. Οπουδήποτε. Αν γίνεται και σε πάνω από μία τέτοια έδρα. Και βέβαια στα επόμενα εντός περιμένουμε να δούμε πόσο πιο «σοφή» έγινε η ομάδα από αυτό το τριήμερο και τι απαντήσεις θα δουλέψει ο Βέρα με την ομάδα στο ΒΑΚ, εν τω μεταξύ.

Προς το παρόν, αρνούμαι να τα βάψω μαύρα. Είδα και τη Λαμία, είδα και τη Λάρισα, είδα και τον ΠΑΣ. Κανείς δε μας τρομάζει. Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει. Πρέπει κι εμείς να βρούμε τον τρόπο και τις λύσεις.
Συνεχίζουμε…

Υ.Γ: Έχουμε πει ότι πλέον μιλάμε για ποδόσφαιρο και όχι για διαιτησία. Και αυτό θα κάνω. Αλλά θα σας μεταφέρω μία ιστορία από τα αποδυτήρια, της προηγούμενης Πέμπτης. Ενώ λοιπόν συμπληρώνει η τετράδα το φύλλο αγώνα εισέρχεται ο Σπανός του Ατρομήτου διαμαρτυρόμενος, λέει τα δικά του κι αποχωρεί. Λίγο μετά μπαίνει ο Μπούσης, χαιρετάει τους πάντες δια χειραψίας, εύχεται καλή συνέχεια και τους ρωτάει αν μείνανε ευχαριστημένοι από τη φιλοξενία. Το ίδιο λίγο - πολύ έγινε και στο ματς με την Ξάνθη.

Εσείς ποια ομάδα πιστεύετε θα σεβαστεί ο διαιτητής την επόμενη φορά που θα την ξαναπετύχει;