Το να αντικρούσεις τις 12 ομάδες - ιδρυτές αυτής της Λίγκας με ποδοσφαιρικά επιχειρήματα, περί μαγείας του αθλήματος, ρομαντισμού και αγάπης για το σπορ ή την ομάδα, είναι παντελώς άσκοπο. Είναι προφανές πως μία μόνο γλώσσα μιλάνε. Του χρήματος. Είτε αν απλά εκβιάζουν για να πάρουν ακόμα περισσότερα από ό,τι ήδη παίρνουν από την UEFA, είτε όντως σκοπεύουν να την κάνουν αυτή τη European Super League. Πρόκειται για ξεκάθαρη απληστία. Βλέπουν μπροστά τους υπέρ κέρδη και τα κυνηγάνε, αδιαφορώντας για την τύχη του ποδοσφαίρου.
Μπορείς όμως να τους δώσεις τέτοια επιχειρήματα που πιθανόν να τους αγχώσουν. Όσο κι αν "άνοιξαν οι αγορές Ασίας και Αμερικής" για τις ομάδες τους, ό,τι κι αν κάνουν το βασικό τους κοινό, για την αγορά εισιτηρίων, για την αγορά φανέλας και άλλων αξεσουάρ, αλλά και για την κατανάλωση τηλεοπτικών μεταδόσεων είναι οι οπαδοί των ομάδων τους. Προφανώς, οι Κινέζοι είναι απείρως περισσότεροι από τους 200-300 ή και 500.000 πιστούς οπαδούς της Λίβερπουλ που ζουν στην πόλη. Όμως, για σκεφτείτε πόσο ελκυστικό θα είναι το τελικό προϊόν της ομάδας αν αυτοί της γυρίσουν την πλάτη; Ένα Anfield με μισογεμάτες εξέδρες και κυρίως χωρίς τον παλμό του ανατριχιαστικού “You’ ll never walk alone”;
Για πόσο θα συνεχίσουν να καταναλώνουν οι Κινέζοι ή οι Αμερικανοί ένα προϊόν χωρίς τη λάμψη του;
Είναι κατανοητό πως το ποδόσφαιρο προσφέρει ψυχαγωγία και διασκέδαση πια. Λάμψη, αστέρια και γενικά ένα δυνατό περιτύλιγμα. Όμως, πόσο ενδιαφέρον θα είναι για τον καταναλωτή ένα Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα από 2 έως και 4 φορές σε μία σαιζόν; Μία στο τόσο, προκαλεί σίγουρα το ενδιαφέρον. Κάθε τρεις και λίγο όμως, μάλλον με ρουτίνα θα μοιάζει. Μήπως υπερεκτιμούν οι 12 ομάδες αυτό που σκοπεύουν να προσφέρουν;
Κακώς επίσης επιθυμούν να αποστειρώσουν το ποδόσφαιρο από τον παράγοντα έκπληξη. Οι Άγιαξ και οι Αταλάντες δίνουν μαγεία στο προϊόν, δεν το φθείρουν. Χωρίς αυτές, έστω τις μίνι-εκπλήξεις που επιτρέπει ο τρόπος διεξαγωγής του τωρινού Champions’ League, θα βλέπουμε κάτι ακόμα πιο προβλέψιμο και άρα βαρετό. Κι αυτό σημαίνει μείωση της κατανάλωσης. Λιγότερα έσοδα δηλαδή, για να μιλήσουμε τη γλώσσα του χρήματος που λέγαμε.
Οι 12 ομάδες θέλουν να βγάλουν όσα περισσότερα γίνεται από τα brands τους. Το θέμα όμως είναι πως εξαρτώνται άμεσα από τα υπόλοιπα brands, που ουσιαστικά ζουν και μέσα σε αυτές. Τους προπονητές για παράδειγμα (ήδη ο Κλοπ πήρε θέση δηλώνοντας την διαφωνία του, το ίδιο και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και πολλοί ακόμα). Αλλά φυσικά και τους ποδοσφαιριστές. Ας αναλογιστούμε λίγο τη ζημιά που θα υποστεί το brand Ρονάλντο, Μέσι ή Εμπαμπέ, αν δε συμμετέχει σε Μουντιάλ και EURO ή Copa America, λόγω της νέας Λίγκας.
Το ποδόσφαιρο επιδρά άμεσα στην κοινωνία, έχει τρομερή διείσδυση σε όλες τις τάξεις, γερές ρίζες σε τοπικό επίπεδο (πόλης, χώρας αλλά και γειτονιάς ή χωριού) και μία συγκεκριμένη κουλτούρα, που είναι αδύνατο να αναλυθεί με καθαρά οικονομικά κριτήρια. Η «κατανάλωσή» του εξαρτάται εντελώς και άρρηκτα με τη συνέχιση αυτών των επιρροών και του σεβασμού της ποδοσφαιρικής αυτής κουλτούρας.
Μία πιθανή σκέψη είναι πως η κίνηση αυτή δε στοχεύει τόσο στους σημερινούς ενεργούς φιλάθλους, αλλά στους μελλοντικούς. Στα παιδιά μας, που απομακρύνονται από την ιεροτελεστία του γηπέδου και τη γενική έλλειψη ενδιαφέροντος των νέων, που εδώ και καιρό έχει κάνει την εμφάνισή της και προβληματίζει (και) τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Είναι όμως αυτή η κίνηση που θα ξυπνήσει και πάλι το ενδιαφέρον των νέων; Αμφιβάλω πολύ γι' αυτό.
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr