Το τελευταίο διάστημα έχω διαβάσει πολλές αναλύσεις περί DNA του ΟΦΗ, αλλά και μια συζήτηση σχετικά με το αν ο μοναδικός που συνεχίζει από το αρχικό γκρουπ που έφερε τον Μπούση, ο Ηλίας Πουρσανίδης, είναι ικανός να εκπροσωπήσει αυτό το περιβόητο DNA.
Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι αρκετοί νιώθουν ότι έχουν την αυτοπεποίθηση να περιγράψουν με δικά τους μόνο λόγια, ερεθίσματα, αισθητική και τρόπο σκέψης το εν λόγω DNA. Χαίρομαι που έχουν αυτή τη σιγουριά, αλλά παράλληλα διαβάζοντάς τους, νιώθω ότι κινούνται πολύ μονόπλευρα. Ότι επηρεάζονται πολύ από την «επικαιρότητα» και το σημερινό τους συναίσθημα. Κι ότι - μέσα στα χρόνια - έχουν κρατήσει μόνο τα θετικά από παλιότερες εποχές, αλλοιώνοντας όμως την πραγματικότητα για το τι εμπεριείχε το Ομιλίτικο DNA, αλλά κυρίως το DNA του Οργανισμού του ΟΦΗ, για πολλές και διαφορετικές περιόδους.
Επίσης - και για επαγγελματικούς λόγους - γνωρίζω ότι το να περιγράψεις την ταυτότητα ενός Οργανισμού με ακρίβεια, απαιτεί αρκετή έρευνα, αλλά και αποστασιοποίηση, ώστε να δεις έξω από αυτόν και να τον περιγράψεις με ακρίβεια. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε έξω είμαστε, ούτε συναισθηματικά ουδέτεροι, ούτε και αντικειμενικοί. Έχουμε βιώματα και άποψη που μας καθιστά εξαιρετικά χρήσιμους για συμμετοχή στην έρευνα, αλλά όχι για την περιγραφή.
Για να το γράψω και πιο απλά. Όχι δεν έχουν γίνει όλοι ΟΦΗ για τον ίδιο λόγο, ούτε έχουν ζήσει όλοι τα ίδια με την ομάδα. Άλλοι ήταν έφηβοι/νέοι επί Ολλανδού και θυμούνται μια ομαδάρα που δεν έχανε ποτέ (κι όμως, έχανε), με παικταράδες (οι μισοί με πέρασμα από Παιανία, πριν ή μετά) και ένα Γεντί Κουλέ που φλεγόταν (είχε και 1000 εισιτήρια προσέλευση όμως, σε αρκετές περιπτώσεις). Άλλοι ήταν έφηβοι/νέοι στην περίοδο Βατσινά και θυμούνται έναν ΟΦΗ - διαδήλωση με αγώνες και κινητοποιήσεις. Άλλοι, η γενιά του 2009, θυμούνται έναν ΟΦΗ με κουπόνια και τον κόσμο να στηρίζει αγρίως, την ίδια στιγμή που έφτιαχνε ρόστερ με υψηλά συμβόλαια και παίκτες «φτασμένους», αντί να κάνει restart κι εκεί, άλλοι πιο μικροί έχουν ιστορίες από τη Γ Εθνική και τον, κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική, δεύτερο γύρο του Παπαδόπουλου, που έφερε την άνοδο ξανά στη Σούπερ Λιγκ ("πάλι 3 πάλι 3 το κατάντησες ρε ΟΦΗ αηδία" και παράλληλα απλήρωτες και οι πέτρες στο ΒΑΚ).
Όπως έγραψε και προ ημερών ο Λευτέρης «εξωραΐζοντας ένα παρελθόν που δεν είχε μόνο μεγάλα καλά, αλλά και πολύ επώδυνες καταστάσεις, φτιάχνουμε το DNA του Φρανκενστάιν». Ας κατανοήσουμε λοιπόν, πως οι βεβαιότητές μας περί DNA, μπορεί και να μην είναι τόσο στέρεες. Πως ίσως, λέω ίσως, αυτό είναι κάτι πιο σύνθετο. Κι ευχαρίστως μετά να κάνουμε την κουβέντα πιο ήρεμα και με μεγαλύτερη ουσία.
Στο ίδιο πλαίσιο, διάβασα και το άρθρο του Αλέξανδρου για τον Πουρσανίδη. Κατανοώ ότι δεν έχει στόχο να του επιτεθεί, ούτε και να τον υποτιμήσει. Όμως προσωπικά με προβλημάτισε πολύ. Γιατί στο δικό μου, ταπεινό, μυαλό, ο Ηλίας Πουρσανίδης είναι κόσμημα και αν ήταν εφικτό, θα ήθελα να τον κλωνοποιήσουμε, να έχουμε 2-3 Πουρσανίδηδες στην ομάδα.
Δεν έχω συναναστραφεί με κανέναν που να βρίσκεται είτε μέσα στην ομάδα, είτε να έχει επαφές/συνεργασία/παρτίδες με την ΠΑΕ και να μην εκφράζεται με… μέλι για τον Πουρσανίδη. Ή να αναφέρει ότι δεν ασχολείται με τα θέματα, δεν τρέχει καθημερινά και δε δίνει βάση. Δε μπορώ επίσης να κατανοήσω, πώς κάποιος μπορεί ακούγοντάς τον, να νιώθει ότι ο Πουρσανίδης δεν κατανοεί τι είναι ΟΦΗ. Κι επειδή είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που δε με εκφράζουν οι κορώνες και οι φωνές, με θορύβησε ότι στα κριτήρια για την επιτυχία περιλαμβάνεται και η «τρέλα». Αλήθεια, πώς εκφράζεται ακριβώς αυτή;
Δεν ήταν τρέλα όλο αυτό που έκανε για τον Ολλανδό; Όταν το περίφημο DNA μας δεν είχε καταφέρει να οργανώσει μια τιμητική εκδήλωση της προκοπής και το έκανε ο Πουρσανίδης από το Ναύπλιο; Δηλαδή υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη κατανόησης της ταυτότητας του ΟΦΗ, σε συνδυασμό με τρέλα και μεράκι από αυτό; Για να το ξανασκεφτούμε λίγο.
Γράφει συγκεκριμένα ο Αλέξανδρος «μοιράζεται το συναίσθημά μας, δε μοιράζεται ίσως το πάθος και την τρέλα μας κι αυτό είμαι σίγουρος από συζητήσεις με φίλους, ότι ενοχλεί κάποιους. Μπορεί πάλι αυτό να είναι ιδανικό για ένα στέλεχος, δεν παύει όμως να δημιουργεί ένα χάσμα ανάμεσα στη διοίκηση και τον κόσμο της». Επειδή δεν φωνάζει, δεν τραμπουκίζει αντιπάλους και δεν λέει ωραίες λαϊκίστικες ατάκες, του λείπει το πάθος και η τρέλα για την ομάδα; Γιατί εγώ θυμάμαι έναν μόνο σε όλο το Γεντί Κουλέ να σηκώνει τους παίκτες στο 2-2 με τον Πλατανιά πριν το γκολ του Ναμπί.
Και τέλος πάντων, αν κάποιους τους ενοχλούν οι χαμηλοί τόνοι και η ψυχραιμία των στελεχών, αυτό δεν είναι πρόβλημα του Πουρσανίδη. Δε μπορώ να φανταστώ πώς αυτό είναι η αιτία που απομακρύνει τον κόσμο από τη διοίκηση. Σε τελική ανάλυση, μπορεί κάποιους να τους ενοχλεί, αλλά είμαι σίγουρος πως σε πολλούς το στυλ και ο τρόπος που κινείται ο Πουρσανίδης αρέσει και τον εκτιμούν. Οπότε ας μην έχουμε ούτε και σε αυτό τόσες βεβαιότητες.
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr