Πέρασε το ματς με το Λεβαδειακό, έπεσαν οι σφυγμοί, ηρεμήσαμε και ήρθε η ώρα να σκεφτούμε ψύχραιμα. Και κυρίως να μιλήσουμε ψύχραιμα. Καλώς ή κακώς πια, μετά από ένα ματς τα sites γράφουν αμέσως και οι φίλαθλοι σχολιάζουν, είτε κάτω από τα ρεπορτάζ τους είτε και στα social media αμέσως επίσης, με τους σφυγμούς στα ύψη και το μυαλό θολό, είτε από τη χαρά είτε από την στενοχώρια. Αυτό δεν κάνει καλό.
Βασικά, μόνο κακό κάνει τελικά. Για παράδειγμα, άλλα θα είχα γράψει αν καθόμουν να γράψω την ανάλυση του ματς, όπως το είδα στη Λιβαδειά επί τόπου και άλλα έγραψα αφού γύρισα Αθήνα, ηρέμησα, και ΔΕΝ άνοιξα social media. Δεν είναι ότι άλλαξα γνώμη, απλώς κατακάθεται λίγο το συναίσθημα και τα βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα. Ελπίζω και οι άνθρωποι της ομάδας να κάνουν το ίδιο, να αφήνουν 2-3 ώρες να περάσουν, πριν «πιάσουν το σφυγμό της κοινής γνώμης».
Που βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα; Χαμηλά και με πολύ μέτριες εμφανίσεις. Σε 10 ματς, έχουμε 7 πόντους. 1 νίκη, 4 ισοπαλίες και 5 ήττες. Και 7-16 γκολ. Είμαστε 13οι, με τέσσερις ομάδες αγκαλιά (Λεβαδειακό, ΠΑΣ, Τρίπολη, εκ των οποίων έχουμε παίξει μόνο με τον πρώτο), μία πολύ πίσω μας (Απόλλων, που στο Ηράκλειο πήρε το μοναδικό του βαθμό) και δύο στους 4 βαθμούς (ΑΕΛ και Λαμία, με τις οποίες πήραμε δύο Χ εκτός, παίζοντας δυνατά, αμυντικά και μέτρια). Είμαστε δηλαδή στα δύσκολα, αλλά δεν έχει χαθεί κάτι ώστε να μασήσουμε σε καταστροφολογία και εσωστρέφεια..
Τι μας μένει ως τον πρώτο γύρο και το Γενάρη όπου μπορούν να υπάρξουν προσθήκες; Άρης, ΠΑΟ, Ατρόμητος εντός, ΠΑΣ και Τρίπολη εκτός. Πάμε λοιπόν να πάρουμε ό,τι μπορούμε ως τότε. Βλέποντάς το σαν ένα παρόμοιο project, ίδιας λογικής με του Οκτωβρίου, το οποίο δεν πήγε και άσχημα (νίκη εντός με Ολυμπιακό και 2 ισοπαλίες εκτός σε Λάρισα και Λαμία).
Είχα γράψει λοιπόν τότε, ότι αυτό που μπορεί να γίνει είναι να ετοιμαστεί μία ομάδα, με 14-15 παίκτες κορμό, που θα παίξει τα επόμενα ματς, με ένα συγκεκριμένο σταθερό σχήμα και στυλ παιχνιδιού, δουλεύοντας επιμέρους κομμάτια (στημένες φάσεις, transition, τοποθετήσεις, μεταβιβάσεις). Μία ομάδα που θα παίζει για το εκτός έδρας αποτέλεσμα, εντός και εκτός. Σφιχτή, χωρίς φτηνά λάθη και κίνδυνος - θάνατος στην κόντρα και στους κενούς χώρους. Που δε θα τρώει γκολ στα στημένα στην άμυνά της και που θα βγάλει κομπίνες στα στημένα που θα κερδίσει. Και φυσικά δε θα είναι σοφτ, αλλά θα γυαλίζει το μάτι της.
Δεν τα είδαμε όλα αυτά τον Οκτώβριο, αλλά ένα μεγάλο μέρος τους έγινε. Ας πάμε λοιπόν έτσι και μέχρι τα Χριστούγεννα.
Για να εξηγηθούμε, είναι πολύ πιθανό να μη δούμε ωραία μπάλα. Είναι επίσης πολύ πιθανό τα ματς μας να είναι αντιεμπορικά και βαρετά. Κατά πάσα πιθανότητα, θα χρειαστεί να δούμε σχηματισμούς και πρόσωπα που σε πολλούς δεν αρέσουν (πχ, δίδυμο τύπου Παπάζογλου - Νάστος στα αμυντικά χαφ), αλλά εξασφαλίζουν την εικόνα μίας σφιχτής ομάδας, που δε θα τρώει γκολ. Πριν το ματς με το Λεβαδειακό αυτό περίμενα ότι θα βλέπαμε από τον Παπαδόπουλο. Δεν το είδαμε γιατί επέλεξε κάτι που, ας μην κοροϊδευόμαστε, έμοιαζε περισσότερο με αυτό που έγραφαν διάφοροι προπονητές πληκτρολογίου και σαλονιού. Αν καταλογίζω κάτι στον Παπαδόπουλο προσωπικά, είναι ότι έβαλε παύση στο πλάνο του (που ναι, γκέλαρε με τον Απόλλωνα) για να ξανακάνει μία δοκιμή. Ας αφήσουμε τις δοκιμές, πάμε όπως ήμασταν τον Οκτώβριο, όπως μας είχε στήσει δηλαδή ο προπονητής και πήραμε 6 από τους 7 βαθμούς μας.
Το πρόγραμμα συνηγορεί. Εντός, αντίπαλοι οι υπόλοιποι 3 από τους 6 πρώτους. Άρα δεν είναι καθόλου ντροπή να τους παίξεις περίπου όπως τον Ολυμπιακό. Κλειστά, να τους δώσεις χώρο και να ψάξεις την κόντρα. Αντίθετα, ειδικά σε ΠΑΟ και Ατρόμητο αν αποφασίσεις να πάρεις μέτρα και να ανέβεις ψηλά, είναι πιθανό να την πατήσεις άσχημα πίσω. Εκτός, δύο ματς με ομάδες κοντά σου στη βαθμολογία. Θεωρεί κανείς κακό αποτέλεσμα το να μη χάσεις; Προφανώς και όχι. Το να κερδίσεις ειδικά μέσα στον ΠΑΣ, θα είναι φυσικά σπουδαίο.
Θα μου πείτε, αυτό τον ΟΦΗ ονειρεύεσαι; Προφανώς όχι. Είμαι βέβαιος ότι ούτε ο Παπαδόπουλος και ο Σαμαράς. Το θέμα είναι ότι με τα υλικά που έχεις και τις συγκεκριμένες συνθήκες, πρέπει να γίνεις κυνικός.
Ο Γενάρης ίσως να φέρει παίκτες με μεγαλύτερη ποιότητα, που να δώσουν τη δυνατότητα να δούμε πιο ωραία πράγματα. Αλλά δε γίνεται να κάτσουμε παθητικά να περιμένουμε ενάμιση μήνα. Ας ξεκινήσουμε βγάζοντας ψυχή και μυαλό.
Αυτά για το αγωνιστικό, όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Θέλω όμως - κόντρα στο δόγμα Σαμαρά ότι μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο - να γράψω δύο σκέψεις για πιο παράπλευρα πράγματα, με στόχο όμως να υπερασπιστώ το δόγμα αυτό ως το τέλος. Ο Γιάννης Σαμαράς εξαρχής μας έκανε σαφές ότι «έτσι θα πάμε όλη τη χρονιά». Ότι ο τρόπος σκέψης της ομάδας αποτελεί κληρονομιά του Ολλανδού και φέρνει το αποτύπωμα τόσο του Γιάννη, όσο και του Γιώργου Σαμαρά και του Πουρσανίδη. Επομένως, το να πυροβολούμε τον Παπαδόπουλο, μοιάζει σα να πυροβολούμε το ίδιο το project.
Δε θα σταθώ στην αδιαμφισβήτητη προσφορά του Παπ. Τον Αύγουστο, στα ζόρια είχα γράψει In Παπ we trust και δεν το αλλάζω έτσι εύκολα. Αυτό δεν το λέει μόνο το συναίσθημα, αλλά και η καθαρά ποδοσφαιρική λογική. Ούτε και θα χρησιμοποιήσω ως επιχείρημα ότι στην αγορά την ελληνική σήμερα, καλύτερο διαθέσιμο προπονητή από τον Παπαδόπουλο δε θα βρεις. Βασικά άντε να υπάρχουν 1-2 από όσους έχουν ομάδα (πχ, Δώνης ή Ουζουνίδης) που να συγκρίνονται μαζί του.
Θα σταθώ όμως στο γεγονός ότι δικαιούται να κριθεί ως προπονητής (γιατί ως το Σεπτέμβριο ήταν κάτι πολύ ευρύτερο), να αφεθεί να δουλέψει απερίσπαστος μία ολόκληρη σαιζόν, κάνοντας τις δικές του επιλογές και όχι μπαλώματα και αλχημείες. Προσωπικά, η μόνη μου ανησυχία είναι ότι δεν είναι ήρεμος και ψύχραιμος και ότι του βγαίνει η πνευματική κόπωση των προηγούμενων μηνών. Είμαι βέβαιος ότι η διοίκηση θα τον βοηθήσει να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί ξανά στο στόχο. Και θα βγάλει την ομάδα από το ζόρι, ώστε από την επόμενη σαιζόν να μη μιλάμε πια για κυνισμό και αποτελεσματικότητα μόνο, αλλά και για πιο δημιουργικά και ωραία πράγματα.
Εμείς που προλάβαμε και ζήσαμε τη μεγάλη εποχή του Γκέραρντ και εκπαιδευτήκαμε στη δική του ποδοσφαιρική σχολή, καλό θα είναι να τα θυμηθούμε, γιατί έχουν περάσει και 18 χρόνια και ίσως θέλει ένα φρεσκάρισμα η μνήμη μας. Και στη συνέχεια, ας κάτσουμε να εξηγήσουμε και στους πιο μικρούς τι ακριβώς πρεσβεύει η σχολή αυτή, ώστε όσα λέει ο Σαμαράς να μην τους φαίνονται Κινέζικά. Και ένα από τα πρώτα είναι ότι τον προπονητή δεν τον θέλουμε στην πρίζα, αλλά ήρεμο να δουλεύει καθημερινά στο ΒΑΚ απερίσπαστος, έχοντας μάθει συνολικά σαν οργανισμός να απορροφούμε κραδασμούς στις ήττες και να πανηγυρίζουμε - χωρίς να χάνουμε την μπάλα - στις νίκες.
Επειδή λοιπόν το project αυτό το περιμέναμε χρόνια, πρότασή μου είναι να το στηρίξουμε, παίζοντας με τους δικούς του κανόνες. Και οι κανόνες λένε ότι δε μιλάμε για διαιτησία, δεν κραυγάζουμε, δεν εκνευριζόμαστε και δεν αντιμετωπίζουμε τον προπονητή σαν εύκολο θύμα. Παπαδόπουλος, λοιπόν, και ξερό ψωμί!
Βασικά, μόνο κακό κάνει τελικά. Για παράδειγμα, άλλα θα είχα γράψει αν καθόμουν να γράψω την ανάλυση του ματς, όπως το είδα στη Λιβαδειά επί τόπου και άλλα έγραψα αφού γύρισα Αθήνα, ηρέμησα, και ΔΕΝ άνοιξα social media. Δεν είναι ότι άλλαξα γνώμη, απλώς κατακάθεται λίγο το συναίσθημα και τα βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα. Ελπίζω και οι άνθρωποι της ομάδας να κάνουν το ίδιο, να αφήνουν 2-3 ώρες να περάσουν, πριν «πιάσουν το σφυγμό της κοινής γνώμης».
Που βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα; Χαμηλά και με πολύ μέτριες εμφανίσεις. Σε 10 ματς, έχουμε 7 πόντους. 1 νίκη, 4 ισοπαλίες και 5 ήττες. Και 7-16 γκολ. Είμαστε 13οι, με τέσσερις ομάδες αγκαλιά (Λεβαδειακό, ΠΑΣ, Τρίπολη, εκ των οποίων έχουμε παίξει μόνο με τον πρώτο), μία πολύ πίσω μας (Απόλλων, που στο Ηράκλειο πήρε το μοναδικό του βαθμό) και δύο στους 4 βαθμούς (ΑΕΛ και Λαμία, με τις οποίες πήραμε δύο Χ εκτός, παίζοντας δυνατά, αμυντικά και μέτρια). Είμαστε δηλαδή στα δύσκολα, αλλά δεν έχει χαθεί κάτι ώστε να μασήσουμε σε καταστροφολογία και εσωστρέφεια..
Τι μας μένει ως τον πρώτο γύρο και το Γενάρη όπου μπορούν να υπάρξουν προσθήκες; Άρης, ΠΑΟ, Ατρόμητος εντός, ΠΑΣ και Τρίπολη εκτός. Πάμε λοιπόν να πάρουμε ό,τι μπορούμε ως τότε. Βλέποντάς το σαν ένα παρόμοιο project, ίδιας λογικής με του Οκτωβρίου, το οποίο δεν πήγε και άσχημα (νίκη εντός με Ολυμπιακό και 2 ισοπαλίες εκτός σε Λάρισα και Λαμία).
Είχα γράψει λοιπόν τότε, ότι αυτό που μπορεί να γίνει είναι να ετοιμαστεί μία ομάδα, με 14-15 παίκτες κορμό, που θα παίξει τα επόμενα ματς, με ένα συγκεκριμένο σταθερό σχήμα και στυλ παιχνιδιού, δουλεύοντας επιμέρους κομμάτια (στημένες φάσεις, transition, τοποθετήσεις, μεταβιβάσεις). Μία ομάδα που θα παίζει για το εκτός έδρας αποτέλεσμα, εντός και εκτός. Σφιχτή, χωρίς φτηνά λάθη και κίνδυνος - θάνατος στην κόντρα και στους κενούς χώρους. Που δε θα τρώει γκολ στα στημένα στην άμυνά της και που θα βγάλει κομπίνες στα στημένα που θα κερδίσει. Και φυσικά δε θα είναι σοφτ, αλλά θα γυαλίζει το μάτι της.
Δεν τα είδαμε όλα αυτά τον Οκτώβριο, αλλά ένα μεγάλο μέρος τους έγινε. Ας πάμε λοιπόν έτσι και μέχρι τα Χριστούγεννα.
Για να εξηγηθούμε, είναι πολύ πιθανό να μη δούμε ωραία μπάλα. Είναι επίσης πολύ πιθανό τα ματς μας να είναι αντιεμπορικά και βαρετά. Κατά πάσα πιθανότητα, θα χρειαστεί να δούμε σχηματισμούς και πρόσωπα που σε πολλούς δεν αρέσουν (πχ, δίδυμο τύπου Παπάζογλου - Νάστος στα αμυντικά χαφ), αλλά εξασφαλίζουν την εικόνα μίας σφιχτής ομάδας, που δε θα τρώει γκολ. Πριν το ματς με το Λεβαδειακό αυτό περίμενα ότι θα βλέπαμε από τον Παπαδόπουλο. Δεν το είδαμε γιατί επέλεξε κάτι που, ας μην κοροϊδευόμαστε, έμοιαζε περισσότερο με αυτό που έγραφαν διάφοροι προπονητές πληκτρολογίου και σαλονιού. Αν καταλογίζω κάτι στον Παπαδόπουλο προσωπικά, είναι ότι έβαλε παύση στο πλάνο του (που ναι, γκέλαρε με τον Απόλλωνα) για να ξανακάνει μία δοκιμή. Ας αφήσουμε τις δοκιμές, πάμε όπως ήμασταν τον Οκτώβριο, όπως μας είχε στήσει δηλαδή ο προπονητής και πήραμε 6 από τους 7 βαθμούς μας.
Το πρόγραμμα συνηγορεί. Εντός, αντίπαλοι οι υπόλοιποι 3 από τους 6 πρώτους. Άρα δεν είναι καθόλου ντροπή να τους παίξεις περίπου όπως τον Ολυμπιακό. Κλειστά, να τους δώσεις χώρο και να ψάξεις την κόντρα. Αντίθετα, ειδικά σε ΠΑΟ και Ατρόμητο αν αποφασίσεις να πάρεις μέτρα και να ανέβεις ψηλά, είναι πιθανό να την πατήσεις άσχημα πίσω. Εκτός, δύο ματς με ομάδες κοντά σου στη βαθμολογία. Θεωρεί κανείς κακό αποτέλεσμα το να μη χάσεις; Προφανώς και όχι. Το να κερδίσεις ειδικά μέσα στον ΠΑΣ, θα είναι φυσικά σπουδαίο.
Θα μου πείτε, αυτό τον ΟΦΗ ονειρεύεσαι; Προφανώς όχι. Είμαι βέβαιος ότι ούτε ο Παπαδόπουλος και ο Σαμαράς. Το θέμα είναι ότι με τα υλικά που έχεις και τις συγκεκριμένες συνθήκες, πρέπει να γίνεις κυνικός.
Ο Γενάρης ίσως να φέρει παίκτες με μεγαλύτερη ποιότητα, που να δώσουν τη δυνατότητα να δούμε πιο ωραία πράγματα. Αλλά δε γίνεται να κάτσουμε παθητικά να περιμένουμε ενάμιση μήνα. Ας ξεκινήσουμε βγάζοντας ψυχή και μυαλό.
Αυτά για το αγωνιστικό, όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Θέλω όμως - κόντρα στο δόγμα Σαμαρά ότι μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο - να γράψω δύο σκέψεις για πιο παράπλευρα πράγματα, με στόχο όμως να υπερασπιστώ το δόγμα αυτό ως το τέλος. Ο Γιάννης Σαμαράς εξαρχής μας έκανε σαφές ότι «έτσι θα πάμε όλη τη χρονιά». Ότι ο τρόπος σκέψης της ομάδας αποτελεί κληρονομιά του Ολλανδού και φέρνει το αποτύπωμα τόσο του Γιάννη, όσο και του Γιώργου Σαμαρά και του Πουρσανίδη. Επομένως, το να πυροβολούμε τον Παπαδόπουλο, μοιάζει σα να πυροβολούμε το ίδιο το project.
Δε θα σταθώ στην αδιαμφισβήτητη προσφορά του Παπ. Τον Αύγουστο, στα ζόρια είχα γράψει In Παπ we trust και δεν το αλλάζω έτσι εύκολα. Αυτό δεν το λέει μόνο το συναίσθημα, αλλά και η καθαρά ποδοσφαιρική λογική. Ούτε και θα χρησιμοποιήσω ως επιχείρημα ότι στην αγορά την ελληνική σήμερα, καλύτερο διαθέσιμο προπονητή από τον Παπαδόπουλο δε θα βρεις. Βασικά άντε να υπάρχουν 1-2 από όσους έχουν ομάδα (πχ, Δώνης ή Ουζουνίδης) που να συγκρίνονται μαζί του.
Θα σταθώ όμως στο γεγονός ότι δικαιούται να κριθεί ως προπονητής (γιατί ως το Σεπτέμβριο ήταν κάτι πολύ ευρύτερο), να αφεθεί να δουλέψει απερίσπαστος μία ολόκληρη σαιζόν, κάνοντας τις δικές του επιλογές και όχι μπαλώματα και αλχημείες. Προσωπικά, η μόνη μου ανησυχία είναι ότι δεν είναι ήρεμος και ψύχραιμος και ότι του βγαίνει η πνευματική κόπωση των προηγούμενων μηνών. Είμαι βέβαιος ότι η διοίκηση θα τον βοηθήσει να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί ξανά στο στόχο. Και θα βγάλει την ομάδα από το ζόρι, ώστε από την επόμενη σαιζόν να μη μιλάμε πια για κυνισμό και αποτελεσματικότητα μόνο, αλλά και για πιο δημιουργικά και ωραία πράγματα.
Εμείς που προλάβαμε και ζήσαμε τη μεγάλη εποχή του Γκέραρντ και εκπαιδευτήκαμε στη δική του ποδοσφαιρική σχολή, καλό θα είναι να τα θυμηθούμε, γιατί έχουν περάσει και 18 χρόνια και ίσως θέλει ένα φρεσκάρισμα η μνήμη μας. Και στη συνέχεια, ας κάτσουμε να εξηγήσουμε και στους πιο μικρούς τι ακριβώς πρεσβεύει η σχολή αυτή, ώστε όσα λέει ο Σαμαράς να μην τους φαίνονται Κινέζικά. Και ένα από τα πρώτα είναι ότι τον προπονητή δεν τον θέλουμε στην πρίζα, αλλά ήρεμο να δουλεύει καθημερινά στο ΒΑΚ απερίσπαστος, έχοντας μάθει συνολικά σαν οργανισμός να απορροφούμε κραδασμούς στις ήττες και να πανηγυρίζουμε - χωρίς να χάνουμε την μπάλα - στις νίκες.
Επειδή λοιπόν το project αυτό το περιμέναμε χρόνια, πρότασή μου είναι να το στηρίξουμε, παίζοντας με τους δικούς του κανόνες. Και οι κανόνες λένε ότι δε μιλάμε για διαιτησία, δεν κραυγάζουμε, δεν εκνευριζόμαστε και δεν αντιμετωπίζουμε τον προπονητή σαν εύκολο θύμα. Παπαδόπουλος, λοιπόν, και ξερό ψωμί!
