Για ακόμα μία φορά, η Εθνική Ελλάδας μπαίνει σε ένα προκριματικό γύρο για μεγάλη διοργάνωση και πολύ γρήγορα βγαίνει εκτός μάχης. Κυρίως όμως, για ακόμα μία φορά παίζει ένα ποδόσφαιρο, που κανείς δε θέλει να βλέπει. Οι περισσότεροι που βλέπουμε τα παιχνίδια της, αλλά και των Κ ομάδων της, το κάνουμε από διαστροφή, όχι επειδή το απολαμβάνουμε.
Περιληπτικά, από το Σάντος και μετά, η Εθνική δεν είναι ανταγωνιστική. Θα βάλω έναν αστερίσκο για την ομάδα του Σκίμπε, που αποκλείστηκε από το προηγούμενο Μουντιάλ του 2018 από το Βέλγιο και την Κροατία. Δύο ομάδες που έφτασαν στην 4αδα. Όχι ότι τότε έπαιξε κάποιο σπουδαίο ποδόσφαιρο, αλλά τουλάχιστον κόντραρε, σε μία αναλαμπή μερικών μηνών.
Τι φταίει λοιπόν; Είναι κακοί οι προπονητές; Άχρηστος ο Φαν Σχιπ. Άχρηστος ο Αναστασιάδης. Άχρηστοι κι ο Ρανιέρι κι ο Σκίμπε; Δε νομίζω.
Είναι κακή η ΕΠΟ; Ναι, σε πολλά είναι. Αλλά πότε δεν ήταν; Φταίει κι αυτό. Αλλά δε φταίει μόνο αυτό. Και το βασικό της πρόβλημα δεν είναι ότι δε διαλέγει καλούς προπονητές, ούτε ότι ταξιδεύουν με το τσάρτερ. Αλλού είναι η ρίζα της δικής της ευθύνης.
Τα πράγματα στο μυαλό μου είναι απλά. Η Εθνική για 10 περίπου χρόνια (2004-2014), ήταν πολύ καλύτερη από το πραγματικό ελληνικό ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρό μας, μάλιστα, εκείνη τη δεκαετία ήταν καλύτερο από ό,τι είναι σήμερα. Η σημερινή Εθνική είναι απλά στο ίδιο επίπεδο με το ποδόσφαιρό μας. Αυτό παράγουμε, αυτό βλέπουμε, αυτό αξίζουμε. Τόσο απλά.
Θα μου πει κάποιος, πως τώρα έχουμε διεθνείς σε πολλές ευρωπαϊκές ομάδες. Ισχύει. Αλλά ποια χώρα δεν έχει; Και οι παίκτες του Κοσόβου, σε ένα ποσοστό πάνω από 70%, παίζουν έξω από τη χώρα τους. Αρκεί αυτό; Προφανώς δεν αρκεί.
Παράγεις ποδόσφαιρο; Όχι, δεν παράγεις. Παριστάνεις ότι παράγεις. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις πορείες των ομάδων ελπίδων, νέων κλπ, θα καταλάβει. Κυρίως αν κάτσει να δει παιχνίδια τους. Ειδικά η προηγούμενη Κ21, ο προθάλαμος τάχα της Εθνικής, του Γκούμα είχε μία εικόνα καταθλιπτική, που σε έκανε να απορείς αν τα παιδιά στην Ελλάδα μαθαίνουν κάτι άλλο, πέρα από την πάσα προς τα πίσω και να μαρκάρουν από το κέντρο και κάτω. Προσωπικές ενέργειες, σουτ, κάθετο παιχνίδι, πρωτοβουλία, πρεσάρισμα, αποτελούσαν είδος προς εξαφάνιση. Η νέα Κ21 του Σίμου προσπαθεί να διαφοροποιηθεί, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο, όταν τα παιδιά διαποτίζονται από 10 χρονών με τη νοοτροπία αυτή.
Έχεις ταυτότητα ποδοσφαιρική σαν χώρα; Έχεις, μόνο που τα βασικά της χαρακτηριστικά είναι η μιζέρια, η γκρίνια, η σκοπιμότητα, ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα και ο πλάγιος δρόμος. Σε αυτά τα χαρακτηριστικά μάλιστα, επέλεξε ξαφνικά να βασιστεί όταν μπήκαμε στα προκριματικά για το Κατάρ ο Φαν Σχιπ, σταματώντας την όποια προσπάθεια έκανε για ένα κανονικό ποδόσφαιρο. Και πήρε αυτό που άξιζε. Δε πας ποτέ μακριά, κόβοντας δρόμο ή κλέβοντας αποτελέσματα.
Μία φάση που αντικατοπτρίζει όσα προαναφέρω, είναι εκείνη του γκολ του Κοσόβου. Η Εθνική αμύνεται μαζικά, με 8 παίκτες μέσα και λίγο έξω από την περιοχή κι όμως βρίσκεται ανοργάνωτη. Δέχεται το γκολ κι ο εμπειρότερος όλων Τζαβέλας, παριστάνει ότι του έγινε φάουλ και πάει σφαίρα πάνω στο διαιτητή να γκρινιάξει. Ένας ποδοσφαιριστής με θητεία και στο εξωτερικό. Πιθανότατα η συγκεκριμένη φάση θα μπορούσε να συζητηθεί σοβαρά ως αμφισβητούμενη μόνο στην Ελλάδα. Πουθενά αλλού. Κι έτσι να καλύπταμε, για μία ακόμα εβδομάδα, την ανεπάρκειά μας κάτω από το χαλί.
Ας μην το κουράζουμε. Δε μας φταίνε οι προπονητές για τα χάλια μας. Κάνουν κι εκείνοι λάθη. Αλλά δεν οφείλεται εκεί η κατατρακύλα και η συνεχιζόμενη παρακμή μας. Οφείλεται στον τρόπο που βλέπουμε το ποδόσφαιρο, αγαπώντας το αποτέλεσμα κι όχι το σπορ. Οφείλεται στη νοοτροπία μας, που επιδιώκει το καλύτερο με το μικρότερο δυνατό κόπο. Οφείλεται στην υπομονή κι επιμονή, που δε διαθέτουμε σε κανένα επίπεδο. Οφείλεται στο ότι το ποδόσφαιρο έχει γίνει εργαλείο μερικών «επιχειρηματιών», που μέσα από αυτό επιδιώκουν να ξεπλύνουν, να εκτονωθούν, να αποκτήσουν οπαδική ασπίδα για διάφορα άλλα θέματα ή ακόμα και να κάνουν το κομμάτι τους. Οφείλεται στο έλλειμα παιδείας που συνολικά διαπιστώνεται στη χώρα, που προφανώς υπάρχει, έντονο και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο.
Όσο έγραφα τα παραπάνω, έμαθα την είδηση της παραίτησης του Ζαγοράκη από την ΕΠΟ. Ελπίζω να εξηγήσει πολύ αναλυτικά τους λόγους που αποφάσισε πως δε μπορεί να κάνει όσα επιθυμεί για το ποδόσφαιρο. Ανίδεο ή χθεσινό δεν τον λες. Ήξερε που μπήκε. Για να αποχωρεί σαν κυνηγημένος σε χρόνο dt, μάλλον τα βρήκε ακόμα πιο απελπιστικά από ότι περίμενε. Τουλάχιστον ας τολμήσει να περιγράψει με ξεκάθαρο τρόπο το πρόβλημα. Πιάνοντάς το από τη ρίζα του.
Περιληπτικά, από το Σάντος και μετά, η Εθνική δεν είναι ανταγωνιστική. Θα βάλω έναν αστερίσκο για την ομάδα του Σκίμπε, που αποκλείστηκε από το προηγούμενο Μουντιάλ του 2018 από το Βέλγιο και την Κροατία. Δύο ομάδες που έφτασαν στην 4αδα. Όχι ότι τότε έπαιξε κάποιο σπουδαίο ποδόσφαιρο, αλλά τουλάχιστον κόντραρε, σε μία αναλαμπή μερικών μηνών.
Τι φταίει λοιπόν; Είναι κακοί οι προπονητές; Άχρηστος ο Φαν Σχιπ. Άχρηστος ο Αναστασιάδης. Άχρηστοι κι ο Ρανιέρι κι ο Σκίμπε; Δε νομίζω.
Είναι κακή η ΕΠΟ; Ναι, σε πολλά είναι. Αλλά πότε δεν ήταν; Φταίει κι αυτό. Αλλά δε φταίει μόνο αυτό. Και το βασικό της πρόβλημα δεν είναι ότι δε διαλέγει καλούς προπονητές, ούτε ότι ταξιδεύουν με το τσάρτερ. Αλλού είναι η ρίζα της δικής της ευθύνης.
Τα πράγματα στο μυαλό μου είναι απλά. Η Εθνική για 10 περίπου χρόνια (2004-2014), ήταν πολύ καλύτερη από το πραγματικό ελληνικό ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρό μας, μάλιστα, εκείνη τη δεκαετία ήταν καλύτερο από ό,τι είναι σήμερα. Η σημερινή Εθνική είναι απλά στο ίδιο επίπεδο με το ποδόσφαιρό μας. Αυτό παράγουμε, αυτό βλέπουμε, αυτό αξίζουμε. Τόσο απλά.
Θα μου πει κάποιος, πως τώρα έχουμε διεθνείς σε πολλές ευρωπαϊκές ομάδες. Ισχύει. Αλλά ποια χώρα δεν έχει; Και οι παίκτες του Κοσόβου, σε ένα ποσοστό πάνω από 70%, παίζουν έξω από τη χώρα τους. Αρκεί αυτό; Προφανώς δεν αρκεί.
Παράγεις ποδόσφαιρο; Όχι, δεν παράγεις. Παριστάνεις ότι παράγεις. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις πορείες των ομάδων ελπίδων, νέων κλπ, θα καταλάβει. Κυρίως αν κάτσει να δει παιχνίδια τους. Ειδικά η προηγούμενη Κ21, ο προθάλαμος τάχα της Εθνικής, του Γκούμα είχε μία εικόνα καταθλιπτική, που σε έκανε να απορείς αν τα παιδιά στην Ελλάδα μαθαίνουν κάτι άλλο, πέρα από την πάσα προς τα πίσω και να μαρκάρουν από το κέντρο και κάτω. Προσωπικές ενέργειες, σουτ, κάθετο παιχνίδι, πρωτοβουλία, πρεσάρισμα, αποτελούσαν είδος προς εξαφάνιση. Η νέα Κ21 του Σίμου προσπαθεί να διαφοροποιηθεί, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο, όταν τα παιδιά διαποτίζονται από 10 χρονών με τη νοοτροπία αυτή.
Έχεις ταυτότητα ποδοσφαιρική σαν χώρα; Έχεις, μόνο που τα βασικά της χαρακτηριστικά είναι η μιζέρια, η γκρίνια, η σκοπιμότητα, ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα και ο πλάγιος δρόμος. Σε αυτά τα χαρακτηριστικά μάλιστα, επέλεξε ξαφνικά να βασιστεί όταν μπήκαμε στα προκριματικά για το Κατάρ ο Φαν Σχιπ, σταματώντας την όποια προσπάθεια έκανε για ένα κανονικό ποδόσφαιρο. Και πήρε αυτό που άξιζε. Δε πας ποτέ μακριά, κόβοντας δρόμο ή κλέβοντας αποτελέσματα.
Μία φάση που αντικατοπτρίζει όσα προαναφέρω, είναι εκείνη του γκολ του Κοσόβου. Η Εθνική αμύνεται μαζικά, με 8 παίκτες μέσα και λίγο έξω από την περιοχή κι όμως βρίσκεται ανοργάνωτη. Δέχεται το γκολ κι ο εμπειρότερος όλων Τζαβέλας, παριστάνει ότι του έγινε φάουλ και πάει σφαίρα πάνω στο διαιτητή να γκρινιάξει. Ένας ποδοσφαιριστής με θητεία και στο εξωτερικό. Πιθανότατα η συγκεκριμένη φάση θα μπορούσε να συζητηθεί σοβαρά ως αμφισβητούμενη μόνο στην Ελλάδα. Πουθενά αλλού. Κι έτσι να καλύπταμε, για μία ακόμα εβδομάδα, την ανεπάρκειά μας κάτω από το χαλί.
Ας μην το κουράζουμε. Δε μας φταίνε οι προπονητές για τα χάλια μας. Κάνουν κι εκείνοι λάθη. Αλλά δεν οφείλεται εκεί η κατατρακύλα και η συνεχιζόμενη παρακμή μας. Οφείλεται στον τρόπο που βλέπουμε το ποδόσφαιρο, αγαπώντας το αποτέλεσμα κι όχι το σπορ. Οφείλεται στη νοοτροπία μας, που επιδιώκει το καλύτερο με το μικρότερο δυνατό κόπο. Οφείλεται στην υπομονή κι επιμονή, που δε διαθέτουμε σε κανένα επίπεδο. Οφείλεται στο ότι το ποδόσφαιρο έχει γίνει εργαλείο μερικών «επιχειρηματιών», που μέσα από αυτό επιδιώκουν να ξεπλύνουν, να εκτονωθούν, να αποκτήσουν οπαδική ασπίδα για διάφορα άλλα θέματα ή ακόμα και να κάνουν το κομμάτι τους. Οφείλεται στο έλλειμα παιδείας που συνολικά διαπιστώνεται στη χώρα, που προφανώς υπάρχει, έντονο και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο.
Όσο έγραφα τα παραπάνω, έμαθα την είδηση της παραίτησης του Ζαγοράκη από την ΕΠΟ. Ελπίζω να εξηγήσει πολύ αναλυτικά τους λόγους που αποφάσισε πως δε μπορεί να κάνει όσα επιθυμεί για το ποδόσφαιρο. Ανίδεο ή χθεσινό δεν τον λες. Ήξερε που μπήκε. Για να αποχωρεί σαν κυνηγημένος σε χρόνο dt, μάλλον τα βρήκε ακόμα πιο απελπιστικά από ότι περίμενε. Τουλάχιστον ας τολμήσει να περιγράψει με ξεκάθαρο τρόπο το πρόβλημα. Πιάνοντάς το από τη ρίζα του.
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr