Διανύουμε εβδομάδα εθνικών ομάδων, τόσο σε επίπεδο Ανδρών, όσο και σε επίπεδο Κ21. Αν κανείς είχε το κέφι και την αντοχή να δει τα ματς Σλοβενία - Ελλάδα, αλλά και το Κροατία - Ελλάδα των μικρών, σε ένα συμπέρασμα καταλήγει. Μεσοεπιθετικά η χώρα έχει σοβαρότατη λειψανδρία.
Καμιά φορά αυτό οφείλεται και στην τύχη, κάποια φουρνιά να είναι λιγότερο προικισμένη, ας πούμε. Εδώ όμως βλέπουμε ένα φαινόμενο που έχει σταθεροποιηθεί. Γιατί και η Ανδρών, που έχει σχετικά χαμηλό μέσο όρο ηλικίας και η ομάδα που έρχεται από πίσω, έχουν κοινά προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι η παραγωγή μας σε υψηλό επίπεδο, εξαντλείται σε μπακ, στόπερ, τερματοφύλακες και στο τσακίρ κέφι, κανένα αμυντικό χαφ (κι αυτό παλιάς κοπής).
Από τη μέση και μπροστά, τι έχει όμως η χώρα μας;
Μεσοεπιθετικούς ποδοσφαιριστές, που δεν έχουν μάθει να αμύνονται πολύ ψηλά, πιεστικά και διεκδικητικά. Που ξέρουν κυρίως να δίνουν μέτρα και να περιμένουν.
Μεσοεπιθετικούς ποδοσφαιριστές, που διστάζουν να πάνε στο 1 εναντίον 1 κι όταν πάνε, πλην λίγων εξαιρέσεων, δεν εντυπωσιάζουν.
Μεσοεπιθετικούς ποδοσφαιριστές, που όταν η ομάδα επιτίθεται μένουν στατικοί, δεν αναζητούν με επιμονή και διαρκή κίνηση τoν κενό χώρο ή την κατάλληλη θέση, για να χτιστεί σωστά η επίθεση.
Για να μη συνεχίζω για ώρα τη λίστα, βλέπουμε μεσοεπιθετικούς ποδοσφαιριστές διστακτικούς, που τους λείπει η ποδοσφαιρική και τακτική ευφυΐα, αλλά και η φαντασία. Που ως κύρια εξειδίκευση έχουν το αποτέλεσμα, όχι όμως αναζητώντας το, παίζοντας και δημιουργώντας, αλλά με ένα είδους κλεφτοπόλεμο. Δε χρειάζεται να πω, πώς έχει προκύψει αυτό. Εδώ και χρόνια, αυτό διδάσκει το ελληνικό ποδόσφαιρο, τόσο στη Super League, όσο - δυστυχώς - και στις Ακαδημίες.
Έχω την ευκαιρία, εδώ και μερικά χρόνια, να βλέπω από κάτω προς το πάνω το παραγωγικό μοντέλο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από τις Κ6 και ανεβαίνοντας. Εκεί συναντά κανείς πολλούς προπονητές με καλές ιδέες, φρεσκάδα και σύγχρονη οπτική, που όσο ανεβαίνουν οι ηλικίες, τόσο τους καταπίνει η συνήθεια του ποδοσφαίρου μας, που λέγεται «εμμονή στο αποτέλεσμα».
Το έχω ξαναγράψει, στην Ελλάδα δεν κοιτάμε το παιχνίδι, αλλά πρώτα το αποτέλεσμα. Είμαστε πρόθυμοι για εκπτώσεις, σε αρκετά ποδοσφαιρικά θέματα, προκειμένου να έρθει. Αντιθέτως, εκπτώσεις στα αποτελέσματα, δε δεχόμαστε.
Κάπως έτσι, δημιουργούμε νέες γενιές ποδοσφαιριστών (είτε επαγγελματιών, είτε απλά παιδιών με ποδοσφαιρική παιδεία), προσανατολισμένα μόνο στη νίκη. Παιδιά χωρίς χαρά για το παιχνίδι. Παιδιά που από νωρίς έχουμε ευνουχίσει τη φαντασία τους. Παιδιά που εκπαιδεύονται να παίρνουν τον εύκολο δρόμο μέσα στο γήπεδο. Παιδιά που δεν εμβαθύνουν, δεν οξύνουν την αντίληψη και την πνευματική τους επάρκεια.
Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, από πολύ νωρίς, δε μπαίνουν για να παίξουν, αλλά μόνο για να κερδίσουν. Προφανώς και δε φταίνε τα παιδιά. Με όποιο δάσκαλο καθίσει κανείς, αυτά μαθαίνει. Το φαινόμενο δε αυτό, δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά μία ευρύτερη οπτική για τη ζωή.
Η αλάνα, που έβγαζε κάποτε και παιδιά εκτός της πεπατημένης των ακαδημιών, δεν υπάρχει πια. Πλέον όλα τα παιδιά μαθαίνουν ποδόσφαιρο στις Ακαδημίες, μικρές ή μεγαλύτερες. Επομένως, είναι καθαρά θέμα διαδικασίας το τι θα μάθουν και ποιο παραγωγικό μοντέλο θα ακολουθήσει η χώρα. Κάθε ομάδα (μικρή ή μεγάλη), έχει το μερίδιο ευθύνης της. Ο ΟΦΗ, ευτυχώς, έχει την τύχη να έχει ανθρώπους που σκέφτονται διαφορετικά. Ο κανόνας όμως μένει ίδιος.
Στην προσπάθεια αλλαγής του μοντέλου, μπορούν να συμβάλλουν και οι γονείς, αλλά και οι φίλαθλοι. Αν αρχίσουν να ασχολούνται λιγότερο με το αποτέλεσμα και περισσότερο με το παιχνίδι, σε κάθε επίπεδο. Ξέρω ότι ζητάω πολλά, αλλά πάντα θέλω να ελπίζω.
