Ο ΟΦΗ έκανε αρχή στο 2021, σε ένα ματς που έμοιαζε συνέχεια του περσινού ματς στο ίδιο γήπεδο. Βαρύ τερέν, πολύ νερό και αναγκαία προσαρμογή σε ιδιάζουσες συνθήκες.
Παρόλα αυτά, το έφερε στα μέτρα του, κυριάρχησε, για 80’ είχε τον έλεγχο και τελικά… έχασε! Με λάθη καρμπόν και αδυναμίες που επαναλαμβάνονται.
1ο ημίχρονο - Κυρίαρχος στη μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά σπάταλος
Με μίνι - εκπλήξεις ως προς τα πρόσωπα, άρχισε το ματς ο Δέλλας, επιλέγοντας 2 Λάτιν, επιθετικογενή, αλλά άπειρα πλάγια μπακ, αντί των πιο αμυντικογενών, αλλά πιο έμπειρων Τζανακάκη Βάντερσον, σε μία προσπάθεια να κάνει την ομάδα του πιο δημιουργική. Πάντως, στη θέση του απόντα Ντάλσιο, δεν επέλεξε τον πιο επιθετικό Ντουάρτε, αλλά ένα ακόμα καθαρό αμυντικό χαφ (Ταχάρ), κοιτώντας να βελτιώσει και το transition της ομάδας του. Το σχήμα πάντως παρέμεινε 4-2-3-1.
Από την άλλη ο ΟΦΗ, πιθανόν προσαρμοζόμενος και στις καιρικές συνθήκες, επέλεξε το 5-4-1, με ρόμβο στα χαφ. Ο Σίμος φρόντισε να δώσει ύψος και δύναμη στην ομάδα, γνωρίζοντας πως σε τέτοιο αγωνιστικό χώρο, είναι ακόμα πιο σημαντικά στοιχεία.
Ενώ λοιπόν θεωρητικά ο Παναιτωλικός έμπαινε στο ματς με πιο επιθετικό σχήμα κι ο ΟΦΗ με ένα πιο σφιχτό, στην πραγματικότητα και κυρίως το πρώτο μισάωρο, ο ΟΦΗ κυριάρχησε. Κράτησε τη μπάλα, έπαιξε σωστά, είχε τις γραμμές του κοντά και κοντρόλαρε ρυθμό και κινήσεις. Όταν μάλιστα επέλεξε να ανεβάσει το τέμπο, πιέζοντας ψηλά και αναζητώντας ανακτήσεις των επιθέσεων, έφτιαξε κι αρκετές φάσεις.
Γνωρίζαμε πως ο Παναιτωλικός μοιάζει πιο εύκολο να χτυπηθεί στον άξονα, με κάθετο παιχνίδι και το είδαμε. Όταν ο ΟΦΗ έπαιξε κάθετα, βρήκε προϋποθέσεις. Που όμως δεν τέλειωσε καλά στις περισσότερες φορές ή και σε κάποιες ήταν λίγο άτυχος (όπως του Κοροβέση). Σε γενικές γραμμές, ως το 30-35’ ο ΟΦΗ κυριαρχούσε, απειλούσε ανά διαστήματα και δε δεχόταν φάσεις.
Από ένα σημείο του παιχνιδιού, που ο Παναιτωλικός κατάφερε να απομονώσει τον Νέιρα, αλλά και να βρει μερικές στατικές φάσεις (που τις περισσότερες μπορούσε να τις αποφύγει, πάντως, ο ΟΦΗ), ισορροπώντας κάπως το παιχνίδι και βελτιώνοντας ελαφρά την κατοχή της μπάλας.
Σε κάθε περίπτωση, σε όλο το 1ο μέρος ο ΟΦΗ έπαιξε σωστά, κάτι που το αναζητά σε όλη τη σαιζόν. Με ισορροπία και μέθοδο. Ξεκίνησε επίσης καλύτερα από ό,τι μας είχε συνηθίσει. Φυσικά, δεν τα έκανε όλα σωστά, του έλειπαν τα καλά τελειώματα, ενώ είχε κάποια νεκρά διαστήματα, απόρροια δικών του λαθών (σε πάσες και στην ευκολία που έδωσε στατικές φάσεις). Επιπλέον, δεν είχε συνέπεια και επιμονή στο πρεσάρισμά του, κοντά στην αντίπαλη περιοχή.
2ο ημίχρονο - Όχι μόνο δεν τέλειωσε το ματς, το έκανε και δώρο στον αντίπαλο
Το 2ο ημίχρονο άρχισε ανάποδα. Ο ΟΦΗ θυμήθηκε τα μουδιασμένα ξεκινήματά του στα ημίχρονα κι έδωσε μέτρα και προϋποθέσεις στον Παναιτωλικό, να φτάσει στην περιοχή του. Δυσκολευόταν να ξαναπάρει την κατοχή της μπάλας, έχοντας απέναντί του μία ομάδα που είχε μπει δυναμικά, όπως όφειλε, αν ήθελε να κερδίσει το ματς.
Αυτό όμως κράτησε μόλις 8-10’, ο ΟΦΗ γρήγορα συνήλθε, σοβαρεύτηκε και με μία συνεργασία "α λα ΟΦΗ 2019-20", με 3-4 γρήγορες πάσες και 5 παίκτες μέσα στην περιοχή, βρήκε το γκολ που δικαιούταν από το 1ο ημίχρονο. Και λίγο αργότερα γλύτωσε την ισοφάριση, με την απόκρουση του πέναλτι από το Σωτηρίου, σε μία φάση που δεν προήλθε από συντονισμένη πίεση του Παναιτωλικού. Δεν επέτρεψε δε να βρει φάσεις ο αντιπάλός του, ούτε και στα αμέσως επόμενα λεπτά, όταν ο Παναιτωλικός πήρε πάλι μπάλα κι άρχισε να χτίζει ξανά επιθέσεις, όπως στο ξεκίνημα του ημιχρόνου.
Ο Δέλλας προσπάθησε με τις αλλαγές του (κυρίως τον Ματσόλα) να κάνει την ομάδα του πιο επιθετική, χωρίς όμως να παίρνει μεγάλα ρίσκα και να αλλάζει το σχήμα του. Όμως, εμφανώς από την ομάδα του Αγρινίου έλειπε το καθαρό μυαλό. Όσο κυλούσε το ματς, οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές του Παναιτωλικού μεγάλωναν κι ο ΟΦΗ είχε τη δυνατότητα να κυκλοφορήσει τη μπάλα και να ψάξει ευκαιρίες στο transition και στα μεσοδιαστήματα. Αλλά, για ακόμα μία αγωνιστική, ήταν ανώριμος και σπάταλος.
Δεν τελείωσε το ματς και το πλήρωσε. Πολύ ακριβά! Με ένα από τα black out, που τα έχουμε ξαναδεί, δέχτηκε 2 γκολ αστεία γι’ αυτό το επίπεδο και έχασε ένα δικό του ματς. Κι αν το 1ο είναι μία φάση που αφορά προσωπικό λάθος και μεγάλη τύχη, η 2η είναι μία φάση που βλέπουμε συνέχεια. Αρκετοί παίκτες μέσα στην περιοχή, όλοι σχεδόν λάθος τοποθετημένοι και όλοι σχεδόν αδρανείς. Χαμένη πρώτη κεφαλιά, 1 στόπερ με 2 αντιπάλους, μπακ που απουσιάζουν και κακή αντίδραση του τερματοφύλακα. Στο ίδιο έργο θεατές, δηλαδή. Σε βαθμό κουραστικό πια.
Το ακόμα πιο βαρύ, βέβαια, για τον ΟΦΗ, είναι πως έχασε τελικά, παρότι είχε (ξανά) ευκαιρίες να σκοράρει μετά το 2-1, τις οποίες συνέχισε να σπαταλά.
Το ρεζουμέ
Είναι μεγάλη πληγή για μία ομάδα, να μη μπορεί να κερδίσει, ή έστω να μη χάσει, δικά της ματς. Όταν για 80’ κυριαρχείς και ελέγχεις απόλυτα ένα ματς και τελικά χάνεις, από μία ομάδα μάλιστα που μέχρι σήμερα δεν είχε βρει γκολ στη ροή των ματς του, έχεις κάνει μία μεγάλη γκέλα. Με βαθμολογική, αλλά και ψυχολογική επιβάρυνση, σε μία περίοδο που θα παίζει κάθε 3-4 μέρες.
Δε ξέρω αν θα βρει ξανά σύντομα ο ΟΦΗ, ένα τόσο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του παιχνίδι, όπως αυτό. Ο Σίμος στις δηλώσεις του στη Nova, αυτή τη φορά νομίζω ερμήνευσε σωστά την αιτία της ήττας. Ανωριμότητα, σπατάλη φάσεων και φτηνά λάθη. Το ερώτημα είναι βέβαια, πώς θα τα φτιάξει αυτά η ομάδα. Και πόσο γρήγορα.
Η ακτινογραφία των παικτών
Σωτηρίου: Είχε δυσκολίες με τα πόδια, βγάζει το πέναλτι, αλλά έχει ευθύνη και στα 2 γκολ.
Ουές: Πολλά τρεξίματα, αρκετά ανεβάσματα, αλλά λίγη ουσία επιθετικά.
Κοροβέσης: Καλό ματς, δεν είχε προβλήματα αμυντικά. Επιθετικά, δεν ανέβηκε πολλές φορές, αλλά όταν το έκανε, βοήθησε.
Σελίμοβιτς: Ενώ με τη μπάλα είναι καλός, έχει εμπλοκή και στο 2ο γκολ και στο πέναλτι.
Διαμαντής: Δεν είχε μεγάλα προβλήματα, ήταν καλός με τη μπάλα στα πόδια, αλλά κι εκείνος, όπως όλη η αμυντική 5αδα, δεν αντιδρά καλά στο 2-1.
Βούρος: Κέρδισε τις περισσότερες μονομαχίες, ήταν παρεμβατικός, ήταν δυναμικός, αλλά μένει μακριά στη φάση του 2-1.
Μεγιάδο: Σε γενικές γραμμές κάνει καλό ματς, με εξαίρεση 1-2 μικρά λάθη, βοηθά πολύ στο να παίξει ο ΟΦΗ σωστά.
Στάικος: Ίσως το καλύτερό του ματς με τον ΟΦΗ, σίγουρα το καλύτερο φετινό του. Τρέχει πολύ, μαρκάρει, βοηθά στην καλή κυκλοφορία της μπάλας.
Νέιρα: Παρότι από το 30’ κι έπειτα, ο Παναιτωλικός με τις προσαρμογές που έκανε, τον απομόνωσε σχετικά, όποτε πήρε μπάλα έδειξε πως μάλλον είναι ο μοναδικός που μπορεί να παίξει κάθετα. Βγάζει 2 φορές τετ α τετ τον Σαρδινέρο. Δυστυχώς, θα λείπει στο επόμενο ματς, που πια είναι must win.
Στάρζεον: Δίνει μάχες, κρατάει μπάλα, προσπαθεί, όμως του έλειψε η ουσία και το γκολ, όταν είχε τις ευκαιρίες.
Σαρδινέρο: Δεν είναι φορ, όσο κι αν λόγω της οξυδέρκειας και της εξυπνάδας του μπορεί να κάνει κινήσεις και να βρίσκει ευκαιρίες. Χάνει 2 τετ α τετ, που στοίχισαν.
Λυμπεράκης: Μπήκε προφανώς για να δώσει φρεσκάδα. Επιθετικά, δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο, αμυντικά, δίνει το περιθώριο στον Μανθάτη να δοκιμάσει αυτό, που με πολλή τύχη κατέληξε σε γκολ, ενώ και στο 2-1 μένει μακριά από τη φάση.
Γκαργκαλατζίδης και Τσιλιανίδης (σιδερένιος) μπήκαν στις καθυστερήσεις.
Υ.Γ: Μπράβο στον Παναιτωλικό για τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου του.
