Ο πήχης των προσδοκιών από το συγκεκριμένο παιχνίδι, η αλήθεια είναι ότι ήταν χαμηλά. Η εικόνα του ΟΦΗ το τελευταίο διάστημα άλλωστε, δε δίνει δικαιώματα για πολλές ελπίδες... Σε γενικές γραμμές όμως, ο ΟΦΗ διαχειρίστηκε το ματς καλύτερα από όσο οι περισσότεροι περιμέναμε. Δε στάθηκε όμως δυνατό, να περιορίσει σε τέτοιο βαθμό τις (χτυπητές) αδυναμίες του, ώστε να βάλει πραγματικά δύσκολα στον αντίπαλό του. 

Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες

Με το δίδυμο Λαμπρόπουλος - Μπρεσάν στα στόπερ, απόντος του Βούρου και με τους Μπάκου κι Αμπάντα να παίζουν ως εξτρέμ, ξεκίνησε το παιχνίδι ο ΟΦΗ. Με γενική ιδέα, να μένει πιο πίσω από ό,τι μας έχει συνηθίσει επί Μελ σε μέτρα στο γήπεδο και να περιμένει αναζητώντας κάποια κόντρα επίθεση, αλλά και με εμφανή οδηγία αν η ΑΕΚ πιέζει το build up, η μπάλα να φεύγει με άμεσο τρόπο και μεγάλες μπαλιές προς την επίθεση. 

Από την άλλη, ο Αλμέιδα λόγω απουσιών, αναγκάστηκε να δώσει για πρώτη φορά θέση βασικού στο Ραντόνια (δεξί μπακ), ενώ επέλεξε το φορμαρισμένο Πόνσε σαν φορ, με Τσούμπερ, Γκατσίνοβιτς και Άμραμπατ να τον πλαισιώνουν λίγο πιο πίσω του. 

1ο ημίχρονο: Φοβικός ΟΦΗ πλήρωσε το πρόβλημά του στο transition 

Συνολικά, το πρώτο ημίχρονο ήταν ένας μονόλογος της ΑΕΚ, όχι όμως στο υψηλό τέμπο που μας έχει συνηθίσει σε πολλά παιχνίδια της. Δεν έβαλε πολύ έντονη πίεση στο αμυντικό τρίτο του ΟΦΗ, ώστε να πάρει τις γνωστές ανακτήσεις που μας έχει συνηθίσει, οι οποίες δημιουργούν και πολλές προϋποθέσεις για ευκαιρίες. Παρόλα αυτά κυριάρχησε, είχε την κατοχή της μπάλας και έψαξε με το γνωστό της στυλ, αλλά σε χαμηλότερο ρυθμό το γκολ. Σε σετ παιχνίδι πρακτικά είχε 2-3 καλές ευκαιρίες, όπου είτε αστόχησε, είτε απέκρουσε ο Σωτηρίου. Δεν είχε - περιέργως - ευκαιρίες στις πολλές στατικές φάσεις που παραχωρούσε με μεγάλη ευκολία ο ΟΦΗ. 

Τελικά το γκολ για την ΑΕΚ ήρθε σε μια κόντρα επίθεση! Στη μοναδική φάση που ο ΟΦΗ προσπάθησε με συνδυαστικό παιχνίδι και αρκετούς παίκτες να επιτεθεί, στη μετάβαση δέχτηκε το γκολ. Κλασσικό σκηνικό της φετινής σαιζόν. Μάλιστα πέρα από το ποδοσφαιρικό πρόβλημα στις μετάβασης φάνηκε και ξανά το πρόβλημα νοοτροπίας. Οι ποδοσφαιριστές έχουν την υποχρέωση να κυνηγάνε τη φάση ως το τέλος (μεσοβδόμαδα έγινε ακριβώς το ίδιο σκηνικό στο 90' κόντρα στον Παναιτωλικό) και να αφήνουν μετά τη φάση να εξεταστεί (όταν και όπως εξεταστεί τελοσπαντων) από το VAR.

Στο διάστημα μετά το 1-0, υπήρχαν καλά και κακά νέα. Τα κακά νέα ήταν ότι ο ΟΦΗ δεν έβγαλε καμία απολύτως αντίδραση και δεν έδειχνε ότι μπορεί να απειλήσει και να ψάξει για την ισοφάριση. Τα καλά νέα είναι ότι τουλάχιστον δεν πελάγωσε εντελώς και απέφυγε να δεχτεί ένα 2ο γκολ πολύ γρήγορα, που θα τον άφηνε οριστικά εκτός ματς (είπαμε ο πήχης είναι χαμηλά).



Λίγο - πολύ, αυτή η εικόνα καταγράφεται κι από τα σταστιστικά του πρώτου 45λεπτου, με τον ΟΦΗ πρακτικά να μην έχει σοβαρές τελικές προς την αντίπαλη εστία και την ΑΕΚ να είναι πιο επιθετική, αλλά όχι καταιγιστική, όπως ήταν για παράδειγμα στο Περιστέρι την προηγούμενη Κυριακή.

2ο ημίχρονο: Βελτιωμένος ο ΟΦΗ, αλλά μόνιμος δωρητής γκολ 

To πρώτο 20λεπτο του 2ου μέρους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τον ΟΦΗ. Όχι γιατί έκανε κάτι τόσο φοβερό, αλλά γιατί σε αντίθεση με την εικόνα του το τελευταίο 3μηνο, αλλά και του φόβου που έβγαζε στο 1ο ημίχρονο, επεδίωξε να βγει πιο ψηλά, να πιέσει, να ψάξει τέλος πάντων τις πιθανότητές του, παίζοντας κι όχι περιμένοντας. Σε γενικές γραμμές, κατάφερε να αλλάξει την εικόνα του ματς σε αυτό το διάστημα, ισορρόπησε, δημιούργησε 1-2 καλές ευκαιρίες και τουλάχιστον έδειξε να έχει σφυγμό. Βοήθησε και η αλλαγή του Αμπάντα με τον Ριέρα, που έδωσε μια καλύτερη δημιουργική σκέψη στα άκρα της επίθεσης.

Όπως όμως έχουμε συνηθίσει, ήρθε μια ακόμα φάση-δώρο στον αντίπαλό του, που έφερε το 2-0 και πρακτικά έκρινε το ματς οριστικά. Όταν καταφέρνεις από δική σου επίθεση να βρίσκεται τετ-α-τετ ο αντίπαλος επιθετικός από διώξιμο του αντίπαλου τερματοφύλακα, είσαι άξιος της μοίρας σου. Όταν αυτό μάλιστα γίνεται, γιατί αδράνησε ο στόπερ, επειδή γκρίνιαζε (!) στους συμπάικτες του, τότε γίνεται κατανοητό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα νοοτροπίας.

Το μόνο ενδιαφέρον από εκεί και πέρα, ήταν το διάστημα 82-92', όπου ο ΟΦΗ έγινε ξανά πιο κινητικός, απέκτησε ταχύτητα στην επίθεσή του και έκανε μια προσπάθεια να βρει ευκαιρίες. Αυτό συνέβη χάρη στο θράσσος των Θεοδοσουλάκη και Αποστολάκη, αλλά και τη διάθεση του Ντίκο. Κυρίως ο Αποστολάκης έδειξε, παίζοντας στον άξονα, πως έχει και την ποιότητα, εκτός από την διάθεση, να βοηθήσει την ομάδα.

Για το τέλος, υπήρχε ένα κερασάκι στην τούρτα του φετινού ρεσιτάλ λαθών, με το Λαμπρόπουλο να κάνει ένα λάθος φτηνό, παιδικό έως και εξοργιστικό, που προσβάλει και την ομάδα και τον εαυτό του.


Η στατιστική καταγραφή φυσικά είναι αδύνατο να αποτυπώσει τόσο το θράσσος των δύο μικρών, όσο βέβαια και το απαράδεκτα λάθη, που διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα.

Το ρεζουμέ: Το πρόβλημα δεν είναι η ήττα, αλλά ο τρόπος που ήρθε ξανά!

Έχω γράψει αρκετές φορές, ότι δεν είναι κακό να γίνονται λάθη, όταν κάποιος προσπαθεί και θέλει να εξελιχθεί. Είναι όμως σοβαρό πρόβλημα, όταν γίνονται μονίμως τα ίδια ακριβώς λάθη, που αφορούν τόσο το τακτικό κομμάτι, όσο και την νοοτροπία (αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα). Αυτά πλήρωσε, για ακόμα μία αγωνιστική ο ΟΦΗ.



Ο ΟΦΗ σε σετ παιχνίδι περιόρισε αρκετά την ΑΕΚ, μια ομάδα εξαιρετική δημιουργικά. Όμως δε μπόρεσε να μηδενίσει το πρόβλημά του στο transition κι αυτό ακριβώς πλήρωσε, αφού βρήκε μια ποιοτική ομάδα που δε συγχώρησε ουσιαστικά κανένα του λάθος. Το θέμα είναι τι μπορεί να κάνει από εδώ και πέρα, με δύο πολύ κρίσιμα ματς να ακολουθούν, τη ρεβάνς του Αγρινίου και το εντός έδρας παιχνίδι με την Κηφισιά. Δύο νίκες μπορούν να φέρουν μια κάποια ηρεμία στην ομάδα και να δώσουν χρόνο για δουλειά. Μπορεί όμως να τις πετύχει αυτός ο ΟΦΗ, με τις χτυπητές και παγιωμένες αδυναμίες;