Έγραφα πριν το ματς, ότι η διακοπή ήταν ευκαιρία για τον ΟΦΗ να δουλέψει τα προβλήματα και τις αδυναμίες, που είχε εμφανίσει στα εκτός έδρας παιχνίδια του. Περιμέναμε να δούμε μια ομάδα πιο ουσιαστική, πιο προετοιμασμένη, πιο ενεργητική, πιο κοντά γενικά στην ομάδα που βλέπουμε στο Ηράκλειο.

Μια ομάδα που θα συνέχιζε από εκεί που το άφησε με την ΑΕΚ. Για ακόμα ένα ματς όμως, αυτό δε συνέβη, είδαμε ξανά την ομάδα της Τρίπολης και των Χανίων. Όχι απλά δεν είδαμε βελτίωση, αλλά μάλλον είδαμε τη χειρότερη φετινή εμφάνιση, τόσο σε επίπεδο απόδοσης, όσο και σε επίπεδο νοοτροπίας, που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα.

1ο ημίχρονο: Επιθετικές συνθέσεις, αλλά φτωχή δημιουργία και χαμηλός ρυθμός

Με επιθετικούς προσανατολισμούς ξεκίνησαν το παιχνίδι και οι δύο ομάδες, με τους δύο προπονητές να μένουν σταθεροί στο σχήμα που προτιμούν (3-5-2 για τον Νταμπράουσκας και 4-3-3 ο Αναστασίου), αλλά να επιλέγουν ποδοσφαιριστές με πιο επιθετικογενή χαρακτηριστικά. Έτσι, ο Τοράλ αντικατέστησε τον ανέτοιμο Μπάκιτς κι ο Αμπάντα πήρε θέση στα αριστερά, ενώ και η Κηφισιά ξεκίνησε με δύο πιο δημιουργικά αμυντικά χαφ, αλλά και δύο καθαρούς εξτρέμ (Σάντος, Μπιφουμά) να πλαισιώνουν τον Οζέγκοβιτς. 

Παρά τις "ελπίδες" που υπήρχαν για να δούμε ένα πιο επιθετικό παιχνίδι, με υψηλό ρυθμό και δημιουργία, αυτό δε συνέβη. Οι δύο ομάδες αναπτύσσονταν αργά, προσπαθώντας και οι δύο να το κάνουν από τα άκρα, αλλά κάπου πριν το τελευταίο τρίτο τα χαλούσαν. 

Σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο, ο ΟΦΗ δε βρήκε λύση στην πίεση με 4 παίκτες της Κηφισιάς, στο μεσοδιάστημα ανάμεσα σε στόπερ και κεντρικά χαφ. Έπαθε περίπου αυτό που προκάλεσε εκείνος στην ΑΕΚ. Έτσι, Γαγιέγος και Γκλάζερ έμειναν πολύ μακριά από το passing game, ο ΟΦΗ αδυνατούσε να παίξει κάθετα και να γίνει πιο απειλητικός και οι περισσότερες επιθέσεις ήταν "τσαπατσούλικες", με εξαίρεση τη φάση που δημιούργησε, τελείωσε (κι έχασε) ο Φελίπε.  Από την άλλη, δε δεχόταν και απειλές, με τους 3 επιθετικούς της Κηφισιάς να μοιάζουν πολύ μακριά από τους μέσους της, αποκομμένοι και ακίνδυνοι. 

Ολόκληρο ημίχρονο, είχε μόλις δύο φάσεις αξιόλογες και ένα ρυθμό ιδανικό για μεσημεριανή σιέστα κι όχι για ποδοσφαιρικό παιχνίδι αυτού του επιπέδου. Η μοναδική φάση που ξεσήκωσε το κοινό, ήταν η κόκκινη κάρτα του Ιπαλίμπο, με την Κηφισιά από το 36'' να μένει με παίκτη λιγότερο.

2ο ημίχρονο: Χειρότερος ο ΟΦΗ κόντρα σε 10

Ήταν δεδομένο ότι το παιχνίδι θα άλλαζε στο 2ο μέρος. Η Κηφισιά προσαρμόστηκε, έπαιξε ένα πιο σφιχτό 4-4-1, με το Βαφέα αμυντικό χαφ, θυσιάζοντας τον Ίλιεφ, έμεινε αρκετά πιο πίσω στο γήπεδο και περίμενε τον ΟΦΗ να επιτεθεί. Κάτι που περιμέναμε όλοι. Και κάτι που πρακτικά, πέρα από 2-3 σποραδικές στιγμές, δε συνέβη τελικά ποτέ.

Ο ΟΦΗ ήταν αργός, δεν είχε ενέργεια, δεν είχε κίνηση, δεν έψαξε τους χώρους, δεν πήραν οι ποδοσφαιριστές του επιθετικές πρωτοβουλίες, δεν έβαλε ταχύτητα στην ανάπτυξή του, δεν άλλαξε νωρίς τακτικά, αλλά και σε επίπεδο προσώπων και τελικά έκανε ακριβώς όσα ΔΕΝ έπρεπε για να κερδίσει ένα παιχνίδι, κόντρα σε έναν αντίπαλο που προσπαθούσε μεν, αλλά εμφανώς είχε συγκεκριμένο ταβάνι. 

Μπορεί να κέρδισε ένα πέναλτι στο τέλος, από ένα "ηρωικό" ανέβασμα του Βούρου και κάθετη στον Φελίπε, το οποίο έχασε, όμως στην ουσία δεν ήταν καθόλου απειλητικός, δεν έπειθε ότι μπορεί να κερδίσει το ματς και γενικά κούραζε με την τρομερά νωχελική του εικόνα. Ήταν ένα από αυτά τα παιχνίδια, που δεν έχει και κανένα νόημα να κοιτάξει κανείς τη στατιστική. Η εικόνα μιλούσε από μόνη της, περιορίζοντας τη δυνατότητα για ιδιαίτερες αναλύσεις. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για το αν στο ημίχρονο έπρεπε να αλλάξει το σχήμα, αν μέσα στο γήπεδο είχαμε δει σε ατομικό επίπεδο στοιχειώδη σφυγμό, ώστε να έχει νόημα η όποια συζήτηση. Αυτό δε συνέβη όμως.

Το ρεζουμέ: Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, συνήθως δεν είναι σύμπτωση

Είναι ένα ακόμα παιχνίδι εκτός έδρας, που ο ΟΦΗ δεν πιάνει υψηλή απόδοση. Είναι ένα ακόμα παιχνίδι εκτός έδρας, που ο ΟΦΗ δεν βγάζει την ενέργεια που πρέπει. Είναι ένα ακόμα παιχνίδι εκτός έδρας, που ο ΟΦΗ δε μπαίνει πνευματικά προετοιμασμένος, αλλά και δεν "καθαρίζει" ομάδα, όχι απλά στα μέτρα του, αλλά κάτω από αυτά. Μπορούμε να μιλάμε για σύμπτωση; Ιδιαίτερα αν η απόδοση γίνεται ολοένα και χειρότερη;

Είναι σημαντικό να αναζητηθεί εντός της ομάδας η αιτία, που αλλάζει τόσο πολύ πρόσωπο εντός κι εκτός έδρας. Είναι θέμα τακτικής; Eίναι θέμα νοοτροπίας; Είναι θέμα κινήτρου; Δε μπορούμε εμείς να απαντήσουμε, μόνο να υποθέσουμε. Αλλά ο ΟΦΗ πρέπει να κάτσει και να κάνει αυτή την άσκηση σοβαρά, κοιτώντας - όπως είπε κι ο προπονητής του - τον εαυτό του στον καθρέπτη. 

Γιατί καλά τα ντέρμπυ, σημαντικές οι νίκες κόντρα στους "μεγάλους", όμως μεγάλη ομάδα και ομάδα με υψηλούς στόχους γίνεσαι, κερδίζοντας πρώτα όσους είναι στην παρακάτω ταχύτητα.