Το "σουξέ" στην Ελλάδα, που φέτος ασπάζεται αρκετά κι ο ΟΦΗ, λέει "παιχνίδι που δεν κερδίζεις κοίτα να μην το χάσεις". Σήμερα ο ΟΦΗ έκανε το ακριβώς αντίθετο. Παιχνίδι που έφερε στα μέτρα του, το έλεγξε και το είχε στα χέρια του, κατάφερε να μην το κερδίσει.

Αν από αυτό το ματς όμως μείνει πως το πέναλτι ήταν μία κακιά στιγμή, θα είναι λάθος. Η επιλογή να αλλάξει πρόσωπο στο 2ο ημίχρονο και να παίξει τόσο συντηρητικά και παθητικά, ήταν το λάθος που οδήγησε στην γκέλα αυτή. 

Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες



Δεν είχε εκπλήξεις η αρχική 11αδα του ΟΦΗ ούτε ως προς το σχήμα, που ήταν και πάλι 4-3-3, ούτε ως προς τα πρόσωπα, με εξαίρεση ίσως την παρουσία του Καστάνιος σε ρόλο φορ αντί του τακτικά προσηλωμένου γενικά και πιεστικού στα στόπερ Φαν Ντάινεν. Ο Βούρος μπήκε τελικά, ο Γαγιέγος επανήλθε ενώ ο Τοράλ για ακόμα ένα ματς τοποθετήθηκε "θεωρητικά" ως εξτρέμ, στην πράξη όμως και πάλι είχε ένα ελεύθερο ρόλο.

Το στοίχημα εξαρχής είναι να μπορέσει το κέντρο του ΟΦΗ αφενός να κρατήσει μπάλα και να την κυκλοφορήσει καλά αλλά και να απομονώσει το κέντρο του Άρη από την άμυνα και την επίθεση. Αν πρέπει να εντοπίσει κανείς ένα ρίσκο στην αρχική 11αδα, αυτό αφορά την κάλυψη στη δεξιά πλευρά, με τον Τοράλ να μην είναι ο παίκτης γραμμής και το Ντε Γκούζμαν ως δεξιός εσωτερικός μέσος να χρεώνεται και την υποχρέωση να βοηθά το Μαρινάκη. 




Ούτε ο Μάντζιος έκανε εκπλήξεις. Επέλεξε κι εκείνος ένα 4-3-3 με τη μόνη διαφορά πως προτίμησε το τρίγωνό του να έχει κορυφή τον Εντιαγέ και 2 χαφ πίσω του. Κατά τα άλλα δεν είχε εκπλήξεις, έκανε ένα μικρό φρεσκάρισμα στην επίθεση μιας και είχε ματς 3 μέρες πριν ενώ αναγκάστηκε να βάλει σε ρόλο δεξιού μπακ τον Σάκιτς αντί του (νέου πατέρα) Σούντγκρεν. Τέλος κάτω από την εστία επανήλθε ο βασικός φέτος Κουέστα. Η αρχική σύνθεση έδινε και τον τόνο πως ο Άρης θα κοιτάξει να θωρακίσει την άμυνά του και να ψάξει με άμεσο τρόπο, είτε με κάθετες μεταβιβάσεις στο χώρο και τα μεσοδιαστήματα είτε με κουβάλημα της μπάλας από τα χαφ του, που έχουν αυτή την ικανότητα, τις κόντρα επιθέσεις. Αυτό είναι άλλωστε και το αγαπημένο του στυλ.

1ο ημίχρονο: Σωστός και μεθοδικός ο ΟΦΗ, αλλά βιαστικός στην τελική πάσα

Το πρώτο μέρος κύλησε ακριβώς όπως το είχε σχεδιάσει ο ΟΦΗ κι όπως λίγο πολύ περιμέναμε, εφόσον κατάφερνε να το φέρει στα μέτρα του. Σετ παιχνίδι, με αργό τέμπο, προσεκτικές τοποθετήσεις και έμφαση στην ισορροπία και την κοντινή απόσταση των γραμμών. Χάρη σε όλα αυτά ο Άρης εγκλωβίστηκε, δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει το παιχνίδι που τον βολεύει, τρέχοντας σε κόντρα επιθέσεις. 

Όπως ακριβώς συζητούσαμε στο pre game, με τον τρόπο αυτό ο ΟΦΗ είχε τη δυνατότητα αρχικά να ελέγξει τον αντίπαλό του. Έμενε για το κάτι παραπάνω να μπορέσει να εκμεταλλευτεί τις φάσεις που θα έφτιαχνε. Κατάφερε να δημιουργήσει μόλις δύο καλές προϋποθέσεις. Στη μία εξ' αυτών, με στατική φάση, βρήκε το γκολ και μάλιστα αρκετά νωρίς. Και το προβάδισμα αυτό του έδωσε τη δυνατότητα με μεγαλύτερη άνεση να επιμείνει στο πλάνο του.

Σε γενικές γραμμές ο ΟΦΗ κυριάρχησε, δεν επέτρεψε στον Άρη να δημιουργήσει και ήταν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο. Οι αναγκαστικές αλλαγές του Άρη δεν άλλαξαν και πολλά, αντιθέτως βοήθησαν στο μπέρδεμα που επικρατούσε στο παιχνίδι του, επομένως το πρώτο 45λεπτο ήταν καθαρά στο χέρι του ΟΦΗ.

Τα καλά νέα σε αυτό το διάστημα ήταν η μεθοδικότητα και η τακτική του προσήλωση. Τα ακόμα καλύτερα νέα ήταν η αποτελεσματικότητά του στην τελική προσπάθεια. Υπήρχε όμως κάτι που έλειψε. Κι αυτό αφορούσε την τελική ενέργεια στο τελευταίο τρίτο. Πολλές φάσεις με καλές προδιαγραφές χάθηκαν, ή μάλλον σπαταλήθηκαν, με βιαστικές μεταβιβάσεις, λάθος επιλογές, ανούσιες ατομικές ενέργειες και γενικά κακές αποφάσεις. Τη μοναδική φορά που ο ΟΦΗ πάσαρε σωστά και κάθετα, έφτιαξε τη 2η μεγάλη του ευκαιρία με Τοράλ και Γαγιέγος. 


Η υπεροχή του ΟΦΗ άλλωστε είναι εμφανής και στα - βασικά - στατιστικά του 1ου ημιχρόνου, το οποίο είχε κακό ρυθμό, πολλές διακοπές και άπειρα φάουλ. 

2o ημίχρονο: Άλλαξε τη συνταγή ο ΟΦΗ και το πλήρωσε. Κι η σκοπιμότητα έχει τα όριά της

Προς μεγάλη (τουλάχιστον δική μου) έκπληξη ο ΟΦΗ άφησε το πλάνο που τόσο καλά είχε εφαρμόσει στο πρώτο ημίχρονο, ένα πλάνο πολύ παρόμοιο με το 2ο ημίχρονο του Κυπέλλου στη Θεσσαλονίκη και θυμήθηκε το ματς της πρεμιέρας. Αυτό ακριβώς δηλαδή που στο pre game τόνιζα πως θα είναι λάθος προσέγγιση. Αλλά κι αυτό που ο Νιόπλιας στις δηλώσεις του πριν το παιχνίδι επεσήμανε ότι θα πρέπει να αποφύγει να κάνει η ομάδα του. 

Γύρισε την άμυνά του στο κέντρο, άφησε τη μπάλα στον αντίπαλό του και σταμάτησε να ψάχνει κάποια καλή κόντρα επίθεση. Προτίμησε να πάει το παιχνίδι στη σκοπιμότητα, να καταστρέψει ουσιαστικά απλά το δημιουργικό πλάνο του Άρη και να περιμένει να λήξει. Είδαμε άπειρες διακοπές, πολλά φάουλ, τρομερά αργό τέμπο και γενικά κακό ποδόσφαιρο. Όμως όσο κυλούσε το ματς τόσο ο Άρης έβρισκε την άνεση να στριφογυρνάει έξω από την περιοχή. Ναι δεν είχε τρόπο να την πατήσει αλλά σε καμία περίπτωση ο ΟΦΗ δεν έμοιαζε να ελέγχει το ματς.

Κάπως έτσι όταν με κάποιο τρόπο βρέθηκε ο Άρης μέσα στην περιοχή, κέρδισε το πέναλτι και βρήκε το γκολ της ισοφάρισης. Χωρίς να έχει δημιουργήσει φάσεις, χωρίς να έχει δείξει την ποιότητα και τις ικανότητές του. Εκμεταλλευόμενος το τόσο παθητικό και φοβικό παιχνίδι του ΟΦΗ που του επέτρεψε να πλησιάσει στην εστία του Επασί. 

Σε όλο το 2ο μέρος ήταν εμφανής η αδυναμία του ΟΦΗ να κρατήσουν τη μπάλα. Όσο προχωρούσε το ματς, τόσο γινόταν πιο έντονο και το πρόβλημα στις επιστροφές των εξτρέμ με αποτέλεσμα ο Μπρούνο Γκάμα και ο Ιτούρμπε να έχουν υποστήριξη και να αρχίσουν να παίρνουν ενέργειες και να δυσκολεύουν τα μπακ. Οι αλλαγές του Νιόπλια δεν άλλαξαν αυτή την εικόνα. Το αντίθετο. Σήμαναν ακόμα μεγαλύτερη υποχώρηση. Μια επιλογή που δε δικαίωσε τον ΟΦΗ. Μια επιλογή που με βάση και την μεγαλύτερη φρεσκάδα που είχε ο ΟΦΗ ήταν εκτός ποδοσφαιρικής λογικής.



Η τελική στατιστική περιγράφει την αλλαγή στην εικόνα του 2ου μέρους. Ο Άρης πήρε την κατοχή, έκανε μερικά σουτ, όχι ιδιαίτερα επικίνδυνα ενώ κάθε 1 λεπτό σταματούσε το ματς για κάποιο φάουλ. Στα "στραβά" του 2ου ημιχρόνου και οι τσάμπα κάρτες Μεγιάδο και Μαρινάκη που συμπλήρωσαν το όριο και θα λείψουν από κάποιο από τα επόμενα ματς. 

Το ρεζουμέ: Δεν πρέπει να είναι πικραμένος ο ΟΦΗ. Τσαντισμένος πρέπει να είναι με τον εαυτό του

Είναι κακό αποτέλεσμα η ισοπαλία; Όχι, θεωρητικά δεν είναι. Όμως αν θες όντως να κοιτάς την 6αδα, πρέπει να κερδίσεις και κάποιον από την 4αδα. Σήμερα στον ΟΦΗ δόθηκε στο πιάτο μια τέτοια νίκη, χάρη και στη μεθοδική απόδοσή του στο 1ο μέρος και μόνος του την κλώτσησε με την παθητική και ανασφαλή εικόνα του 2ου ημιχρόνου.

Προσωπικά αυτό είναι που βρίσκω πιο ενοχλητικό. Δεν έχει κανένα λόγο ο ΟΦΗ να βγάζει τέτοια ανασφάλεια και φόβο. Ήταν κυριαρχικός και καλύτερος για 45 λεπτά. Ήταν και πιο ξεκούραστος. Ποιος ήταν ο λόγος που άλλαξε τακτική και προσέγγιση στο 2ο ημίχρονο;