Η νίκη του ΟΦΗ επί του ΠΑΟ είναι πολύ σημαντική. Πρώτον γιατί πήρε 3 πόντους, δεύτερον γιατί κέρδισε έναν ανταγωνιστή του, τρίτον γιατί το κατάφερε με ανατροπή σε ένα ημίχρονο που δεν είχε πιάσει καλή απόδοση, τέταρτον γιατί βρήκε γκολ από το σέντερ φορ του και πέμπτον γιατί έβαλε τη σφραγίδα του ο Τσιλιανίδης που είχε λείψει πολύ για πολύ...

Χάρη στη νίκη αυτή συνεχίζει να έχει στόχο και μεγάλο κίνητρο για να προχωρήσει μέσα στη σαιζόν. Μια νίκη που ήρθε σε ένα παράξενο ματς. Στο πρώτο μέρος ο ΟΦΗ ήταν καλύτερος, αλλά έχανε. Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος, αλλά έχασε. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. 

Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες



Με την αναμενόμενη σύνθεση και ως προς το σχηματισμό και ως προς τα πρόσωπα ξεκίνησε το παιχνίδι ο ΟΦΗ. Με αυτό το 4-3-3 που περισσότερο μοιάζει με 4-5-1 σε φάση άμυνας αλλά και με 4-4-1-1 σε φάση επίθεσης με το Νέιρα να μην είναι ακραίος και να συγκλίνει μέσα δημιουργώντας ένα ρόμβο και με το Λάμπρου να παίζει αρκετά κοντά στο φορ. Μια μίνι- έκπληξη ίσως μπορεί να θεωρήσει κανείς την παρουσία του Σελίμοβιτς δίπλα στον Βούρο αντί του Διαμαντή, όμως μάλλον κέρδισε τη θέση με την απόδοσή του στη Λαμία. Ο γενικός στόχος του ΟΦΗ είναι να φέρει το παιχνίδι στον άξονα και να επιδιώξει να κριθεί στην επικράτηση των δικών του χαφ έναντι αυτών του ΠΑΟ.




Ούτε ο Γιοβάνοβιτς είχε εκπλήξεις, τόσο στο σχήμα που επέλεξε όσο και στα πρόσωπα. Με 4-3-3 και τους "προφανείς" σε κάθε θέση. Ούτως ή άλλως είναι ομάδα που δεν αλλάζει τον τρόπο που παίζει ανάλογα με τον αντίπαλο οπότε εξαρχής όλοι ξέραμε τι θα προσπαθήσει να κάνει. Να πάρει τη μπάλα, να την κυκλοφορήσει με υπομονή και να ψάξει με διαρκείς μετατοπίσεις στις πλευρές το κενό που θα τον φέρει σε θέση βολής. Για το λόγο αυτό επέλεξε 3 κεντρικά χαφ που μπορούν να κρατήσουν καλά μπάλα και να την κυκλοφορήσουν αλλά και 2 εξτρέμ που έχουν τη δυνατότητα και να αλλάζουν θέση με το φορ αλλά και να συγκλίνουν στον άξονα συμβάλλοντας στο passing game. 

1ο ημίχρονο: Μόνος του έχτιζε, μόνος του γκρέμιζε

Γίνεται να παίζει μια ομάδα σωστά, να φέρνει τακτικά το παιχνίδι εκεί ακριβώς που το θέλει και τελικά να χάνει; Ο ΟΦΗ απέδειξε ξανά πως ναι, γίνεται. Τα έκανε όλα όπως έπρεπε στο ξεκίνημα. Μπήκε δυνατά, έφτιαξε αμέσως ευκαιρίες (και κάποιες καθαρές, ειδικά του Τοράλ στο 2') και μπόρεσε να περιορίσει τον ΠΑΟ στο μισό γήπεδο επιτρέποντας του να αλλάζει πάσες μόνο στο αμυντικό του τρίτο. Με έξυπνο πρεσάρισμα έπαιρνε διαρκώς ανακτήσεις και συνέχιζε να κυριαρχεί. 

Ήταν αυτά αρκετά; Δεν ήταν. Είχαν φανεί από το 10λεπτο και μετά κάποια προβλήματα στην ισορροπία, με έλλειψη σοβαρότητας και σωστών αποφάσεων τόσο στο build up όσο και στις επιστροφές. Κάπως έτσι, μετά από ένα σερί λαθών έδωσε στον ΠΑΟ πάτημα να μπει στην περιοχή και τελικά να σκοράρει με αυτογκόλ. Σε μια φάση που υπάρχει πλήρη αδράνεια. 

Η αντίδραση του ΟΦΗ στο 0-1 ήταν καλή. Συνέχισε να κάνει ότι έκανε και πήρε ένα επιπλέον ρίσκο. Έφερε το Γαγιέγος πιο ψηλά, με το Νέιρα να μπαίνει πιο μέσα και να δημιουργούν με το Μπαλογιάννη ένα τρίγωνο που με γρήγορες συνεργασίες δημιουργούσε προβλήματα. Χωρίς πάντως να φτιάχνει καθαρές ευκαιρίες. Παρόλα αυτά σε μια στατική φάση βρήκε την ισοφάριση σχετικά γρήγορα και έμοιαζε να έχει όλα τα εφόδια για να γυρίσει το ματς. 

Δεν το γύρισε όμως. Το αντίθετο συνέβη. Το ρίσκο του να ανέβει πιο ψηλά ο Γαγιέγος δημιούργησε εμφανή έλλειψη ισορροπίας στο transition. Ο ΠΑΟ ξεθάρρεψε, άρχισε να βγαίνει πιο δυναμικά στην επίθεση και να πρεσάρει κάπως πιο επιθετικά και ψηλά. Αυτό οδήγησε τον ΟΦΗ και κυρίως στη δεξιά του πτέρυγα σε μια σειρά λαθών και αστοχιών που έφεραν το 1-2. Με λίγα λόγια ο ΟΦΗ κατάφερε ότι έχτιζε να το γκρεμίζει με δικά του λάθη. Κάτι όχι πρωτότυπο.



Στατιστικά η εικόνα του ματς λέει την αλήθεια. Από τη μία μια ομάδα με πολλές προϋποθέσεις αλλά λίγη ουσία κι από την άλλη μία ομάδα που τιμώρησε κάθε κενό που της δόθηκε. Φλυαρία και ανωριμότητα για τον ΟΦΗ σε άμυνα κι επίθεση, εξυπνάδα και αποτελεσματικότητα για τον ΠΑΟ σε ένα ματς που δεν είχε έρθει στα μέτρα του.

2o ημίχρονο: Αντιστροφή εικόνας και αποτελέσματος

Το 2ο ημίχρονο ξεκίνησε με μια πολύ διαφορετική εικόνα. Ο ΟΦΗ παρουσιάστηκε μάλλον μουδιασμένος από την εξέλιξη, ενώ ο ΠΑΟ φαινόταν να έχει διορθώσει κάποια στοιχεία στο passing game του και στο build up του, που τον βοήθησαν να κυριαρχήσει. 

Το πρεσάρισμα του ΟΦΗ δεν ήταν ούτε τόσο ψηλά, ούτε τόσο έντονο, ούτε και επιθετικό. Από την άλλη, οι ποδοσφαιριστές του Γιοβάνοβιτς είχαν πια οδηγία να παίζουν πιο άμεσα, να αναζητούν τα κενά στο transition και κάθε ευκαιρία για κόντρα επίθεση. Όσο κυλούσε το παιχνίδι μάλιστα, το πλάνο τους είχε και "βοήθεια" από το άνοιγμα των γραμμών του ΟΦΗ, αλλά και τις δύο πρώτες αλλαγές του Νιόπλια. Ουσιαστικά ο ΟΦΗ έμεινε με ένα χαφ που είχε στο νου του και τις επιστροφές (Γαγιέγος) και ειδικά σε φάση άμυνας είχε 5 ποδοσφαιριστές που δεν επέστρεφαν ποτέ. Ο συνδυασμός με τη στροφή σε ατομικές ενέργειες, καταδικασμένες στην πλειονότητά τους αντί για τις συνεργασίες του 1ου ημιχρόνου, έκανε τη δουλειά του ΠΑΟ ευκολότερη.

Παρόλα αυτά, το 3ο γκολ δεν ήρθε, όπως φάνταζε πιθανότερο κυρίως στο διάστημα 45' με 70'. Αντιθέτως, ήρθε ένα δώρο του ΠΑΟ στον ΟΦΗ, με την κόκκινη στο Βιγιαφάνες. Σε ένα σημείο που κυριαρχούσε απόλυτα, κατάφερε να χάσει και την τοποθέτησή του συνολικά σαν ομάδα, να δεχτεί μια μπαλιά στην πλάτη της άμυνάς του μετά από δική του στατική φάση, αλλά και να τη διαχειριστεί λάθος, "δίνοντας" μια κάρτα. Η φάση αυτή άλλαξε και τη ροή του παιχνιδιού. Όχι γιατί ο ΟΦΗ έκανε κάτι σπουδαίο, αλλά γιατί ο ΠΑΟ δε μπόρεσε να χειριστεί σωστά το μειονέκτημά του. Έμεινε πολύ πίσω, μπήκε στη λογική να προστατεύσει όπως όπως το αμυντικό του τρίτο, να πάει με πολλή σκοπιμότητα και λίγη εξυπνάδα. Και το πλήρωσε.

Ο ΟΦΗ έστω και με ανορθόδοξο τρόπο κατάφερε να ανατρέψει το σκορ. Του πήρε περίπου 10' να βάλει τον ΠΑΟ στην περιοχή του όμως από το 85' που σκόραρε ο Φελίπε (ένα πραγματικά σεντερφορίσιο γκολ) κατάφερε να κάνει ότι δεν είχε κάνει για πάνω από 60'. Είχε μια καθαρή ευκαιρία, ένα δοκάρι και τελικά ένα πολύ ωραίο γκολ που του έδωσε τη νίκη. 

 
Η τελική στατιστική απεικόνιση λένε την αλήθεια. Ισορροπημένο ματς με ένα ημίχρονο για κάθε ομάδα. Η κατοχή ήταν εξαρχής υπέρ του ΟΦΗ και μετά την κόκκινη έγινε ακόμα πιο έντονο αυτό, κάτι που σίγουρα δεν ήθελε ο ΠΑΟ και του προκάλεσε πρόβλημα. Το μόνο οξύμωρο είναι πως κάθε ομάδα την "πάτησε" στο καλό της ημίχρονο. 

Το ρεζουμέ: Έμεινε εντός στόχου, κέρδισε ψυχολογία, αλλά πρέπει να γίνει πιο ισορροπημένος, πιο σοβαρός και πιο αποτελεσματικός

Τέλος καλό ναι. Όλα καλά όχι όμως. Ο ΟΦΗ έδειξε ότι έχει ικανότητες στο 1ο ημίχρονο κι ότι έχει και ποιότητα ατομική. Όμως εμφάνισε ξανά αδυναμίες που τον ταλαιπωρούν, τόσο ως προς την ισορροπία του όταν προσπαθεί να παίξει κυριαρχικά και να επιτεθεί με πολλούς παίκτες, όσο και στη σοβαρότητα και τη συγκέντρωση που αντιμετωπίζει πολλές φάσεις. Φάσεις που αφορούν και στο build up και στην αμυντική αντίδραση, αλλά και στην επιθετική του νοοτροπία.

Αν θέλει να χαρεί στο τέλος την είσοδο στην 6αδα και να παίξει 10 ντέρμπυ, πρέπει να βρει τρόπο αυτά να τα φτιάξει ή έστω να τα καμουφλάρει. 



Γιατί μπορεί σήμερα η ποιότητα της εκτέλεσης του Φελίπε, η οξυδέρκεια του Τσιλιανίδη και η κακή διαχείριση του ΠΑΟ, να του επέτρεψαν να σκοράρει τρεις φορές, παρότι δημιούργησε προϋποθέσεις για λιγότερα γκολ, όμως αυτό δε θα γίνεται πάντα. Κι είναι κάτι που το διαπίστωσε με σκληρό τρόπο στα τρία προηγούμενα παιχνίδια. Οι καλές ομάδες που φτάνουν ψηλά είναι σοβαρές και ουσιώδεις σε άμυνα κι επίθεση και φροντίζουν να μη χάνουν τη συνοχή τους.

Σε κάθε περίπτωση, μια μεγάλη νίκη με ανατροπή μπορεί να προσφέρει ηρεμία, αλλά και αυτοπεποίθηση. Ας κρατήσει αυτά κι ας χτίσει ένα καλό σερί στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος.