Στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πάσχουμε σε πολλούς τομείς. Δε χρειάζεται ανάλυση αυτό, το καταλαβαίνουν όλοι, ακόμα και οι πιο φανατισμένοι οπαδοί. Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω. Υπάρχει όμως και ένας τομέας που είμαστε πολύ μπροστά. Κι αυτός είναι η πρόληψη.
Προφανώς και δεν αναφέρομαι στις ακαδημίες. Ούτε και στην οργάνωση. Αναφέρομαι στο αγαπημένο σπορ του ελληνικό ποδοσφαίρου, την άσκηση πίεσης προς τους διαιτητές και τη δημιουργία κλίματος. Παλιά υπήρχε μία γκρίνια, μετά από λάθος αποφάσεις, όπως γίνεται παντού, λίγο - πολύ. Εδώ και χρόνια, όμως, το έχουμε εξελίξει.
Η σωστή ελληνική ΠΑΕ, ξεκινά από την Κυριακή τη δημιουργία κλίματος, για το επόμενο ματς. Τονίζει ότι στο ματς που πέρασε «αδικήθηκε» και ότι αυτό «δε μπορεί να συνεχιστεί». Παράλληλα φροντίζει να δώσει έμφαση, σε τυχόν λάθη που έχουν γίνει στο φετινό πρωτάθλημα, ή και σε παλιότερο, εν ανάγκη, υπέρ του προσεχή αντιπάλου. Ανακοινώσεις πύρινες, καυστικές ατάκες και διαρροές δίνουν ρέστα. Σιγοντάρει ο Τύπος (ο φιλικός ή και ο απέναντι, που θέλει να απαντήσει) και μπαίνουν στο κλίμα και οι οπαδοί σε σόσιαλ, ραδιόφωνα και sites.
Μεσοβδόμαδα, που βγαίνουν οι διαιτητές, το πρόγραμμα κορυφώνεται. Έχοντας ήδη δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα, πάμε στο επόμενο στάδιο. Ποιος είναι αυτός που μας σφυρίζει. Από πού είναι, σε ποιο στρατόπεδο ανήκει, πότε μπήκε στις λίστες, τι ομάδα είναι ο γιος του ή ο κουμπάρος του, πότε μας σφύριξε ξανά και πότε μας είχε σφάξει εμάς ή είχε ευνοήσει τον αντίπαλο. Σκανάρισμα κανονικό.
Και δώστου οι «Δίκες» και να τα «παρασκηνιακά» σχόλια και τα υπονοούμενα σε εκπομπές. Πετάγονται και αυτόκλητοι υπερασπιστές, για να κάνουν το κομμάτι τους, για τα συμφέροντά τους. Έτσι ακούμε όλη την εβδομάδα παράγοντες και «παράγοντες», αντί για ποδοσφαιριστές και προπονητές.
Κάπως έτσι, φτάνουμε μέχρι τον αγώνα. Με τον Τύπο να μην έχει ασχοληθεί καθόλου, σχεδόν, με τις ποδοσφαιρικές επιδόσεις των ομάδων, χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις για το αγωνιστικό. Με τον κόσμο στα κάγκελα, να περιμένει το ματς, για να τα ψάλει στο διαιτητή, στη Σούπερ Λιγκ, στην ΕΠΟ, στη FIFA, την UEFA και στους εξωγήινους, αν χρειαστεί. Με τον διαιτητή ζορισμένο, να ξέρει ότι οποιοδήποτε λάθος ή αστοχία, θα του χρεωθεί και θα φανεί προσχεδιασμένη. Είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Όλο αυτό το σκηνικό, είναι γνώριμο σε κάθε Έλληνα φίλαθλο. Το γνωρίζουμε και εμείς στον ΟΦΗ. Για πολλά χρόνια, ήμασταν μέρος του. Πολλές φορές μπλεγμένοι, πληρώνοντας αμαρτίες «κηδεμόνων», ενίοτε και με τη θέλησή μας.
Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει. Η νέα διοίκηση και οι άνθρωποί της, είναι έξω από αυτή τη λογική. Το έχουν πει και, κυρίως, το έχουν αποδείξει έμπρακτα. Δεν είναι ότι δε βλέπουν, δεν ακούν ή δε μαθαίνουν τι γίνεται. Είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει. Κοιτάνε πια την ομάδα του ΟΦΗ - και μόνο - και το ποδόσφαιρό της.
Σε αυτό το τοξικό περιβάλλον, δεν έχει νόημα να δοκιμάσεις να μπεις. Θα σε μολύνει. Μένεις έξω, δουλεύεις μεθοδικά και τους "γράφεις". Σε όλο αυτό, είναι σημαντικό να ακολουθεί και ο κόσμος. Παρά τους «πειρασμούς», που διάφοροι γραφικοί μπορεί να δημιουργούν.
Εμείς κοιτάμε το ποδόσφαιρό μας, ένα μεγάλο project, που μέρα με τη μέρα ξεδιπλώνεται και κάνει τον ΟΦΗ σημαντικό, πολιτισμικό, στοιχείο της πόλης, της Κρήτης και όχι μόνο. Και τους τοξικούς, ας τους έχουμε ... χεσμένους. Αρκετά μας δηλητηρίασαν τόσα χρόνια!
Εμείς κοιτάμε το ποδόσφαιρό μας, ένα μεγάλο project, που μέρα με τη μέρα ξεδιπλώνεται και κάνει τον ΟΦΗ σημαντικό, πολιτισμικό, στοιχείο της πόλης, της Κρήτης και όχι μόνο. Και τους τοξικούς, ας τους έχουμε ... χεσμένους. Αρκετά μας δηλητηρίασαν τόσα χρόνια!
