Καααλησπέρα σας. Χμμμ συγνώμη, έχω άγχος. Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για το πρόβλημά μου έτσι δημόσια. Έστω και σε γκρουπ λίγων ανθρώπων. Ουφ, βαθιά ανάσα. Καλύτερα τώρα.

Να σας συστηθώ. Το παρατσούκλι μου είναι OFIMONO, είμαι 27 χρονών και είμαι… Ισοπεδωτής! Αισθάνομαι ήδη καλύτερα σαν να βγήκε ένα βάρος από πάνω μου. Τι έλεγα; Ααα ναι. Κατάλαβα ότι είμαι ισοπεδωτής τις 17/1/2021. Εκεί που περίμενα να μπει μετά το ημίχρονο ο Διαμαντής μέσα και να βγει ο Λυμπεράκης που δεν τράβαγε. Περίμενα ένα ημίχρονο ξέρετε. Μετά εκδηλώθηκα. Δεν άντεχα άλλο. Μια φωνή φώναζε μέσα μου: ΓΙΑΤΙ;

Ναι είχα διαβάσει καιρό για τις ρήτρες. Είχαν φροντίσει οι “φίλοι μου” οι Αρειανοί να μου το χτυπήσουν στη μούρη με τη πρώτη ευκαιρία, σε σχόλια σε άλλο site. Στην αρχή δεν ήθελα να τα πιστέψω. Γράφουν ό,τι θέλουν… Μετά είπα “ε και τι αν έχουν ρήτρα” 250 + 250 + 100 = 600 χιλιάρικα! Μια χαρά είναι, για μια ομάδα σαν τον ΟΦΗ! Εδώ ψάχναμε 300 περίπου για τον Μεγιάδο! Θα μας χάλαγαν άλλοι δυο Μεγιάδο; Ναι αυτό είναι. Αυτό απάντησα στον Αρειανό. Δεν απάντησε πίσω. Τον τάπωσα σκέφτηκα. Ναι για μια ομάδα σαν τον ΟΦΗ… 600 χιλιάρικα δεν είναι άσχημα.

Μέχρι εκείνο το βράδυ, που μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι. Μου ήρθαν μαζεμένα όλα αυτά που λένε οι άλλοι για μας. Και μετά είδα το σκορ: 0-3. Στην αρχή με έλουσε κρύος ιδρώτας. Μετά νομίζω άρχισε να συμβαίνει. “Εγώ θα βάλω τα λεφτά στη τσέπη; Είναι δικά μου; Η ομάδα όμως είναι δική μου! Και η ομάδα μου ξεφτιλίζεται τα τελευταία χρόνια, από κάποιους που σε άσχημες εποχές έχαναν από το αεροδρόμιο! ΌΧΙ!” Αμέσως τότε μου ήρθαν στο μυαλό, αυτά που είχα διαβάσει για τις ρήτρες. Μπήκα στον υπολογιστή και στο πληκτρολόγιο με τα γνωστά αποτελέσματα. Πλέον έπρεπε να μάθω το αν ισχύουν. Τελικά δεν έμαθα.

Από τότε άρχισα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Καμιά μεγάλη φράση που ξέρασαν στόματα γιάπηδων marketing τύπου “trust the process”, δε μου έκανε εντύπωση. Όλα πλέον ήταν κούφια λόγια. Ποιο είναι το process; Παίκτες με ρήτρες, όπως διαβάσαμε; Επένδυση σε 30αρηδες; Ένας προπονητής που μιλάει για πάθος και βγάζει φλούμπες; Οι τριάρες εντός; Οι αποκλεισμοί από το πρώτο παιχνίδι στο κύπελλο; Ένας χρόνος χωρίς στόπερ και μισός με ένα “πρώην” φορ, που δεν μπαίνει καν; Να μην ξέρεις αν φταίει ο προπονητής, αν φταίνε οι παίκτες; Η απλά να βλέπεις την ομάδα σου να ξεφτιλίζεται;

“Υπομονή”, φώναξε ένας από την ομάδα! Μάλλον δεν έχει έχει ακόμα ωριμάσει η διαδικασία μέσα του, σκέφτηκα. Ίσως του χρόνου να είναι έτοιμος να μιλήσει. Τότε βέβαια δε θα υπάρχω εγώ να του κάνω “λάικ”. Μπορεί βέβαια να γίνει κάνα αγωνιστικό θαύμα και όλα τα προβλήματα να μπουν μαγικά κάτω από το χαλάκι. “Είσαστε γκρινιάρηδες, χαθήκατε, κόπηκε ο μποναμάς” και άλλα πολλά θα ακουστούν και θα πάρουν “λάικς” από τους “Ισοπεδωτές”, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα την κατάστασή τους. Ήμουν και εγώ άλλωστε ένας από εσάς. Ίσως όχι τόσο βαθιά υπνωτισμένος, γιατί ίσως δεν πρόλαβα να ζήσω καλά τη “σαπίλα” των εποχών Γκέραρντ. Ναι τότε που γίνατε ΟΦΗτζήδες εσείς οι ανώτεροι επαναστάτες που μας κουνάτε το δάκτυλο. Βλέπετε, εγώ παρότι τις πρόλαβα, παρότι από μωρό στο γήπεδο, παρότι είχα κυλιστεί ως παιδί στο γρασίδι του Γεντί Κουλέ επί Γκέραρντ, πριν πάμε Παγκρήτιο (μια από τις αναμνήσεις από τη πολύ μικρή παιδική ηλικία, που σου μένουν θαμπά ως στιγμιότυπα) και παρότι πάντα ήμουν ΟΦΗ, ΟΦΗ ΜΟΝΟ αποφάσισα να γίνω λίγο πριν πέσουμε στη Β' Εθνική για πρώτη φορά. Όταν ο ΟΦΗ φώναξε ανεξαρτησία με 4αρα με τον Βάζελο. Δηλαδή στα δύσκολα. Όχι στις Ευρώπες και στα κύπελλα που δεν έζησα.

Αλλά ναι, πίστεψα και εγώ. Τέρμα τα χωράφια, τώρα θα έχουμε μια ομαδάρα, δεν πειράζει αν τρώμε 2 θα βάζουμε 3. Μέχρι και ο κολλητός μου που ήταν Παναθηναϊκός μέχρι “το ντέρμπι της ντροπής” και έπειτα “δεν ασχολούμαι”, πια είχε ψηθεί να υποστηρίζει ΟΦΗ, μετά τη γκολάρα του Ναμπί με τη Λαμία. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν συνέβη: ξεφτίλα στα playoffs, ξεφτίλα στην Ευρώπη, ξεφτίλα στο πρωτάθλημα, ξεφτίλα στο κύπελλο. Και τι έμεινε; Μια άδεια ψυχολογία. Πλέον δε βλέπω τα περισσότερα παιχνίδια της ομάδας. Στενοχωριέμαι. Είπα αυτό που είχα πει στο μπαράζ με τον Πλατανιά, όταν έφυγα από το γήπεδο στο 2-2. Δε θα ξαναστηρίξω, δεν αντέχω να το περάσω τρίτη φορά αυτό. Δεν αντέχω άλλο! Τότε ήρθε το τρίτο γκολ και έδωσε δύναμη, για αυτόν τον ένα χρόνο συνεχιζόμενης ξεφτίλας. Δυστυχώς πλέον έχω ξενερώσει. Γράφεις, ξαναγράφεις και ξέρεις ότι τίποτα δε θα γίνει.

Δε σας χρωστάω κύριοι. Εσείς μου χρωστούσατε. Όχι τα εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες ευρώ που έχω ξοδέψει προσωπικά, σε εισιτήρια κ.α. διαχρονικά γι' αυτήν την ομάδα. Αλλά μια έστω στιγμή μεγάλης περηφάνιας από αυτήν, που κάποιοι νιώθουν κάθε 6 μήνες. Φροντίζουν κάποιοι όμως να σβήσουν τα χρέη σας. Μακάρι αυτοί τουλάχιστον να εμπνεύσουν τους μικρούς Ομιλίτες στο μέλλον. Να τους πείτε για project, process και ΒΑΚ και να τους πείσετε. Εγώ αποχωρώ από άρθρα και από σχόλια (καθώς θα απαντάω μόνο αν με αναφέρουν με το nickname), να μην κάνω άλλο “κακό” στην ομάδα με την τοξική κριτική μου. Θα ξαναγυρίσω όταν έρθουν οι καλές μέρες. Όταν ξεπληρώσετε το χρέος σας. Όταν γίνουμε ξανά OFI CRETE. Ή όταν το προσπαθήσετε πραγματικά και όχι με κούφια λόγια. Τότε και θα ξαναγράψω. Μέχρι τότε, θα βλέπω που και ένα παιχνίδι, έτσι σιωπηλά. Μια τζούρα καπνού, μια τζούρα εξάρτησης, μέχρι το οριστικό κόψιμο.

ΥΣ1: Ευχαριστώ το oficrete.gr που φιλοξενούσε τη γραπτή άποψή μου, ένα χρόνο τώρα. Παρά το ότι φεύγω δυσαρεστημένος. Τους γράφω το λόγο μαζί με το άρθρο.

ΥΣ2: Ξέρω ότι θα βρεθούνε κάποιοι να πιαστούν από πραγματάκια και να κρίνουν. Ή να πετάξουν ανεμπόδιστα λάσπη και ψέματα. Δε με νοιάζει. Δε με αγγίζετε πλέον. Νικήσατε.

ΥΣ3: Είμαι σίγουρος ότι πολλά παιδιά, ειδικά στην ηλικία μου, θα ταυτιστείτε με το κείμενο. Επειδή εγώ δεν αντέχω άλλο, θερμή παράκληση σε εσάς. Πείτε αυτά που αισθάνεστε. Μην τους χαρίσετε τον ΟΦΗ μας.