Δεν βλέπουμε τελικά play off, πιθανόν και να μη δούμε, κλειστήκαμε και σπίτια μας με διάφορα άλλα, άσχετα με το ποδόσφαιρο στο κεφάλι μας και παραμελήσαμε λίγο τον ΟΦΗ. Αλλά δε γίνεται και να μιλάμε, να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε όλη μέρα, κάθε μέρα μόνο τον κορωνοϊό και τα όσα, δύσκολα, μας έχει φέρει. Καλό κάνει και να ξεχνιόμαστε.

Η ιδέα για ψηφοφορία για τον MVP του ΟΦΗ, στην κανονική διάρκεια, ήταν νομίζω καλή. Να θυμηθούμε λίγο τη χρονιά που πέρασε και να ψηφίσουμε. Το διαφαινόμενο αποτέλεσμα, προσωπικά, με εξέπληξε. Συμμερίζομαι, μεν, τα εσωτερικά debates που πολλοί θα είχατε, αλλά προσωπικά δεν είχα κανένα τέτοιο.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το ερώτημα ήταν απλό και είχε 2 πιθανές επιλογές.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω και το γιατί.

Στην αρχή της σαιζόν, προσπάθησα να περιγράψω τον τρόπο που, επιθυμεί, να παίζει πλέον ο ΟΦΗ. Σε αρκετά ματς το κατάφερε, είτε για 90', είτε για κάποιο διάστημα έστω, σε άλλα όχι και τόσο. Αλλά σε όλα, με εξαίρεση 2-3 το πολύ παιχνίδια, έπαιξε με αυτό τον τρόπο.

Οπότε προσωπικά, ψηφίζω με βασικό κριτήριο τη συνεισφορά κάθε παίκτη, στην εφαρμογή του πλάνου αυτού. Δεύτερο κριτήριό μου, είναι η διάρκεια της συνεισφοράς (κι όχι απλά της καλής απόδοσης) των ποδοσφαιριστών. Τρίτο κριτήριο μου, είναι η εξέλιξη του ποδοσφαιριστή και η βελτίωσή του (ένας στόχος που και η ίδια η ομάδα έθεσε). Τέταρτο και τελευταίο, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα που έβγαλαν στο γήπεδο (προφανώς, δεν εννοώ αν είναι καλά παιδιά ή οικογενειάρχες). Το 50% αφορά στο 1ο κριτήριο, το 20% στο 2ο και άλλο τόσο στο 3ο και ό,τι περισσεύει στο 3ο.

Με βάση, λοιπόν, το πλάνο που είχε στόχο να εφαρμόσει η ομάδα, είχα θεωρήσει ως αναντικατάστατους τους δύο Αργεντίνους. Γιατί ήταν οι καταλληλότεροι να παίξουν τους ρόλους που προβλέπει το πλάνο, αλλά και γιατί δεν υπήρχε κανείς να το κάνει, έστω περίπου, τόσο καλά όσο εκείνοι. Το είδαμε ξεκάθαρα αυτό, σε όλη τη σαιζόν. Ο Μεγιάδο έλειψε πολύ και για μεγάλο διάστημα. Ο Νέιρα έλειψε λιγότερο, αλλά όταν συνέβη αυτό, η ομάδα ήταν εντελώς ξεχαρβαλωμένη.

Θα το πάω από δύο δρόμους. Πρώτα τον αρνητικό. Απορρίπτοντας δηλαδή τους βασικούς «ανταγωνιστές» του, ως πιθανούς MVP. Ή πιο σωστά, εξηγώντας γιατί υστερούν σε σχέση με τον Αργεντίνο.

Ο Τσιλιανίδης έκανε σαιζόν καριέρας. Στον 1ο γύρο ήταν εξαιρετικός. Σε όλα τα ματς ήταν μαχητικός και προσπαθούσε. Πατούσε περιοχή και σκόραρε. Κάποια στιγμή όμως κόλλησε, έχασε την ηρεμία και το καθαρό μυαλό του. Ο ΟΦΗ στο 2ο γύρο είχε ως βασικό πρόβλημα, την αναποτελεσματικότητα στην τελική (σουτ και πάσα) προσπάθεια. Κι ο Τσιλιανίδης ήταν μέρος του προβλήματος αυτού, για αρκετό καιρό, μέχρι να βρει τρόπο να είναι χρήσιμος, με άλλους τρόπους.

Ο Σεμέντο έκανε τρομερό ξεκίνημα και φίνις. Στη μέση όμως και για περίπου 15 ματς, ήταν από μέτριος, έως και αρνητικός. Σίγουρα, ποιοτικά έδειξε ότι είναι στους top παίκτες της ομάδας, αλλά από διάρκεια και χαρακτήρα, δεν εντυπωσίασε.

Ο Σωτηρίου ήταν σοβαρός. Είναι εντυπωσιακό ότι βελτιώθηκε, στην ηλικία που είναι. Και μπράβο του. Μπορεί κανείς να του το αναγνωρίσει και να του δώσει ένα βραβείο του στυλ «Μεγαλύτερης Βελτίωσης». Δεν ήταν όμως ο MVP. Υπήρξαν ματς που με τα πόδια ζορίστηκε πολύ να υπηρετήσει το πλάνο. Αντιθέτως υπήρξαν ελάχιστα ματς (κυρίως στον Άρη) που καθόρισε το αποτέλεσμα. Σίγουρα πάντως, με το σπαθί του κράτησε τη θέση του βασικού.

Ο Φιγκειρέντο είναι 100% η μεγαλύτερη θετική έκπληξη της χρονιάς. Κέρδισε, με την απόδοσή του, θέση βασικού, έβαλε σημαντικά γκολ και ήταν ένα φορ που έπαιζε για την ομάδα, όπως ακριβώς προβλέπει το πλάνο που ήθελε ο ΟΦΗ να εφαρμόσει. Εξαρχής φάνηκε ότι ήξερε καλά να παίζει εκτός περιοχής και στην πορεία έδειξε να μαθαίνει και πώς να παίζει και μέσα σε αυτή. Σε αρκετά ματς, όμως, δε μπόρεσε μόνος να κάνει το κάτι παραπάνω, την ατομική δηλαδή προσπάθεια, που θα τον ανεβάσει επίπεδο. Επίσης, άργησε να γίνει πιο «σκληρός». Αλλά δεν πειράζει, έχει το χρόνο, να γίνει ένα πληρέστατο φορ.

Ο Μεγιάδο είναι καθοριστικός, για το πως παίζει ο ΟΦΗ. Έπαιξε όμως στα μισά περίπου ματς κι άρα είναι αδύνατο να τον θεωρήσει κάποιος MVP της χρονιάς. Το ίδιο ισχύει και για το Ναμπί, που έδειξε και ελπιδοφόρα δείγματα βελτίωσης.

Τέλος, ο Γιαννούλης, ναι μεν ήταν βαρόμετρο για την άμυνα της ομάδας, αλλά και είχε ένα ντεφορμάρισμα αρκετά συνεχές και μεταξύ μας, η άμυνα δεν ήταν το καλό σημείο του φετινού ΟΦΗ, ώστε από εκείνη να αναδειχθεί ο MVP της.

Πάμε και στο θετικό τρόπο τώρα.

Ο Νέιρα στο φετινό ΟΦΗ είχε ένα καθοριστικότατο ρόλο. Ως deep lying playmaker, περνούσε από εκείνον όλο το παιχνίδι του ΟΦΗ. Η ισορροπία της ομάδας, αλλά κυρίως η δημιουργία της. Κάθε, σχεδόν, επίθεση που η ομάδα έχτιζε, περνούσε μία ή και περισσότερες φορές από εκείνον. Εκείνος αποφάσιζε το επόμενο σκαλοπάτι. Αν θα παίξει η ομάδα από τον άξονα ή από τα πλάγια. Αν θα πατήσει γκάζι ή θα παγώσει το ρυθμό.

Ο ΟΦΗ στα καλά του, ήταν μία ομάδα που έπαιζε κάθετα και συνδυαστικά. Ο Νέιρα είναι εκείνος που έπαιζε καλύτερα από όλους, αυτό το στυλ παιχνιδιού. Ειδικά στο κάθετο παιχνίδι, είναι μακράν ό,τι καλύτερο διαθέτει το σημερινό ρόστερ. Ήταν κορυφαίος πασέρ στο πρωτάθλημα, άλλωστε. Μπορεί να μην ήταν, πάντως, εκείνος που έβγαζε την ασσίστ, αλλά συνήθως ήταν εκείνος που είχε κάνει την καλή επιλογή στο χτίσιμο. Τέλος, όπως και πέρυσι, έδειξε ότι μπορεί να πατά περιοχή και να σκοράρει. 5 γκολ σε 25 ματς για ένα 8αρι, είναι μία καλή επίδοση.

Φυσικά έχει και αδυναμίες. Είναι επιρρεπής στις κάρτες. Θόλωσε για ένα διάστημα που έμεινε μόνος στο κέντρο, χωρίς Μεγιάδο και Ναμπί και μέχρι να βρει πατήματα ο Σακόρ. Έχει επίσης, εκ φύσεως, έλλειψη ταχύτητας. Αν δεν είχε όμως κι αυτά, ίσως δεν τον είχαμε συναντήσει ποτέ.

Ως προς τα υπόλοιπα κριτήρια. Σε αυτό της διάρκειας, νομίζω ότι είχε την καλύτερη επίδοση. Ακόμα και σε παιχνίδια που ήταν ντεφορμέ, σε αρκετά εξ’ αυτών, έκανε το μίνιμουμ έστω. Δεν ήταν δηλαδή αρνητικός, με εξαίρεση ίσως το ματς με τον ΠΑΟΚ εντός. Στη βελτίωση, είχε μεγάλο ανταγωνισμό, αφού αρκετοί έδειξαν πρόοδο. Αλλά νομίζω όλοι είδαμε ότι στη νέα του θέση, σε αυτή τη σαιζόν, έκανε κι ο Νέιρα σημαντική πρόοδο.

Τέλος, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Αργεντίνος είναι μία συγκροτημένη προσωπικότητα, με ισχυρό χαρακτήρα. Δεν είναι ο ηγέτης. Αλλά πατάει σταθερά στα πόδια του και δε μασάει εύκολα.

Για να μην το κουράζω άλλο, ο Νέιρα πληροί τα περισσότερα κριτήρια και στο δικό μου το μυαλό, είναι ο ξεκάθαρος MVP της κανονικής σαιζόν.

Σεβαστές οι απόψεις όλων σας φυσικά, αλλά φίλοι συν-Ομιλίτες, τι πήγε λάθος; Mήπως φταίει η καραντίνα και η κλεισούρα και τον βγάζετε 4ο;