Μεγάλη συζήτηση βλέπω κι ανάλυση από το Σάββατο το βράδυ, για το σχήμα με το οποίο κατέβηκε ο ΟΦΗ. Προφανώς και ξέρω μετά από 30+ χρόνια που ασχολούμαι με το σπορ, πως την προπονητική την έχουν όλοι οι φίλαθλοι μέσα τους. Ενώ είναι επίσης αξίωμα, πως το καλύτερο σχήμα (ειδικά μετά από ήττες), είναι αυτό που ΔΕΝ έπαιξε η ομάδα και ο καλύτερος παίκτης αυτός που ΔΕΝ αγωνίστηκε.
Όμως, νομίζω πως είναι πάντα καλό να βάζουμε σε μία σειρά τα πράγματα, ώστε η κριτική να επικεντρώνεται στα ουσιώδη. Στον ΟΦΗ λοιπόν το Σάββατο δεν έφταιξε το σχήμα, αλλά ο τρόπος που εφάρμοσε το πλάνο του.
Γενικά και πέρα από τον ΟΦΗ, στο ποδόσφαιρο δεν αρκεί να παρατάξεις απλά την ομάδα με ένα σχηματισμό και να δώσεις θέσεις σε κάθε ποδοσφαιριστή. Χρειάζεται να υπηρετήσεις ένα πλάνο, συχνά χρειάζεται να το τροποποιήσεις καθοδόν, αν δεν αποδίδει, ενώ πολλές φορές χρειάζεται και να επέμβεις στη διάρκεια του ματς. Φυσικά, επειδή παίζει κι ο αντίπαλος και διάφοροι άλλοι παράγοντες, ποτέ δεν είναι δεδομένο πως ένα καλό πλάνο θα αποδώσει.
Ήταν λάθος η 4αδα στην άμυνα τελικά;
Επιμένω λοιπόν, πως με βάση τα εργαλεία που είχε στα χέρια του ο Σίμος, η 4αδα στην άμυνα ήταν η επιλογή της κοινής ποδοσφαιρικής λογικής. Χωρίς Ουές, με μοναδική λύση τον Βούρο δεξιά, το να έβαζες ακόμα 3 στόπερ και στα αριστερά ένα μάλλον αμυντικογενές μπακ, όπως τον Λυμπεράκη, θα κατέληγε σε ένα πολύ βαρύ σχήμα, χωρίς καλές δυνατότητες να βγάζει τη μπάλα από την επικίνδυνη ζώνη. Θα άφηνε επίσης πολλά μέτρα στον αντίπαλο, καθώς αναγκαστικά η άμυνα θα γινόταν χαμηλά. Κι όταν παίζεις στην περιοχή σου, τρως φάσεις. Κι ο ΟΦΗ δέχεται υπερβολικά πολλές φάσεις φέτος, παίζοντας με 3 στόπερ στα πιο πολλά ματς.
Τι θα πρόσφερε η 3αδα στα στόπερ;
Θα έλυνε τα προβλήματα που είδαμε χθες; Το μεγάλο πρόβλημα του ΟΦΗ χθες, ήταν στο 1 εναντίον 1 στα άκρα, αλλά και οι υπεραριθμίες που έφτιαχνε ο Άρης, είτε ανεβάζοντας τα μπακ του, είτε φέρνοντας τους κεντρικούς του χαφ προς τα πλάγια. Πώς ακριβώς θα λυνόταν το πρόβλημα, αν δεν είχες καν παίκτες στα εξτρέμ; Θα τραβούσες τα βαριά κορμιά των στόπερ σου στα άκρα; Θα γύριζαν ποια εξτρέμ, να δώσουν βοήθειες στους μπακ;
Όσο για τις στατικές φάσεις, που είναι μόνιμο πρόβλημα, αυτές είναι σαφές πως δεν αφορούν το σχήμα, αλλά τις αντιδράσεις σε ατομικό επίπεδο. Επιπλέον, στο ποδόσφαιρο δεν κλείνεις τους χώρους, βάζοντας απλά πολλούς παίκτες σε μία γραμμή. Τους κλείνεις, αν οι γραμμές σου δεν έχουν αποστάσεις. Δηλαδή, με καλή κατοχή της μπάλας, πολλά τρεξίματα και αλληλοκαλύψεις.
Ποιο ήταν το πρόβλημα με τον Άρη;
Κι όμως, δεν ήταν το σχήμα. Ο Σίμος αποφάσισε να δώσει πλάτος, να μην απασχολήσει 3 στόπερ για ένα μόνο φορ, να βάλει αρκετούς παίκτες και καλούς χειριστές της μπάλας στον άξονα, απέναντι σε Μπερτόγλιο - Ματίγια - Σάσα. Δεν ήταν παράλογο. Ίσα - ίσα, έδειχνε πως έχει διαβάσει τον αντίπαλο.
Ποιο τελικά όμως ήταν το πρόβλημα; Δεν ήταν μόνο ένα. Αλλά μπορεί κανείς να το συνοψίσει σε μία φράση. Ο ΟΦΗ δεν έπαιξε σωστά.
Τα σχήματα έχουν αξία, όταν κάνεις σωστά όσα απαιτούνται για να αποδώσουν. Η 4αδα πίσω δίνει πλάτος, όμως απαιτεί κοντά τις γραμμές. Εσωτερικούς χαφ, που υποστηρίζουν τα μπακ. Ένα αμυντικό χαφ, που μένει κοντά στα στόπερ και τα προστατεύει. Εξτρέμ που επιστρέφουν και ντουμπλάρουν τα μπακ που παίζουν πίσω τους. Κάθετο παιχνίδι με τη μπάλα κι όχι φλυαρία και οριζόντια ανάπτυξη, που νομοτελειακά φέρνει λάθη και χτυπήματα στο transition.
Έκανε κάτι από αυτά ο ΟΦΗ; Με εξαίρεση την καλή παρουσία του Μεγιάδο στο ρόλο του, όχι δεν τα έκανε. Επιπλέον, προσπαθώντας να αποδεσμεύσει τον Νέιρα, από τον κλοιό που του είχε στήσει ο Άρης με τα καλά του χαφ, προσπάθησε να τον τραβήξει πλάγια ή πιο μπροστά. Αποδείχθηκε όμως, πως περισσότερο μπερδεύτηκε και ο ίδιος, αλλά και ο Μπαλογιάννης με τον Στάρζεον.
Ο τρόπος να κρατήσεις τα αντίπαλα μπακ πίσω, ας πούμε, είναι αν γίνεσαι απειλητικός. Κι ο ΟΦΗ δεν έγινε. Ο τρόπος να καταπολεμήσεις το πρόβλημα με τις στατικές φάσεις, είναι να μη δίνεις εύκολα κόρνερ και φάουλ. Κι ο ΟΦΗ δεν το έκανε. Ο τρόπος να μην την πατάς στο transition, είναι να μην πουλάς τη μπάλα, ειδικά όταν έχεις ανεβάσει πολλούς παίκτες από πίσω. Ούτε αυτό το έκανε ο ΟΦΗ.
Όλα τα παραπάνω, δεν αφορούν καθόλου το σχήμα, αλλά τον τρόπο. Και με 5-3-2, πάλι αυτά θα στοίχιζαν.
Πού πρέπει να επικεντρωθούμε
Αν θέλουμε λοιπόν να κάνουμε κριτική, μπορούμε να επικεντρωθούμε στον τρόπο που έπαιξε η ομάδα. Μπορούμε επίσης να επισημάνουμε, την καθυστέρηση στην αλλαγή των προσώπων. Ίσως και να συζητήσουμε, αν η αρχική επιλογή ήταν η ενδεδειγμένη. Αρκετά αυθαίρετα, βέβαια. Γιατί μπορεί εγώ να πιστεύω, πως ο Κοροβέσης θα ταίριαζε καλύτερα από τον Λυμπεράκη σε αυτό το παιχνίδι, αλλά δεν είμαι στο ΒΑΚ να δω σε τι κατάσταση είναι. Σε εμένα, ας πούμε, φαινόταν πιο λογικό να παίξει ο Γιάννου φορ και ο Σαρδινέρο εξτρέμ, αντί του Μπαλογιάννη. Δεν μπορώ, όμως, να είμαι κάθετος. Και τον Σολίς θα ήθελα να δω. Αλλά ξαναλέω, αυτά τα σκέφτομαι, έχοντας την εικόνα μόνο του ματς.
Το ρεζουμέ
Το χθεσινό χαστούκι ήταν μεγάλο. Όλος ο 1ος γύρος ήταν κακός και είχε πολλά προβλήματα και αδυναμίες. Το τελευταίο ματς, μάλλον ήταν μία σύνοψη, που έριξε ένα μεγεθυντικό φακό. Να τα δούμε κατάματα και να δει η ομάδα, πώς μπορεί να τα λύσει ή έστω να τα καμουφλάρει. Προσωπικά, περισσότερο με προβλημάτισε μετά το ματς, η ερμηνεία που δόθηκε για το αποτέλεσμα.
Όχι, δεν κέρδισε η πιο αποτελεσματική ομάδα. Ούτε η ομάδα που είχε καλύτερο σχηματισμό. Κέρδισε η καλύτερη ομάδα, επειδή έπαιξε σωστά και εφάρμοσε μεθοδικά το πλάνο της. Ό,τι σχήμα κι αν διαλέξει ένας προπονητής, αν αυτό δεν ακολουθεί τουλάχιστον τα αυτονόητα σε επίπεδο τακτικής, δε θα σε πάει μακριά.
Ο ΟΦΗ λοιπόν το 2021, πρέπει να βρει τον τρόπο. Όχι το σχήμα. Αυτό μπορεί να αλλάζει κάθε εβδομάδα ή και 2 φορές μέσα στο ματς. Ο τρόπος είναι που μας καίει.
