Ο ΟΦΗ σαν Οργανισμός έχει ανάγκη τις νίκες για να είναι ήρεμος, χωρίς γκρίνιες και αρνητική ενέργεια. Χρειάζεται επίσης νίκες για να σώσει τη χρονιά, έτσι όπως από μόνος του τα έμπλεξε. Μια τέτοια πολύτιμη νίκη ήρθε το Σάββατο στη Λάρισα. Είναι ωραίο που το χαιρόμαστε όλοι, εντός κι εκτός ομάδας.

Όμως αυτό πρέπει να σταματήσει. Η χρονιά δεν τελείωσε, ο ΟΦΗ δεν έχει καθαρίσει με το θέμα της παραμονής. Ο συναγερμός παραμένει.

Στη Λάρισα είδαμε, ίσως για πρώτη φορά στη σαιζόν, έναν ΟΦΗ με μάτι που γυάλιζε. Ήταν κάτι που το "ψάχναμε" από την αρχή της σαιζόν. Κάτι που είχε χαθεί κάπου στα περσινά play off. Τώρα που το βρήκε, καλό είναι να μην το ξαναχάσει αμέσως, κάπου ανάμεσα στις χαρούλες για το τρίποντο και το αρνί του Πάσχα.

Μένουν 2 ματς, στα οποία οφείλει να πάει με ακριβώς τα ίδια γκάζια. Ή και περισσότερα αν μπορεί. Αφενός, γιατί η παραμονή είναι ακόμα ανοικτή κι εδώ που έφτασε είναι αμαρτία να παίξει έστω και στα μπαράζ. Κι αφετέρου, γιατί είναι ο ΟΦΗ. Χρειάζεται να εθιστεί ξανά στη νίκη. 

Το έγραψα το προηγούμενο διάστημα, κόντρα στη γενική αποδοχή κάποιων εκτός έδρας ισοπαλιών ως προοπτική, πως ο ΟΦΗ θα σωθεί με διπλά. Ευτυχώς ήρθε το πρώτο. Πρέπει να έρθει και δεύτερο.

Μου είναι παγερά αδιάφορο αν η Λαμία είναι αδιάφορη, αν ο Ατρόμητος θα χτυπήσει το ματς στο Αγρίνιο ή αν ο Μπέος ρίχνει γέφυρες στον Κούγια (δηλαδή στον Ολυμπιακό). Δε με αφορά. Ξέρω πως η ομάδα μου με 2 νίκες θα παίζει του χρόνου ξανά στη Super League. Ξέρω επίσης πως με 2 νίκες θα μπορεί ο ΟΦΗ από τα μέσα του Μάη να κάνει απολογισμό μιας κάκιστης σαιζόν και με ηρεμία να προγραμματίσει την ανασύνταξή του, πάνω στη διάγνωση που θα βγει από αυτόν. 

Είναι πολύ θετικό που η ομάδα θα κάνει Πάσχα ήρεμη. Μαζί με εκείνη και ο κόσμος. Όμως το μέταλλο και η γυαλάδα στο μάτι που επιτέλους εμφανίστηκε στο Αλκαζάρ, δεν πρέπει να χαθεί ξανά.

Είσαι ΟΦΗ και επιβάλλεται να πας για 2 νίκες.