Το ποδόσφαιρο παίζεται χωρίς όραμα, έγραφα προ ημερών. Τελικά αποδείχθηκε ότι και η διακυβέρνηση γενικώς, αλλά κυρίως η διαχείριση της πανδημίας, γίνονται χωρίς πρόγραμμα.
Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν συνωμοσία, κόλπο ή ψεύτικη απειλή τον covid-19. Αντιθέτως, είμαι από εκείνους που εφαρμόζουν πολύ σχολαστικά τις οδηγίες και έχω αναπροσαρμόσει δραστικά τον τρόπο ζωής μου. Όμως, είμαι και από εκείνους που έχουν μπερδευτεί πάρα πολύ, με τις αποφάσεις που αφορούν τα μέτρα για την προστασία των πολιτών.
Από το καλοκαίρι, αποδείχθηκε πως το πρώτο ημίχρονο της πανδημίας, του γενικού lockdown δηλαδή, ήταν το εύκολο. Τα δύσκολα άρχισαν τον Μάιο. Από τότε που χρειάζεται να ζούμε, να δουλεύουμε και να κοινωνικοποιούμαστε, με την πανδημία. Από τότε, πολλές αντικρουόμενες και αντιφατικές αποφάσεις έχουν παρθεί και πολλές απορίες μας έχουν δημιουργηθεί.
Κατανοώ πως πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο, όμως μου λείπει - καιρό τώρα - η κοινή λογική. Για παράδειγμα, έχει δοθεί το πράσινο φως για μάθημα στα σχολεία (και σωστά, λέω εγώ), έστω και με 20-25 παιδιά, αλλά σε μία ακαδημία ποδοσφαίρου με γήπεδο ανοιχτό, επιτρέπονται έως 19 και ο προπονητής. Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα πάρα πολλά παραδείγματα αντιφάσεων.
Το ποδόσφαιρο έζησε πολύ καιρό χωρίς κόσμο. Αυτό, δεδομένα, είναι αφύσικο. Το ποδόσφαιρο έχει φτιαχτεί για τον κόσμο, ζει από τον κόσμο και τρέφεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από τον κόσμο. Είχα γράψει πριν τα play off, πως σωστά ξεκινάνε σε άδεια γήπεδα, γιατί είναι μία διασκέδαση που έστω και τηλεοπτικά θα χαρεί το κοινό.
Η ζωή προχώρησε, ο ΟΦΗ αρχικά και η Super League στη συνέχεια, προετοίμασαν (πρωτοφανώς!) μία υπέρ αναλυτική και συγκεκριμένη πρόταση, την παρουσίασαν 2-3 φορές τους τελευταίους μήνες και η Κυβέρνηση κατέληξε χθες να την αποδεχτεί. Με αυστηρούς κανόνες (10%, έως 3500 σύνολο, συγκεκριμένη διαδικασία, αποστάσεις, ανέπαφες αγορές, κλπ) που θα έδιναν σε ελάχιστους την ευκαιρία, αλλά θα ήταν μία αρχή έστω, με τον φίλαθλο κόσμο και τις ΠΑΕ να αναλαμβάνουν πια την ευθύνη.
Κι όμως, λίγες ώρες μετά, ο Πρωθυπουργός με προσωπική του εντολή/απόφαση/παρέμβαση το παίρνει πίσω, αδειάζοντας ουσιαστικά τους υφιστάμενούς του, αλλά και μία σειρά από ανθρώπους που δούλεψαν για το θέμα. Τελικά, την πληρώνει το ποδόσφαιρο. Ο λόγος είναι ότι «στέλνει λάθος μήνυμα» στον κόσμο.
Είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω με την Κυβέρνηση σε αυτό. Αρκεί όμως να έχει την ίδια παρεμβατικότητα και σε ένα σωρό άλλα μέτρα και πρακτικές, που επίσης στέλνουν «λάθος μήνυμα» στον κόσμο. Αλλιώς, απλά στέλνονται σπασμωδικά μηνύματα, αντικρουόμενα μεταξύ τους, ανάλογα με το πολιτικό κόστος και την επικοινωνιακή ανάγκη που υπάρχει.
Δεν ενδιαφέρομαι να πολιτικολογήσω. Αυτό μόνο που θέλω να πω, είναι πως οι διαρκείς αλλαγές αποφάσεων και τα μέτρα που παίζουν μπουνιές μεταξύ τους, αλλά και με την κοινή λογική, σαν πολίτη μου προκαλούν πολύ μεγαλύτερη ανασφάλεια, από ό,τι ένα γήπεδο χωρητικότητας 8000, όπου θα βρίσκονται 700 άτομα απλωμένα μέσα, με αυστηρούς κανόνες και τις ΠΑΕ να τα εποπτεύουν.
