Πολλοί θα πουν ότι ο ΟΦΗ πέταξε 2 βαθμούς. Και θα έχουν δίκιο. Για 2ο σερί παιχνίδι, ο ΟΦΗ δημιουργεί φάσεις και έχει "πάτημα" να θεωρεί τον εαυτό του άτυχο.

Από την άλλη, καλό είναι να δούμε ότι κι οι αντίπαλοί του απειλούν και τελικά σκοράρουν. Λιγότερο η Λαμία, περισσότερο ο Ατρόμητος. Ναι, υπάρχει ατυχία όταν δεν έρχεται το 2-0 σε σπουδαίες φάσεις, αλλά για παράδειγμα το πρώτο 25λεπτο, ήταν κάκιστο και μπορούσε να στοιχίσει. Όπως κακές αντιδράσεις αμυντικά υπήρχαν και στο "καλό" του ημίχρονο. 

Αναμφίβολα, ο ΟΦΗ χάνει μια μεγάλη ευκαιρία να μείνει ψηλά, σήμερα θα μπορούσε να έχει +2 βαθμούς (ή και +4 μαζί με τη Λαμία). Δεν τους έχει όμως. Οπότε αν θέλει όντως να μείνει ψηλά, πρέπει να εντοπίσει το γιατί και να το διορθώσει.


1ο ημίχρονο: Κακό ξεκίνημα, ανασύνταξη και ποιότητα Φελίπε

Όπως αναμενόταν, ο ΟΦΗ παρατάχθηκε ξανά με το συνηθισμένο πια 3-5-2. Οι αλλαγές στα πρόσωπα αφορούσαν το αριστερό άκρο της άμυνάς του, με τον πιο επιθετικογενή Αμπάντα να παίρνει τη θέση του Τοράρινσον και την επίθεση, όπου σαν επιθετικό δίδυμο ο Νταμπράουσκας επέλεξε τον Φελίπε με τον Τοράλ, προφανώς σε μια προσπάθεια και για υψηλότερης ποιότητας δημιουργία, αλλά και για καλά τελειώματα μέσα στην περιοχή. Από την άλλη πλευρά, ούτε κι ο Ατρόμητος άλλαξε ιδιαίτερα το πλάνο του, κράτησε το 4-2-3-1 και τα περισσότερα πρόσωπα που είχαν ξεκινήσει κόντρα στο Βόλο τη Δευτέρα. Κι ο Κόουλμαν άλλαξε αριστερό μπακ, επαναφέροντας τον Ντε Μποκ. 

Με το ξεκίνημα του παιχνιδιού και έως το cooling break, μπήκε στο ματς και κυριάρχησε μία ομάδα, ο Ατρόμητος. Κάνοντας αυτά που γνωρίζαμε ότι μπορεί να κάνει και συζητούσαμε στo pre game. Καλή κυκλοφορία της μπάλας, επιθέσεις με πλάτος και μπακ (κυρίως τον Κεχρίντα) να ανεβαίνουν ψηλά κι εξτρέμ που μπαίνουν προς τα μέσα και πλαισιώνουν το φορ. Ιδιαίτερα ο Ρομπάιγ, στην αριστερή πλευρά του ΟΦΗ, έβρισκε διαρκώς χώρους και δημιουργούσε, όποτε έπαιρνε τη μπάλα στα πόδια του, καταστάσεις. Αυτό που βελτίωσε ο Ατρόμητος, σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια, ήταν η φλυαρία του, καθώς κατόρθωσε να τελειώσει αρκετές φάσεις που έφτιαξε σε αυτό το διάστημα, μέσα στην περιοχή του Σωτηρίου. Την ίδια ώρα, ο ΟΦΗ πρέσαρε και δεν πρέσαρε, έτρεχε και δεν έτρεχε, έχανε όλες τις δεύτερες μπάλες, πήγαινε αργά στις φάσεις και αμυνόταν εντός περιοχής παθητικά. Η μοναδική στιγμή του σε αυτό το 20λεπτο, προέκυψε με σουτ εκτός περιοχής.

Το cooling break στο 22' λειτούργησε σαν δώρο. Ο ΟΦΗ ανασυντάχθηκε, μπήκε πιο ενεργοποιημένος και ζωηρός, άρχισε να τρέχει λίγο περισσότερο και να προσπαθεί να δώσει πλάτος στο παιχνίδι του, αλλά και να παίξει συνδυαστικά. Σε μία από τις πρώτες φάσεις που εφάρμοσε αυτό το πλάνο, κατόρθωσε και να σκοράρει με τον Φελίπε. Σε μια φάση που προέρχεται από συνδυαστικό παιχνίδι, καλό χτίσιμο της επίθεσης, αλλά και τη μπάλα στην περιοχή (επιτέλους) με τέτοιο τρόπο, που να μπορεί να αξιοποιηθεί ο Βραζιλιάνος.

Στο τελευταίο περίπου 10λεπτο με τις καθυστερήσεις, μπορεί να πει κανείς πως είδαμε ένα ανοιχτό παιχνίδι, ο ΟΦΗ δεν διαχειρίστηκε απόλυτα σωστά το προβάδισμά του, δεν πάγωσε το τέμπο, ούτε όμως και πρέσαρε για να βρει 2ο γκολ. Αυτό που συνέβη ήταν όμως, πως άρχισαν να αυξάνονται τα λάθη του Ατρομήτου, μέσα από τα οποία προέκυψαν 3-4 πολύ καλές προϋποθέσεις για γκολ, που ο ΟΦΗ δεν εκμεταλλεύτηκε. Από την άλλη πλευρά, ο Ατρόμητος ξανάρχισε να πλησιάζει στην περιοχή και να προβληματίζει την άμυνα του ΟΦΗ.



Τα νούμερα με το τέλος του ημιχρόνου, είναι πολύ κολακευτικά για τον ΟΦΗ. Ο οποίος, ναι μεν βρήκε περισσότερες τελικές, οι περισσότερες εξ' αυτών όμως προήλθαν από σουτ εκτός περιοχής, σε αντίθεση με τον Ατρόμητο, που μπήκε πιο πολλές φορές σε αυτή του ΟΦΗ. Αυτό που τελικά έκανε τη διαφορά, ήταν η ποιότητα του Φελίπε.


2ο ημίχρονο: Κυριάρχησε, δε σκόραρε και το πλήρωσε

Η συνέχεια ήταν διαφορετική, ως προς την εικόνα του παιχνιδιού. Με εξαίρεση ένα χλιαρό πρώτο 5λεπτο για τον ΟΦΗ (που γλύτωσε ξανά με το δοκάρι του Βαλέντσια), στο υπόλοιπο 2ο μέρος είχε τον έλεγχο, κυριάρχησε στη μεγαλύτερη διάρκειά του, εμπόδισε τον αντίπαλό του να βρει τους χώρους που έβρισκε, ειδικά στο πρώτο 25λεπτο και σταδιακά πάτησε περισσότερο περιοχή. Αυτή ήταν και η βασική διαφορά στην επίθεσή του, σε σχέση με το 1ο ημίχρονο. Σε δύο από τις φορές, που μπήκε στο αντίπαλο τρίτο με μέτωπο προς την εστία, είχε δύο δοκάρια, μπορεί δηλαδή κανείς να πει ότι ήταν άτυχος πέρα από άστοχος.

Στην πορεία του παιχνιδιού, ο Ατρόμητος γύρισε το σχήμα του σε 4-4-2, με τον Βέργο να μπαίνει για να παίξει δίπλα στον Ανγκιέλσκι αντί του Ρομπάιγ, που από την ώρα που βρέθηκε στα αριστερά μετά το 35', περιορίστηκε πολύ. Ο ΟΦΗ από την άλλη, φάνηκε να χάνει την ισορροπία του μετά το 80', με την έξοδο του Γαγιέγος, όταν κι άρχισε να μην αμύνεται καλά και να παίζει με τη φωτιά. Ο αντίπαλός του είχε κάποιες απόπειρες να απειλήσει, χωρίς πάντως να δημιουργήσει την κλασσική ευκαιρία. Κατάφερε όμως, σε αντίθεση με το 1ο μέρος, τη μία ευκαιρία που του δόθηκε, να την κάνει γκολ και να πάρει την ισοπαλία. 

Από το 1-1 και μετά, είδαμε ελάχιστο ποδόσφαιρο και μία μόνο καλή προϋπόθεση να σκοράρει, από μια από τις αρκετές προσπάθειες του Μοσκέρα, τη σέντρα του οποίου δε μπόρεσε να εκμεταλλευτεί ο Καρώ. 


Καταλαβαίνει κανείς από την στατιστική, ότι έγινε ένα ανοιχτό ματς. Μπορούμε να πούμε ότι ο ΟΦΗ ήταν τυχερός, που πήγε στο ημίχρονο με 1-0 στα αποδυτήρια. Κι από την άλλη, ο Ατρόμητος χρειάστηκε αρκετή τύχη για να μείνει στο ματς και να ισοφαρίσει στο τέλος. Σε κάθε περίπτωση, με βάση την εξέλιξη του παιχνιδιού, ο ΟΦΗ δε μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι ικανοποιημένος.


Το ρεζουμέ: Θα είναι λάθος να σταθεί ο ΟΦΗ μόνο στην ατυχία

Είναι αλήθεια ότι στο 2ο ημίχρονο ο ΟΦΗ ήταν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο και δημιούργησε 2-3 κλασσικές ευκαιρίες. 

Είναι όμως αλήθεια ότι στο πρώτο ημίωρο ο ΟΦΗ ήταν εκτός ματς, έμοιαζε παθητικός και ασυντόνιστος και σε καμία περίπτωση δεν έλεγχε το ματς. 

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο ΟΦΗ αντιμετώπισε ξανά δύο προβλήματα, που εντοπίζονται από την αρχή της σαιζόν:

Πρώτον: Είναι φλύαρος και σπαταλάει πάρα πολλές φάσεις γύρω από την περιοχή. Και σε αυτό το ματς είδαμε πάρα πολλές σέντρες να καταλήγουν στο πουθενά, αρκετές ημιτελείς ενέργειες κι αρκετές αργές αποφάσεις, που "πέταξαν" το πλεονέκτημα που υπήρχε στη φάση.

Δεύτερον: Ο ΟΦΗ ακόμα αδυνατεί να ελέγξει πλήρως το ρυθμό. Να "σβήσει" όποτε χρειάζεται ένα ματς, να ανεβάσει το ρυθμό όποτε κρίνει σκόπιμο και να τον παγώσει αντίστοιχα, αλλά και να επιτεθεί, χωρίς να δημιουργηθούν στην άμυνά του προβλήματα. Επιπλέον, όταν επιλέγει να πρεσάρει, το κάνει χωρίς καλό συντονισμό και με αρκετά παθητικό τρόπο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πανικοβάλει τον αντίπαλό του. Σήμερα για παράδειγμα, το πέτυχε για ένα 10λεπτο μεταξύ 25' και 35' κι αμέσως είδαμε λάθη από την αντίπαλη άμυνα, αλλά και καλές προϋποθέσεις.

Σε κάθε περίπτωση, ειδικά εφόσον ακολουθούν σερί παιχνίδια σε μικρό διάστημα, θα είναι καλύτερα να μην θεωρήσει ο ΟΦΗ πως ήταν απλά άτυχος. Ήταν ΚΑΙ άτυχος. Ήταν όμως και ανούσιος επιθετικά, ήταν και αργός και παθητικός αμυντικά στο πρώτο μισάωρο. Δεν κατόρθωσε να κυριαρχήσει σε μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ κι όταν το πέτυχε, δε μπόρεσε να μην επιτρέψει στον Ατρόμητο να πλησιάσει το γκολ.




Η ποσότητα των τελικών προσπαθειών δε λέει πάντα την αλήθεια. Έχει σημασία και πόσες από αυτές ήταν όντως απειλητικές, πόσες έγιναν εντός περιοχής και πόσες δημιούργησαν πραγματικό πρόβλημα. Όμως σημαντικό επίσης είναι, κάτι που δε φαίνεται στα στατιστικά: Το να παίρνει μια ομάδα καλή τελική απόφαση, όταν φτάνει στο επιθετικό τρίτο της. Ο ΟΦΗ ακόμα αυτό δεν το έχει καταφέρει. Σε κάθε περίπτωση, κάθε ομάδα οφείλει να πεισμώνει από δυσκολίες, αλλά να γυρίζει το διακόπτη και να δουλεύει ακόμα περισσότερο, ειδικά όταν πρέπει σε 3 μέρες να παίξει το επόμενο παιχνίδι της.