Παρακάτω σταχυολογούνται κάποιες από τις απόψεις που βρίσκονται στα περί οδύνης κείμενά μου, της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Σε κάθε κείμενο υπήρχαν και προτάσεις για την πιθανότητα αντιστροφής της πορείας προς τον υποβιβασμό, στις οποίες μπορεί να ανατρέξει κάποιος, ωστόσο κυριαρχεί αναπόφευκτα η ανακύκλωση της απογοήτευσης που δημιουργείται από την ανακύκλωση των απογοητευτικών εμφανίσεων και λαθών. Μετά τα αποσπάσματα, θα βρείτε το ίζημα της πιο πρόσφατης οδύνης, αυτής του ματς με τον Πανιώνιο. Σκέψεις για την πραγματικότητα της ομάδας και προτάσεις προς την διοίκηση.
25 Σεπτεμβρίου 2018 - Η Δυσάρεστη Πραγματικότητα, η Κριτική και η Υποστήριξη
Το χαρακτηριστικό της πραγματικότητας είναι ότι είναι δυσάρεστη, έλεγε ο Τσαρούχης…
…Το δυσάρεστο που αποκομίζουμε κάθε αγωνιστική δεν είναι κακό όνειρο, από το οποίο θα ξυπνήσουμε, ούτε περαστική ατυχία που θα τελειώσει όπως άρχισε. Είναι η πραγματικότητα. Όσο νωρίτερα τη δούμε κι όσο νωρίτερα την αποδεχτούμε, τόσο νωρίτερα θα έχουμε πιθανότητα να εκτρέψουμε την πορεία προς τον υποβιβασμό…
…Αρκετοί βλέπαμε τα σημάδια από τη μεταγραφική περίοδο και την προετοιμασία. Ωστόσο, θες η απόλυτη ευωχία της περυσινής χρονιάς, θες το συναισθηματικό δέσιμο με τους πρωταγωνιστές της, η ελπίδα πως άλλοι θα είναι χειρότεροι, η εμφάνιση, αργότερα, της ιστορικής προοπτικής όσον αφορά το μέλλον, μας έκανε να μην μιλάμε δημοσίως για τους σκοτεινούς οιωνούς…
…Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε πως η ελευθερία δεν είναι στάρι να τη σοδειάσεις στο αμπάρι και νά'χεις να πορεύεσαι. Πρέπει να παλεύεις γι αυτήν διαρκώς. Έτσι και η περυσινή μπορεί να έχει επίγευση μέσα μας ακόμα, αλλά δεν αρκεί για φέτος. Η νέα χρονιά και το πρωτάθλημα δε δίνουν μία γι αυτήν.
2 Οκτωβρίου 2018 - Αρνούμαι να πέσω σαν Πανθρακικός!
Εδώ είναι ΟΦΗ ρε! Δεν είναι μια ομάδα - σφραγίδα που δε νοιάζονται ούτε οι εχθροί, ούτε οι φίλοι. Εδώ πονάει η ομάδα, πονάει και ο κόσμος…
…Με την ΑΕΚ, οι παίκτες έπαιξαν με πάθος, έτρεξαν, πάλεψαν, αλλά αυτό δεν φτάνει. Εγώ δεν είδα αδιαφορία. Είδα έλλειψη φορ, είδα έλλειψη δημιουργίας και έμπνευσης, έλλειψη κάθετης κίνησης, έλλειψη ποιότητας και προσόντων στις περισσότερες θέσεις. Μια καινούρια 11άδα, ένα καινούριο σύστημα, ένα ίδιο αποτέλεσμα. Μέχρι πότε;…
…Οι αλχημείες των συστημάτων δεν παράγουν αποτέλεσμα από μόνες τους. Ας ψάξει λοιπόν τους πιο ποιοτικούς παίκτες που έχει και να βρει ένα απλό σύστημα που μπορούν να υπηρετήσουν. Οι παίχτες θα κάνουν τις φάσεις, όχι το σύστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι με 10 παίξαμε καλύτερα…
25 Νοεμβρίου 2018 - Από την εποχή Παπαδόπουλου στην εποχή της Διοίκησης
…Καθώς η απόδοση της ομάδας και η βαθμολογική της επίδοση συνεχίζει να αποτελεί μια αιμάσσουσα πληγή, τα ερωτήματα – ανομολόγητα, ψιθυριστά ή ανοιχτά, καθώς και οι προβληματισμοί πυκνώνουν. Θα σωθεί η ομάδα και πώς;
Φταίει και πόσο ο προπονητής; Πρέπει να παραμείνει ο Παπαδόπουλος ή όχι;
Δεν υπάρχουν ερωτήματα ταμπού όταν οι καταστάσεις είναι οριακές και όταν τίθενται με ορθολογισμό και αγαθή προαίρεση…
…Αν πιστεύουν ότι ο Παπαδόπουλος είναι αυτός που μπορεί να αναμορφώσει και να σώσει την ομάδα, που θα έχει και τους νέους παίκτες μετά τον Δεκέμβρη, θα παραμείνει. Αν όχι, θα βρεθεί άλλος. Μόνο που η απόφαση για το μέλλον, το αγωνιστικό, της ομάδας είναι πλέον της Διοίκησης και όχι του Παπαδόπουλου, όπως ήταν μέχρι πρότινος. Και είναι αυτή που θα κριθεί πλέον, ως προς το συγκεκριμένο. Μέχρι τώρα, δείχνει να τον στηρίζει.
Προφανώς, όνειρο όλων μας είναι η ομάδα να πάει μπροστά με τον Παπαδόπουλο. Αυτό θα γουστάραμε κυριολεκτικά ΟΛΟΙ. Είναι δικός μας, ζήσαμε ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΕΣ στιγμές και αγωνιστικές όταν έπαιζε, και πέρυσι σε μια χρονιά όνειρο. Όμως μια ομάδα ζει και πεθαίνει από τα αποτελέσματα. Και εδώ δε μιλάμε για το αν θα έχουμε την 4η ή την 10η θέση, οπότε μπορούμε όλοι να πούμε "δεν πειράζει, του χρόνου θα πάει καλύτερα". Εδώ φτάσαμε να παίζεται η παραμονή της ομάδας.
17 Δεκεμβρίου 2018 - Είναι οι προσπάθειες μας, σαν των Τρώων;
Δυστυχώς, η αγωνιστική χρονιά εξελίσσεται ακριβώς όπως και τα περισσότερα ματς. Ξεκινάμε, επιτυγχάνουμε ένα γκολ ή ένα καλό αποτέλεσμα, μετά χάνουμε τον έλεγχο του παιχνιδιού, δεχόμαστε γκολ, χάνουμε τα ματς και συνεχίζουμε να παραμένουμε στη ζώνη του υποβιβασμού. Δηλαδή, να παραμένουμε στη ζώνη αγωνιστικής υπονόμευσης της Νέας Εποχής…
Δύσκολο να αντέξει κανείς αυτό το διαρκές συναισθηματικό roller coaster, από την ανέλπιστη προοπτική της διοικητικής - οργανωτικής Γης της Επαγγελίας, στην εβδομαδιαία αγωνιστική Κόλαση…
… Ας δούμε λοιπόν - κατά σειρά αναγκαιότητας - τι θα ήθελε η ομάδα μεταγραφικά.
1. Ένα σεντερφόρ που θα έχει 1 γκολ/2 ματς ή έστω 2 γκολ/5 ματς
2. Ένα οχτάρι ποιοτικό, κινητικό, τεχνίτη
3. Ένα αριστερό μπακ, εύσωμο
4. Έναν ακόμα επιθετικό στα πλάγια
5. Ένα χαφ ακόμα
6. Έναν τερματοφύλακα ακόμα
7. ....
Όσο μεγαλύτερη προσωπικότητα έχουν, τόσο το καλύτερο, μια και είναι απαραίτητο όχι μόνο να προσφέρουν, αλλά να βελτιώσουν και τους υπόλοιπους γύρω τους.
Και φτάσαμε, ξανά, σε αδιέξοδο αγωνιστικό και βαθμολογικό, προχθές στο ματς με τον Πανιώνιο. Για μένα δεν έχει κανένα νόημα να επαναλάβω τις ευθύνες του Παπαδόπουλου για την φετινή σεζόν (επιλογές παικτών, αδυναμία συγκρότησης 11άδας και αγωνιστικής ταυτότητας μετά από την πιο πλήρη προετοιμασία, συντηρητισμός στην κατάρτιση της ομάδας σε πολλές αγωνιστικές, ανέμπνευστες αλλαγές, επαναλαμβανόμενα και ‘ανεξήγητα’, όπως λέει, λάθη κ.ά), ούτε και να του πιστώσω τα θετικά (αγωνιστική προσφορά ως παίκτης, θεμέλιος λίθος ύπαρξης της ομάδας πέρυσι, άνοδος, συναισθηματικό δέσιμο).
Πέρυσι και φέτος, τα καλά και τα κακά, αναφορικά με αυτόν, έχουν εξαντληθεί, είτε αφορούν ακραίες αντιδράσεις (ανέβασμα σε ώμους, ..για πάντα στην ομάδα Παπαδόπουλε… μέχρι ακυρώσεις του έργου του και αποδοκιμασίες), είτε αφορούν και πιο ψύχραιμες κρίσεις, όπως σε πολλά κείμενα των συντακτών του oficrete.
Για μένα, ήδη από το κείμενό μου Από την εποχή Παπαδόπουλου στην εποχή της Διοίκησης, έχει νόημα η μελέτη των κινήσεων της διοίκησης, που αποφασίζει σχεδόν για τα πάντα, και οι συνακόλουθες σκέψεις και κρίσεις πλέον. Και εν προκειμένω, όπως δεν έχει νόημα να αποδοκιμάζεις ποδοσφαιριστές που προσπαθούν, αλλά εύλογο να κρίνεις αυτόν που τους επέλεξε, έτσι πλέον δεν έχει νόημα να κριτικάρεις τον Παπαδόπουλο, αλλά την διοίκηση που επέλεξε πριν ένα μήνα τουλάχιστον, έχοντας τα αγωνιστικά και προπονητικά δεδομένα μπροστά της και με την παρουσία κενού αγωνιστικού διαστήματος, να μην τον αντικαταστήσει, πιστεύοντας σε αυτόν.
Τότε κατέληγα, μεταξύ άλλων:
ΥΓ1: Ο Παπαδόπουλος είτε τα καταφέρει είτε όχι, είτε μείνει είτε φύγει, θα είναι πάντα ΟΦΗ και πάντα επιτυχημένος. Το εννοώ.
ΥΓ2: Ό,τι αποφασίσει η Διοίκηση, θα είναι το πιο σωστό και θα είμαι μαζί της.
Αυτό ήταν μια εκ προοιμίου αποδοχή της διοίκησης και της αναγνώρισής τους ως επαϊόντων. Ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ανησυχούμε, να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε για τα αγωνιστικά πεπραγμένα και τις σχετικές κινήσεις της. Αυτή η ίδια η διοίκηση και η ιστορική προοπτική της Νέας Εποχής, άλλωστε, μας έδωσε το δικαίωμα και τη δυνατότητα να συζητάμε πλέον για το ποδόσφαιρο και όχι για την οικονομική επιβίωση, για τους χίλιους δυο τρόπους που θα παιχτεί η μπάλα και όχι για τους χίλιους δυο τρόπους που θα υπάρχει αυτή η ομάδα. Από την αρχή θεωρήσαμε δε, ότι τυχόν υποβιβασμός θα ήταν χάσιμο χρόνου περισσότερο, άδικη και αχρείαστη υπονόμευση της προοπτικής, παρά υπαρξιακό ζήτημα για την ομάδα.
Προσπαθώντας λοιπόν διαρκώς να αναστρέψουμε την πορεία προς την Β’ Εθνική συνεχίζουμε να καταθέτουμε απόψεις.
Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
- Ο ΟΦΗ δεν είναι ‘Πανθρακικός’ ή ‘Λεβαδειακός’. Υπήρξε με τον κόσμο του, υπάρχει και ζει με αυτόν, είναι γαλβανισμένος μ’ αυτόν σε καλές και δύσκολες εποχές. Αυτό σημαίνει ότι όπως κάποιος στην ομάδα ή η ομάδα αποδέχεται και επιζητά την υποστήριξη, θα πρέπει να ανέχεται και την κριτική. Αν θέλεις να ‘ζεις’ από και με τον κόσμο, ρισκάρεις να ‘πεθάνεις’ κι απ’ αυτόν. Δεν είμαι υπέρ της θεοποίησης του κόσμου, ούτε θεωρώ πως έχει πάντα δίκιο, ίσα ίσα έχω ακούσει απίστευτα πράγματα στην κερκίδα, όμως είναι πάντα εκεί. Μπορεί το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο να τείνει προς την ευκολία, τον αφορισμό και στην παράλογη και ‘τηλεοπτική’ απαίτηση, όλων οι γνώμες να μετρούν το ίδιο, όμως από την άλλη, φέτος υπήρξε και υπομονή και στήριξη. Απλά, στο ποδόσφαιρο, αυτά τα μεγέθη δεν είναι ανεξάντλητα.
- Είναι λάθος να κρίνεται κάποιος που έχει μια υπεύθυνη και αμειβόμενη σχέση, με κριτήριο την αγάπη προς την ομάδα. Φυσικά και ο Παπαδόπουλος αγαπά την ομάδα - όχι περισσότερο από τον κάθε αγνό φίλαθλο. Ο Παπαδόπουλος είναι σημαντικός γιατί προσέφερε στην ομάδα - όχι γιατί την αγάπησε, σαν παίκτης και σαν προπονητής. Και αυτό θα είναι το κριτήριο και τώρα, αυτό της αποτελεσματικής προσφοράς, σαν κάθε αμειβόμενος προπονητής. Δεν αμφισβητείται η προσφορά του, ούτε ο διαρκής σεβασμός που πρέπει να απολαμβάνει. Αυτό όμως είναι άσχετο με την καλοπροαίρετη κριτική και την αντικειμενική αποτίμηση της παρούσας δουλειάς του.
- Είναι απολύτως λάθος να υβρίζονται παίκτες που προσπαθούν, π.χ. ο Κυριακίδης. Ωστόσο οι προχθεσινές αποδοκιμασίες δεν ήσαν για αυτόν υποθέτω, αλλά κυρίως για την επιλογή της αλλαγής. Από το 60’ ίσως θα έπρεπε να μπει ο Δεληγιαννίδης(φρέσκος, γρήγορος, πατά περιοχή, σκοράρει, αμύνεται στη θέση του κουρασμένου Ντίνα) και ο Νέιρα (αντί του Πλατέλλα) που από τη στιγμή που είναι στην αποστολή, θα πρέπει να παίζει και με μισό πόδι.
- Πως λέμε ότι δεν υπάρχει και ζήτημα φυσικής κατάστασης, όταν ο Brown, ένας μέσος Ευρωπαίος παίκτης ήταν εμφανώς σε άλλο επίπεδο φυσικής κατάστασης από όλους τους υπόλοιπους;
- Πώς λέμε ότι υπάρχει πρόβλημα ψυχολογίας στους παίκτες και χάνονται τα αποτελέσματα, όταν αυτή δημιουργήθηκε αρχικά από τα κακά αποτελέσματα και την κακή αγωνιστική παρουσία. Η κακή ψυχολογία προήλθε ως αιτιατό, δεν ήταν το πρωτογενές αίτιο.
- Πώς τα ρίχνουμε όλα στο περιορισμένο μπάτζετ του καλοκαιριού; Ο Εργοτέλης έχει μεγαλύτερο που έχει βρει παίκτες και έχει παίξει καλύτερα στα μεταξύ μας; Οι συγκρίσεις και οι κρίσεις βέβαια είναι σχετικές, το ίδιο σχετικό όμως είναι και το μπάτζετ.
- Είναι εντυπωσιακή η αλλαγή στην επικοινωνιακή λειτουργία - προφίλ και στην οργανωτική - δομική της ομάδας. Απλά, σε μια χρονιά ολότελα οριακή αγωνιστικά, φαντάζουν ενίοτε σαν φρου φρου (π.χ. εβδομαδιαία βίντεο παρελθόντος) που δεν βοηθούν στην ολοκληρωτική συγκέντρωση ή σαν υπερβολικά έξοδα σε διάφορα στελέχη, χρήματα που ίσως θα έπρεπε να δοθούν στην ενίσχυση της ομάδας για φέτος. Είναι υπεραπαραίτητα στοιχεία μακροπρόθεσμα, αλλά δεν προσδίδουν τίποτα ιδιαίτερο στην φετινή αγωνιστική αναγκαιότητα. Όσο επικοινωνιακό πολιτισμό και να παράξουμε δεν θα σώσουμε έτσι την κατηγορία.
Προφανώς δεν είμαι υπέρ του νεοελληνικού ποδοσφαιρικού τσαμπουκά ή άλλων ευτράπελων και τραγικών συνηθειών, απλά λέω ότι πρέπει να συγκεντρώσουμε πολλές περισσότερες δυνάμεις (και χρήμα) στην αγωνιστική σωτηρία, παρά στην διαχείριση των κρίσεων και άλλων.
- Ας φανταστούμε την πτώση στην Β’. Λιγότερα έσοδα, άνοδος μίας μόνο ομάδας, εμπλοκή σε περιβάλλον στρούγκας όσον αφορά γήπεδα, ομάδες που οι μισές τουλάχιστον στήνουν ό,τι στήνεται, αδιαφανείς διαιτησίες, συρρίκνωση εικόνας και μεγέθους, αμφίβολη προοπτική εγχειρήματος. Θέλετε κι άλλα…;
Τι άραγε πρέπει να γίνει τώρα;
Η διοίκηση πρέπει να προστατεύσει την ομάδα!
Και εννοώ, προπονητή, παίκτες, κόσμο, προοπτική. Δεν αξίζει στον σημερινό ΟΦΗ η ενδοσκόπηση, το αλληλοφάγωμα, οι προσβολές, η εβδομαδιαία θλίψη.
Είναι καιρός, αν δεν έχει αργήσει, να υπάρξει δημόσια τοποθέτηση (όχι ανακοίνωση) ή έκθεση ιδεών μέσω μιας συνέντευξης κάποιου μέλους της διοίκησης. Ποιες είναι οι ιδέες της για το σήμερα, το αύριο και το μεθαύριο. Για τα μικρά και τα μεγάλα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν μόνο tweets του προέδρου.
Είναι προτεραιότητά τους η παραμονή στην Α’ ή το πλάνο τους είναι ανεξάρτητο προς αυτήν;
Αν θέλουν την παραμονή, τι προτίθενται να κάνουν με παίκτες και προπονητή; Με τον να μην τον αλλάξουν προ καιρού, φάνηκε να τον στηρίζουν. Ωστόσο μου φαίνεται δύσκολο αν η ομάδα δεν νικήσει την ερχόμενη Κυριακή. Παρόλα αυτά, αν σκοπεύουν να πορευτούν μαζί θα πρέπει να μιλήσουν στον κόσμο, να του δώσουν σαφή ψήφο εμπιστοσύνης και να ζητήσουν από τον κόσμο να στηρίξει απόλυτα την ομάδα, προπονητή και παίκτες.
Θα πρέπει να μιλήσουν για το σήριαλ των τραυματισμών. Τι συμβαίνει με τις αποθεραπείες; Υπολογίζουμε στους τραυματίες ή έπρεπε ήδη να έχουν βρεθεί άλλοι;
Οι κρίσιμες μεταγραφές άργησαν. Η προτεραιότητα ήταν μέσοι και επιθετικοί, αλλά ήρθαν πρώτα οι αμυντικοί (επιτυχία φαίνεται ο Brown, σίγουρη λύση ο Γιαννούλης), ακολούθησε ο Parsson (υποσχόμενος, αλλά άψητος για την αποστολή αυτοκτονίας της σωτηρίας), Nabi (φαντάζει το 8άρι που χρειαζόμασταν), αλλά που είναι τα απαραίτητα χαφ και επιθετικός που θα έπρεπε ήδη να παίζουν;
Αυτή τη στιγμή πρέπει να επικοινωνήσει κάποιος, με αμεσότητα και σαφήνεια, με τον κόσμο. Ο κόσμος ζώντας κάθε εβδομάδα ένα αγωνιστικό δράμα έχει πια ζαλιστεί. Βλέπει τα όνειρά του να συγκρούονται με την αγωνιστική πραγματικότητα, έχει απογοητευτεί, θορυβηθεί, αγχωθεί. Η εικόνα της μεγάλης προοπτικής που τον ζει όλη την εβδομάδα ξεφτίζει λίγο λίγο κάθε σαββατοκύριακο. Δεν ξέρει πώς να τα συμβιβάσει, πώς να διαχειριστεί την μακρινή χαρά με την καθημερινή λύπη. Ζούμε το συναμφότερον της χαρμολύπης (που λέει ο Ζουράρις)…κάθε μέρα.
Πρέπει η διοίκηση να δει αποστασιοποιημένα και αντικειμενικά τα γεγονότα, να αποφασίσει και να ξεκαθαρίσει εντός της και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ με επάρκεια να μιλήσει, να απαντήσει, να ενημερώσει, να κατευθύνει, να κατευνάσει, να συνενώσει τον κόσμο. Είναι απαραίτητο.
Μπορεί να θεωρούσε, ότι θα έρχονταν τα αποτελέσματα, η ομάδα θα κυλούσε, αυτή θα συνέχιζε τον απρόσκοπτο σχεδιασμό της και ο κόσμος θα ήταν ολοκληρωτικά ευτυχής. Ότι το όνειρο θα νικούσε την πραγματικότητα, όμως αυτή δυστυχώς επιμένει.
Και αν η διοίκηση νομίζει, ότι η πραγματικότητα φταίει που είναι τέτοια ή ότι ο γιαλός είναι στραβός, τότε να μας το πει κι εμάς.
Να ετοιμαστούμε για τη σύγκρουση μαζί της, τής πραγματικότητας...
(Τό'χουμε ξανακάνει, ίσως πιάσει).
25 Σεπτεμβρίου 2018 - Η Δυσάρεστη Πραγματικότητα, η Κριτική και η Υποστήριξη
Το χαρακτηριστικό της πραγματικότητας είναι ότι είναι δυσάρεστη, έλεγε ο Τσαρούχης…
…Το δυσάρεστο που αποκομίζουμε κάθε αγωνιστική δεν είναι κακό όνειρο, από το οποίο θα ξυπνήσουμε, ούτε περαστική ατυχία που θα τελειώσει όπως άρχισε. Είναι η πραγματικότητα. Όσο νωρίτερα τη δούμε κι όσο νωρίτερα την αποδεχτούμε, τόσο νωρίτερα θα έχουμε πιθανότητα να εκτρέψουμε την πορεία προς τον υποβιβασμό…
…Αρκετοί βλέπαμε τα σημάδια από τη μεταγραφική περίοδο και την προετοιμασία. Ωστόσο, θες η απόλυτη ευωχία της περυσινής χρονιάς, θες το συναισθηματικό δέσιμο με τους πρωταγωνιστές της, η ελπίδα πως άλλοι θα είναι χειρότεροι, η εμφάνιση, αργότερα, της ιστορικής προοπτικής όσον αφορά το μέλλον, μας έκανε να μην μιλάμε δημοσίως για τους σκοτεινούς οιωνούς…
…Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε πως η ελευθερία δεν είναι στάρι να τη σοδειάσεις στο αμπάρι και νά'χεις να πορεύεσαι. Πρέπει να παλεύεις γι αυτήν διαρκώς. Έτσι και η περυσινή μπορεί να έχει επίγευση μέσα μας ακόμα, αλλά δεν αρκεί για φέτος. Η νέα χρονιά και το πρωτάθλημα δε δίνουν μία γι αυτήν.
2 Οκτωβρίου 2018 - Αρνούμαι να πέσω σαν Πανθρακικός!
Εδώ είναι ΟΦΗ ρε! Δεν είναι μια ομάδα - σφραγίδα που δε νοιάζονται ούτε οι εχθροί, ούτε οι φίλοι. Εδώ πονάει η ομάδα, πονάει και ο κόσμος…
…Με την ΑΕΚ, οι παίκτες έπαιξαν με πάθος, έτρεξαν, πάλεψαν, αλλά αυτό δεν φτάνει. Εγώ δεν είδα αδιαφορία. Είδα έλλειψη φορ, είδα έλλειψη δημιουργίας και έμπνευσης, έλλειψη κάθετης κίνησης, έλλειψη ποιότητας και προσόντων στις περισσότερες θέσεις. Μια καινούρια 11άδα, ένα καινούριο σύστημα, ένα ίδιο αποτέλεσμα. Μέχρι πότε;…
…Οι αλχημείες των συστημάτων δεν παράγουν αποτέλεσμα από μόνες τους. Ας ψάξει λοιπόν τους πιο ποιοτικούς παίκτες που έχει και να βρει ένα απλό σύστημα που μπορούν να υπηρετήσουν. Οι παίχτες θα κάνουν τις φάσεις, όχι το σύστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι με 10 παίξαμε καλύτερα…
25 Νοεμβρίου 2018 - Από την εποχή Παπαδόπουλου στην εποχή της Διοίκησης
…Καθώς η απόδοση της ομάδας και η βαθμολογική της επίδοση συνεχίζει να αποτελεί μια αιμάσσουσα πληγή, τα ερωτήματα – ανομολόγητα, ψιθυριστά ή ανοιχτά, καθώς και οι προβληματισμοί πυκνώνουν. Θα σωθεί η ομάδα και πώς;
Φταίει και πόσο ο προπονητής; Πρέπει να παραμείνει ο Παπαδόπουλος ή όχι;
Δεν υπάρχουν ερωτήματα ταμπού όταν οι καταστάσεις είναι οριακές και όταν τίθενται με ορθολογισμό και αγαθή προαίρεση…
…Αν πιστεύουν ότι ο Παπαδόπουλος είναι αυτός που μπορεί να αναμορφώσει και να σώσει την ομάδα, που θα έχει και τους νέους παίκτες μετά τον Δεκέμβρη, θα παραμείνει. Αν όχι, θα βρεθεί άλλος. Μόνο που η απόφαση για το μέλλον, το αγωνιστικό, της ομάδας είναι πλέον της Διοίκησης και όχι του Παπαδόπουλου, όπως ήταν μέχρι πρότινος. Και είναι αυτή που θα κριθεί πλέον, ως προς το συγκεκριμένο. Μέχρι τώρα, δείχνει να τον στηρίζει.
Προφανώς, όνειρο όλων μας είναι η ομάδα να πάει μπροστά με τον Παπαδόπουλο. Αυτό θα γουστάραμε κυριολεκτικά ΟΛΟΙ. Είναι δικός μας, ζήσαμε ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΕΣ στιγμές και αγωνιστικές όταν έπαιζε, και πέρυσι σε μια χρονιά όνειρο. Όμως μια ομάδα ζει και πεθαίνει από τα αποτελέσματα. Και εδώ δε μιλάμε για το αν θα έχουμε την 4η ή την 10η θέση, οπότε μπορούμε όλοι να πούμε "δεν πειράζει, του χρόνου θα πάει καλύτερα". Εδώ φτάσαμε να παίζεται η παραμονή της ομάδας.
17 Δεκεμβρίου 2018 - Είναι οι προσπάθειες μας, σαν των Τρώων;
Δυστυχώς, η αγωνιστική χρονιά εξελίσσεται ακριβώς όπως και τα περισσότερα ματς. Ξεκινάμε, επιτυγχάνουμε ένα γκολ ή ένα καλό αποτέλεσμα, μετά χάνουμε τον έλεγχο του παιχνιδιού, δεχόμαστε γκολ, χάνουμε τα ματς και συνεχίζουμε να παραμένουμε στη ζώνη του υποβιβασμού. Δηλαδή, να παραμένουμε στη ζώνη αγωνιστικής υπονόμευσης της Νέας Εποχής…
Δύσκολο να αντέξει κανείς αυτό το διαρκές συναισθηματικό roller coaster, από την ανέλπιστη προοπτική της διοικητικής - οργανωτικής Γης της Επαγγελίας, στην εβδομαδιαία αγωνιστική Κόλαση…
… Ας δούμε λοιπόν - κατά σειρά αναγκαιότητας - τι θα ήθελε η ομάδα μεταγραφικά.
1. Ένα σεντερφόρ που θα έχει 1 γκολ/2 ματς ή έστω 2 γκολ/5 ματς
2. Ένα οχτάρι ποιοτικό, κινητικό, τεχνίτη
3. Ένα αριστερό μπακ, εύσωμο
4. Έναν ακόμα επιθετικό στα πλάγια
5. Ένα χαφ ακόμα
6. Έναν τερματοφύλακα ακόμα
7. ....
Όσο μεγαλύτερη προσωπικότητα έχουν, τόσο το καλύτερο, μια και είναι απαραίτητο όχι μόνο να προσφέρουν, αλλά να βελτιώσουν και τους υπόλοιπους γύρω τους.
Και φτάσαμε, ξανά, σε αδιέξοδο αγωνιστικό και βαθμολογικό, προχθές στο ματς με τον Πανιώνιο. Για μένα δεν έχει κανένα νόημα να επαναλάβω τις ευθύνες του Παπαδόπουλου για την φετινή σεζόν (επιλογές παικτών, αδυναμία συγκρότησης 11άδας και αγωνιστικής ταυτότητας μετά από την πιο πλήρη προετοιμασία, συντηρητισμός στην κατάρτιση της ομάδας σε πολλές αγωνιστικές, ανέμπνευστες αλλαγές, επαναλαμβανόμενα και ‘ανεξήγητα’, όπως λέει, λάθη κ.ά), ούτε και να του πιστώσω τα θετικά (αγωνιστική προσφορά ως παίκτης, θεμέλιος λίθος ύπαρξης της ομάδας πέρυσι, άνοδος, συναισθηματικό δέσιμο).
Πέρυσι και φέτος, τα καλά και τα κακά, αναφορικά με αυτόν, έχουν εξαντληθεί, είτε αφορούν ακραίες αντιδράσεις (ανέβασμα σε ώμους, ..για πάντα στην ομάδα Παπαδόπουλε… μέχρι ακυρώσεις του έργου του και αποδοκιμασίες), είτε αφορούν και πιο ψύχραιμες κρίσεις, όπως σε πολλά κείμενα των συντακτών του oficrete.
Για μένα, ήδη από το κείμενό μου Από την εποχή Παπαδόπουλου στην εποχή της Διοίκησης, έχει νόημα η μελέτη των κινήσεων της διοίκησης, που αποφασίζει σχεδόν για τα πάντα, και οι συνακόλουθες σκέψεις και κρίσεις πλέον. Και εν προκειμένω, όπως δεν έχει νόημα να αποδοκιμάζεις ποδοσφαιριστές που προσπαθούν, αλλά εύλογο να κρίνεις αυτόν που τους επέλεξε, έτσι πλέον δεν έχει νόημα να κριτικάρεις τον Παπαδόπουλο, αλλά την διοίκηση που επέλεξε πριν ένα μήνα τουλάχιστον, έχοντας τα αγωνιστικά και προπονητικά δεδομένα μπροστά της και με την παρουσία κενού αγωνιστικού διαστήματος, να μην τον αντικαταστήσει, πιστεύοντας σε αυτόν.
Τότε κατέληγα, μεταξύ άλλων:
ΥΓ1: Ο Παπαδόπουλος είτε τα καταφέρει είτε όχι, είτε μείνει είτε φύγει, θα είναι πάντα ΟΦΗ και πάντα επιτυχημένος. Το εννοώ.
ΥΓ2: Ό,τι αποφασίσει η Διοίκηση, θα είναι το πιο σωστό και θα είμαι μαζί της.
Αυτό ήταν μια εκ προοιμίου αποδοχή της διοίκησης και της αναγνώρισής τους ως επαϊόντων. Ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ανησυχούμε, να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε για τα αγωνιστικά πεπραγμένα και τις σχετικές κινήσεις της. Αυτή η ίδια η διοίκηση και η ιστορική προοπτική της Νέας Εποχής, άλλωστε, μας έδωσε το δικαίωμα και τη δυνατότητα να συζητάμε πλέον για το ποδόσφαιρο και όχι για την οικονομική επιβίωση, για τους χίλιους δυο τρόπους που θα παιχτεί η μπάλα και όχι για τους χίλιους δυο τρόπους που θα υπάρχει αυτή η ομάδα. Από την αρχή θεωρήσαμε δε, ότι τυχόν υποβιβασμός θα ήταν χάσιμο χρόνου περισσότερο, άδικη και αχρείαστη υπονόμευση της προοπτικής, παρά υπαρξιακό ζήτημα για την ομάδα.
Προσπαθώντας λοιπόν διαρκώς να αναστρέψουμε την πορεία προς την Β’ Εθνική συνεχίζουμε να καταθέτουμε απόψεις.
Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
- Ο ΟΦΗ δεν είναι ‘Πανθρακικός’ ή ‘Λεβαδειακός’. Υπήρξε με τον κόσμο του, υπάρχει και ζει με αυτόν, είναι γαλβανισμένος μ’ αυτόν σε καλές και δύσκολες εποχές. Αυτό σημαίνει ότι όπως κάποιος στην ομάδα ή η ομάδα αποδέχεται και επιζητά την υποστήριξη, θα πρέπει να ανέχεται και την κριτική. Αν θέλεις να ‘ζεις’ από και με τον κόσμο, ρισκάρεις να ‘πεθάνεις’ κι απ’ αυτόν. Δεν είμαι υπέρ της θεοποίησης του κόσμου, ούτε θεωρώ πως έχει πάντα δίκιο, ίσα ίσα έχω ακούσει απίστευτα πράγματα στην κερκίδα, όμως είναι πάντα εκεί. Μπορεί το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο να τείνει προς την ευκολία, τον αφορισμό και στην παράλογη και ‘τηλεοπτική’ απαίτηση, όλων οι γνώμες να μετρούν το ίδιο, όμως από την άλλη, φέτος υπήρξε και υπομονή και στήριξη. Απλά, στο ποδόσφαιρο, αυτά τα μεγέθη δεν είναι ανεξάντλητα.
- Είναι λάθος να κρίνεται κάποιος που έχει μια υπεύθυνη και αμειβόμενη σχέση, με κριτήριο την αγάπη προς την ομάδα. Φυσικά και ο Παπαδόπουλος αγαπά την ομάδα - όχι περισσότερο από τον κάθε αγνό φίλαθλο. Ο Παπαδόπουλος είναι σημαντικός γιατί προσέφερε στην ομάδα - όχι γιατί την αγάπησε, σαν παίκτης και σαν προπονητής. Και αυτό θα είναι το κριτήριο και τώρα, αυτό της αποτελεσματικής προσφοράς, σαν κάθε αμειβόμενος προπονητής. Δεν αμφισβητείται η προσφορά του, ούτε ο διαρκής σεβασμός που πρέπει να απολαμβάνει. Αυτό όμως είναι άσχετο με την καλοπροαίρετη κριτική και την αντικειμενική αποτίμηση της παρούσας δουλειάς του.
- Είναι απολύτως λάθος να υβρίζονται παίκτες που προσπαθούν, π.χ. ο Κυριακίδης. Ωστόσο οι προχθεσινές αποδοκιμασίες δεν ήσαν για αυτόν υποθέτω, αλλά κυρίως για την επιλογή της αλλαγής. Από το 60’ ίσως θα έπρεπε να μπει ο Δεληγιαννίδης(φρέσκος, γρήγορος, πατά περιοχή, σκοράρει, αμύνεται στη θέση του κουρασμένου Ντίνα) και ο Νέιρα (αντί του Πλατέλλα) που από τη στιγμή που είναι στην αποστολή, θα πρέπει να παίζει και με μισό πόδι.
- Πως λέμε ότι δεν υπάρχει και ζήτημα φυσικής κατάστασης, όταν ο Brown, ένας μέσος Ευρωπαίος παίκτης ήταν εμφανώς σε άλλο επίπεδο φυσικής κατάστασης από όλους τους υπόλοιπους;
- Πώς λέμε ότι υπάρχει πρόβλημα ψυχολογίας στους παίκτες και χάνονται τα αποτελέσματα, όταν αυτή δημιουργήθηκε αρχικά από τα κακά αποτελέσματα και την κακή αγωνιστική παρουσία. Η κακή ψυχολογία προήλθε ως αιτιατό, δεν ήταν το πρωτογενές αίτιο.
- Πώς τα ρίχνουμε όλα στο περιορισμένο μπάτζετ του καλοκαιριού; Ο Εργοτέλης έχει μεγαλύτερο που έχει βρει παίκτες και έχει παίξει καλύτερα στα μεταξύ μας; Οι συγκρίσεις και οι κρίσεις βέβαια είναι σχετικές, το ίδιο σχετικό όμως είναι και το μπάτζετ.
- Είναι εντυπωσιακή η αλλαγή στην επικοινωνιακή λειτουργία - προφίλ και στην οργανωτική - δομική της ομάδας. Απλά, σε μια χρονιά ολότελα οριακή αγωνιστικά, φαντάζουν ενίοτε σαν φρου φρου (π.χ. εβδομαδιαία βίντεο παρελθόντος) που δεν βοηθούν στην ολοκληρωτική συγκέντρωση ή σαν υπερβολικά έξοδα σε διάφορα στελέχη, χρήματα που ίσως θα έπρεπε να δοθούν στην ενίσχυση της ομάδας για φέτος. Είναι υπεραπαραίτητα στοιχεία μακροπρόθεσμα, αλλά δεν προσδίδουν τίποτα ιδιαίτερο στην φετινή αγωνιστική αναγκαιότητα. Όσο επικοινωνιακό πολιτισμό και να παράξουμε δεν θα σώσουμε έτσι την κατηγορία.
Προφανώς δεν είμαι υπέρ του νεοελληνικού ποδοσφαιρικού τσαμπουκά ή άλλων ευτράπελων και τραγικών συνηθειών, απλά λέω ότι πρέπει να συγκεντρώσουμε πολλές περισσότερες δυνάμεις (και χρήμα) στην αγωνιστική σωτηρία, παρά στην διαχείριση των κρίσεων και άλλων.
- Ας φανταστούμε την πτώση στην Β’. Λιγότερα έσοδα, άνοδος μίας μόνο ομάδας, εμπλοκή σε περιβάλλον στρούγκας όσον αφορά γήπεδα, ομάδες που οι μισές τουλάχιστον στήνουν ό,τι στήνεται, αδιαφανείς διαιτησίες, συρρίκνωση εικόνας και μεγέθους, αμφίβολη προοπτική εγχειρήματος. Θέλετε κι άλλα…;
Τι άραγε πρέπει να γίνει τώρα;
Η διοίκηση πρέπει να προστατεύσει την ομάδα!
Και εννοώ, προπονητή, παίκτες, κόσμο, προοπτική. Δεν αξίζει στον σημερινό ΟΦΗ η ενδοσκόπηση, το αλληλοφάγωμα, οι προσβολές, η εβδομαδιαία θλίψη.
Είναι καιρός, αν δεν έχει αργήσει, να υπάρξει δημόσια τοποθέτηση (όχι ανακοίνωση) ή έκθεση ιδεών μέσω μιας συνέντευξης κάποιου μέλους της διοίκησης. Ποιες είναι οι ιδέες της για το σήμερα, το αύριο και το μεθαύριο. Για τα μικρά και τα μεγάλα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν μόνο tweets του προέδρου.
Είναι προτεραιότητά τους η παραμονή στην Α’ ή το πλάνο τους είναι ανεξάρτητο προς αυτήν;
Αν θέλουν την παραμονή, τι προτίθενται να κάνουν με παίκτες και προπονητή; Με τον να μην τον αλλάξουν προ καιρού, φάνηκε να τον στηρίζουν. Ωστόσο μου φαίνεται δύσκολο αν η ομάδα δεν νικήσει την ερχόμενη Κυριακή. Παρόλα αυτά, αν σκοπεύουν να πορευτούν μαζί θα πρέπει να μιλήσουν στον κόσμο, να του δώσουν σαφή ψήφο εμπιστοσύνης και να ζητήσουν από τον κόσμο να στηρίξει απόλυτα την ομάδα, προπονητή και παίκτες.
Θα πρέπει να μιλήσουν για το σήριαλ των τραυματισμών. Τι συμβαίνει με τις αποθεραπείες; Υπολογίζουμε στους τραυματίες ή έπρεπε ήδη να έχουν βρεθεί άλλοι;
Οι κρίσιμες μεταγραφές άργησαν. Η προτεραιότητα ήταν μέσοι και επιθετικοί, αλλά ήρθαν πρώτα οι αμυντικοί (επιτυχία φαίνεται ο Brown, σίγουρη λύση ο Γιαννούλης), ακολούθησε ο Parsson (υποσχόμενος, αλλά άψητος για την αποστολή αυτοκτονίας της σωτηρίας), Nabi (φαντάζει το 8άρι που χρειαζόμασταν), αλλά που είναι τα απαραίτητα χαφ και επιθετικός που θα έπρεπε ήδη να παίζουν;
Αυτή τη στιγμή πρέπει να επικοινωνήσει κάποιος, με αμεσότητα και σαφήνεια, με τον κόσμο. Ο κόσμος ζώντας κάθε εβδομάδα ένα αγωνιστικό δράμα έχει πια ζαλιστεί. Βλέπει τα όνειρά του να συγκρούονται με την αγωνιστική πραγματικότητα, έχει απογοητευτεί, θορυβηθεί, αγχωθεί. Η εικόνα της μεγάλης προοπτικής που τον ζει όλη την εβδομάδα ξεφτίζει λίγο λίγο κάθε σαββατοκύριακο. Δεν ξέρει πώς να τα συμβιβάσει, πώς να διαχειριστεί την μακρινή χαρά με την καθημερινή λύπη. Ζούμε το συναμφότερον της χαρμολύπης (που λέει ο Ζουράρις)…κάθε μέρα.
Πρέπει η διοίκηση να δει αποστασιοποιημένα και αντικειμενικά τα γεγονότα, να αποφασίσει και να ξεκαθαρίσει εντός της και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ με επάρκεια να μιλήσει, να απαντήσει, να ενημερώσει, να κατευθύνει, να κατευνάσει, να συνενώσει τον κόσμο. Είναι απαραίτητο.
Μπορεί να θεωρούσε, ότι θα έρχονταν τα αποτελέσματα, η ομάδα θα κυλούσε, αυτή θα συνέχιζε τον απρόσκοπτο σχεδιασμό της και ο κόσμος θα ήταν ολοκληρωτικά ευτυχής. Ότι το όνειρο θα νικούσε την πραγματικότητα, όμως αυτή δυστυχώς επιμένει.
Και αν η διοίκηση νομίζει, ότι η πραγματικότητα φταίει που είναι τέτοια ή ότι ο γιαλός είναι στραβός, τότε να μας το πει κι εμάς.
Να ετοιμαστούμε για τη σύγκρουση μαζί της, τής πραγματικότητας...
(Τό'χουμε ξανακάνει, ίσως πιάσει).
