Θα σωθεί η ομάδα και πώς;
Φταίει και πόσο ο προπονητής; Πρέπει να παραμείνει ο Παπαδόπουλος ή όχι;
Δεν υπάρχουν ερωτήματα ταμπού όταν οι καταστάσεις είναι οριακές και όταν τίθενται με ορθολογισμό και αγαθή προαίρεση.
Βάση εκκίνησης του προβληματισμού μου αποτελεί η πεποίθησή μου ότι είναι κρίσιμης σημασίας και αναγκαιότητα η παραμονή της ομάδας στη Σούπερ Λίγκα. Τυχόν υποβιβασμός θα υπονομεύσει την προσπάθεια της νέας Διοίκησης - Εποχής και δε θα της δώσει την απαραίτητη χρονική και οικονομική άνεση να ξεδιπλώσει το σχεδιασμό της. Και σε ένα πλαίσιο όπως είναι το νεοελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν προσφέρει καμία σταθερά και καμία εγγύηση (μην εμπιστεύεστε οικονομικά δεδομένα και σχεδιασμούς που ακούτε από θεσμικούς φορείς), το τέλος της μέρας πρέπει να σε βρίσκει όσο πιο ψηλά γίνεται και μακριά από κακοτοπιές.
Τη γνώμη μου για τον Παπαδόπουλο, την έχω αναφέρει από αυτό το σάιτ επανειλημμένως και για τα θετικά του και τα αρνητικά του. Συνοπτικά: Είναι ΟΦΗ, πέρυσι αποτέλεσε θεμέλιο λίθο της ύπαρξης και της ανόδου της ομάδας, η ομάδα επί των ημερών του έπαιξε οργανωμένο και κατά καιρούς καθηλωτικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη, οι περισσότερες μεταγραφικές του κινήσεις, ιδίως στις μεταγραφές καλοκαιριού και των δύο σεζόν, αποδείχτηκαν ανεπαρκείς ή μέτριες, φέτος δε, με άνετη χρονικά προετοιμασία και ήδη με δύο δεκαήμερα μίνι προετοιμασιών, δεν κατέστη εφικτό να βρεθεί ούτε ενδεκάδα, ούτε αυτοματισμοί, ούτε συγκροτημένο ποδόσφαιρο. (Δε θέλω να σκέφτομαι που θα ήμασταν βαθμολογικά αν δεν είχαν προκύψει οι δύο διακοπές και είχαν γίνει άλλα 2-3 ματς)
Υπάρχουν ωστόσο κάποια παράδοξα και κάποια αμφιλεγόμενα σημεία, τα οποία μπορούν να σταθμίσουν αξιόπιστα, μόνο τα στελέχη της παρούσας διοίκησης και να πάρουν τις αποφάσεις τους. Κι αυτό, γιατί είναι, κατά τεκμήριο, οι πιο άξιοι ποδοσφαιράνθρωποι που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες, είναι οραματικοί και είναι ΟΦΗ - όπως και αυτός, μέχρι μυελού οστέων.
Ο Παπαδόπουλος πέρυσι και μέχρι και την αρχή της φετινής σεζόν υπήρξε εκτός από προπονητής και τεχνικός διευθυντής και γενικός αρχηγός και διοικητικός της ομάδας, σε μεγάλο βαθμό. Κι αυτό, προφανώς, έγινε και εξ ανάγκης, υποκαθιστώντας την ελλειμματική διοίκηση σε πολλούς ρόλους. Αποφάσισε τις παραμονές και τις μη ανανεώσεις των παλαιών παικτών και τις μεταγραφές των νέων. Αυτό αναμφίβολα έγινε υπό όρους και συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας και επιβίωσης. Οι επιλογές των παικτών πρέπει να κριθούν και υπό αυτό το πρίσμα. Το αν μπορούσαν να αποκτηθούν καλύτεροι, με το τότε μπάτζετ και αν οι επιλογές ήταν οι βέλτιστες, μπορούμε να το συζητήσουμε όλοι, αλλά την πιο σοβαρή και τεκμηριωμένη άποψη την αφήνω στους καθ’ ύλην αρμοδίους πλέον.
Θα πείτε και θα πούμε πολλοί, πώς γίνεται π.χ. ο Εργοτέλης να βρίσκει μπακ και επιθετικούς πολύ αξιόλογους και μεις να μην μπορούμε να πετύχουμε μπακ δύο χρόνια τώρα, αλλά σίγουρα αντίλογος θα μπορεί να εγερθεί. Όπως, προτίμησε την εμπειρία και τη σίγουρη όποια επιλογή από το ρίσκο. Γι'αυτό, θα επιμείνω, να μην εμπλακώ σε αυτή τη συζήτηση και να πω ότι αυτοί που είναι στην ομάδα μπορούν να κρίνουν πιο αξιόπιστα.
Πέρυσι, η ομάδα μετά τον Δεκέμβρη απέδωσε ποδόσφαιρο και φαινόταν και η δουλειά του προπονητή Παπαδόπουλου. Φέτος, με μια άνετη και κανονική προετοιμασία και με το ρόστερ διαμορφωμένο από τον ίδιο και διαθέσιμο σχεδόν από την αρχή, δεν κατάφερε να βρει σταθερή ενδεκάδα, ούτε να παρουσιάσει ποδόσφαιρο οργανωμένο, με αυτοματισμούς και σύνολο αποτελεσματικό (με εξαίρεση το ματς με τον Ολυμπιακό). Για γοητευτικό ή θεαματικό ποδόσφαιρο, ούτε συζήτηση. Σχεδόν αποκρουστικό. Όλοι μπορούμε να έχουμε γνώμη, αλλά μόνο οι άνθρωποι της ομάδας μπορούν να έχουν την πιο τεκμηριωμένη.
Πόσο φταίει η επιλογή των παικτών, πόσο τα αποδυτήρια, πόσο η δουλειά του προπονητή; Οι Σαμαράδες κι ο Πουρσανίδης μπορούν να καταλάβουν καλύτερα απ’ όλους μας.
Πόσο φταίει η απουσία βασικών παικτών και οι τραυματισμοί για την εικόνα της ομάδας; Ας το σταθμίσει κι αυτό η διοίκηση.
Οι παίκτες που οπωσδήποτε πρέπει να αποκτηθούν θα είναι επιλογή τίνος; Του προπονητή, των υπευθύνων της διοίκησης ή σε συνεργασία;
Αν πιστεύουν ότι ο Παπαδόπουλος είναι αυτός που μπορεί να αναμορφώσει και να σώσει την ομάδα, που θα έχει και τους νέους παίκτες μετά τον Δεκέμβρη, θα παραμείνει. Αν όχι, θα βρεθεί άλλος. Μόνο που η απόφαση για το μέλλον, το αγωνιστικό, της ομάδας είναι πλέον της Διοίκησης και όχι του Παπαδόπουλου, όπως ήταν μέχρι πρότινος. Και είναι αυτή που θα κριθεί πλέον, ως προς το συγκεκριμένο. Μέχρι τώρα, δείχνει να τον στηρίζει.
Να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα. Προφανώς, όνειρο όλων μας είναι η ομάδα να πάει μπροστά με τον Παπαδόπουλο. Αυτό θα γουστάραμε κυριολεκτικά ΟΛΟΙ. Είναι δικός μας, ζήσαμε ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΕΣ στιγμές και αγωνιστικές όταν έπαιζε, και πέρυσι σε μια χρονιά όνειρο. Όμως μια ομάδα ζει και πεθαίνει από τα αποτελέσματα. Και εδώ δε μιλάμε για το αν θα έχουμε την 4η ή την 10η θέση, οπότε μπορούμε όλοι να πούμε "δεν πειράζει, του χρόνου θα πάει καλύτερα". Εδώ φτάσαμε να παίζεται η παραμονή της ομάδας. Και ο ίδιος ο Γκέραρντ είχε άσχημες χρονιές, όχι όμως οριακά επικίνδυνες. Και αν εμείς κάνουμε ένα συναισθηματικό σκόντο, υπάρχει πλέον κάποιος που βάζει χρήματα και μάλιστα πολλά. Και, υποθέτω, θέλει να βλέπει αποτελέσματα και στόχους να υλοποιούνται.
Είναι λίγο δύσκολο να γίνει δεκτό και κατανοητό, ότι πέρυσι που η ομάδα ήταν απλήρωτη, ανοργάνωτη και στο έλεος της τύχης, πετούσε και φέτος που δεν υπάρχει άνθρωπος απλήρωτος και το χρήμα τρέχει κορδέλα, η ομάδα κινδυνεύει να πέσει. Όχι να πάει άσχημα, αλλά να ΠΕΣΕΙ. Τραγική ειρωνεία, αλλά πέρυσι δεν είχαμε τίποτα και είχαμε ομάδα και φέτος τα έχουμε όλα και δεν έχουμε ομάδα. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Σίγουρα, αυτό το κείμενο είναι γραμμένο με βαριά καρδιά. Αλλά, δε γίνεται αλλιώς. Η λαχτάρα για την Κυριακή έχει γίνει φόβος κι απογοήτευση. Κι όσο κι αν προχωρούν τα μακροπρόθεσμα πλάνα, η οργάνωση, η πρόσληψη πολύ αξιόλογων ανθρώπων και η ανάρτηση με βιντεάκια από το ένδοξο παρελθόν, η παρηγοριά εξατμίζεται σύντομα... μόλις τελειώσει η Κυριακή. Σίγουρα όλοι ατενίζουμε το μέλλον και προχωράμε κοιτώντας ψηλά, όμως ένα ενοχλητικό παρόν συνέχεια μπερδεύεται στα πόδια μας. Ας ελπίσουμε ότι θα φτιάξει κι αυτό και η ευχαρίστηση θα είναι ολόκληρη.
ΥΓ1: Ο Παπαδόπουλος είτε τα καταφέρει είτε όχι, είτε μείνει είτε φύγει, θα είναι πάντα ΟΦΗ και πάντα επιτυχημένος. Το εννοώ.
ΥΓ2: Ό,τι αποφασίσει η Διοίκηση, θα είναι το πιο σωστό και θα είμαι μαζί της.
ΥΓ3: Τόσοι τραυματισμοί εκτός αγώνα και τόσο μακρόσυρτες αποθεραπείες, γεννούν απορία. Είναι μόνο ατυχία ή κάτι δεν πάει καλά;
ΥΓ4: Οι απόψεις για τον Παπαδόπουλο, αλλά και τα φετινά προβλήματα, υπάρχουν αναλυτικότερα στα προηγούμενα κείμενά μου:
- Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι
- ΟΦΗ, the class of 2017-18
- Η δυσάρεστη Πραγματικότητα, η Κριτική και η Υποστήριξη
- Αρνούμαι να πέσω σαν Πανθρακικός
ΥΓ5: Ας ελπίσουμε να κερδίσουμε τον Άρη και να χαμογελάσουμε. Το κάναμε με τον ΟΣΦΠ, ας το κάνουμε ξανά!
Φταίει και πόσο ο προπονητής; Πρέπει να παραμείνει ο Παπαδόπουλος ή όχι;
Δεν υπάρχουν ερωτήματα ταμπού όταν οι καταστάσεις είναι οριακές και όταν τίθενται με ορθολογισμό και αγαθή προαίρεση.
Βάση εκκίνησης του προβληματισμού μου αποτελεί η πεποίθησή μου ότι είναι κρίσιμης σημασίας και αναγκαιότητα η παραμονή της ομάδας στη Σούπερ Λίγκα. Τυχόν υποβιβασμός θα υπονομεύσει την προσπάθεια της νέας Διοίκησης - Εποχής και δε θα της δώσει την απαραίτητη χρονική και οικονομική άνεση να ξεδιπλώσει το σχεδιασμό της. Και σε ένα πλαίσιο όπως είναι το νεοελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν προσφέρει καμία σταθερά και καμία εγγύηση (μην εμπιστεύεστε οικονομικά δεδομένα και σχεδιασμούς που ακούτε από θεσμικούς φορείς), το τέλος της μέρας πρέπει να σε βρίσκει όσο πιο ψηλά γίνεται και μακριά από κακοτοπιές.
Τη γνώμη μου για τον Παπαδόπουλο, την έχω αναφέρει από αυτό το σάιτ επανειλημμένως και για τα θετικά του και τα αρνητικά του. Συνοπτικά: Είναι ΟΦΗ, πέρυσι αποτέλεσε θεμέλιο λίθο της ύπαρξης και της ανόδου της ομάδας, η ομάδα επί των ημερών του έπαιξε οργανωμένο και κατά καιρούς καθηλωτικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη, οι περισσότερες μεταγραφικές του κινήσεις, ιδίως στις μεταγραφές καλοκαιριού και των δύο σεζόν, αποδείχτηκαν ανεπαρκείς ή μέτριες, φέτος δε, με άνετη χρονικά προετοιμασία και ήδη με δύο δεκαήμερα μίνι προετοιμασιών, δεν κατέστη εφικτό να βρεθεί ούτε ενδεκάδα, ούτε αυτοματισμοί, ούτε συγκροτημένο ποδόσφαιρο. (Δε θέλω να σκέφτομαι που θα ήμασταν βαθμολογικά αν δεν είχαν προκύψει οι δύο διακοπές και είχαν γίνει άλλα 2-3 ματς)
Υπάρχουν ωστόσο κάποια παράδοξα και κάποια αμφιλεγόμενα σημεία, τα οποία μπορούν να σταθμίσουν αξιόπιστα, μόνο τα στελέχη της παρούσας διοίκησης και να πάρουν τις αποφάσεις τους. Κι αυτό, γιατί είναι, κατά τεκμήριο, οι πιο άξιοι ποδοσφαιράνθρωποι που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες, είναι οραματικοί και είναι ΟΦΗ - όπως και αυτός, μέχρι μυελού οστέων.
Ο Παπαδόπουλος πέρυσι και μέχρι και την αρχή της φετινής σεζόν υπήρξε εκτός από προπονητής και τεχνικός διευθυντής και γενικός αρχηγός και διοικητικός της ομάδας, σε μεγάλο βαθμό. Κι αυτό, προφανώς, έγινε και εξ ανάγκης, υποκαθιστώντας την ελλειμματική διοίκηση σε πολλούς ρόλους. Αποφάσισε τις παραμονές και τις μη ανανεώσεις των παλαιών παικτών και τις μεταγραφές των νέων. Αυτό αναμφίβολα έγινε υπό όρους και συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας και επιβίωσης. Οι επιλογές των παικτών πρέπει να κριθούν και υπό αυτό το πρίσμα. Το αν μπορούσαν να αποκτηθούν καλύτεροι, με το τότε μπάτζετ και αν οι επιλογές ήταν οι βέλτιστες, μπορούμε να το συζητήσουμε όλοι, αλλά την πιο σοβαρή και τεκμηριωμένη άποψη την αφήνω στους καθ’ ύλην αρμοδίους πλέον.
Θα πείτε και θα πούμε πολλοί, πώς γίνεται π.χ. ο Εργοτέλης να βρίσκει μπακ και επιθετικούς πολύ αξιόλογους και μεις να μην μπορούμε να πετύχουμε μπακ δύο χρόνια τώρα, αλλά σίγουρα αντίλογος θα μπορεί να εγερθεί. Όπως, προτίμησε την εμπειρία και τη σίγουρη όποια επιλογή από το ρίσκο. Γι'αυτό, θα επιμείνω, να μην εμπλακώ σε αυτή τη συζήτηση και να πω ότι αυτοί που είναι στην ομάδα μπορούν να κρίνουν πιο αξιόπιστα.
Πέρυσι, η ομάδα μετά τον Δεκέμβρη απέδωσε ποδόσφαιρο και φαινόταν και η δουλειά του προπονητή Παπαδόπουλου. Φέτος, με μια άνετη και κανονική προετοιμασία και με το ρόστερ διαμορφωμένο από τον ίδιο και διαθέσιμο σχεδόν από την αρχή, δεν κατάφερε να βρει σταθερή ενδεκάδα, ούτε να παρουσιάσει ποδόσφαιρο οργανωμένο, με αυτοματισμούς και σύνολο αποτελεσματικό (με εξαίρεση το ματς με τον Ολυμπιακό). Για γοητευτικό ή θεαματικό ποδόσφαιρο, ούτε συζήτηση. Σχεδόν αποκρουστικό. Όλοι μπορούμε να έχουμε γνώμη, αλλά μόνο οι άνθρωποι της ομάδας μπορούν να έχουν την πιο τεκμηριωμένη.
Πόσο φταίει η επιλογή των παικτών, πόσο τα αποδυτήρια, πόσο η δουλειά του προπονητή; Οι Σαμαράδες κι ο Πουρσανίδης μπορούν να καταλάβουν καλύτερα απ’ όλους μας.
Πόσο φταίει η απουσία βασικών παικτών και οι τραυματισμοί για την εικόνα της ομάδας; Ας το σταθμίσει κι αυτό η διοίκηση.
Οι παίκτες που οπωσδήποτε πρέπει να αποκτηθούν θα είναι επιλογή τίνος; Του προπονητή, των υπευθύνων της διοίκησης ή σε συνεργασία;
Αν πιστεύουν ότι ο Παπαδόπουλος είναι αυτός που μπορεί να αναμορφώσει και να σώσει την ομάδα, που θα έχει και τους νέους παίκτες μετά τον Δεκέμβρη, θα παραμείνει. Αν όχι, θα βρεθεί άλλος. Μόνο που η απόφαση για το μέλλον, το αγωνιστικό, της ομάδας είναι πλέον της Διοίκησης και όχι του Παπαδόπουλου, όπως ήταν μέχρι πρότινος. Και είναι αυτή που θα κριθεί πλέον, ως προς το συγκεκριμένο. Μέχρι τώρα, δείχνει να τον στηρίζει.
Να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα. Προφανώς, όνειρο όλων μας είναι η ομάδα να πάει μπροστά με τον Παπαδόπουλο. Αυτό θα γουστάραμε κυριολεκτικά ΟΛΟΙ. Είναι δικός μας, ζήσαμε ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΕΣ στιγμές και αγωνιστικές όταν έπαιζε, και πέρυσι σε μια χρονιά όνειρο. Όμως μια ομάδα ζει και πεθαίνει από τα αποτελέσματα. Και εδώ δε μιλάμε για το αν θα έχουμε την 4η ή την 10η θέση, οπότε μπορούμε όλοι να πούμε "δεν πειράζει, του χρόνου θα πάει καλύτερα". Εδώ φτάσαμε να παίζεται η παραμονή της ομάδας. Και ο ίδιος ο Γκέραρντ είχε άσχημες χρονιές, όχι όμως οριακά επικίνδυνες. Και αν εμείς κάνουμε ένα συναισθηματικό σκόντο, υπάρχει πλέον κάποιος που βάζει χρήματα και μάλιστα πολλά. Και, υποθέτω, θέλει να βλέπει αποτελέσματα και στόχους να υλοποιούνται.
Είναι λίγο δύσκολο να γίνει δεκτό και κατανοητό, ότι πέρυσι που η ομάδα ήταν απλήρωτη, ανοργάνωτη και στο έλεος της τύχης, πετούσε και φέτος που δεν υπάρχει άνθρωπος απλήρωτος και το χρήμα τρέχει κορδέλα, η ομάδα κινδυνεύει να πέσει. Όχι να πάει άσχημα, αλλά να ΠΕΣΕΙ. Τραγική ειρωνεία, αλλά πέρυσι δεν είχαμε τίποτα και είχαμε ομάδα και φέτος τα έχουμε όλα και δεν έχουμε ομάδα. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Σίγουρα, αυτό το κείμενο είναι γραμμένο με βαριά καρδιά. Αλλά, δε γίνεται αλλιώς. Η λαχτάρα για την Κυριακή έχει γίνει φόβος κι απογοήτευση. Κι όσο κι αν προχωρούν τα μακροπρόθεσμα πλάνα, η οργάνωση, η πρόσληψη πολύ αξιόλογων ανθρώπων και η ανάρτηση με βιντεάκια από το ένδοξο παρελθόν, η παρηγοριά εξατμίζεται σύντομα... μόλις τελειώσει η Κυριακή. Σίγουρα όλοι ατενίζουμε το μέλλον και προχωράμε κοιτώντας ψηλά, όμως ένα ενοχλητικό παρόν συνέχεια μπερδεύεται στα πόδια μας. Ας ελπίσουμε ότι θα φτιάξει κι αυτό και η ευχαρίστηση θα είναι ολόκληρη.
ΥΓ1: Ο Παπαδόπουλος είτε τα καταφέρει είτε όχι, είτε μείνει είτε φύγει, θα είναι πάντα ΟΦΗ και πάντα επιτυχημένος. Το εννοώ.
ΥΓ2: Ό,τι αποφασίσει η Διοίκηση, θα είναι το πιο σωστό και θα είμαι μαζί της.
ΥΓ3: Τόσοι τραυματισμοί εκτός αγώνα και τόσο μακρόσυρτες αποθεραπείες, γεννούν απορία. Είναι μόνο ατυχία ή κάτι δεν πάει καλά;
ΥΓ4: Οι απόψεις για τον Παπαδόπουλο, αλλά και τα φετινά προβλήματα, υπάρχουν αναλυτικότερα στα προηγούμενα κείμενά μου:
- Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι
- ΟΦΗ, the class of 2017-18
- Η δυσάρεστη Πραγματικότητα, η Κριτική και η Υποστήριξη
- Αρνούμαι να πέσω σαν Πανθρακικός
ΥΓ5: Ας ελπίσουμε να κερδίσουμε τον Άρη και να χαμογελάσουμε. Το κάναμε με τον ΟΣΦΠ, ας το κάνουμε ξανά!
