Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου

Τυχεροί όσοι τη ζήσαμε. Πολύ τυχεροί.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Μανώλης Τσελεντάκης

Καθώς ο ποδοσφαιρικός χρόνος μετεωρίζεται μετά το τέλος του προηγούμενου πρωταθλήματος και πριν την αρχή του νέου και καθώς η φύση των νέων media και της εποχής τους, στην οποία είμαστε δεσμοφύλακες και δεσμώτες, μας αναγκάζει να σχολιάζουμε μισές ειδήσεις, ανεπαρκείς ενημερώσεις και να αναπαράγουμε υπερβολική συχνά γκρίνια, μην έχοντας κάτι ποδοσφαιρικά χειροπιαστό να ασχοληθούμε, προτιμώ να επανέλθω, να πισωγυρίσω σε κάτι. Ούτως ή άλλως το χρωστούσα, αλλά πολλές και κρίσιμες υποχρεώσεις δε με άφησαν να γράψω σχετικά.

Κάτι βιαστικά σημειώματα που είχα γράψει, επιστρέφοντας από το γήπεδο, χάθηκαν σε εκκαθάριση της συζύγου μου (πως καταφέρνουν όταν τακτοποιούν κάτι να σου εξαφανίζουν τα πιο πολύτιμα… με την δικαιολογία ότι είχες ένα σωρό χαρτάκια στο τραπέζι πάνω… Εεεε, εγώ εκεί τα θέλω κι έτσι σκόρπια δεν τα χάνω ποτέ!). Τα συναισθήματα των στιγμών κράτησαν πολύ, μα έσβησαν ή μάλλον καλύφθηκαν από τόνους επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων. Όμως, κάτι καίει ακόμα… από κείνη την αλησμόνητη στιγμή του φάουλ του Ναμπί.

Τυχεροί όσοι τη ζήσαμε. Πολύ τυχεροί. Κι ας κάναμε τη διαδρομή κόλαση παράδεισος με τόσο δραματικό τρόπο, κι ας κάναμε ομαδικό καρδιακό τεστ κόπωσης 6000 άνθρωποι ή μάλλον επειδή ακριβώς μας συνέβη αυτό.

Κάνοντας πέρυσι τον Μάιο του ’18 μιαν αναδρομή της απίστευτης χρονιάς που είχαμε ζήσει και της ανέλπιστης ανόδου, είχα γράψει το κείμενο ‘Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι’ (φράση από την ταινία Καζαμπλάνκα), μην πιστεύοντας ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε συχνά τέτοιες οριακές καταστάσεις, που ξεφεύγουν από το ποδόσφαιρο και εισβάλλουν στην ποίηση της ωμής ζωής. Σημείωνα, μεταξύ άλλων:

"Το Παρίσι είναι η καταφυγή της μνήμης, το ταξίδι στα Κύθηρα, το ανέγγιχτο τερριτόριο, αυτό που, ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον, κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει, η διεσταλμένη στιγμή της καθαρής αστραπής, η παραδείσια ανάμνηση ενός υπαρκτού γεγονότος, που ξέρεις ότι το έζησες.

…

Σε όσους λοιπόν αναρωτιούνται για την επόμενη μέρα της ομάδας, και σε μένα τον ίδιο, απαντώ: Μην πολυσκάτε, ό,τι κι αν γίνει θα έχουμε για πάντα το Παρίσι. Φυλάξτε το καλά εντός σας, κανείς δεν μπορεί να σας το πάρει. Μην το υποτιμάτε, λίγο δεν είναι. Άλλοι δεν το ζουν, ούτε σε δέκα ζωές. Να το θυμάστε.

…

Αυτό το Bing Bang, που ζήσαμε σε συνέχειες, είναι το φετινό μας Παρίσι. Ας φυλάξουμε όλοι - παίκτες, προπονητές, κάποιοι παράγοντες, κόσμος, μέσα μας σαν κάτι ακριβό, τις στιγμές που ζήσαμε.

…

Ας το κρατήσουν όλοι, γιατί δεν είναι εύκολο να το ξαναζήσουν".

Ε, δεν περίμενα φέτος, αυτό που ζήσαμε σε συνέχειες πέρυσι, θα το ζούσαμε τώρα σε μια στιγμή τρομακτικής συμπύκνωσης, ένα πραγματικό big bang. Όχι σε μια οποιαδήποτε στιγμή, αλλά εκεί στην άκρη του γκρεμού, εκεί στο ακροτελεύτιο πετραδάκι του χρόνου.

Ω! ναι, είμαστε τυχεροί! Πόσοι φίλαθλοι έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές και σωρεύσεις αδρεναλίνης, τόσο συχνά. Μη μου λέτε για πρωταθλήματα, για Champions League, για UEFA. Δεν συγκρίνονται, το εννοώ. Αποκλείεται ο φίλος του ΟΣΦΠ, της Ρεάλ ή της Μπάρτσα να εκσπερμάτισε συναισθηματικά τόσο, να λυτρώθηκε ψυχικά τόσο, να έμεινε ενεός μπροστά στο ποδόσφαιρο (αστειεύομαι… ποιο ποδόσφαιρο;) τόσο. Μη μου λέτε, όπως άκουσα πολλούς δυστυχώς να λένε ακόμα κι αμέσως μετά, έλα μωρέ τι χάλια είναι αυτά, τι πανηγυρίζετε; Που νικάμε τον Πλατανιά; Που σωθήκαμε;

Τι κρίμα…τι κρίμα για όσους δεν κατάλαβαν, για όσους δεν ένιωσαν, για όσους δεν είδαν.

Για όσους δεν κατάλαβαν ότι χρειάστηκε μια στιγμή, ένα άνοιγμα του τείχους, για να αποκαλυφθεί μπροστά τους, όχι το ποδόσφαιρο, αλλά καθαρή, ατόφια, ζεστή, γεμάτη αίμα, τρομακτική, η ίδια η ζωή.

Μια φέτα ζωής σαν ένα ζεστό, αχνιστό κομμάτι κρέας που μόλις έχει σφαχτεί και που τους κοιτά και το κοιτούν κατάματα. Αυτό είδαμε κάποιοι εκείνοι τη στιγμή. Το ποδόσφαιρο, η μπαλίτσα, οι ομάδες, το όποιο ύψος του διακυβεύματος είχαν εξαφανιστεί και μπροστά σου φανερωνόταν η ίδια η ζωή. Η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος μαζί , σαρκωμένες για μια στιγμή και οι 3 Μοίρες μαζί.

3moires

Πέρυσι, όπως έγραφα ( ΟΦΗ, the class of 2017-18 ), αναφερόμενος στο Δημήτρη Μάνο και το πέρασμά του στη Ζώνη του Λυκόφωτος, "βλέπαμε μπρος στα μάτια μας, σχεδόν σε υλική μορφή, την άπιαστη θεά του επιθετικού, την ΡΕΝΤΑ, σχεδόν μπορούσαμε να την αγγίξουμε". Ε, φέτος αγγίξαμε το κρέας της ίδιας της ζωής, πέρασαν οι Μοίρες και μας άγγιξε το ρασίδι τους στο πρόσωπο.

Πας να δεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, πας να δεις έναν αγώνα μπαράζ. Που να περιμένεις πως θα ανοίξει το παραπέτασμα και θα βρεθείς να κοιτάς το χάος, να αδειάζουν τα σωθικά σου, να λύνονται τα μέλη σου, να καίγεται η ψυχή και το μυαλό σου.

Γι αυτό σας λέω, είναι μεγάλη η τύχη. Πόσες φορές μπορεί η ζωή να ξεπετάγεται μπροστά σου, ωμή, ποιητική, από μια τόση δα ρωγμή του τείχους. Μια ρωγμή του χρόνου, που σε περνά σε άλλη διάσταση.

Βγαίνεις στο δρόμο να πας στη δουλειά σου, πας στο φούρνο να πάρεις ψωμί, πας να πάρεις το παιδί σου από το σχολείο, ανοίγεις ένα βιβλίο να διαβάσεις, χαζεύεις μια ταινία, πας σε έναν αγώνα και τόσα άλλα απλά, καθημερινά, ρουτινιάρικα. Που να περιμένεις ότι κάτι μπορεί να στραβώσει στην άλλη στροφή, ότι μπορεί να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου σε ένα τυχαίο βλέμμα, ότι μπορεί να σε αιφνιδιάσει η ίδια η ΖΩΗ κοιτώντας σε με το βλέμμα και το μειδίαμα ενός Κούρου ή τον τρόμο της Μέδουσας.

κουρος

Αιφνιδιαστήκαμε, τρομάξαμε, ευτυχήσαμε, αλλά πάνω απ’ όλα είδαμε και νιώσαμε τον τρόμο της Ζωής και της Τύχης. Και είναι κρίμα να νομίζουμε ότι είδαμε ένα ακόμα ματς.

Είναι σπάνιο κι όταν συμβαίνει πρέπει να το εκτιμούμε.