(Συνέχεια από το προηγούμενο). Δυστυχώς για το ποδόσφαιρο και το φίλαθλο κόσμο,το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ήταν πάντα, τουλάχιστον από τότε που έγινε επαγγελματικό, στενά συνδεδεμένο με κόμματα και πολιτικούς. Αν το ψάξουμε ακόμη πιο πίσω, δεδομένο πρέπει να θεωρείται ότι η χούντα των συνταγματαρχών χρησιμοποίησε το ποδόσφαιρο προς όφελος της, αλλά επί της παρούσης εξετάζουμε τα πεπραγμένα από το 1979 και έπειτα.

Τα τελευταία χρόνια πάντως και ο τελευταίος αδαής μπορεί να καταλάβει ότι είναι τόσο στενά συνδεδεμένα αυτά τα δυο, σε σημείο ομάδες να ταυτίζονται με κόμματα.

Είναι ομολογημένη άλλωστε η σχέση του μεγαλομετόχου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ με το κυβερνών κόμμα. Ο ίδιος είχε πει μερικούς μήνες πριν ότι έπαιξε τον ρόλο του «λαγού» για την κυβέρνηση στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών.

Είναι επίσης πασίγνωστη η σχέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το μεγαλομέτοχο του ΟΣΦΠ. Κουμπάροι, συνδέονται με στενή φιλία ήδη από τους πατεράδες τους.

Όσο για το μεγαλομέτοχο της ΑΕΚ, είχε ανάλογη σχέση με τον πρώην πρωθυπουργό.

Ήταν άλλωστε επί της προηγούμενης κυβέρνησης όταν εταιρία συμφερόντων του προέδρου της ΑΕΚ αγόρασε ουσιαστικά έναντι πινακίου φακής τον ΟΠΑΠ, άλλωστε στυλοβάτη του ελληνικού αθλητισμού...

Όταν λοιπόν ακούμε στο Κοινοβούλιο να ωρύονται οι «ταγοί του τόπου» με την έκφραση «μην ποδοσφαιροποίειτε την πολιτική», πόσο κοροϊδία μπορεί να είναι από την στιγμή που η σχέση τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη;

Κάθε λαός έχει το ποδόσφαιρο και τους πολιτικούς που του αρμόζουν λέει η λαϊκή ρήση.

Όπερ μεθερμηνευόμενων εστί ότι θα πρέπει ο φίλαθλος κόσμος να αλλάξει, να γίνει η αλλαγή που (αν την) επιδιώκει να έρθει!

Θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία του φίλαθλου κόσμου επιθυμεί το ποδόσφαιρο να παίζεται επί ίσοις όροις και μόνο μέσα στο γήπεδο.

Είναι τραγικό δηλαδή, ο φίλαθλος της χ-ψ ομάδας που έχει τώρα το πάνω χέρι στα πράγματα να επιθυμεί την εφήμερη χαρά ενός τίτλου, με όποιον θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό.

Δε νομίζω ότι σε κάποια από τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες της Ευρώπης, το ποδόσφαιρο να είναι συνδεδεμένο με πολιτικά κόμματα και συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων, των αποκαλούμενων ολιγαρχών.

Προφανώς είναι ανεξάρτητο, μακριά από διαπλοκές, συμφωνίες και συμφέροντα πίσω από τις κουρτίνες που κρίνουν αποτελέσματα και τίτλους.

Το ποδόσφαιρο, το μπαλέτο των μαζών σύμφωνα με τον Σοστακόβιτς, το όπιο των λαών σύμφωνα με τον Έκο, ένα μάθημα ηθικής και υποχρεώσεων για τον Καμύ, οφείλει να ξανακερδίσει το ρόλο που του αρμόζει στη σημερινή κοινωνία.

Ας μου επιτραπεί σαν κατακλείδα να θέσω το παράδειγμα του λαού του ΟΦΗ, που εκεί στις αρχές του αιώνα, προτίμησε να παλέψει με θεούς και δαίμονες, να τραβήξει μπουνιά στο μαχαίρι, απορρίπτοντας τις εφήμερες χαρές κάποιων ευρωπαϊκών παρουσιών για μια ομάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη που θα εκφράζει την περηφάνια του Κρητικού, χωρίς να αποτελεί παραμάγαζο κάποιων ολιγαρχών.

Είναι άλλωστε, αν όχι η μοναδική, η πρώτη κοινωνική ομάδα που πέτυχε μετά από μια μετωπική «σύγκρουση» με τους μακροβιότερους των ολιγαρχών στην χώρα να καταφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Έστω και αν στο πέρασμα των χρόνων τα πράγματα μπορεί να μην πήγαν τόσο ευνοϊκά όσο κάποιοι πίστευαν, ή ονειρεύονταν, η βούληση της μάζας του κόσμου για δικαιοσύνη, ευνομία και ανεξαρτησία από παιχνίδια εξουσίας ουσιαστικά, είναι το φωτεινό παράδειγμα για το νέο ελληνικό ποδόσφαιρο που πρέπει να ξαναχτιστεί από τα θεμέλια.

Υγιές, δομημένο με αξιοκρατικούς και ισόνομους κανόνες, ώστε να προσδίδει στην κοινωνία, στην υγιή οικονομία όλα όσα μπορεί να προσφέρει...

Τα παραπάνω θα τα αφήσω όμως για τα επόμενα άρθρα...