Το μεγάλο στοίχημα (και) για το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι να βρει τρόπο να επιβιώσει και αν μπορέσει να προοδεύσει, μετά από το γερό ταρακούνημα της πανδημίας που τα άλλαξε, σχεδόν, όλα. Είναι πολλά τα μέτωπα και οι εκκρεμότητες που δημιουργήθηκαν, πολλά τα ερωτηματικά και είναι κατά τη γνώμη μου σαφές, ότι το αν θα τα καταφέρει, εξαρτάται από το ποιες φωνές θα επιβιώσουν στη Λίγκα. Ή να το πω καλύτερα, ποια μυαλά και ποιος τρόπος σκέψης, για το ποδόσφαιρο.
Χθες λοιπόν, σε μία ακόμα τηλεδιάσκεψη, συζητήθηκαν πολλά, χωρίς ουσιαστικά να αποφασιστεί κάτι. Με τον ΠΣΑΠ, δεν υπήρξε συμφωνία. Για την κεντρική διαχείριση, κολλάμε πάλι στα μικροσυμφέροντα κάποιων. Από ιδέες και προτάσεις, στο τραπέζι έπεσαν ελάχιστες. Η συνεισφορά των παραγόντων περιορίστηκε σε γκρίνια, άρνηση, καυγάδες, τυπολατρείες και διαρροές (έχουμε φτάσει να γίνεται live αναμετάδοσή της, άλλωστε).
Υπήρχε όμως και η εξαίρεση. Ο ΟΦΗ, για ακόμα μία φορά, επιβεβαίωσε τη διαφορετικότητά του. Συμμετείχε ανεξάρτητα, χωρίς να εντάσσεται σε κανένα μπλοκ, πέρα από της κοινής λογικής. Έφερε ιδέες στο τραπέζι, προσέγγισε με όραμα και σεβασμό στο ποδόσφαιρο και στο προϊόν τα θέματα, ενώ αναφέρθηκε με σεβασμό στους ποδοσφαιριστές, στοιχείο που λείπει δραματικά, εδώ και χρόνια. Ήταν εκεί, όχι μόνο για να επισημάνει προβλήματα, αλλά και για να προτείνει λύσεις.
Δυστυχώς, μοιάζει πολύ μόνος. Αλλά δεν επιλέγει να κλειστεί στην «καραντίνα» του. Με εξωστρέφεια και δυναμική συμμετοχή, προσπαθεί να αλλάξει τα πράγματα, έστω με μικρά βήματα.
Προσωπικά, δεν καίγομαι για νίκες, τίτλους και μεταγραφές (όχι ότι χαλάνε όλα αυτά κανέναν ποτέ, εννοείται). Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, ότι 1ος στόχος για μία ομάδα όπως ο ΟΦΗ, είναι η αυτάρκεια. Μέσα από ανάπτυξη με υγεία, πλάνο και όραμα. Οπότε, το πώς κινείται η ομάδα σε τηλεδιασκέψεις όπως η χθεσινή, πάντα το θεωρώ ενδιαφέρον και κρίσιμο.
Στα μάτια μου, είναι σαφές ότι η νέα διοίκηση ξεκίνησε «προσεκτικά» την παρουσία της θεσμικά, αρχικά ήταν πιο αθόρυβη, αλλά όσο περνά ο καιρός ανεβάζει ρυθμούς, παρεμβαίνει και συμμετέχει ενεργά.
Αρχίζει, ελπίζω, να γίνεται κατανοητό, στους Ομιλίτες κυρίως που με ενδιαφέρουν περισσότερο, αλλά και ευρύτερα στους φιλάθλους, ότι ο ΟΦΗ δεν μετέχει ούτε ως φτωχός συγγενής, ούτε ως ουρά. Καταθέτει προτάσεις, με σεβασμό στο άθλημα και με όραμα. Δίνει ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί κάποιος, χωρίς λαμογιές, κορώνες και αρχοντοχωριατιές, να έχει ειδικό βάρος και διακριτή παρουσία. Αρχίζει (ακόμα στην αφετηρία είμαστε) να πείθει ότι γίνεται, χωρίς να είσαι «πονηρός», να είσαι δυναμικός και «να μετράς».
Δε ξέρω πόσα θα γίνουν, από όσα πρότεινε ο Πουρσανίδης. Δε ξέρω ούτε αν υπάρχει μεγάλη ελπίδα, για αλλαγή νοοτροπίας. Ξέρω όμως ότι ο ΟΦΗ το παλεύει, όπως μας είχε «υποσχεθεί» ότι θα το κάνει. Το κρατάω ως αισιόδοξη είδηση, σε μία εποχή που έχουμε μεγάλη ανάγκη από τέτοιες.
Γιατί είναι εύκολο να λες, αλλά δύσκολο να το δείχνεις με πράξεις.
