Σαν σήμερα, τέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν, μπήκαμε κι επίσημα στην εποχή Μπούση. Μια μέρα που νομίζω όλοι μας θυμόμαστε ακόμα πολύ καθαρά. Γέννησε δυνατά συναισθήματα και προσδοκίες. Η αλήθεια είναι ότι την επέτειο αυτή δεν τη γιορτάζει ιδιαίτερα ο Οργανισμός. Είναι απασχολημένος με μια σειρά από προβλήματα και αλλαγές, που έχουν απορροφήσει όλη του την προσοχή.
Η αποχώρηση Γιώργου και Γιάννη Σαμαρά, έβαλε επίσημα τέλος στον πρώτο κύκλο της νέας ιδιοκτησιακής εποχής. Μας έβαλε επίσης - αρκετά απότομα και εν μέσω αγωνιστικών υποχρεώσεων - στον αμέσως επόμενο κύκλο. Οι εκκρεμότητες πολλές, οι αδυναμίες επίσης αρκετές και μπόλικα μέτωπα ανοιχτά. Αυτή τη φορά, κεντρικό ρόλο στις αποφάσεις για τη νέα δομή, τη φιλοσοφία και τον τρόπο λειτουργίας, έχει ο Μηνάς Λυσάνδρου. Θεωρώ δεδομένο βέβαια ότι πολλά από όσα έγιναν αυτή την τετραετία θα συνεχιστούν, δε μηδένισε ξανά το κοντέρ.
Σε καμία περίπτωση οι δύο «εποχές» δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Άλλα μέτωπα και προβλήματα συνάντησε η διοίκηση του 2018, άλλα αντιμετωπίζει η τωρινή. Υπάρχει όμως ένα κοινό σημείο. Και οι δύο καλούνται να δουλέψουν και να παρέμβουν, με την ομάδα να βρίσκεται σε φουλ ρυθμό και λειτουργία. Αυτό από μόνο του κάνει την κατάσταση πολύπλοκη.
Ο στόχος μου σε αυτό το κείμενο δεν είναι να κάνω απολογισμό της εποχής Σαμαρά. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά για την 4ετία αυτή, τώρα είναι η ώρα η ομάδα να προχωρήσει. Τι χρειάζεται όμως για να πάει παρακάτω;
Διαβάζω κι ακούω αναλύσεις και απόψεις, για το ποιος πρέπει να είναι ο νέος Εμπορικός Διευθυντής, ο νέος Τεχνικός Διευθυντής, οι νέοι scouters ή ακόμα κι ο νέος προπονητής (αν και η ομάδα έχει προπονητή). Ταπεινή μου άποψη είναι, ότι αυτά είναι ερωτήματα που δε μπορούν να απαντηθούν, αν δε γίνει πρώτα μια επανατοποθέτηση του ίδιου του Οργανισμού.
Να επιστρέψουμε στο ποιοι είμαστε, ποιο είναι το κοινό μας, τι στόχο έχουμε, πώς θέλουμε να πάμε προς το στόχο μας (τα τέσσερα ερωτήματα, που προ καιρού πολύ εύστοχα είχε περιγράψει ο Λευτέρης). Τι, τέλος πάντων, πρεσβεύουμε ποδοσφαιρικά και γενικότερα σαν brand και με βάση ποιο πλάνο σχεδιάζουμε, επιλέγουμε και προχωράμε. Αυτό έχει εφαρμογή τόσο στο ποδοσφαιρικό κομμάτι (όπου η ομάδα πονάει πάρα πολύ), όσο και στο διοικητικό-οργανωτικό.
Αν οι όποιες αλλαγές γίνουν χωρίς αυτή την προεργασία, δεν είναι καθόλου απίθανο να μας οδηγήσουν στο ίδιο αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα.
Επί Σαμαρά, είχαμε αρχικά έναν μπούσουλα. Είχαμε μια εικόνα - πολύ γενική πάντως - για το ιδιοκτησιακό πλάνο, το στόχο του οικονομικού εξορθολογισμού, τους τομείς επένδυσης (εγκαταστάσεις, Ακαδημίες κλπ), το ποδοσφαιρικό σχέδιο (επιθετική φιλοσοφία, κυριαρχική αντιμετώπιση, ρόστερ με ποδοσφαιριστές κάτω των 28 με προοπτικές) και γενικά το δρόμο που θα βαδίσει η ομάδα. Υποθέταμε επίσης - μιας και ποτέ δεν υπήρξε μια καλή ροή εκπαίδευσης και πληροφορίας - ότι μας ενδιαφέρουν οι πωλήσεις ποδοσφαιριστών (το γνωστό selling club) και ίσως κι ο αθλητικός τουρισμός. Όλο αυτό, κακώς, ονομάστηκε project. Δεν ήταν όμως τέτοιο. Ήταν το αρχικό πλάνο, το οποίο περιελάβανε μια σειρά από διαφορετικά projects.
Σήμερα δεν έχουμε αυτό το μπούσουλα όμως. Πολλά από όσα ξεκίνησαν, έχουν προχωρήσει και μπορούν να αποτελέσουν βάση για μια καλή συνέχεια (Ακαδημίες, ΒΑΚ). Άλλα πάλι, άλλαξαν τόσες πολλές φορές, που μας έχει πιάσει όλους ζαλάδα, με πρώτη την ίδια την ομάδα. Τι ποδόσφαιρο θέλουμε να παίζουμε άραγε; Τι ρόστερ θέλουμε να έχουμε; Πώς επιλέγουμε προπονητή; Έχει αλλάξει ο ρόλος κι οι αρμοδιότητές του; Συνεχίζουμε να ενδιαφερόμαστε για πωλήσεις ποδοσφαιριστών, παρότι παίρνουμε ολοένα και πιο έμπειρους και κοντά στα 30 ηλικιακά; Είναι πάρα πολλά ακόμα τα ερωτήματα αυτού του τύπου, αλλά νομίζω συνεννοούμαστε.
Πριν λοιπόν ο ΟΦΗ συζητήσει με τον οποιονδήποτε Τεχνικό Διευθυντή, Εμπορικό, scouter ή οτιδήποτε άλλο, δεν πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο πάνω στο οποίο να κουμπώνει η κάθε επιλογή; Ή αν το πάρουμε ανάποδα, ένας σοβαρός άνθρωπος όταν συζητά για μια θέση, δε ρωτάει για τη φιλοσοφία, τους στόχους και τη δομή της εταιρείας με την οποία «παζαρεύει»;
Δεν είναι καθόλου παράλογο αυτή η διεργασία να τρέχει ήδη μέσα στην ΠΑΕ κι απλά εμείς να μη γνωρίζουμε τις σκέψεις της. Είναι λίγο ανησυχητικό ότι ο ιδιοκτήτης της ομάδας ήρθε, είδε κι αποχώρησε, χωρίς να απευθυνθεί στον κόσμο, δίνοντας ένα στίγμα. Τον τίτλο, έστω. Αλλά αυτό λύνεται, αν όντως η προσπάθεια γίνεται. Το βασικό, κατά την άποψή μου, είναι όταν όλο αυτό καταλήξει κάπου, να επικοινωνηθεί.
Σε καμία περίπτωση ο κόσμος δε συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις. Αυτές θα τις πάρει ο CEO, Μηνάς Λυσάνδρου, σε συνεργασία με τον ιδιοκτήτη, Μιχάλη Μπούση. Όταν όμως συμβεί αυτό και θα προκύψει ένα αφήγημα (όπως λένε στην πολιτική) ή ένα νέο μανιφέστο για το brand (όπως λένε στη διαφήμιση) θα είναι πολύτιμο να εξηγηθεί και να παρουσιαστεί. Αυτό αφενός θα βοηθήσει όλος ο Οργανισμός να συντονιστεί, μετά από άπειρες αλλαγές κατεύθυνσης αυτή την 4ετία, που κράτησαν τον ΟΦΗ τελικά πίσω. Αφετέρου, θα δείξει ότι τα λάθη του προηγούμενου κύκλου μελετήθηκαν, αξιολογήθηκαν και έγιναν μαθήματα για τη συνέχεια.
Δεν στέκει, για παράδειγμα, να ζητήσουμε από τη Διοίκηση να ρωτήσει τη γνώμη μας για το τι ποδόσφαιρο θέλουμε να παίζει. Εμένα μπορεί να μου αρέσει το Ολλανδικό για παράδειγμα, αλλά μου αρκεί να γνωρίζω τι επιθυμεί η ομάδα να κάνει. Θέλει να παίξει α λα Ιταλία; Σεβαστό. Να το πούμε, να κρίνουμε με βάση αυτό. Εμένα επίσης μπορεί να μου αρέσει να βλέπω ταλέντα και παίκτες να εξελίσσονται. Μου αρκεί όμως να καταλάβω τι προβλέπει το πλάνο. Αν ο μεταγραφικός σχεδιασμός αφορά έτοιμους παίκτες, είναι απολύτως σεβαστό. Αλλά να το καταλάβουμε, για να προσαρμόσουμε τις προσδοκίες μας.
Όλη μου η ελπίδα είναι πως Λυσάνδρου και Μπούσης είναι σε διαρκή επικοινωνία και διαμορφώνουν αυτό το positioning που προαναφέρω. Καταστρώνουν ένα πλάνο με αρχή, μέση και τέλος. Γιατί για να αλλάξει αυτή η δυστοπία και η μιζέρια που βιώνει ο ΟΦΗ, χρειάζονται αποφάσεις και ξεκάθαρη στόχευση.
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr