Ο Γιώργος Σίμος αποχώρησε το Σάββατο από τον πάγκο του ΟΦΗ, μετά το καταστροφικό σερί των 9 ηττών, που έχει οδηγήσει την ομάδα σε σημείο που να θεωρείται πια φαβορί για υποβιβασμό, είτε απευθείας, είτε μέσω των μπαράζ. Προσωπικά, ήμουν σίγουρος ότι ο Σίμος θα έμενε μέχρι το καλοκαίρι, όταν και ολοκληρωνόταν το συμβόλαιό του και στη συνέχεια θα πηγαίναμε σε κάποια αλλαγή.

Όμως το βάρος ήταν τέτοιο πια για τον 42χρονο τεχνικό και η εικόνα της ομάδας τόσο κακή, που ένιωσε ο ίδιος την ανάγκη να δηλώσει την παραίτησή του. Εάν ο Σίμος ένιωθε ότι αντέχει κι άλλο, αμφιβάλλω ότι η διοίκηση θα τον απομάκρυνε, ακόμα και μετά την καταστροφική αυτή ήττα. Θα πηγαίναμε με Σίμο μέχρι το τέλος και ό,τι γινόταν. Όπως είχε πει και ο ίδιος, μετά την ήττα στη Ριζούπολη, σε καμία άλλη ομάδα δε θα τον βλέπαμε να είναι ακόμα προπονητής, μετά από τόσες συνεχόμενες ήττες.

Οπότε ο ΟΦΗ τον στήριξε; Ναι, αλλά όχι.

Τον κρατούσε μεν στον πάγκο, αλλά δεν τον στήριξε ενεργά. Πέρα από μια ανάρτηση του Μιχάλη Μπούση και όσα είπε ο Γιάννης Σαμαράς στους οργανωμένους, η σιωπή της ΠΑΕ όλο το τελευταίο δίμηνο ήταν εκκωφαντική. Και η σιωπή δεν είναι στήριξη. Δε μιλάω για τις κλασσικές ανακοινώσεις στήριξης προς τον προπονητή, που ήταν προαναγγελίες απομάκρυνσης. Αλλά για ουσιαστική στήριξη.

Για μένα η διοίκηση του ΟΦΗ έκανε μεγάλο φάουλ. Στα μάτια μου ο Σίμος ήταν ένας συμπαθής άνθρωπος, με ευγένεια, παρόλο που πολλοί τον αντιπαθούσαν, ίσως γιατί το προφίλ του δεν ταίριαζε με τη ματσίλα του Έλληνα οπαδού και επειδή ο τρόπος ομιλίας του ήταν αντιεμπορικός. Όμως η ΠΑΕ τον άφησε ολομόναχο να δέχεται τις επιθέσεις κάθε Σαββατοκύριακο. Ακόμα και με άδειο γήπεδο, η πίεση είχε αρχίσει να συσσωρεύεται και όταν δεν είσαι ρομπότ, το μυαλό σου μπορεί να χαλάσει.

Είναι απαράδεκτο ότι ο ΟΦΗ δεν προστάτεψε τον άνθρωπό του. Όχι μόνο επικοινωνιακά, αλλά και αγωνιστικά. Μετά τους συνεχόμενους τραυματισμούς η ομάδα είχε μείνει χωρίς δεκάρι, χωρίς δεύτερο εξάρι, με ανέτοιμο επιθετικό και τα στόπερ να μειώνονται συνεχώς. Και χωρίς αξιόπιστο τερματοφύλακα, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Και τι έκανε ο ΟΦΗ; Έδειξε άγνοια κινδύνου, έως και υπεροψία και άφησε το υπόλοιπο της σεζόν στην τύχη και στην ελπίδα ότι θα γυρίσουν οι τραυματίες. Ότι νταξ μωρέ, θα πάρουμε 2-3 νίκες, εύκολα ή δύσκολα και θα σωθούμε άνετα. Οπότε επέλεξαν να πάρουν μόνο τον Καστάνιος στα τέλη του μήνα, μετά από απουσία μηνών. Την ίδια στιγμή, βλέπουμε την επίδραση των μεταγραφών στις υπόλοιπες ομάδες και την αλλαγή των δεδομένων που έχουν φέρει.

Βλέπετε ότι ο Σίμος δέχεται συνέχεια επιθέσεις, βοηθήστε τον με τα σωστά εργαλεία. Τον αφήσατε απροστάτευτο να τον κατασπαράξουν. Όσοι βλέπουμε τον ΟΦΗ σαν την οικογένειά μας, δε νιώθουμε άνετα να βλέπουμε ένα μέλος της συνέχεια σε δύσκολη θέση και χωρίς καμία βοήθεια. 

Επίσης, δηλώνω απογοητευμένος από τους παίκτες του ΟΦΗ. Δεν παίξανε ποτέ, ούτε για τον ΟΦΗ, ούτε για τον προπονητή τους. Ούτε οι Έλληνες, ούτε οι ξένοι, ούτε οι νέοι, ούτε οι παλιοί. Ό,τι και να δήλωναν, πριν και μετά από κάθε παιχνίδι.

Πολλοί λένε ότι δεν τον συμπαθούσαν. Αυτή τη φράση δεν τη δέχομαι και δεν την καταλαβαίνω, όποτε την ακούω. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί να αντιπαθείς έναν προπονητή τόσο, ώστε να μη θέλεις να παίζεις για να νικήσεις, όπως είναι η δουλειά σου. Και να πεις ότι ο Σίμος ήταν το στυλ του αυστηρού προπονητή με το μαστίγιο και δεν τον άντεχαν, ένας ευγενέστατος και πράος άνθρωπος φαίνεται, σε εμένα τουλάχιστον. Άσε που με τις δηλώσεις του, τους κάλυπτε μετά από κάθε αγώνα, ποτέ δεν τους έβγαλε στη σέντρα για τα αμέτρητα λάθη τους και ας δεχόταν αυτός όλο το ανάθεμα.

Είναι απαράδεκτο, αντιεπαγγελματικό και πάσχει από κάθε λογική, να μην παίζεις επειδή δε θέλεις τον προπονητή. Αν όντως συμβαίνει αυτό, πρέπει να φύγεις και εσύ και μακάρι να γινόταν να φύγεις πρώτος. Και παίζει και εδώ ρόλο η σιωπή της διοίκησης. “Αυτός είναι ο προπονητής του ΟΦΗ, παίξτε μπάλα!”.

---

Και ενώ γραφόταν αυτό το άρθρο, κυριολεκτικά, ανακοινώθηκε η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Νίκο Νιόπλια (οπότε το κείμενο μπήκε σε παύση για μερικές ημέρες).

Είτε τον συμπαθείς, είτε όχι, ο Νίκος είναι χωρίς αμφιβολία η πιο σημαντική ποδοσφαιρική φυσιογνωμία του ΟΦΗ, μετά τον Ευγένιο Γκέραρντ. Τα έγραψε όλα ο Μανώλης Τσελεντάκης. Τα είχε γράψει και παλαιότερα ο Γιάννης Μακρατζάκης. Και εγώ ακόμα πιο παλιά. 

Από εκεί και πέρα, συμφωνώ με τον Χρίστο Σμπώκο, ότι μια λύση εκ των έσω, ίσως δεν είναι το ηλεκτροσόκ που χρειαζόταν η ομάδα, κυρίως ως προς το πώς θα την εκλάβουν οι ποδοσφαιριστές. Όμως και οι υπόλοιπες αλλαγές στο τεχνικό team, με τα πρόσωπα έφυγαν και τα άτομα που ήρθαν, πιθανό τελικά να στέλνουν όντως το μήνυμα της αλλαγής πλεύσης και να φέρνουν τον απαραίτητο φρέσκο αέρα.

Όντως, παρατηρώ μετά την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας, μια ελαφριά αλλαγή στο κλίμα προς το καλύτερο και μια σχετική συσπείρωση, που όμως πρέπει να εκφραστεί και μέσα στον αγωνιστικό χώρο, για να έχει αντίκρισμα και αποτέλεσμα.

Καλή του επιτυχία, είμαστε όλοι μαζί του, οι παραστάσεις του είναι τεράστιες, κυρίως ως παίκτης, αλλά και ως προπονητής, ενώ η θητεία του στις Εθνικές ομάδες, του έχει δώσει εμπειρία και στη διαχείριση νεαρών παικτών, που θα συναντήσει αρκετούς στον ΟΦΗ.

Από τη Δευτέρα, ακούω καλούς φίλους να λένε ότι τώρα χρειάζεται ηρεμία. Όπως άκουσα και τον Γιώργο Σαμαρά, ότι χρειάζεται θετική σκέψη και οκ, συμφωνώ. Άλλωστε όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι μόνο ηρεμία και θετική σκέψη έχω, τουλάχιστον όσο αφορά τον ΟΦΗ.

Όμως αυτό δε σημαίνει ότι θα πετάξω το πρώτο μέρος του παρόντος κειμένου “για το καλό της ομάδας και επειδή τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή”, γιατί είναι πράγματα που πρέπει να ειπωθούν, ούτε ότι δε θα πω αυτά που σκέφτομαι σήμερα, μετά την αλλαγή προπονητή και τις ανακατατάξεις στο team. Άλλωστε, από την πρώτη ημέρα που αναλάβατε την ομάδα, ζητήσατε κριτική και από εδώ η κριτική που έχετε λάβει είναι μόνο καλοπροαίρετη, για το καλό του ΟΦΗ, ακόμα και η πιο αυστηρή.

Αν θεωρούσατε ότι υπήρχε πρόβλημα στην εκγύμναση, στη φυσική κατάσταση και στην αποκατάσταση και την επιστροφή των τραυματιών, γιατί δεν προχωρήσατε σε αλλαγές νωρίτερα, ώστε να βοηθήσετε και τον προηγούμενο προπονητή;

Εσείς έχετε καλύτερη εικόνα από εμάς, που βλέπουμε την ομάδα μόνο 90 λεπτά κάθε Σαββατοκύριακο. Εμείς πλέον ούτε σε προπόνηση δεν μπορούμε να έρθουμε. Βλέπουμε λοιπόν, σε κάθε αγώνα, την ομάδα να είναι μία ταχύτητα πίσω από τους αντιπάλους της, τους παίκτες να μην έχουν ένταση και να “μασάνε” σε κάθε κρίσιμη, δυναμική διεκδίκηση. Να είμαστε στις καθυστερήσεις, με την ομάδα μόλις 1 γκολ πίσω στο σκορ και οι παίκτες να περπατάνε, αντί να παλεύουν για την ισοφάριση.

Είστε τόσοι ποδοσφαιράνθρωποι στο ΒΑΚ, όταν παίζατε μπάλα και βλέπατε ότι έκλειναν οι διαδρόμοι, κάνατε αλλαγή παιχνιδιού, στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Πρέπει και στις αποφάσεις σας, να γίνετε πιο ευέλικτοι. Όταν βλέπετε ότι υπάρχουν προβλήματα, να σπεύδετε να τα διορθώσετε πιο άμεσα. Είχα γράψει τον Δεκέμβρη ότι αν ένα πλάνο δεν είναι ευέλικτο, δεν είναι πλάνο. Γιατί, όπως αποδείχθηκε φέτος με σκληρό τρόπο, όλα μπορεί να αλλάξουν πολύ γρήγορα.

Η γνώμη μου είναι, ότι τη φετινή χρονιά δε θα πρέπει “να την ξεχάσουμε γρήγορα”. Αλλά αντίθετα, θα πρέπει να την μελετήσετε εξωνυχιστικά. Και θα το ξαναγράψω όταν τελειώσει, με το καλό. Για να μην το ξαναζήσουμε ποτέ όλο αυτό. Θα πρέπει να ξαναδείτε ένα - ένα τα λάθη. Αν γίνεται, να ξαναδείτε ένα - ένα τα ματς όλης της σεζόν. Μία - μία όλες τις μεταγραφές, όλους τους παίκτες. Και όλα τα εξωαγωνιστικά λάθη, κυρίως όσο αφορά την επαφή με τον κόσμο - άλλο ένα θέμα για ξεχωριστό άρθρο.

Η συνέντευξη Τύπου της Τρίτης, απέδειξε πόσο χρήσιμη θα ήταν αν συνέβαινε πιο συχνά, έστω κι αν δεν ήταν εφ όλης της ύλης, έδειξε πόσο μεγάλη ανάγκη υπάρχει για ουσιαστική ενημέρωση, αλλά κυρίως για να ακούσουμε και τη δική σας οπτική των πραγμάτων. Κάθε μήνα, αν γινόταν. Θα γλυτώνατε πολλά από όσα ακούτε κάθε μέρα, όλη τη χρονιά. Θα υπήρχαν απαντήσεις σε θέματα που έμεναν μετέωρα. Θέματα ακόμα και ασήμαντα, που η τρίχα έγινε τριχιά. Ακόμα και σε εξωφρενικές συνωμοσίες. Θα ήταν βέλη στη φαρέτρα κάθε φιλάθλου, που πραγματικά θέλει να σας στηρίξει και έχει πάθει σοκ. 

Θυμάμαι, όταν κάποτε είχα ακούσει τον Ηλία Πουρσανίδη να μιλάει για κανά δίωρο στον Athletic Radio, με το επικοινωνιακό χάρισμα που έχει, σκεφτόμουν ότι η ΠΑΕ θα έπρεπε να καθιερώσει το "δεκάλεπτο του Ηλία", μια φορά την εβδομάδα. Θα ήταν βάλσαμο για τους φιλάθλους.

Η επικοινωνία και η καλή σχέση με τον κόσμο, που φέτος έχει δεχθεί μεγάλο πλήγμα, είναι πολύ κρίσιμη για τον ΟΦΗ, όσο κι αν κάποιοι εκεί μέσα αρνείστε να το δείτε ή δεν το σπουδαιολογείτε.

Ομάδα ξαναφτιάχνεις, τον κόσμο είναι όμως που θα πρέπει να τον ξανακερδίσεις (τίτλος άρθρου στο τέλος της χρονιάς).

ΥΓ: Παίξτε μπάλα!