Καλά το λένε πως όταν σφίξουν οι ζέστες, τα πράματα είναι δύσκολα. Ξεκινώ και θα καταλάβετε.
Ο Μακρατζάκης κι ο Σμπώκος όλη την εβδομάδα έπαιζαν football manager. Λίστες μεταγραφικών στόχων, αναλύσεις, μπάτζετ, κενά σε συγκεκριμένες θέσεις, σκάουτινγκ και δε συμμαζεύεται. Κι εγώ μια εποχή περνούσα τέρμινα πάνω απ’ τον υπολογιστή λέγοντας ψέματα στον εαυτό μου ότι θα παίξω ένα ματσάκι ακόμα και κατέληγα να με βρίσκει το ξημέρωμα με τα μάτια πρησμένα και την ομάδα μου στη ζώνη του υποβιβασμού, αλλά δεν τα έγραφα και σε άρθρα.
Ο Ανδρουλάκης, πάλι, επινόησε μόνος του το δικό του παιχνίδι. Μάλλον θα το ονοματίσει project manager ή κάτι τέτοιο· κόμβοι, βιωσιμότητα, στοχοπροσήλωση, εχέγγυα, ξεκινάς στην πρώτη πίστα από τον σύνδεσμο στα Καμίνια και τερματίζεις στους ουρανοξύστες του City.
Ο Κανάκης, πιο συνεπής· παίζει σταθερά tour operator – μάλλον κατέβασε και το expansion. Να συνδεθούμε κι εμείς ρε παιδιά να παίζουμε σε δίκτυο όλοι μαζί, όχι ο καθένας μόνος του.
Ο Τσελεντάκης έφτιαξε λεύκωμα με τους αγαπημένους του συμμαθητές. Να δεις που σε καμιά δεκαριά χρόνια θα τους μαζέψει να κάνουνε reunion.
Ο ouga ξαναπήγε φαντάρος.
Ο Τσατσάκης κάνει ερωτικές εξομολογήσεις.
Ο Μακριδάκης ταξιδεύει στον χρόνο.
Όσο για τον Κουγιουμουτζή, αυτός χρειάζεται ψυχανάλυση. Εγώ παίρνω είκοσι ευρώ τη συνεδρία και οι καφέδες κερασμένοι από τον πελάτη. Δε φτάνει που σας γράφω τσάμπα τα ριπόρτ, δε θα σας κάνω και κούρα.
Μετά από όλα αυτά, αναμενόμενο ήτανε να δούμε και λίγη Πέππα το Γουρουνάκι. Εγώ, βέβαια, προτιμώ την πανσέτα το γουρουνάκι, αλλά εδώ που έμπλεξα, τι να κάνω.
Άντε να αρχίσει το ρημάδι το Μουντιάλ μπας και ξελαμπικάρουμε, γιατί μας βλέπω να καταλήγουμε στα Στρουμφάκια.
