Είναι η περίοδος που στα καφενεία (online και κανονικά) ξεκινά η κλασσική ποδοσφαιροκουβέντα περί του «ποιος είναι ο στόχος της ομάδας». Κλασσική ερώτηση. Παίζει πολύ στην αρχή κάθε σαιζόν, αλλά και σε όλη τη διάρκειά της.
Στην Ελλάδα μας αρέσουν τα κλισέ και οι politically correct δηλώσεις. Ή καλύτερα μας βολεύουν. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, ακόμα κι αν είμαστε απλοί φίλαθλοι ή σχολιαστές. Οπότε σε «δύσκολες» ερωτήσεις περί στόχων, απαντάμε «στόχος μας είναι κάθε ματς ξεχωριστά και στο τέλος θα κάνουμε ταμείο».
Φυσικά απαγορεύεται να πεις «πάμε για πρωτάθλημα», αν δεν είσαι ΤΟ φαβορί. Ή αν, ας πούμε, πιστεύεις ότι μπορείς να μπεις στην 8άδα και να διεκδικήσεις Ευρώπη, πρέπει να απαντάς «πάμε να σώσουμε γρήγορα την κατηγορία και μετά βλέπουμε». Ο μόνος στόχος που τίθεται εύκολα και χωρίς δισταγμούς και ταμπού, είναι το «στόχος μας είναι η παραμονή». Και ξεμπλέκεις!
Όλο αυτό γίνεται γιατί φοβόμαστε σαν λαός να τσαλακωθούμε. Να πούμε την άποψή μας και να κριθούμε στο τέλος γι’ αυτήν. Έχουμε ένα υπερβολικό άγχος διάψευσης. Για θέματα σοβαρά, όπως τα σημαντικά ζητήματα επιβίωσης, καταλαβαίνω απόλυτα τον υπέρμετρο ρεαλισμό όταν θέτεις στόχους. Θες να είσαι σίγουρος. Στα υπόλοιπα όμως;
Για παράδειγμα, στο ποδόσφαιρο τι μας πιάνει; Αν δηλαδή πούμε ότι η ομάδα μας μπορεί να βγει Ευρώπη, βασισμένοι σε κάποια συγκεκριμένα επιχειρήματα, προφανώς και δε βγει, τι έγινε; Τι θα πάθουμε, πια; Επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι σε ουτοπικές προσδοκίες ούτε σε τρελές φαντασιώσεις. Μιλάμε για απλή αισιοδοξία. Και το λέω εγώ που πέρυσι και πρόβλεψη τόλμησα να κάνω στην αρχή και απολογισμό στο τέλος. Δεν έπαθα και κάτι.
Όλο αυτό το σκηνικό το ζούμε πια και στον ΟΦΗ, τώρα που επιστρέψαμε στην κανονικότητα. Έχουμε την πολυτέλεια και για τέτοιες συζητήσεις. Το ζήσαμε πέρυσι, όπου από ένα σημείο και μετά, μετά από κάθε γκέλα υπήρχε το κίνημα του «τέλος, πέσαμε» και η μειοψηφία του «έχουμε ακόμα ελπίδες». Ένα από αυτά που μου έμειναν μέσα στη χρονιά, ήταν ότι μέσα σε κάθε αγωνιστική εβδομάδα συνήθως έγραφα ένα κείμενο με κριτική για τα αγωνιστικά και καπάκι ένα δεύτερο που έλεγε, στο περίπου, «παρ’ όλα αυτά μπορούμε».
Ευτυχώς, στο τέλος το σώσαμε και έτσι και αυτό το καλοκαίρι έχουμε κέφι να ξαναδιαφωνούμε! Υπάρχουν λοιπόν οι υπερβολικά αισιόδοξοι, όπως ας πούμε ο φίλος μου ο Μύρωνας, που περιμένει ομαδάρα και 3-0 από το αεροδρόμιο. Υπάρχουν στο άλλο άκρο και οι υπερβολικά αγχωμένοι, «να μείνει κάτω η μπάλα» και να μην περιμένουμε πολλά. Υπάρχει φυσικά και η μέση κατάσταση, όπου δηλώνω από τώρα ότι ανήκω. Ομαδάρα και τριάρες από την Ν. Αλικαρνασσό, δεν περιμένω. Ούτε όμως και την περσινή μιζέρια, ειδικά ως το Φεβρουάριο.
Όχι, δεν προβλέπω ότι θα δούμε ομάδα που ΔΕ θα έχει χαρακτήρα και αγωνιστικό πλάνο. Και πραγματικά πιστεύω ότι δε θα έχουμε μία ομάδα που θα κάνει τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά σε κάθε ματς. Είμαι αισιόδοξος ότι δε θα δω μία ομάδα που θα κάνει τάμα για να πατήσει την αντίπαλη περιοχή, αλλά μία ομάδα που θα διεκδικεί ενεργητικά και επιθετικά. Προφανώς και έχω στο νου μου ότι έτσι μπορεί να μαζέψουμε και μερικά γκολ, να χάσουμε και ματς, να γίνουν γκέλες γενικώς. Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο.
Μ’ αρέσει να είμαι ρεαλιστής, χωρίς να χάνω την αισιοδοξία μου. Όπως λοιπόν προειδοποίησα ότι αυτό το καλοκαίρι δε θα πάμε αεροδρόμιο για μεταγραφές και ότι θα χρειαστεί υπομονή («τα καλά πράγματα απαιτούν χρόνο και υπομονή», όπως μας υπενθύμισε και ο Μπούσης προ ημερών) το μεταγραφικό μας πλάνο, έτσι θεωρώ σημαντικό να μην πάμε στο άλλο άκρο και χάσουμε την αισιοδοξία μας.
Ακόμα το τοπίο δεν έχει διαμορφωθεί οριστικά στην κατηγορία, για να γίνουν ακριβείς προβλέψεις. Αλλά μοιάζει αρκετά λογικό, στο ταπεινό μου το μυαλό τουλάχιστον, ο ΟΦΗ να είναι αισθητά βελτιωμένος τη νέα σαιζόν και να στοχεύσει ψηλότερα. Και πριν ανεβάσουν πίεση οι «χαμηλά τη μπάλα» και χαμογελάσουν οι «θα έχουμε ομαδάρα», να διευκρινίσω ότι με τη λέξη ψηλότερα, δεν εννοώ Ευρώπη ντε και καλά, ούτε μία συγκεκριμένη θέση.
Αυτό που περιμένω είναι μία… βαρετή σαιζόν, όπου ο ΟΦΗ δε θα παίξει με τη φωτιά, αλλά αντιθέτως θα παίξει ωραίο, επιθετικό ποδόσφαιρο και θα παρουσιάσει ή θα αναδείξει κάποιους αξιόλογους ποδοσφαιριστές. Αυτό μου μοιάζει ικανοποιητικός στόχος, για το αγωνιστικό κομμάτι (γιατί υπάρχουν και οι ακαδημίες, οι υποδομές, η κοινωνική συμμετοχή, η οργάνωση, η επικοινωνία, το marketing και πολλά ακόμα).
Από εκεί και πέρα, έχω την υπομονή να περιμένω από την ομάδα να το τοποθετήσει, αν το επιθυμεί, λίγο πιο συγκεκριμένα. Η ιδιαιτερότητα του πρωταθλήματος, όπου οι 6 πρώτοι παίζουν play off Ευρώπης και οι 8 επόμενοι play out, δημιουργεί ένα μικρό μπέρδεμα. Γιατί μπορείς να βγεις για παράδειγμα 7ος ή 8ος με απόσταση ασφαλείας από την παραμονή, αλλά να μπεις, έστω και χωρίς άγχος, σε μία διαδικασία «τελικών παραμονής» που θα χαλάει ίσως τη γενική εικόνα και γεύση για τη σαιζόν συνολικά.
