Το παρακάτω κείμενο, στο μεγαλύτερο μέρος του, γεννήθηκε και έκτοτε ενέδρευε εντός μου, από το τέλος της προηγούμενης σεζόν, αλλά δεν είχα κουράγιο, υπομονή ή διάθεση να το συντάξω και να το στείλω. Πιο πολύ, ήλπιζα να μην χρειαστεί να το κάνω... Φευ! Τελικά, δεν θα το αποφύγω. Ας το βγάλω, έστω και κακοφορμισμένο, γιατί και αυτό με βάρυνε και η ομάδα με στέγνωσε.
Πώς ‘αργά κι ανεπαισθήτως’ νεκρώθηκε φέτος ένα γήπεδο, πώς άδειασε, πώς φτάσαμε μετά από 3 εντός ήττες από μικρομεσαίες ομάδες να μην αντιδρούμε στοιχειωδώς, να μην ακούγεται ούτε μια κάποια αποδοκιμασία αφύπνισης, πώς επήλθε ένας μιθριδατισμός καλοπέρασης - ήττας - αδιαφορίας;
Πώς εντέλει, ένας υπερτροφικός - για τα ελληνικά δεδομένα - οργανισμός, με τόσο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο, παρελθόν, ιδέες, χρήμα και ήθος παράγει ένα τόσο λίγο (πέρυσι) και τόσο άνισο (φέτος) αποτέλεσμα; Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο επιφαινόμενο, που εκεί φαντασιωνόμαστε ότι τα πάμε λαμπρά, αλλά στο θεμελιώδες. Πώς οι καλύτερες προθέσεις οδηγούν σε κάτι τόσο άνευρο και άγευστο;
Κακές χρονιές είχαμε πολλές στο πρόσφατο παρελθόν της ομάδας, σπάνια φτάσαμε όμως-σαν κόσμος, να αισθανόμαστε λύπη, θυμό, αμηχανία, απογοήτευση, αδιαφορία (μη τυχαία σειρά).
Πώς κάτι που άρχισε ωραίο να τελειώνει ή να εξελίσσεται με πόνο (για να θυμηθώ και το σχετικό ασμάτιο). Πώς κάτι, που μετά από δεκαετίες, δεν χτίζεται στην άμμο να σκορπάει τόσο εύκολα με το πρώτο αεράκι του Ιωνικού, του Βόλου και λοιπών υπερδυνάμεων..;
Θα μου πείτε βιάζεσαι ή το ποδόσφαιρο τα έχει αυτά. Δεν θα διαφωνήσω, ιδίως εγώ που υπήρξα και είμαι υπέρμαχος της Νέας Εποχής του ΟΦΗ. Όμως αυτά είναι γενικόλογες διαπιστώσεις και όχι ορθολογικές απαντήσεις και αναλύσεις. Δεν είναι στάση που σε κρατά σε εγρήγορση και σε σπρώχνει προς τα μπροστά.
Η ΠΑΕ πέρυσι απέκτησε τον αξιότιμο και αξιόλογο κο Λυσάνδρου, τη σημαντικότερη, εν δυνάμει, ‘μεταγραφή’ της. Θα περιμένω με αγωνία την αποτίμηση της χρονιάς και τις αποφάσεις του.
Εγώ εδώ, θέλω απλά να μεταφέρω, μετά την οδύνη της προηγούμενης σεζόν, το ξενέρωμα της φετινής. Που δεν κρύβεται, όσο κι αν επίμονες ασκήσεις λογικής προσπαθούν να το προσπεράσουν. Όμως το γήπεδο, για τον φίλαθλο, δεν είναι μόνο το τεριτόριο του Λόγου, αλλά κυρίως αυτό του Πάθους. Και δεν ξέρω αν ο κόσμος που μας περιβάλλει, θα είναι πιο δροσερός, θέλω να πω πιο ζωντανός, αν οι φίλαθλοι γίνουν πελάτες και όσοι κάθονται στις κερκίδες, άνευροι χαμογελαστοί κομπάρσοι ενός τηλεοπτικού προϊόντος.
Διάολε, δεν μπορεί η εναλλακτική του Χουλιγκάνου να είναι ο Πελάτης. Κάτι θα υπάρχει, και υπάρχει, στη μέση! Το ποδόσφαιρο είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, το γνωρίζουν καλά και οι άνθρωποι της ομάδας, και σ’ ένα κοινωνικό φαινόμενο μπορείς να μην επιθυμείς και να ξορκίζεις τον φανατικό, αλλά δεν γίνεται να μην μπορείς να βρεις τρόπο να κάνεις τον άλλο συμμέτοχο και ενεργό.
Ας ρωτήσω κι ας αναρωτηθώ λοιπόν.
Το πικρό ψωμί που γευτήκαμε - θέλοντας και μη, στα πέτρινα χρόνια πριν την έλευση Μπούση και της Φιλικής Εταιρείας (manolis-tselentakis/i-filiki-etaireia-tou-ofi) ήταν άραγε πιο νόστιμο ή πιο υγιεινό από το γλυκό ψωμί που προσπαθούν να μας φέρουν στο τραπέζι τα 2-3 τελευταία χρόνια;
Είναι πια ν’ απορεί κανείς.
Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο νιώθαμε ότι το φέρναμε στο σοφρά ΚΑΙ εμείς. Από ανάγκη σίγουρα εκκινούντες. Θέλοντας και μη, γαλβανιστήκαμε με την ομάδα σ’ αυτήν την προσπάθεια, πότε να την ελευθερώσουμε, πότε να την ανανήψουμε, πότε να την σώσουμε, πότε να την ανεβάσουμε, πότε να μην την αφήσουμε να εξευτελιστεί ολότελα ακόμα κι αν δεν μπορούσαμε να την κάνουμε όπως θέλαμε... Ίσως η αποτελεσματικότητά μας να ήταν μια ψευδαίσθηση, η προσπάθειά μας όμως δεν ήταν. Ανεχτήκαμε διοικητικά μορφώματα μέσα σ’ ένα ελληνικό παραμορφωμένο ποδόσφαιρο, συμβιώσαμε με παράγοντες καρικατούρες μέσα σ’ ένα ποδόσφαιρο καρικατούρα, περάσαμε λογής λογής βάσανα. Πολλές οι σκοτεινές μέρες, λίγο το φώς, λίγη και πανάκριβη η αξιοπρέπεια. Το ψωμί που στρώναμε να φάμε ήταν πολλές φορές χτεσινό, σκληρό, πικρό, ξεροκόμματο. Ήταν όμως, ή έτσι το νιώθαμε, δικό μας. Λερωμένο όπως τα χέρια μας. Θα ντρεπόμασταν να το προσφέρουμε αλλού, όμως με μια μπουκιά περνούσαμε τη μέρα.
Κι όταν ήρθε κείνη η μέρα, η μέρα της Νέας Εποχής, η άσπρη μέρα, είπαμε θα φάμε κι εμείς λίγο άσπρο ψωμί, χάσικο. Επιτέλους λίγο γλυκό ψωμί. Γρήγορα μας είπαν, με τον τρόπο τους και με κάθε τρόπο, πως τώρα δεν χρειάζεται εσείς να τρέχετε, να λερώνεστε, να βασανίζεστε. Εσείς απλά θα έρχεστε, θα κάθεστε στο στρωμένο τραπέζι και θ’ απολαμβάνετε το αφράτο φρέσκο ψωμί, ίσως και παντεσπάνι. Ξεχάστε το κουτούκι και το ρεφενέ, σιγά σιγά θα γίνετε πελάτες σε ακριβό εστιατόριο.
Τελειώνοντας η πρώτη χρονιά είχαμε την τύχη, σ’ ένα άνοιγμα του τείχους να μας αποκαλυφθεί μπροστά μας όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά καθαρή, ατόφια, ζεστή, γεμάτη αίμα, τρομακτική, η ίδια η ζωή (manolis-tselentakis/edo-sti-rogmi-tou-xronou). Ήταν δύσκολη η στιγμή, αλλά μας βρήκε εξουθενωμένους και ενωμένους, παίκτες, διοίκηση, κόσμο.
Η πρώτη χρονιά και το υπερβατικό - μεταφυσικό φινάλε της κάλυψαν τα προβλήματα και τους προβληματισμούς εκείνης της χρονιάς. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο της 14/1/19 manolis-tselentakis/afoy-i-pragmatikotita-de-symfonei-mazi-mas-toso-to-xeirotero-gi-aftin
Αυτή τη στιγμή πρέπει να επικοινωνήσει κάποιος, με αμεσότητα και σαφήνεια, με τον κόσμο. Ο κόσμος ζώντας κάθε εβδομάδα ένα αγωνιστικό δράμα έχει πια ζαλιστεί. Βλέπει τα όνειρά του να συγκρούονται με την αγωνιστική πραγματικότητα, έχει απογοητευτεί, θορυβηθεί, αγχωθεί. Η εικόνα της μεγάλης προοπτικής που τον ζει όλη την εβδομάδα ξεφτίζει λίγο λίγο κάθε σαββατοκύριακο. Δεν ξέρει πώς να τα συμβιβάσει, πώς να διαχειριστεί την μακρινή χαρά με την καθημερινή λύπη. Ζούμε το συναμφότερον της χαρμολύπης (που λέει ο Ζουράρις)…κάθε μέρα.
Πρέπει η διοίκηση να δει αποστασιοποιημένα και αντικειμενικά τα γεγονότα, να αποφασίσει και να ξεκαθαρίσει εντός της και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ με επάρκεια να μιλήσει, να απαντήσει, να ενημερώσει, να κατευθύνει, να κατευνάσει, να συνενώσει τον κόσμο. Είναι απαραίτητο.
Μπορεί να θεωρούσε, ότι θα έρχονταν τα αποτελέσματα, η ομάδα θα κυλούσε, αυτή θα συνέχιζε τον απρόσκοπτο σχεδιασμό της και ο κόσμος θα ήταν ολοκληρωτικά ευτυχής. Ότι το όνειρο θα νικούσε την πραγματικότητα, όμως αυτή δυστυχώς επιμένει.
Και αν η διοίκηση νομίζει, ότι η πραγματικότητα φταίει που είναι τέτοια ή ότι ο γιαλός είναι στραβός, τότε να μας το πει κι εμάς.
Να ετοιμαστούμε για τη σύγκρουση μαζί της, τής πραγματικότητας...
(Τό'χουμε ξανακάνει, ίσως πιάσει).
Κι αν βάζω αυτό το απόσπασμα είναι γιατί τελικά τέτοια ζητήματα συνεχίζουν να μας κατατρύχουν.
Και ήρθε η δεύτερη χρονιά, που η ομάδα υπεραπέδωσε βγαίνοντας στην Ευρώπη, μας έκανε περήφανους όχι μόνο για το ποδόσφαιρό της (by the book πολλές φορές), αλλά κυρίως γιατί μετά από δεκαετίες δεν είχαμε να ντρεπόμαστε για κάτι εντός ή εκτός του γηπέδου, όσον αφορά την ομάδα μας.
Κι αυτή τη χρονιά όμως είχα επισημάνει την έλλειψη των στοχαστικών προσαρμογών και της ευελιξίας σε αποφάσεις ποδοσφαιρικές και διοικητικές καθώς και τον άνισο και υπερτροφικό χαρακτήρα προσωπικού και δομών της ομάδας. (manolis-tselentakis/2-evdomades-prin-skepseis-kai-kriseis)
Αναμφίβολα όμως, το πρόσημο της χρονιάς εκείνης ήταν θετικό και ελπιδοφόρο.
Και φτάσαμε στην περυσινή χρονιά, που η ομάδα ξεκίνησε στην Ευρώπη μετά από δεκαετίες για να καταλήξει να αγωνίζεται να κρατηθεί στην κατηγορία. Δεν ήταν το ποδοσφαιρικό και ψυχολογικό roller coaster που εξουθένωσε, αλλά ήταν το αποκρουστικό ποδόσφαιρο, οι ανεπαρκείς αποφάσεις και οι σοκαριστικές εμμονές των ιθυνόντων του ποδοσφαιρικού τμήματος, η θλιβερή φυσική κατάσταση, η σωρεία τραυματισμών και ανεπιτυχών αποκαταστάσεων, η αδυναμία του κόσμου –λόγω κορονοϊού, να σταθεί, να βοηθήσει, να αφυπνίσει καθώς η ομάδα κατευθυνόταν στα βράχια της πραγματικότητας με τη διοίκηση αρνούμενη να τη δει.
Πρώτη φορά αναγκαζόμουν να γράφω, απελπισμένος, τόσα κείμενα, βλέποντας να πεθαίνουμε εν πλήρει υγεία, εκεί που άλλοτε επιβιώναμε βαριά ασθενείς manolis-tselentakis/pethainontas-ygiis , να απορώ για την αναστροφή κάθε λογικής manolis-tselentakis/i-ifigeneia-o-isaak-kai-to-survivor-tou-ofi , να βλέπω πως ένα λεπτομερέστατο και ακριβέστατο πρότζεκτ νικιέται από την πιο φτηνή πραγματικότητα manolis-tselentakis/trash-the-project
Φέτος, μια χρονιά σταθεροποίησης και reset/επαναφοράς θα λέγαμε, με μέτρια αρχή και σχετικά άσχημο ποδόσφαιρο, με καλύτερη συνέχεια και στοιχεία θελκτικού και οργανωμένου ποδοσφαίρου και εν τέλει άσχημο φινάλε με μέτριες εμφανίσεις και αποκαρδιωτικά αποτελέσματα.
Θα προσομοίαζα την πορεία της χρονιάς με τις τρεις γραμμές μας. Μέτρια άμυνα, βελτιωμένη από πέρυσι, αλλά αν εξαιρέσουμε τον πολύ θετικό Επασί και τον αγωνιστικό Βούρο δεν αποφύγαμε τα εύκολα γκολ και την αδυναμία στα στημένα. Κέντρο ενδιαφέρον και με προσωπικότητα, οργανωμένο και θελκτικό όταν βρήκε πρόσωπα και θέσεις (Γκαγιέγος, Τοράλ, Νέιρα, Μεγιάδο), εύκολα όμως αποσυντίθετο είτε με την φυγή, είτε με την απουσία κάποιου. Επίθεση, ολλανδικό ανέκδοτο, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται στη διαχρονία του ποδοσφαίρου αυτό. Τραγική αναποτελεσματικότητα και ενίοτε επιμονή, ο Ντουρμισάι μπαινόβγαινε προσπαθώντας μήπως με την πονηριά του καταφέρει κάτι, ο Τσιλιανίδης ήλθε, αλλά δεν επανήλθε ακόμα και όταν έφτασε ο Φελίπε είδαμε επιτέλους ένα κανονικό φορ. Ήταν αργά όμως.
Συγχρόνως, ο κόσμος μπήκε με διάθεση, προσπάθησε φιλότιμα να πιαστεί από τα όποια σπαράγματα απόδοσης της ομάδας και να δεθεί μαζί της (π.χ. με ΑΕΚ εντός, εκτός, ΠΑΟΚ εκτός, ΠΑΟ εντός), ταλαιπωρήθηκε σφόδρα από τις ρυθμίσεις λόγω κορωνοϊού και ποτέ δεν μπόρεσε να ξαναπιάσει το κόκκινο νήμα σύνδεσης με την ομάδα. Τις περισσότερες φορές είχα την αίσθηση ότι φίλαθλοι και διοίκηση υποστήριζαν παράλληλα και όχι ομού την ομάδα. Η διοίκηση έδινε την εντύπωση ότι δεν καιγόταν για την υποστήριξη των φίλων της ομάδας, είτε επικαλούμενη βολικά νομικοκανονιστικά άλλοθι, είτε πιστεύοντας ότι δεν χρειάζεται η ομάδα βοήθεια από τον κόσμο.
Το περυσινό πάθημα δεν έγινε μάθημα. Δεν λέω ότι αυτή είναι η (μόνη) αιτία για την πτώση της ομάδας, δεν μπορεί όμως να εθελοτυφλεί μπροστά στην αλλαγή του ιστορικού προφίλ της ομάδας. Μια ομάδα έδρας, όπου αντίπαλοι δεινοπαθούσαν αγωνιστικά και γηπεδούχοι ποδοσφαιριστές γοητεύονταν και ενδυναμώνονταν, κατάντησε πεδίο βολής και εξάσκησης μικρομεσαίων αντιπάλων και χαλαρού και ευχάριστου απογεύματος ισχυροτέρων.
Τριάρες πάνε κι έρχονται, η διοίκηση και η ομάδα σφυρίζει αδιάφορα και δημοσιοϋπαλληλικά (δεν μπόρεσα να αποφύγω το κλισέ). Παίκτες έρχονται και καταλήγουν να κάνουν διακοπές ή μεγαλώνουν την οικογένειά τους στον μεσογειακό ήλιο (να και κάτι θετικό...), ευχάριστες κοινωνικές δράσεις και παγκόσμιες ημέρες εορτάζονται καθ’ εκάστη και το γήπεδο αργά, αλλά σταθερά αδειάζει, αριθμητικά και ψυχικά.
Προφανώς ως ΟΦΗ, δεν επιζητούμε μοντέλα π.χ. ΟΣΦΠ, Άρη, Βόλου ή άλλων, καταδικασμένα στη συνείδησή μας ποδοσφαιρικά και κοινωνικά, όμως τι αντιπροτείνουμε εμείς;
Τόσο ποδοσφαιρικό επιτελείο και οργανόγραμμα, πώς δέχεται να γίνεται άθυρμα του Ιωνικού, του Απόλλωνα ή του ΠΑΣ;
Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Χωρίς ποδόσφαιρο (όχι κατ’ ανάγκη αποτελέσματα), ομάδα δεν υπάρχει, χωρίς κόσμο ομάδα δεν υπάρχει και χωρίς ομάδα οι κοινωνικές δράσεις δεν έχουν πολλαπλασιαστική δυνατότητα και σημαντική προσφορά. Καταντούν αδειανό πουκάμισο...
Ψυχική αποστασιοποίηση και επανασύνδεση
Ας μου επιτραπεί τώρα να πιθανολογήσω τα βασικά αίτια της ψυχικής αποστασιοποίησης του κόσμου και κατ’ επέκταση τις δυνατότητες της ψυχικής επανασύνδεσης.
- Η αλλαγή του σήματος (τρόπος και επιλογή). Τους προβληματισμούς μου τους έχω εκθέσει αναλυτικά εδώ.
manolis-tselentakis/i-xronia-pou-perase-kai-afti-pou-erxetai-to-soma-kai-to-sima-o-axilleas-kai-i-alfa-romeo
Δυστυχώς, δημιουργήθηκε χάσμα, το οποίο αποτελεί αιμάσσουσα πληγή.
Ήρθε ένα σήμα πιο πολύ σαν ταχυδρομικό τοπόσημο, χωρίς ψυχικό ξέφωτο, χωρίς ένα πνευματικό και ψυχικό σημαινόμενο, χωρίς ένα αποκούμπι, ένα ψυχικό πεζούλι να ξεπεζέψεις, να δροσιστείς, να πάρεις δύναμη. Θα δεχτώ ότι χρειαζόταν νέο σήμα, το παλιό ήταν ένα ξέφτισμα ζωής, όχι όμως ζωή ακριβώς, το νέο ήταν ένα άνυδρο μοντερνιστικό (αμφιβάλλω) τίποτα.
Επιβλήθηκε ουσιαστικά, με ύφος αδιαπραγμάτευτης αυθεντίας, χωρίς μια στοιχειώδη διαβούλευση. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει τώρα; Να παρθεί πίσω;
Μια κάποια στοιχειώδη συνδυαστική πρόταση, θα ήταν να κρατηθεί το νέο σήμα και να του δοθεί πνεύμα και ψυχή.
Να χρησιμοποιηθεί και να ενισχυθεί σχεδιαστικά η δομή του δίσκου της Φαιστού. Θα ήταν άραγε δυνατόν, αν όχι στη φανέλα τουλάχιστον στην ψηφιακή του μορφή, να τοποθετηθούν σε λιγότερες σπείρες, σε κελιά, πνευματικά και ψυχικά φορτία, π.χ. η ασπίδα, ο διπλοπέλεκυς, η μορφή του Καζαντζάκη, του Ξυλούρη, η Κρήτη , ο Γρύπας κ.α.;
Πέρα από την προφανή δυνατότητα αυτές οι σπείρες και τα σύμβολα, σε ψηφιακή μορφή, να διαπλέκονται, να στροβιλίζονται σαν ηλεκτρόνια σε τροχιές και να παίρνουν την τελική τους μορφή από τρισδιάστατη σε δισδιάστατη , πέρα από τη δυναμική που θα έχει αυτό το σήμα, θα μας δίνει και τη συνεχή δυνατότητα να προσθέτουμε και να αφαιρούμε πρόσωπα και σύμβολα στα κελιάτων σπειρών, σε περιπτώσεις επετείων, τιμών, παγκόσμιων ημερών κ.λπ. σε ηλεκτρονική μορφή έχει άπειρες δυνατότητες που δεν χρειάζεται να εξαντλήσω τώρα. Ένας κάπως ευφάνταστος γραφίστας και έξυπνες προτάσεις χρειάζεται.
Φυσικά, στη φανέλα θα έχει ένα σταθερό περιεχόμενο, αλλά ίσως ούτε αυτό είναι απαραίτητο. Κρατάς τη δομή και βάζεις σκέψη και αίσθημα.
Θέλετε τώρα να προτείνετε στον αμέτοχο κόσμο να επιλέξει με ψηφοφορία το περιεχόμενο των κελιών, σύμβολα και πρόσωπα; Κάντε το!
- Στις δυσκολίες δένεσαι καλύτερα
Καμιά φορά, ο γαλβανισμός στα δύσκολα και πέτρινα χρόνια είναι μεγαλύτερος. Τα τραγούδια που σε πιάνουν ή που δημιουργούνται είναι της λύπης και του αγώνα, όχι της ψυχικής απόλαυσης και του καναπέ. Η λύπη θα χαραχτεί, η χαρά θα απλώσει. Η χαρά θα φέρει ανάταση και αγκάλιασμα, αλλά πόσες είναι αυτές τα τελευταία χρόνια; Το φιλί της ζωής του Ναμπί και η έξοδος στην Ευρώπη που αφέθηκε να σκορπίσει πριν αρχίσει. Ένα κύπελλο μνημονεύουμε ακόμα, μερικές πορείες στην Ευρώπη και το γκολ του Κουτσουπιά. Εμείς οι παλαιότεροι. Οι νεότεροι τι έχουν; Την κοινότητα της οδύνης παρά το πανηγύρι της χαράς. Αφού λοιπόν ακόμα δεν μπορεί η ομάδα να τους δώσει μεγάλες χαρές, ας μην τους αποδιώχνει. Ας τους κάνει όσο μπορεί συμμέτοχους κι ας τους σέβεται όσο μπορεί.
Εμείς δεν είμαστε Ολυμπιακός και Π(Α)ΟΚ να τρεφόμαστε με αγορασμένες και αγοραίες χαρές, οπότε αυτό που μένει είναι η αίσθηση συμμετοχικότητας, καλό ποδόσφαιρο, αγωνιστικότητα και ένα προφίλ αξιοπρέπειας, ποδοσφαιρικής και κοινωνικής.
Τα τελευταία οδεύουν σε καλό δρόμο, τα πρώτα όχι.
Όσον αφορά τη συμμετοχικότητα, νομίζω ότι δεν βρέθηκε η ισορροπία μεταξύ αποτίναξης φαύλων στοιχείων του παρελθόντος και ενός νέου δρόμου επικοινωνίας της διοίκησης με τον κόσμο της ομάδας.
Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, το να χτίζω κάτι δεν σημαίνει ότι γαλουχώ τους ποδοσφαιριστές με αδιαφορία για το αποτέλεσμα. Επαγγελματίες είναι, όχι ακαδημία και Κ19. Στοιχεία που ξενέρωσαν επίσης τον κόσμο ή τον έφεραν σε αμηχανία αυτήν την τριετία, όπως ακατανόητες επιλογές και εμμονές που παρουσίαζαν ομάδες πότε χωρίς σέντερμπακ, πότε χωρίς φορ. Μακρά συμβόλαια ποδοσφαιριστών, αργά αντανακλαστικά σε αποφάσεις, εμμονές σε πρόσωπα. Άρνηση να μοιραστούν και να εξηγήσουν στον κόσμο τις σκέψεις τους, σοβιετικού τύπου ενημέρωση και άλλα...
Ο κόσμος δεν ζητά ούτε να συνδιοικήσει, ούτε να ανακατεύεται. Να ενισχύσει, να αγκαλιάσει την ομάδα θέλει, να τη νιώσει και δική του. Οι άνθρωποι ΕΣΩΣΑΝ την ομάδα, την έβαλαν σε ένα ορθολογικό και ηθικό δρόμο, αυτό όμως δεν αποτυπώνεται ακόμα στην κυριακάτικη λειτουργία του γηπέδου. Κι αυτό είναι πρόβλημα. Είναι κρίμα τόσο κεφάλαιο και αποδοχή που είχε και έχει αυτή η προσπάθεια να σκορπίζεται έτσι.
Ας μου επιτραπεί να προτείνω πρόχειρα κάποια πράγματα που θα έφερναν ίσως πιο κοντά τον κόσμο.
- Τιμολογιακή πολιτική εισιτηρίων
- Επιλογή σε κάθε σεζόν μιας Θεματικής Χρονιάς με πολιτισμικό ή κοινωνικό περιεχόμενο και πλαίσιο εκδηλώσεων (ας προτείνει η διοίκηση το θέμα και να ψηφίσει/επιλέξει ο κόσμος)
- Ονοματοδοσία θυρών (με ονόματα του Κρητικού Πολιτισμού, με επιλογή πάλι από τον κόσμο)
- Γκάλοπ για 3ο χρώμα φανέλας ή επιλογή σχεδίου βασικής εμφάνισης(προτάσεις ΠΑΕ, επιλογή του κόσμου)
- Επιλογή πιο καίριων δράσεων με πιο οργανωμένο, εκτεταμένο και αιχμηρό τρόπο. Θέματα ζέοντα για την Κρήτη, όπως η οπλοφορία, ο νεανικός αλκοολισμός, η οδηγική συμπεριφορά, η παραβατικότητα. Πολυεπίπεδες δράσεις με τη βοήθεια Πανεπιστημίου ή και Εκκλησίας, που θα βγουν στην κοινωνία, θα ενοχλήσουν και θα εκπαιδεύσουν. Θα ταυτίσουν την ομάδα με τον τόπο.
Η ομάδα έχει σαφώς κοινωνική δράση σε σημαντικά ζητήματα, αρκετές φορές όμως χάνεται σε άνευρες εκδηλώσεις της μοδός.
Θα μπορούσα να προτείνω αρκετά, όμως η ομάδα έχει ανθρώπους με επαγγελματισμό, ήθος, πολιτισμό και ιδέες και σίγουρα ξέρουν τι και πώς να το κάνουν.
Το ουσιαστικό είναι ν’ αποφασίσουν να βάλουν τον κόσμο στο παιχνίδι. Όλοι έχουν και έχουμε να κερδίσουμε απ’ αυτό. Ο κόσμος μπορεί πια να μην έχει μετοχές, δεν μπορεί όμως να είναι αμέτοχος.
The Lysandrou case
Και τώρα θα ήθελα, ως επίμετρο να αναφέρω μερικές σκέψεις, γραμμένες από πέρυσι για τον κο Λυσάνδρου.
Η παρουσία του, ήταν αναμφισβήτητα η μεγάλη επιτυχία του καλοκαιριού και η πιο σημαντική κίνηση του προέδρου Μπούση. Ένας κατά τεκμήριο ικανότατος γενικός διευθυντής που θα προσέφερε ορθολογική διαχείριση και έναν παραπάνω βαθμό λογοδοσίας που έλειπε, απαραίτητο σε μια ομάδα με πολλούς εργαζόμενους που ίσως γνωρίζονται υπερβολικά μερικές φορές. (ως υποθέσεις εργασίας και μόνον, θα ήταν εφικτό π.χ. ο Νιόπλιας να θέλει να παραιτηθεί και ο Σαμαράς να μην την κάνει αποδεκτή, όπως πέρυσι συνέβη με τον προηγούμενο προπονητή, θα ήταν εφικτό ο Σαμαράς να ζητήσει την παραίτηση Νιόπλια ή ο Μπούσης να ζητάει λογαριασμό για ειδικά ζητήματα από τους διοικούντες;) .Θα έλυνε ζητήματα των υφισταμένων και συγχρόνως θα κάλυπτε την έλλειψη ποδοσφαιρικής, και δη ελληνικής, τεχνογνωσίας του προϊσταμένου του. Θα έπαιρνε πάνω του τις βασικές αξιολογήσεις και αποφάσεις για την ομάδα. Και αυτό το έργο του, περιμένω με αγωνία να δω αυτό το καλοκαίρι.
Στην αρχή της σεζόν, ενώ όλοι ψέλλιζαν, αυτός ορθά και αποφασιστικά έθεσε τον στόχο των play off. Ακόμα κι αν φαινόταν σε κάποιους υπερβολικός σωστά ετέθη και τελικά φάνηκε ότι ήταν εφικτός. Έτσι μόνο, ωθείται ένας οργανισμός προς τα πάνω. Θα έχει ενδιαφέρον η αποτίμησή του, σχετικά με τους λόγους αποτυχίας επίτευξης του στόχου.
Από τα λίγα που είπε στην αρχή της σεζόν μου έδειξε άνθρωπο με επαγγελματισμό, πάθος και ήθος.
Για μένα όμως ένα ήταν το ζήτημα που έπρεπε να του τεθεί πέρυσι από τους δημοσιογράφους. Κι αυτό έχει να κάνει με την ιδιομορφία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενός υβριδίου ποδοσφαίρου και μαφίας. Ένα υβρίδιο κοινωνικού φαινομένου και κοινωνικού προβλήματος, μια συνεχή άσκηση ισορροπίας μεταξύ υπαρξιακών ερωτημάτων και θλιβερής συνενοχής. Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω ποια θα είναι η πολιτεία του.
Προς το παρόν δεν είδαμε κάποια δημόσια διαφωνία ή έστω ένσταση. Από την πολιτική Γκάντι των προηγούμενων ετών, προχωρήσαμε σε μια πολιτική, σιγής ασυρμάτου θα έλεγα ή χαμηλής πτήσης για να μη σε πιάνουν τα διάφορα ραντάρ. Κατά κάποιον τρόπο, κινούμενοι ανάμεσα σε εμπόλεμες γραμμές, κρατώντας μπροστά μια στάση πολιτισμού που προφανώς αφορά ή εκτιμάται ελάχιστα στο βαλτοτόπι του ελλ. ποδοσφαίρου και προσπαθώντας πίσω από τις κουίντες να προφυλάξουμε τα συμφέροντα ή τα δίκαια της ομάδας. Εν μέρει ‘βοήθησε’ και η από νωρίς επικράτηση του κόκκινου βούβαλου, ώστε να μην εκτραχυνθούν τα πράγματα και πάρει η μπάλα και τα βατράχια.
Το κρίσιμο ερώτημα που αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσουμε, όσο προοδεύουμε, είναι τι θα γίνει όταν θα ενοχλήσουμε αυτούς που νέμονται , ως φεουδάρχες, το ποδόσφαιρο. Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε; Μπορούμε να αναπτυχθούμε αν δεν αναπτυχθεί το ίδιο το ελλ. ποδόσφαιρο;
Τα έχω γράψει ξανά και ξανά, εδώ και χρόνια, πως το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η πιο κρυστάλλινη και οδυνηρή επιτομή του νεοελληνικού κράτους.
Τι κάνεις και τι πράττεις λοιπόν; Αυτό περιμένω να ακούσω ή να αντιληφθώ από τον κο Λυσάνδρου.
Διακρίνει ας πούμε κάποια πρόοδο στους ΄Κανόνες του Παιχνιδιού’ , το κανονιστικό πλαίσιο και τους θεσμούς;
Εμείς ας πούμε γιατί δεν κάνουμε κάποιο αίτημα για ξένους διαιτητές; Όχι ότι αυτοί είναι οι ενάρετοι, αλλά τουλάχιστον δεν δέχονται τόσο εύκολα να αυτοεξευτελιστουν στην ποδοσφαιρική μπανανία μας. Εδώ, ο αυτοεξευτελισμός ξεπερνά την κατάσταση του φόβου, είναι επάγγελμα, σε διαιτητές, δημοσιογράφους και τη μεγάλη πλειοψηφία όλων των κανονιστικών θεσμικών παραγόντων που κρίνουν.
Τούτο είναι πάνω απ’ όλα αυτό που δεν σ’ αφήνει να το ευχαριστηθείς και να προοδεύσεις.
Υπάρχει προηγούμενο, που 4 ομάδες αποφασίζουν για τον Αρχιδιαιτητή, τον πληρώνουν και εν τέλει μοιράζονται το δείπνο στο τραπέζι, ενώ οι υπόλοιποι σε ρόλο κομπάρσου, περιμένουν μήπως πέσει κάποιο ψίχουλο;
Τι είδους ποδοσφαιρική φεουδαρχία είναι αυτή, ούτε οι Δυνατοί στο Βυζάντιο δεν είχαν τόση δύναμη. Εμείς σαν σύλλογος και οι άλλοι, γιατί αρνούμαστε να συζητήσουμε, να διαβουλευτούμε. Γιατί αυτοφιμωνόμαστε;
Πιστεύαμε και μεις ότι ο Αρχιδιαιτητής, θα ερχόταν εν είδει σερίφη - πιστολά σε πόλη του Φαρ Ουέστ να επιβάλλει την τάξη και το νόμο, προσκεκλημένος και πληρωμένος από τους φιλήσυχους κατοίκους. Να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούμε εμείς, να καθαρίσει τους παράνομους που με τη βία λυμαίνονται την πόλη και δεν την αφήνουν να προοδεύσει.
Επλανήθημεν! Αφ’ ενός γιατί οι Παράνομοι δεν είναι στο περιθώριο της πόλης, αλλά οι προύχοντες και οι κοτζαμπάσηδές της και αφ’ ετέρου γιατί οι ίδιοι τον πληρώνουν.
Γιατί η ποδοσφαιρική Ελλάδα, εδώ και χρόνια, δεν κείται απλά δυτικά του Πέκος, εκεί που δεν υπάρχουν νόμοι, αλλά ακόμα πιο πέρα, στον Πράσινο Βάλτο, εκεί που οι νόμοι ορίζονται συχνά από τους ίδιους τους παρανόμους. Που παρανομούν, νομοθετούν, δικάζουν και αθωώνουν.
Από τους προηγούμενους δεν περίμενα να μιλήσουν, πόσο μάλλον να πράξουν, αλλά από τον Λυσάνδρου περιμένω και να μιλήσει και να πράξει. Ή έστω να βρει τον τρόπο της προόδου μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον. Αφού βέβαια πρώτα λύσει πιο απλά ζητήματα, τη σκοτεινή ενέργεια και ύλη, την υπόθεση Ρήμαν και άλλα...
Υγ1. Με αγωνία περιμένω να δω την οριοθέτηση των στόχων της νέας αγωνιστικής χρονιάς, την αξιολόγηση προσώπων και λειτουργιών, την πολιτική των μεταγραφών.
Υγ2. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν επικαλύψεις, επαναλήψεις και μακρηγορίες στο κείμενο, αλλά είχα ελάχιστο χρόνο να το φρεσκάρω και να το στρώσω, μετά την ανάσυρσή του από το περσινό ‘μπαούλο’. Συγνώμη!
Έργα ζωγραφικής (με σειρά εμφανίσεως)
- Room in New York, Edward Hopper
- Potato Eaters, Vincent van Gogh
- Delight of Poets, Giorgio de Chirico
Πώς ‘αργά κι ανεπαισθήτως’ νεκρώθηκε φέτος ένα γήπεδο, πώς άδειασε, πώς φτάσαμε μετά από 3 εντός ήττες από μικρομεσαίες ομάδες να μην αντιδρούμε στοιχειωδώς, να μην ακούγεται ούτε μια κάποια αποδοκιμασία αφύπνισης, πώς επήλθε ένας μιθριδατισμός καλοπέρασης - ήττας - αδιαφορίας;
Πώς εντέλει, ένας υπερτροφικός - για τα ελληνικά δεδομένα - οργανισμός, με τόσο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο, παρελθόν, ιδέες, χρήμα και ήθος παράγει ένα τόσο λίγο (πέρυσι) και τόσο άνισο (φέτος) αποτέλεσμα; Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο επιφαινόμενο, που εκεί φαντασιωνόμαστε ότι τα πάμε λαμπρά, αλλά στο θεμελιώδες. Πώς οι καλύτερες προθέσεις οδηγούν σε κάτι τόσο άνευρο και άγευστο;
Κακές χρονιές είχαμε πολλές στο πρόσφατο παρελθόν της ομάδας, σπάνια φτάσαμε όμως-σαν κόσμος, να αισθανόμαστε λύπη, θυμό, αμηχανία, απογοήτευση, αδιαφορία (μη τυχαία σειρά).
Πώς κάτι που άρχισε ωραίο να τελειώνει ή να εξελίσσεται με πόνο (για να θυμηθώ και το σχετικό ασμάτιο). Πώς κάτι, που μετά από δεκαετίες, δεν χτίζεται στην άμμο να σκορπάει τόσο εύκολα με το πρώτο αεράκι του Ιωνικού, του Βόλου και λοιπών υπερδυνάμεων..;
Θα μου πείτε βιάζεσαι ή το ποδόσφαιρο τα έχει αυτά. Δεν θα διαφωνήσω, ιδίως εγώ που υπήρξα και είμαι υπέρμαχος της Νέας Εποχής του ΟΦΗ. Όμως αυτά είναι γενικόλογες διαπιστώσεις και όχι ορθολογικές απαντήσεις και αναλύσεις. Δεν είναι στάση που σε κρατά σε εγρήγορση και σε σπρώχνει προς τα μπροστά.
Η ΠΑΕ πέρυσι απέκτησε τον αξιότιμο και αξιόλογο κο Λυσάνδρου, τη σημαντικότερη, εν δυνάμει, ‘μεταγραφή’ της. Θα περιμένω με αγωνία την αποτίμηση της χρονιάς και τις αποφάσεις του.
Εγώ εδώ, θέλω απλά να μεταφέρω, μετά την οδύνη της προηγούμενης σεζόν, το ξενέρωμα της φετινής. Που δεν κρύβεται, όσο κι αν επίμονες ασκήσεις λογικής προσπαθούν να το προσπεράσουν. Όμως το γήπεδο, για τον φίλαθλο, δεν είναι μόνο το τεριτόριο του Λόγου, αλλά κυρίως αυτό του Πάθους. Και δεν ξέρω αν ο κόσμος που μας περιβάλλει, θα είναι πιο δροσερός, θέλω να πω πιο ζωντανός, αν οι φίλαθλοι γίνουν πελάτες και όσοι κάθονται στις κερκίδες, άνευροι χαμογελαστοί κομπάρσοι ενός τηλεοπτικού προϊόντος.
Διάολε, δεν μπορεί η εναλλακτική του Χουλιγκάνου να είναι ο Πελάτης. Κάτι θα υπάρχει, και υπάρχει, στη μέση! Το ποδόσφαιρο είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, το γνωρίζουν καλά και οι άνθρωποι της ομάδας, και σ’ ένα κοινωνικό φαινόμενο μπορείς να μην επιθυμείς και να ξορκίζεις τον φανατικό, αλλά δεν γίνεται να μην μπορείς να βρεις τρόπο να κάνεις τον άλλο συμμέτοχο και ενεργό.
Ας ρωτήσω κι ας αναρωτηθώ λοιπόν.
Το πικρό ψωμί που γευτήκαμε - θέλοντας και μη, στα πέτρινα χρόνια πριν την έλευση Μπούση και της Φιλικής Εταιρείας (manolis-tselentakis/i-filiki-etaireia-tou-ofi) ήταν άραγε πιο νόστιμο ή πιο υγιεινό από το γλυκό ψωμί που προσπαθούν να μας φέρουν στο τραπέζι τα 2-3 τελευταία χρόνια;
Είναι πια ν’ απορεί κανείς.
Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο νιώθαμε ότι το φέρναμε στο σοφρά ΚΑΙ εμείς. Από ανάγκη σίγουρα εκκινούντες. Θέλοντας και μη, γαλβανιστήκαμε με την ομάδα σ’ αυτήν την προσπάθεια, πότε να την ελευθερώσουμε, πότε να την ανανήψουμε, πότε να την σώσουμε, πότε να την ανεβάσουμε, πότε να μην την αφήσουμε να εξευτελιστεί ολότελα ακόμα κι αν δεν μπορούσαμε να την κάνουμε όπως θέλαμε... Ίσως η αποτελεσματικότητά μας να ήταν μια ψευδαίσθηση, η προσπάθειά μας όμως δεν ήταν. Ανεχτήκαμε διοικητικά μορφώματα μέσα σ’ ένα ελληνικό παραμορφωμένο ποδόσφαιρο, συμβιώσαμε με παράγοντες καρικατούρες μέσα σ’ ένα ποδόσφαιρο καρικατούρα, περάσαμε λογής λογής βάσανα. Πολλές οι σκοτεινές μέρες, λίγο το φώς, λίγη και πανάκριβη η αξιοπρέπεια. Το ψωμί που στρώναμε να φάμε ήταν πολλές φορές χτεσινό, σκληρό, πικρό, ξεροκόμματο. Ήταν όμως, ή έτσι το νιώθαμε, δικό μας. Λερωμένο όπως τα χέρια μας. Θα ντρεπόμασταν να το προσφέρουμε αλλού, όμως με μια μπουκιά περνούσαμε τη μέρα.
Κι όταν ήρθε κείνη η μέρα, η μέρα της Νέας Εποχής, η άσπρη μέρα, είπαμε θα φάμε κι εμείς λίγο άσπρο ψωμί, χάσικο. Επιτέλους λίγο γλυκό ψωμί. Γρήγορα μας είπαν, με τον τρόπο τους και με κάθε τρόπο, πως τώρα δεν χρειάζεται εσείς να τρέχετε, να λερώνεστε, να βασανίζεστε. Εσείς απλά θα έρχεστε, θα κάθεστε στο στρωμένο τραπέζι και θ’ απολαμβάνετε το αφράτο φρέσκο ψωμί, ίσως και παντεσπάνι. Ξεχάστε το κουτούκι και το ρεφενέ, σιγά σιγά θα γίνετε πελάτες σε ακριβό εστιατόριο.
Τελειώνοντας η πρώτη χρονιά είχαμε την τύχη, σ’ ένα άνοιγμα του τείχους να μας αποκαλυφθεί μπροστά μας όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά καθαρή, ατόφια, ζεστή, γεμάτη αίμα, τρομακτική, η ίδια η ζωή (manolis-tselentakis/edo-sti-rogmi-tou-xronou). Ήταν δύσκολη η στιγμή, αλλά μας βρήκε εξουθενωμένους και ενωμένους, παίκτες, διοίκηση, κόσμο.
Η πρώτη χρονιά και το υπερβατικό - μεταφυσικό φινάλε της κάλυψαν τα προβλήματα και τους προβληματισμούς εκείνης της χρονιάς. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο της 14/1/19 manolis-tselentakis/afoy-i-pragmatikotita-de-symfonei-mazi-mas-toso-to-xeirotero-gi-aftin
Αυτή τη στιγμή πρέπει να επικοινωνήσει κάποιος, με αμεσότητα και σαφήνεια, με τον κόσμο. Ο κόσμος ζώντας κάθε εβδομάδα ένα αγωνιστικό δράμα έχει πια ζαλιστεί. Βλέπει τα όνειρά του να συγκρούονται με την αγωνιστική πραγματικότητα, έχει απογοητευτεί, θορυβηθεί, αγχωθεί. Η εικόνα της μεγάλης προοπτικής που τον ζει όλη την εβδομάδα ξεφτίζει λίγο λίγο κάθε σαββατοκύριακο. Δεν ξέρει πώς να τα συμβιβάσει, πώς να διαχειριστεί την μακρινή χαρά με την καθημερινή λύπη. Ζούμε το συναμφότερον της χαρμολύπης (που λέει ο Ζουράρις)…κάθε μέρα.
Πρέπει η διοίκηση να δει αποστασιοποιημένα και αντικειμενικά τα γεγονότα, να αποφασίσει και να ξεκαθαρίσει εντός της και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ με επάρκεια να μιλήσει, να απαντήσει, να ενημερώσει, να κατευθύνει, να κατευνάσει, να συνενώσει τον κόσμο. Είναι απαραίτητο.
Μπορεί να θεωρούσε, ότι θα έρχονταν τα αποτελέσματα, η ομάδα θα κυλούσε, αυτή θα συνέχιζε τον απρόσκοπτο σχεδιασμό της και ο κόσμος θα ήταν ολοκληρωτικά ευτυχής. Ότι το όνειρο θα νικούσε την πραγματικότητα, όμως αυτή δυστυχώς επιμένει.
Και αν η διοίκηση νομίζει, ότι η πραγματικότητα φταίει που είναι τέτοια ή ότι ο γιαλός είναι στραβός, τότε να μας το πει κι εμάς.
Να ετοιμαστούμε για τη σύγκρουση μαζί της, τής πραγματικότητας...
(Τό'χουμε ξανακάνει, ίσως πιάσει).
Κι αν βάζω αυτό το απόσπασμα είναι γιατί τελικά τέτοια ζητήματα συνεχίζουν να μας κατατρύχουν.
Και ήρθε η δεύτερη χρονιά, που η ομάδα υπεραπέδωσε βγαίνοντας στην Ευρώπη, μας έκανε περήφανους όχι μόνο για το ποδόσφαιρό της (by the book πολλές φορές), αλλά κυρίως γιατί μετά από δεκαετίες δεν είχαμε να ντρεπόμαστε για κάτι εντός ή εκτός του γηπέδου, όσον αφορά την ομάδα μας.
Κι αυτή τη χρονιά όμως είχα επισημάνει την έλλειψη των στοχαστικών προσαρμογών και της ευελιξίας σε αποφάσεις ποδοσφαιρικές και διοικητικές καθώς και τον άνισο και υπερτροφικό χαρακτήρα προσωπικού και δομών της ομάδας. (manolis-tselentakis/2-evdomades-prin-skepseis-kai-kriseis)
Αναμφίβολα όμως, το πρόσημο της χρονιάς εκείνης ήταν θετικό και ελπιδοφόρο.
Και φτάσαμε στην περυσινή χρονιά, που η ομάδα ξεκίνησε στην Ευρώπη μετά από δεκαετίες για να καταλήξει να αγωνίζεται να κρατηθεί στην κατηγορία. Δεν ήταν το ποδοσφαιρικό και ψυχολογικό roller coaster που εξουθένωσε, αλλά ήταν το αποκρουστικό ποδόσφαιρο, οι ανεπαρκείς αποφάσεις και οι σοκαριστικές εμμονές των ιθυνόντων του ποδοσφαιρικού τμήματος, η θλιβερή φυσική κατάσταση, η σωρεία τραυματισμών και ανεπιτυχών αποκαταστάσεων, η αδυναμία του κόσμου –λόγω κορονοϊού, να σταθεί, να βοηθήσει, να αφυπνίσει καθώς η ομάδα κατευθυνόταν στα βράχια της πραγματικότητας με τη διοίκηση αρνούμενη να τη δει.
Πρώτη φορά αναγκαζόμουν να γράφω, απελπισμένος, τόσα κείμενα, βλέποντας να πεθαίνουμε εν πλήρει υγεία, εκεί που άλλοτε επιβιώναμε βαριά ασθενείς manolis-tselentakis/pethainontas-ygiis , να απορώ για την αναστροφή κάθε λογικής manolis-tselentakis/i-ifigeneia-o-isaak-kai-to-survivor-tou-ofi , να βλέπω πως ένα λεπτομερέστατο και ακριβέστατο πρότζεκτ νικιέται από την πιο φτηνή πραγματικότητα manolis-tselentakis/trash-the-project
Φέτος, μια χρονιά σταθεροποίησης και reset/επαναφοράς θα λέγαμε, με μέτρια αρχή και σχετικά άσχημο ποδόσφαιρο, με καλύτερη συνέχεια και στοιχεία θελκτικού και οργανωμένου ποδοσφαίρου και εν τέλει άσχημο φινάλε με μέτριες εμφανίσεις και αποκαρδιωτικά αποτελέσματα.
Θα προσομοίαζα την πορεία της χρονιάς με τις τρεις γραμμές μας. Μέτρια άμυνα, βελτιωμένη από πέρυσι, αλλά αν εξαιρέσουμε τον πολύ θετικό Επασί και τον αγωνιστικό Βούρο δεν αποφύγαμε τα εύκολα γκολ και την αδυναμία στα στημένα. Κέντρο ενδιαφέρον και με προσωπικότητα, οργανωμένο και θελκτικό όταν βρήκε πρόσωπα και θέσεις (Γκαγιέγος, Τοράλ, Νέιρα, Μεγιάδο), εύκολα όμως αποσυντίθετο είτε με την φυγή, είτε με την απουσία κάποιου. Επίθεση, ολλανδικό ανέκδοτο, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται στη διαχρονία του ποδοσφαίρου αυτό. Τραγική αναποτελεσματικότητα και ενίοτε επιμονή, ο Ντουρμισάι μπαινόβγαινε προσπαθώντας μήπως με την πονηριά του καταφέρει κάτι, ο Τσιλιανίδης ήλθε, αλλά δεν επανήλθε ακόμα και όταν έφτασε ο Φελίπε είδαμε επιτέλους ένα κανονικό φορ. Ήταν αργά όμως.
Συγχρόνως, ο κόσμος μπήκε με διάθεση, προσπάθησε φιλότιμα να πιαστεί από τα όποια σπαράγματα απόδοσης της ομάδας και να δεθεί μαζί της (π.χ. με ΑΕΚ εντός, εκτός, ΠΑΟΚ εκτός, ΠΑΟ εντός), ταλαιπωρήθηκε σφόδρα από τις ρυθμίσεις λόγω κορωνοϊού και ποτέ δεν μπόρεσε να ξαναπιάσει το κόκκινο νήμα σύνδεσης με την ομάδα. Τις περισσότερες φορές είχα την αίσθηση ότι φίλαθλοι και διοίκηση υποστήριζαν παράλληλα και όχι ομού την ομάδα. Η διοίκηση έδινε την εντύπωση ότι δεν καιγόταν για την υποστήριξη των φίλων της ομάδας, είτε επικαλούμενη βολικά νομικοκανονιστικά άλλοθι, είτε πιστεύοντας ότι δεν χρειάζεται η ομάδα βοήθεια από τον κόσμο.
Το περυσινό πάθημα δεν έγινε μάθημα. Δεν λέω ότι αυτή είναι η (μόνη) αιτία για την πτώση της ομάδας, δεν μπορεί όμως να εθελοτυφλεί μπροστά στην αλλαγή του ιστορικού προφίλ της ομάδας. Μια ομάδα έδρας, όπου αντίπαλοι δεινοπαθούσαν αγωνιστικά και γηπεδούχοι ποδοσφαιριστές γοητεύονταν και ενδυναμώνονταν, κατάντησε πεδίο βολής και εξάσκησης μικρομεσαίων αντιπάλων και χαλαρού και ευχάριστου απογεύματος ισχυροτέρων.
Τριάρες πάνε κι έρχονται, η διοίκηση και η ομάδα σφυρίζει αδιάφορα και δημοσιοϋπαλληλικά (δεν μπόρεσα να αποφύγω το κλισέ). Παίκτες έρχονται και καταλήγουν να κάνουν διακοπές ή μεγαλώνουν την οικογένειά τους στον μεσογειακό ήλιο (να και κάτι θετικό...), ευχάριστες κοινωνικές δράσεις και παγκόσμιες ημέρες εορτάζονται καθ’ εκάστη και το γήπεδο αργά, αλλά σταθερά αδειάζει, αριθμητικά και ψυχικά.
Προφανώς ως ΟΦΗ, δεν επιζητούμε μοντέλα π.χ. ΟΣΦΠ, Άρη, Βόλου ή άλλων, καταδικασμένα στη συνείδησή μας ποδοσφαιρικά και κοινωνικά, όμως τι αντιπροτείνουμε εμείς;
Τόσο ποδοσφαιρικό επιτελείο και οργανόγραμμα, πώς δέχεται να γίνεται άθυρμα του Ιωνικού, του Απόλλωνα ή του ΠΑΣ;
Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Χωρίς ποδόσφαιρο (όχι κατ’ ανάγκη αποτελέσματα), ομάδα δεν υπάρχει, χωρίς κόσμο ομάδα δεν υπάρχει και χωρίς ομάδα οι κοινωνικές δράσεις δεν έχουν πολλαπλασιαστική δυνατότητα και σημαντική προσφορά. Καταντούν αδειανό πουκάμισο...
Ψυχική αποστασιοποίηση και επανασύνδεση
Ας μου επιτραπεί τώρα να πιθανολογήσω τα βασικά αίτια της ψυχικής αποστασιοποίησης του κόσμου και κατ’ επέκταση τις δυνατότητες της ψυχικής επανασύνδεσης.
- Η αλλαγή του σήματος (τρόπος και επιλογή). Τους προβληματισμούς μου τους έχω εκθέσει αναλυτικά εδώ.
manolis-tselentakis/i-xronia-pou-perase-kai-afti-pou-erxetai-to-soma-kai-to-sima-o-axilleas-kai-i-alfa-romeo
Δυστυχώς, δημιουργήθηκε χάσμα, το οποίο αποτελεί αιμάσσουσα πληγή.
Ήρθε ένα σήμα πιο πολύ σαν ταχυδρομικό τοπόσημο, χωρίς ψυχικό ξέφωτο, χωρίς ένα πνευματικό και ψυχικό σημαινόμενο, χωρίς ένα αποκούμπι, ένα ψυχικό πεζούλι να ξεπεζέψεις, να δροσιστείς, να πάρεις δύναμη. Θα δεχτώ ότι χρειαζόταν νέο σήμα, το παλιό ήταν ένα ξέφτισμα ζωής, όχι όμως ζωή ακριβώς, το νέο ήταν ένα άνυδρο μοντερνιστικό (αμφιβάλλω) τίποτα.
Επιβλήθηκε ουσιαστικά, με ύφος αδιαπραγμάτευτης αυθεντίας, χωρίς μια στοιχειώδη διαβούλευση. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει τώρα; Να παρθεί πίσω;
Μια κάποια στοιχειώδη συνδυαστική πρόταση, θα ήταν να κρατηθεί το νέο σήμα και να του δοθεί πνεύμα και ψυχή.
Να χρησιμοποιηθεί και να ενισχυθεί σχεδιαστικά η δομή του δίσκου της Φαιστού. Θα ήταν άραγε δυνατόν, αν όχι στη φανέλα τουλάχιστον στην ψηφιακή του μορφή, να τοποθετηθούν σε λιγότερες σπείρες, σε κελιά, πνευματικά και ψυχικά φορτία, π.χ. η ασπίδα, ο διπλοπέλεκυς, η μορφή του Καζαντζάκη, του Ξυλούρη, η Κρήτη , ο Γρύπας κ.α.;
Πέρα από την προφανή δυνατότητα αυτές οι σπείρες και τα σύμβολα, σε ψηφιακή μορφή, να διαπλέκονται, να στροβιλίζονται σαν ηλεκτρόνια σε τροχιές και να παίρνουν την τελική τους μορφή από τρισδιάστατη σε δισδιάστατη , πέρα από τη δυναμική που θα έχει αυτό το σήμα, θα μας δίνει και τη συνεχή δυνατότητα να προσθέτουμε και να αφαιρούμε πρόσωπα και σύμβολα στα κελιάτων σπειρών, σε περιπτώσεις επετείων, τιμών, παγκόσμιων ημερών κ.λπ. σε ηλεκτρονική μορφή έχει άπειρες δυνατότητες που δεν χρειάζεται να εξαντλήσω τώρα. Ένας κάπως ευφάνταστος γραφίστας και έξυπνες προτάσεις χρειάζεται.
Φυσικά, στη φανέλα θα έχει ένα σταθερό περιεχόμενο, αλλά ίσως ούτε αυτό είναι απαραίτητο. Κρατάς τη δομή και βάζεις σκέψη και αίσθημα.
Θέλετε τώρα να προτείνετε στον αμέτοχο κόσμο να επιλέξει με ψηφοφορία το περιεχόμενο των κελιών, σύμβολα και πρόσωπα; Κάντε το!
- Στις δυσκολίες δένεσαι καλύτερα
Καμιά φορά, ο γαλβανισμός στα δύσκολα και πέτρινα χρόνια είναι μεγαλύτερος. Τα τραγούδια που σε πιάνουν ή που δημιουργούνται είναι της λύπης και του αγώνα, όχι της ψυχικής απόλαυσης και του καναπέ. Η λύπη θα χαραχτεί, η χαρά θα απλώσει. Η χαρά θα φέρει ανάταση και αγκάλιασμα, αλλά πόσες είναι αυτές τα τελευταία χρόνια; Το φιλί της ζωής του Ναμπί και η έξοδος στην Ευρώπη που αφέθηκε να σκορπίσει πριν αρχίσει. Ένα κύπελλο μνημονεύουμε ακόμα, μερικές πορείες στην Ευρώπη και το γκολ του Κουτσουπιά. Εμείς οι παλαιότεροι. Οι νεότεροι τι έχουν; Την κοινότητα της οδύνης παρά το πανηγύρι της χαράς. Αφού λοιπόν ακόμα δεν μπορεί η ομάδα να τους δώσει μεγάλες χαρές, ας μην τους αποδιώχνει. Ας τους κάνει όσο μπορεί συμμέτοχους κι ας τους σέβεται όσο μπορεί.
Εμείς δεν είμαστε Ολυμπιακός και Π(Α)ΟΚ να τρεφόμαστε με αγορασμένες και αγοραίες χαρές, οπότε αυτό που μένει είναι η αίσθηση συμμετοχικότητας, καλό ποδόσφαιρο, αγωνιστικότητα και ένα προφίλ αξιοπρέπειας, ποδοσφαιρικής και κοινωνικής.
Τα τελευταία οδεύουν σε καλό δρόμο, τα πρώτα όχι.
Όσον αφορά τη συμμετοχικότητα, νομίζω ότι δεν βρέθηκε η ισορροπία μεταξύ αποτίναξης φαύλων στοιχείων του παρελθόντος και ενός νέου δρόμου επικοινωνίας της διοίκησης με τον κόσμο της ομάδας.
Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, το να χτίζω κάτι δεν σημαίνει ότι γαλουχώ τους ποδοσφαιριστές με αδιαφορία για το αποτέλεσμα. Επαγγελματίες είναι, όχι ακαδημία και Κ19. Στοιχεία που ξενέρωσαν επίσης τον κόσμο ή τον έφεραν σε αμηχανία αυτήν την τριετία, όπως ακατανόητες επιλογές και εμμονές που παρουσίαζαν ομάδες πότε χωρίς σέντερμπακ, πότε χωρίς φορ. Μακρά συμβόλαια ποδοσφαιριστών, αργά αντανακλαστικά σε αποφάσεις, εμμονές σε πρόσωπα. Άρνηση να μοιραστούν και να εξηγήσουν στον κόσμο τις σκέψεις τους, σοβιετικού τύπου ενημέρωση και άλλα...
Ο κόσμος δεν ζητά ούτε να συνδιοικήσει, ούτε να ανακατεύεται. Να ενισχύσει, να αγκαλιάσει την ομάδα θέλει, να τη νιώσει και δική του. Οι άνθρωποι ΕΣΩΣΑΝ την ομάδα, την έβαλαν σε ένα ορθολογικό και ηθικό δρόμο, αυτό όμως δεν αποτυπώνεται ακόμα στην κυριακάτικη λειτουργία του γηπέδου. Κι αυτό είναι πρόβλημα. Είναι κρίμα τόσο κεφάλαιο και αποδοχή που είχε και έχει αυτή η προσπάθεια να σκορπίζεται έτσι.
Ας μου επιτραπεί να προτείνω πρόχειρα κάποια πράγματα που θα έφερναν ίσως πιο κοντά τον κόσμο.
- Τιμολογιακή πολιτική εισιτηρίων
- Επιλογή σε κάθε σεζόν μιας Θεματικής Χρονιάς με πολιτισμικό ή κοινωνικό περιεχόμενο και πλαίσιο εκδηλώσεων (ας προτείνει η διοίκηση το θέμα και να ψηφίσει/επιλέξει ο κόσμος)
- Ονοματοδοσία θυρών (με ονόματα του Κρητικού Πολιτισμού, με επιλογή πάλι από τον κόσμο)
- Γκάλοπ για 3ο χρώμα φανέλας ή επιλογή σχεδίου βασικής εμφάνισης(προτάσεις ΠΑΕ, επιλογή του κόσμου)
- Επιλογή πιο καίριων δράσεων με πιο οργανωμένο, εκτεταμένο και αιχμηρό τρόπο. Θέματα ζέοντα για την Κρήτη, όπως η οπλοφορία, ο νεανικός αλκοολισμός, η οδηγική συμπεριφορά, η παραβατικότητα. Πολυεπίπεδες δράσεις με τη βοήθεια Πανεπιστημίου ή και Εκκλησίας, που θα βγουν στην κοινωνία, θα ενοχλήσουν και θα εκπαιδεύσουν. Θα ταυτίσουν την ομάδα με τον τόπο.
Η ομάδα έχει σαφώς κοινωνική δράση σε σημαντικά ζητήματα, αρκετές φορές όμως χάνεται σε άνευρες εκδηλώσεις της μοδός.
Θα μπορούσα να προτείνω αρκετά, όμως η ομάδα έχει ανθρώπους με επαγγελματισμό, ήθος, πολιτισμό και ιδέες και σίγουρα ξέρουν τι και πώς να το κάνουν.
Το ουσιαστικό είναι ν’ αποφασίσουν να βάλουν τον κόσμο στο παιχνίδι. Όλοι έχουν και έχουμε να κερδίσουμε απ’ αυτό. Ο κόσμος μπορεί πια να μην έχει μετοχές, δεν μπορεί όμως να είναι αμέτοχος.
The Lysandrou case
Και τώρα θα ήθελα, ως επίμετρο να αναφέρω μερικές σκέψεις, γραμμένες από πέρυσι για τον κο Λυσάνδρου.
Η παρουσία του, ήταν αναμφισβήτητα η μεγάλη επιτυχία του καλοκαιριού και η πιο σημαντική κίνηση του προέδρου Μπούση. Ένας κατά τεκμήριο ικανότατος γενικός διευθυντής που θα προσέφερε ορθολογική διαχείριση και έναν παραπάνω βαθμό λογοδοσίας που έλειπε, απαραίτητο σε μια ομάδα με πολλούς εργαζόμενους που ίσως γνωρίζονται υπερβολικά μερικές φορές. (ως υποθέσεις εργασίας και μόνον, θα ήταν εφικτό π.χ. ο Νιόπλιας να θέλει να παραιτηθεί και ο Σαμαράς να μην την κάνει αποδεκτή, όπως πέρυσι συνέβη με τον προηγούμενο προπονητή, θα ήταν εφικτό ο Σαμαράς να ζητήσει την παραίτηση Νιόπλια ή ο Μπούσης να ζητάει λογαριασμό για ειδικά ζητήματα από τους διοικούντες;) .Θα έλυνε ζητήματα των υφισταμένων και συγχρόνως θα κάλυπτε την έλλειψη ποδοσφαιρικής, και δη ελληνικής, τεχνογνωσίας του προϊσταμένου του. Θα έπαιρνε πάνω του τις βασικές αξιολογήσεις και αποφάσεις για την ομάδα. Και αυτό το έργο του, περιμένω με αγωνία να δω αυτό το καλοκαίρι.
Στην αρχή της σεζόν, ενώ όλοι ψέλλιζαν, αυτός ορθά και αποφασιστικά έθεσε τον στόχο των play off. Ακόμα κι αν φαινόταν σε κάποιους υπερβολικός σωστά ετέθη και τελικά φάνηκε ότι ήταν εφικτός. Έτσι μόνο, ωθείται ένας οργανισμός προς τα πάνω. Θα έχει ενδιαφέρον η αποτίμησή του, σχετικά με τους λόγους αποτυχίας επίτευξης του στόχου.
Από τα λίγα που είπε στην αρχή της σεζόν μου έδειξε άνθρωπο με επαγγελματισμό, πάθος και ήθος.
Για μένα όμως ένα ήταν το ζήτημα που έπρεπε να του τεθεί πέρυσι από τους δημοσιογράφους. Κι αυτό έχει να κάνει με την ιδιομορφία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενός υβριδίου ποδοσφαίρου και μαφίας. Ένα υβρίδιο κοινωνικού φαινομένου και κοινωνικού προβλήματος, μια συνεχή άσκηση ισορροπίας μεταξύ υπαρξιακών ερωτημάτων και θλιβερής συνενοχής. Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω ποια θα είναι η πολιτεία του.
Προς το παρόν δεν είδαμε κάποια δημόσια διαφωνία ή έστω ένσταση. Από την πολιτική Γκάντι των προηγούμενων ετών, προχωρήσαμε σε μια πολιτική, σιγής ασυρμάτου θα έλεγα ή χαμηλής πτήσης για να μη σε πιάνουν τα διάφορα ραντάρ. Κατά κάποιον τρόπο, κινούμενοι ανάμεσα σε εμπόλεμες γραμμές, κρατώντας μπροστά μια στάση πολιτισμού που προφανώς αφορά ή εκτιμάται ελάχιστα στο βαλτοτόπι του ελλ. ποδοσφαίρου και προσπαθώντας πίσω από τις κουίντες να προφυλάξουμε τα συμφέροντα ή τα δίκαια της ομάδας. Εν μέρει ‘βοήθησε’ και η από νωρίς επικράτηση του κόκκινου βούβαλου, ώστε να μην εκτραχυνθούν τα πράγματα και πάρει η μπάλα και τα βατράχια.
Το κρίσιμο ερώτημα που αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσουμε, όσο προοδεύουμε, είναι τι θα γίνει όταν θα ενοχλήσουμε αυτούς που νέμονται , ως φεουδάρχες, το ποδόσφαιρο. Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε; Μπορούμε να αναπτυχθούμε αν δεν αναπτυχθεί το ίδιο το ελλ. ποδόσφαιρο;
Τα έχω γράψει ξανά και ξανά, εδώ και χρόνια, πως το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η πιο κρυστάλλινη και οδυνηρή επιτομή του νεοελληνικού κράτους.
Τι κάνεις και τι πράττεις λοιπόν; Αυτό περιμένω να ακούσω ή να αντιληφθώ από τον κο Λυσάνδρου.
Διακρίνει ας πούμε κάποια πρόοδο στους ΄Κανόνες του Παιχνιδιού’ , το κανονιστικό πλαίσιο και τους θεσμούς;
Εμείς ας πούμε γιατί δεν κάνουμε κάποιο αίτημα για ξένους διαιτητές; Όχι ότι αυτοί είναι οι ενάρετοι, αλλά τουλάχιστον δεν δέχονται τόσο εύκολα να αυτοεξευτελιστουν στην ποδοσφαιρική μπανανία μας. Εδώ, ο αυτοεξευτελισμός ξεπερνά την κατάσταση του φόβου, είναι επάγγελμα, σε διαιτητές, δημοσιογράφους και τη μεγάλη πλειοψηφία όλων των κανονιστικών θεσμικών παραγόντων που κρίνουν.
Τούτο είναι πάνω απ’ όλα αυτό που δεν σ’ αφήνει να το ευχαριστηθείς και να προοδεύσεις.
Υπάρχει προηγούμενο, που 4 ομάδες αποφασίζουν για τον Αρχιδιαιτητή, τον πληρώνουν και εν τέλει μοιράζονται το δείπνο στο τραπέζι, ενώ οι υπόλοιποι σε ρόλο κομπάρσου, περιμένουν μήπως πέσει κάποιο ψίχουλο;
Τι είδους ποδοσφαιρική φεουδαρχία είναι αυτή, ούτε οι Δυνατοί στο Βυζάντιο δεν είχαν τόση δύναμη. Εμείς σαν σύλλογος και οι άλλοι, γιατί αρνούμαστε να συζητήσουμε, να διαβουλευτούμε. Γιατί αυτοφιμωνόμαστε;
Πιστεύαμε και μεις ότι ο Αρχιδιαιτητής, θα ερχόταν εν είδει σερίφη - πιστολά σε πόλη του Φαρ Ουέστ να επιβάλλει την τάξη και το νόμο, προσκεκλημένος και πληρωμένος από τους φιλήσυχους κατοίκους. Να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούμε εμείς, να καθαρίσει τους παράνομους που με τη βία λυμαίνονται την πόλη και δεν την αφήνουν να προοδεύσει.
Επλανήθημεν! Αφ’ ενός γιατί οι Παράνομοι δεν είναι στο περιθώριο της πόλης, αλλά οι προύχοντες και οι κοτζαμπάσηδές της και αφ’ ετέρου γιατί οι ίδιοι τον πληρώνουν.
Γιατί η ποδοσφαιρική Ελλάδα, εδώ και χρόνια, δεν κείται απλά δυτικά του Πέκος, εκεί που δεν υπάρχουν νόμοι, αλλά ακόμα πιο πέρα, στον Πράσινο Βάλτο, εκεί που οι νόμοι ορίζονται συχνά από τους ίδιους τους παρανόμους. Που παρανομούν, νομοθετούν, δικάζουν και αθωώνουν.
Από τους προηγούμενους δεν περίμενα να μιλήσουν, πόσο μάλλον να πράξουν, αλλά από τον Λυσάνδρου περιμένω και να μιλήσει και να πράξει. Ή έστω να βρει τον τρόπο της προόδου μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον. Αφού βέβαια πρώτα λύσει πιο απλά ζητήματα, τη σκοτεινή ενέργεια και ύλη, την υπόθεση Ρήμαν και άλλα...
Υγ1. Με αγωνία περιμένω να δω την οριοθέτηση των στόχων της νέας αγωνιστικής χρονιάς, την αξιολόγηση προσώπων και λειτουργιών, την πολιτική των μεταγραφών.
Υγ2. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν επικαλύψεις, επαναλήψεις και μακρηγορίες στο κείμενο, αλλά είχα ελάχιστο χρόνο να το φρεσκάρω και να το στρώσω, μετά την ανάσυρσή του από το περσινό ‘μπαούλο’. Συγνώμη!
Έργα ζωγραφικής (με σειρά εμφανίσεως)
- Room in New York, Edward Hopper
- Potato Eaters, Vincent van Gogh
- Delight of Poets, Giorgio de Chirico
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr