Έχω την τύχη να ανήκω στην γενιά που η άφιξη του Γκέραρντ μας βρήκε στην παιδική ηλικία. Βέβαια ,θυμάμαι  τον Ο.Φ.Η. λίγο πιο πριν, όταν κάθε Κυριακή μεσημέρι με έβρισκε καρφωμένο στο ραδιοφωνάκι να ακούω τα κατορθώματα του Ιορντανέσκου, του Τσιριμώκου, του Αγιομαμίτη . Θυμάμαι φυσικά το πρώτο ματς που παρακολούθησα στο Γεντί Κουλέ ,στην θύρα των ορθίων κάτω από την θύρα 5 με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ με τον Γιώργο Βλαστό να σημειώνει δυο γκολ κι να μας χαρίζει την νίκη απέναντι στον μετέπειτα πρωταθλητή. Θυμάμαι τα όνειρα έπειτα από την κατάκτηση του κυπέλου για την γιγάντωση της ομάδας αφού εκείνη την περίοδο ήταν σε διάρκεια η καλύτερη ομάδα της Ελλάδος .Τα πρώτα ευρωπαϊκά ματς κι μετέπειτα τους μεγάλους θριάμβους .

Υπάρχουν όμως και άσχημες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Η αδικία που νιώθαμε αφού το σύστημα ,το τότε ιδιοκτησιακό καθεστώς, το «ταβάνι» που υπήρχε δεν επέτρεψε στην ομάδα του μεγάλου Δάσκαλου να κατακτήσει τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα.

Η οργή για τις αποχωρήσεις των αστέρων της ομάδας, του Σαμαρά, του Νιόπλια, του Ντελγκάδο και τόσων άλλων. Οι δανεικοί που έπρεπε να ψηθούν για την άλλη ομάδα των ιδιοκτητών, δανεικοί που στερούσαν από τα Κρητικόπουλα την ευκαιρία να φορέσουν την φανέλα του Όμιλου .

Έτσι από τα πρώτα νεανικά χρόνια ήμουν συνειδητά ενάντια στο  τότε καθεστώς. Νιώθω για αυτό περήφανος να ανήκω στην παρέα που ξεκίνησε τον ανένδοτο απέναντι στο τότε ιδιοκτησιακό και τους ντόπιους τοποτηρητές τους. Έτσι χωρίς να το πολυκαταλάβω και να το πολυσκεφτώ βρέθηκα να αρθρογραφώ, αργότερα να κάνω ραδιόφωνο, ακόμη κι εκπομπή στην τηλεόραση, πάντα με στόχο την γιγάντωση του Ο.Φ.Η .

Σήμερα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν .Με ιδιαίτερη χαρά δέχθηκα την τιμητική πρόταση να έχω ένα βήμα σχολιασμού σε αυτήν την νέα προσπάθεια που γίνεται.

Ευελπιστώ να καταφέρω να βάλω ένα μικρό λιθαράκι ώστε να γίνει ο Ο.Φ.Η. ακόμη μεγαλύτερος, όπως αρμόζει στον Πρίγκιπα της Κρήτης. Γιατί εν τέλει, η ιστορία, το ελληνικό ποδόσφαιρο, χρωστούν  πολλά στον Ο.Φ.Η. Κι αυτήν την φορά, ταβάνι δεν υπάρχει…